INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012r., poz. 749 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 08.05.2013r. (data wpływu 13.05.2013r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe.

Uzasadnienie

W dniu 13.05.2013r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny

A Sp. z o. o. („Wnioskodawca”) prowadzi między innymi działalność gospodarczą związaną z leasingiem samochodów. Ze względu na profil prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności, wszystkie jego samochody są objęte dobrowolnym ubezpieczeniem komunikacyjnym typu assistance przypisanym do konkretnego samochodu. Zgodnie z § 4 ust. 1 umowy ubezpieczenia, ubezpieczenie obejmuje m.in. następujące świadczenia: (i) naprawę pojazdu w miejscu zdarzenia; (ii) transport pojazdu; (iii) zabezpieczenie pojazdu; (iv) odbiór pojazdu po naprawie; (v) złomowanie pojazdu. Ubezpieczenie obejmuje również pokrycie kosztów zakwaterowania, transportu, przyznania auta zastępczego i udzielenia informacji kierowcy i pasażerom pojazdu będącego przedmiotem ubezpieczenia.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w przedstawionym stanie faktycznym, straty Wnioskodawcy powstałe w wyniku utraty lub likwidacji samochodów oraz koszty remontów powypadkowych tych samochodów będą stanowiły koszt uzyskania przychodu Wnioskodawcy w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tj. Dz.U.z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.)...

Zdaniem Spółki: Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.) („u.p.d.o.p.”) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p. Zdaniem Wnioskodawcy z powołanego wyżej przepisu wynika, że podatnik ma możliwość zaliczenia poniesionych wydatków do kosztów uzyskania przychodów, pod warunkiem, że mają one związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiąganych przychodów. Ponadto zaliczenie danego wydatku do kosztów podatkowych uzależnione jest od tego, czy nie jest ono zawarte w katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów wskazanych w art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p. Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 50 u.p.d.o.p., nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat powstałych w wyniku utraty lub likwidacji samochodów oraz kosztów ich remontów powypadkowych, jeżeli samochody nie były objęte ubezpieczeniem dobrowolnym. Zdaniem Wnioskodawcy przepisy u.p.d.o.p. uzależniają możliwość zaliczenia w koszty uzyskania przychodów strat powstałych w wyniku utraty lub likwidacji samochodów oraz kosztów ich remontów powypadkowych od objęcia samochodu ubezpieczeniem dobrowolnym. Tak więc warunkiem koniecznym zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z likwidacją bądź remontem powypadkowym samochodu jest zawarcie umowy dobrowolnego ubezpieczenia. Jednocześnie art. 16 ust. 1 pkt 50 u.p.d.o.p. nie precyzuje: (i) ani rodzaju ubezpieczenia dobrowolnego (autocasco, minicasco, assistance, NNW, etc.); ani (ii) zakresu ochrony ubezpieczeniowej. W obszarze ubezpieczeń komunikacyjnych za ubezpieczenie obowiązkowe uznawane jest jedynie obowiązkowe ubezpieczenie od odpowiedzialności cywilnej (OC), o którym mowa w przepisach ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. Nr 124 poz. 1152 ze zm.).

Wszelkie inne ubezpieczenia komunikacyjne mają charakter dobrowolny, nie jest nałożony bowiem na właścicieli bądź innych użytkowników pojazdów obowiązek zawierania umów ubezpieczeń innych niż OC. Tym samym posiadanie jakiegokolwiek ubezpieczenia komunikacyjnego o charakterze dobrowolnym pozwala na zaliczenie wydatków remontowych w ciężar kosztów uzyskania przychodów. Stanowisko to potwierdził Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, który w interpretacji indywidualnej z 15 marca 2012 r., ITPB3/423-651/11/PS stwierdził, że: „Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych uzależnia możliwość zaliczenia w koszty uzyskania przychodów strat powstałych w wyniku utraty lub likwidacji samochodów oraz kosztów ich remontów powypadkowych, jedynie od objęcia samochodu ubezpieczeniem dobrowolnym. Tak więc, warunkiem koniecznym zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z likwidacją bądź remontem powypadkowym samochodu jest zawarcie umowy dobrowolnego ubezpieczenia, a także prawidłowe udokumentowanie wydatku”.

Dobrowolnością charakteryzuje się m.in. komunikacyjne ubezpieczenie od następstw nieszczęśliwych wypadków (NNW), przy czym mogą powstać wątpliwości, czy korzystanie wyłącznie z tej formy ubezpieczenia pozwala na stwierdzenie spełnienia warunków art. 16 ust. 1 pkt 50 u.p.d.o.p.

Zdaniem Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu wyrażonym w interpretacji indywidualnej z 14 stycznia 2010r., ILPB3/423-954/09-3/DS, organ podatkowy - uznając za prawidłowe stanowisko wnioskodawcy i odstępując od uzasadnienia decyzji - uznał, że ubezpieczenie NNW jest wystarczające do skorzystania z przesłanki, o której mowa w art. 16 ust. 1 pkt 50 u.p.d.o.p.: „(...) ubezpieczeniem dobrowolnym jest każda forma ubezpieczenia, która nie ma charakteru obowiązkowego. W przypadku pojazdów mechanicznych, ubezpieczeniem obowiązkowym jest ubezpieczenie od odpowiedzialności cywilnej (OC) posiadaczy pojazdów mechanicznych. Tak więc, ubezpieczeniami dobrowolnymi w zakresie dotyczącym pojazdów są wszelkie ubezpieczenia dotyczące pojazdów, które nie są ubezpieczeniami OC. W przypadku spółki, wszystkie pojazdy objęte są dobrowolnym ubezpieczeniem komunikacyjnym NW, dlatego w ocenie spółki, do wydatków na ich remonty powypadkowe nie ma zastosowania art. 16 ust. 1 pkt 50 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych”.

Powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie np. w interpretacji Naczelnika Trzeciego Urzędu Skarbowego w Lublinie z 7 września 2006 r. (sygn. P-3/423-15/06) który stwierdził:,,(…) Z przepisów wynika, że objęcie samochodu jakimkolwiek ubezpieczeniem dobrowolnym pozwala na zaliczenie kosztów remontu powypadkowego samochodu do kosztów uzyskania przychodu. Tak więc ubezpieczeniami dobrowolnymi w zakresie dotyczącym pojazdów są wszelkie ubezpieczenia dotyczące pojazdów, które nie są ubezpieczeniami OC. Będą to m.in. ubezpieczenia auto-casco, ubezpieczenie NW, od kradzieży itp.

W interpretacjach organów podatkowych prezentowane są również poglądy przeciwne. Podstawą tych stanowisk jest fakt, że ubezpieczenie NNW jest ubezpieczeniem osobowym, ponieważ obejmuje swoim zakresem kierowcę i pasażerów, co prowadzi do wniosku, że nie jest ubezpieczeniem samochodu w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 50 u.p.d.o.p. Opinię taką przykładowo przedstawia publikowane postanowienie w sprawie interpretacji prawa podatkowego z 15 listopada 2005 r., PD I 415/18/28a/O5, w której Urząd Skarbowy Wrocław Śródmieście, odmawiając podatnikowi prawa do zaliczenia wydatków na naprawę powypadkową samochodu z uwagi na brak ubezpieczenia dobrowolnego, stwierdził: „(…) Analiza powołanego przepisu prowadzi do wniosku, że warunkiem zarachowania w ciężar kosztów uzyskania przychodu wydatków związanych z remontami powypadkowymi jest objęcie ubezpieczeniem dobrowolnym samochodu, a nie zawarcie dowolnej umowy ubezpieczenia dobrowolnego związanego np. z ruchem pojazdu. Do takiej kategorii należy niewątpliwie zaliczyć umowę dobrowolnego ubezpieczenia NW, które swoją ochroną nie obejmuje samochodu, lecz pasażerów i kierowcę w zakresie następstw nieszczęśliwych wypadków. Jest to ubezpieczenie o charakterze osobowym”.

Wskazane powyżej wątpliwości nie powstaną w przypadku ubezpieczenia typu assistance. Nie ulega wątpliwości, że przedmiotem ochrony ubezpieczeniowej w ubezpieczeniu typu assistance jest mobilność samochodu, co obejmuje m.in. świadczenia związane z naprawą samochodu na miejscu, transport uszkodzonego pojazdu, zabezpieczenie pojazdu, odbiór pojazdu po naprawie, czy złomowanie pojazdu.

Skoro zatem:

1. ubezpieczenia assistance ma charakter dobrowolny, oraz
2. przedmiotem ubezpieczenia assistance jest samochód,

to spełniony zostaje wymóg „objęcia samochodu ubezpieczeniem dobrowolnym”, o którym mowa w art. 16 ust. 1 pkt 50 u.p.d.o.p.

W konsekwencji straty Wnioskodawcy powstałe w wyniku utraty lub likwidacji samochodów objętych dobrowolnym ubezpieczeniem assistance oraz koszty remontów powypadkowych tych samochodów będą stanowiły koszt uzyskania przychodu Wnioskodawcy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Spółki w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej przez Spółkę oceny swego stanowiska.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock