Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB3/423-249/13-4/PK1
z 17 lipca 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 17 kwietnia 2013 r. (data wpływu 18 kwietnia 2013 r.), uzupełnionym dwukrotnie w dniu 12 lipca 2013 roku (data wpływu faksem: 12 lipca 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia w poczet kosztów uzyskania przychodów skorygowanego w rachunku podatkowym wynagrodzenia prowizyjnego Agenta – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 kwietnia 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia w poczet kosztów uzyskania przychodów skorygowanego w rachunku podatkowym wynagrodzenia prowizyjnego Agenta. W dniu 12 lipca 2013 roku (data wpływu faksem: 12 lipca 2013 roku) Wnioskodawca uzupełnił przedmiotowy wniosek.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest podmiotem prowadzącym działalność ubezpieczeniową na podstawie ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o działalności ubezpieczeniowej (Dz.U.2010.11.66 j.t.) (dalej również: „Ustawa DU”). W ramach prowadzonej przez siebie działalności ubezpieczeniowej Wnioskodawca m.in. oferuje oraz zawiera umowy ubezpieczenia na życie.

W celu dotarcia ze swoją ofertą do jak najszerszego kręgu odbiorców i tym samym pozyskania jak największej liczby klientów (zawarcia jak największej liczby umów ubezpieczenia) Wnioskodawca od wielu lat współpracuje w tym zakresie z pośrednikami ubezpieczeniowymi. Współpraca taka jest powszechnie stosowana w praktyce przez podmioty prowadzące działalność ubezpieczeniową, a zasady regulujące m.in. taką współpracę oraz warunki, które spełniać musi osoba pośrednicząca zostały odrębnie uregulowane w ustawie z dnia 22 maja 2003 r. o pośrednictwie ubezpieczeniowym (Dz.U.2003.124.l154 z późn. zm), (dalej: „Ustawa PU”). Pośrednikami, z którymi współpracuje wnioskodawca są profesjonalni agenci ubezpieczeniowi, o których mowa w art. 7 Ustawy PU, spełniający wymagania wskazane w art. 9 ust. 1 tej ustawy i wpisani do rejestru agentów ubezpieczeniowych (dalej: „Agenci”). Zakres czynności wykonywanych przez Agentów obejmuje m.in. poszukiwanie potencjalnych klientów, udzielanie informacji o ofercie ubezpieczenia, oferowanie w imieniu Wnioskodawcy zawarcia umów ubezpieczenia, w tym pomoc w wypełnieniu wniosków o zawarcie umów ubezpieczenia oraz ich weryfikację, a także dostarczenie tych wniosków Wnioskodawcy.

Wnioskodawca, w ramach współpracy z Agentami, z tytułu świadczonych przez Agentów usług pośrednictwa ubezpieczeniowego, dokonuje wypłaty Agentom wynagrodzenia prowizyjnego. Takie wynagrodzenie prowizyjne wyliczane jest jako procent (według stawki określonej w umowie pośrednictwa ubezpieczeniowego) od urocznionej składki, którą zapłaci Wnioskodawcy, w związku z zawartą za pośrednictwem Agenta umową ubezpieczenia klient (dalej również: „Ubezpieczający”), (dalej również: „Wynagrodzenie Prowizyjne”).

Naliczanie wysokości Wynagrodzenia Prowizyjnego oraz jego wypłata dokonuje się w sposób automatyczny, na podstawie wyliczeń stosowanego przez Wnioskodawcę systemu prowizyjnego. Warunkiem koniecznym wypłacenia Wynagrodzenia Prowizyjnego Agentowi jest otrzymanie przez Spółkę wniosku o zawarcie umowy ubezpieczenia, który stanowi podstawę do wystawienia polisy ubezpieczeniowej oraz wpłynięcia, dokonanej przez Ubezpieczającego zapłaty za pierwszą składkę.

W przypadkach określonych w umowach o pośrednictwo ubezpieczeniowe, zawieranych z Agentami tj. w szczególności, w przypadkach: zaprzestania płacenia składek lub rozwiązania przez Ubezpieczającego umowy ubezpieczenia w okresie wcześniejszym, niż okres, za który Agent otrzymał Wynagrodzenie Prowizyjne, Agent zobowiązany jest do proporcjonalnego zwrotu wypłaconego mu Wynagrodzenia Prowizyjnego.

Wskazany sposób wynagradzania agentów ubezpieczeniowych, w tym sposób naliczania oraz wypłacania takiego wynagrodzenia stanowi powszechnie przyjętą na rynku ubezpieczeń na życie praktykę. W związku z dużą liczbą dokonywanych transakcji sprzedaży ubezpieczeń przez wielu współpracujących z ubezpieczycielami agentów, taki system wynagradzania jest pewnym przyjętym już standardem. Również u Wnioskodawcy wskazany system wynagradzania Agentów funkcjonuje od wielu łat i jest jednym z podstawowych czynników wspierających efektywną sprzedaż oferowanych przez Spółkę produktów ubezpieczeniowych.

Zabezpieczeniem zawieranych z Agentami umów agencyjnych jest wystawiany przez Agentów weksel, który może zostać wykorzystany przez Wnioskodawcę, w przypadku braku zwrotu płatności Wynagrodzenia Prowizyjnego na wskazanych zasadach. Nie zdarzały się jednak dotychczas problemy ze zwrotem Wynagrodzenia Prowizyjnego przez współpracujących agentów, które naraziłyby Spółkę na poważne straty.

Dla celów podatku dochodowego Wynagrodzenie Prowizyjne stanowi dla Spółki bezpośredni koszt uzyskania przychodu, wpływa ono bowiem wprost na wysokość osiąganego przychodu ze składek ubezpieczeniowych. Specyfika branży ubezpieczeniowej polega na tym, że to głównie praca profesjonalnych agentów ubezpieczeniowych zapewnia klientów na usługi świadczone przez ubezpieczycieli, a tym samym zapewnia, w znacznym stopniu źródło pozyskiwania przychodów.

Ostatnio doszło jednak do zdarzenia, gdzie wskutek oszukańczego działania jednego z agentów (dalej jako „Agent”) rozporządzenie przez Spółkę własnymi środkami pieniężnymi z tytułu wypłaty wynagrodzenia prowizyjnego, naraziło Spółkę na powstanie w jej majątku straty. Spółka wypłaciła bowiem wynagrodzenie prowizyjne za zawarcie umów ubezpieczeniowych, jak się następnie okazało, na podstawie przekazanych przez Agenta wniosków zawierających błędne lub fikcyjne dane Ubezpieczających. W roku realizacji zawartych za pośrednictwem Agenta umów ujawnione zostały liczne nieprawidłowości, których skala świadczy o tym, iż zarówno wnioski jak i dokonane opłaty z tytułu składek nie pochodziły od osób, których dane na nich figurowały, a cale przedsięwzięcie miało na celu doprowadzenie przez Agenta do niekorzystnego rozporządzenia mieniem przez Spółkę.

Wynagrodzenie prowizyjne zostało przez Spółkę wypłacone po wpłacie pierwszych lub kilku pierwszych składek, których obowiązek zapłaty wynikał z zawartych za pośrednictwem Agenta umów ubezpieczenia. Agent wypełnił więc podstępnie wszelkie wymogi, uprawniające go do otrzymania prowizji.

Następnie Spółka przestała odnotowywać wpłaty kolejnych składek. Doprowadziło to po kolei do upadku polis przypisanych do portfela Agenta (tzw. laps polisy). Nieudane próby kontaktu z rzekomymi ubezpieczającymi, spowodowały podjęcie przez Wnioskodawcę czynności wyjaśniających, które wykazały, że Spółka padła ofiarą oszustwa dokonanego przez Agenta.

Wnioskodawca podjął próby odzyskania wypłaconej nienależnie Agentowi prowizji. Nie przyniosły jednak skutku przesłane do Agenta wezwania do zapłaty, a przeprowadzony przez Spółkę wywiad gospodarczy, mający na celu sprawdzenie stanu majątku wskazywanego Agenta, wykazał, że jest on niewypłacalny. Zgodnie z informacjami uzyskanymi przez Spółkę Agent rozporządził otrzymanym (wyłudzonym) Wynagrodzeniem Prowizyjnym. W związku z tym powstała w Spółce strata w środkach pieniężnych, będąca skutkiem oszustwa Agenta.

Wnioskodawca złożył do prokuratury zawiadomienie o podejrzeniu popełnienia przestępstwa przez Agenta . Zwrócił się również do ubezpieczyciela grupy kapitałowej, do której należy, z wnioskiem o wypłatę odszkodowania w związku ze stratą poniesioną w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Wnioskodawca podjął i podejmuje w dalszym ciągu próby odzyskania utraconych środków pieniężnych, poprzez dochodzenie należności drogą sądową, na podstawie weksla, który stanowił zabezpieczenie zawartej z Agentem umowy agencyjnej. Po zakończeniu postępowania, Spółka będzie kontynuowała próbę odzyskania należności na drodze postępowania egzekucyjnego.

W związku z powyższymi wydarzeniami, Wnioskodawca zmuszony był dokonać w księgach korekty przychodów i kosztów wynikających z nieprawidłowych polis. Korekcie podlegały także koszty podatkowe z tytułu nienależnie wypłaconej prowizji.

W pierwszym uzupełnieniu z dnia 12 lipca 2013 roku Wnioskodawca sprecyzował, iż korekcie przychodów podlegała ta część składek, która została wykazana, jednak nie była należna w związku z rozwiązaniem umowy ubezpieczenia z powodu nie opłacenia składek (tzw. laps polisy). W przychodach pozostały zatem składki należne i opłacone w ramach danej polisy ubezpieczeniowej zgodnie z Ogólnymi Warunkami Ubezpieczeń. Jednocześnie spółka wskazała, iż w kosztach pozostała korespondująca z wykazanymi przychodami część prowizji agencyjnej. Korekcie kosztów (pomniejszeniu kosztów) podlegała pozostała część prowizji z tytułu wynagrodzenia Agenta za zawarte umowy ubezpieczeniowe. Przedmiotem wniosku o interpretację jest skorygowana (nieuwzględniona w wyniku podatkowym) a wpłacona Agentowi część prowizji agencyjnej. W kolejnym uzupełnieniu Wnioskodawca dodał, iż w dalszej części wniosku przez sformułowanie „Wynagrodzenie Prowizyjne” będące przedmiotem wniosku rozumie się zatem tę część wynagrodzenia Agenta, która została skorygowana i nie została uwzględniona w kosztach uzyskania przychodów.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w przypadku zakończenia postępowania egzekucyjnego z negatywnym skutkiem, strata w środkach pieniężnych Wnioskodawcy, powstała wskutek oszustwa Agenta stanowić będzie koszt uzyskania przychodu Wnioskodawcy, w części, w jakiej nie zostanie przez Wnioskodawcę odzyskana w drodze wypłaty odszkodowania od ubezpieczyciela Wnioskodawcy?

Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku zakończenia postępowania egzekucyjnego, w stosunku do Agenta z negatywnym skutkiem, strata w środkach pieniężnych, powstała wskutek oszustwa Agenta będzie stanowiła koszt uzyskania przychodu Wnioskodawcy, w części, w jakiej nie zostanie pokryta przez ubezpieczyciela Wnioskodawcy.

Uzasadnienie

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (T j. Dz. U. z 2011 r.. Nr 74, poz. 397) (dalej: „Ustawa CIT”) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Przepisy Ustawy CIT w art. 16 ust. 1, wśród kosztów podlegających wyłączeniu z kategorii kosztów uzyskania przychodów nie wymieniają strat w środkach pieniężnych. Oznacza to, że ustawodawca, co do zasady dopuszcza możliwość zaliczenia strat w środkach pieniężnych w poczet kosztów uzyskania przychodów, pod warunkiem spełnienia wymogów wskazanych w art. 15 ust. 1 Ustawy CIT.

Przepis art. 15 ust. 1 Ustawy CIT wskazuje na konieczność spełnienia poniższych przesłanek, ażeby dany koszt można było uznać za koszt uzyskania przychodu. Wśród warunków, które powinny być łącznie spełnione wymienić należy:

• związek kosztu z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
  

• cel poniesienia kosztu, którym jest: uzyskanie przychodów, zachowanie lub zabezpieczenie ich źródła,
  

• faktycznie poniesienie kosztu przez podatnika,
  

• właściwe udokumentowanie.
  
  
  

Pierwszym z warunków, który musi zostać spełniony, by koszt został uznany za koszt uzyskania przychodu jest jego związek z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą oraz to, że został on poniesiony w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodu.

Nie ma wątpliwości, że wypłacane przez Wnioskodawcę Wynagrodzenie Prowizyjne jest związane z prowadzoną przez niego działalnością ubezpieczeniową i ma na celu uzyskanie przez niego przychodów. Zgodnie z art. 3 ust. 3 pkt 1 oraz art. 3 ust. 1 Ustawy DU działalność ubezpieczeniowa obejmuje m.in. zlecanie na podstawie umowy agencyjnej zawartej z agentem ubezpieczeniowym wykonywania czynności agencyjnych związanych z zawarciem lub wykonaniem umów ubezpieczenia. Zatem ponoszone przez ubezpieczycieli koszty prowizji agencyjnych należy uznać za związane z działalnością gospodarczą koszty uzyskania przychodów. Działalność agentów ubezpieczeniowych, wyrażająca się w liczbie zawartych za ich pośrednictwem umów ubezpieczenia oraz wysokości wynikających z tych umów składek ubezpieczeniowych determinuje poziom przychodów ubezpieczycieli (stanowisko takie poparte zostało w licznych interpretacjach podatkowych, w tyłu: indywidualnej interpretacji podatkowej z dnia 5 stycznia 2011, wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy ITPB3/423-554/10/AM).

Również wypłacone Agentowi Wynagrodzenie Prowizyjne, poniesione zostało w celu uzyskania przychodów ze składek ubezpieczeniowych, jednakże ostatecznie, wskutek przedstawionych w stanie faktycznym zdarzeń, środki pieniężne przekazane tytułem tego wynagrodzenia będą stanowiły dla Wnioskodawcy stratę.

W art. 15 Ustawy CIT nie zostało zdefiniowane pojęcie straty, jako kosztu uzyskania przychodu. W związku z powyższym, należy więc odwołać się w tym zakresie do definicji słownikowej, która określa stratę jako „ubytek, poniesioną szkodę, to co się przestało posiadać”. W ujęciu ekonomicznym można powiedzieć, że strata to zużycie składników, które nie prowadzi do celowych efektów w postaci użytecznych produktów i usług. Stratę również stanowi zmniejszenie zasobów podmiotu powstałe na skutek zdarzeń losowych.

Jak zostało to wskazane m.in. w wyroku NSA z dnia 28 lutego 2008 r.. sygn. II FSK 23/07 „Strata stanowi koszt uzyskania przychodów w przypadku, gdy jej powstanie jest konsekwencją prowadzenia działalności gospodarczej, a podatnik nie ponosi winy przy jej powstaniu (..). Oznacza to, że strata może zostać uznana za koszt uzyskania przychodu, gdy podatnik wykaże, że powstała ona z przyczyn obiektywnych, a przedmiot tej straty miał związek z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą. Straty powstałe z przyczyn obiektywnych (zdarzeń losowych) mogą być uznane za koszt uzyskania przychodu, o ile tylko podatnik prawidłowo udokumentuje fakt zaistnienia straty i wykaże, że strata powstała z przyczyn od niego niezależnych, tj. nie wynikała z braku zachowania przez podatnika należytej staranności w prowadzeniu działalności gospodarczej.”

Zgodnie więc z przytoczonym orzeczeniem NSA oraz wymogami wskazanymi w art. 15 ust 1 Ustawy CIT, by strata stanowiła koszt uzyskania przychodu spełnione muszą zostać następujące warunki:

1. strata powinna powstać w konsekwencji prowadzonej działalności gospodarczej;
2. wskutek zdarzenia losowego, niezawinionego przez podatnika oraz
3. powinna zostać rzeczywiście poniesiona, a poniesienie to powinno zostać prawidłowo udokumentowane.
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy w przedstawionej sytuacji faktycznej każdy ze wskazanych warunków, zezwalających na ujęcie straty w kosztach uzyskania przychodów został spełniony.

1. Powstanie straty w konsekwencji prowadzonej działalności gospodarczej
   
   
   

Powstanie straty, spowodowane oszustwem Agenta, jest ściśle związane z prowadzeniem działalności ubezpieczeniowej przez Wnioskodawcę.

Jak zostało to już wykazane, wypłacenie prowizji przez Wnioskodawcę miało posłużyć osiągnięciu przychodu w ramach prowadzonej działalności. Co do zasady, skutkiem takich działań Wnioskodawcy był przychód w postaci płaconych składek, z zawartych za pośrednictwem Agentów umów ubezpieczenia. Jak wskazał w interpretacji indywidualnej Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 30 czerwca 2011, w sprawie o sygn. IPPB3/423-265/11-2/PK1: „nie samo ponoszenie strat należy traktować jako środek zmierzający do osiągnięcia przychodów, bo byłoby to nieracjonalne, lecz cały zespół działań, starań, zabiegów dokonywanych w ramach prowadzonej działalności gospodarczej w celu pozyskiwania przychodów zaś straty tylko jako, często nieunikniony i nieodłączny, aczkolwiek niechciany, element tych działań i w tym też kontekście należy rozpatrywać możliwość zaliczenia określonych strat do kosztów uzyskania przychodów.”

W związku z tym, że podejmowane działania Wnioskodawcy miały na celu osiągnięcie przychodu, i stanowiły standardowe czynności w ramach prowadzonej działalności, powstała w związku z tymi działaniami strata stanowić powinna koszt uzyskania przychodu.

2. Powstanie straty wskutek zdarzeniu losowego, niezawinionego przez podatnika
   
   
   

Zgodnie z kolejnym warunkiem, powstanie straty powinno nastąpić w wyniku zdarzenia losowego i nie powinno być zawinione przez podatnika. Jak w swoim postanowieniu z dnia 1 czerwca 1996 r., sygn. III ARN 20/95 wskazał NSA, zarówno wykładnia językowa, jak i odniesienie się do doktryny prawa ubezpieczeń majątkowych pozwalają na objęcie pojęciem „zdarzeń losowych” również przypadków spowodowanych działaniem osoby ludzkiej. A jak dodał WSA w Łodzi w wyroku z dnia 5 marca 2009 r., sygn. akt I SA/Łd 14/0/08 za zdarzenie losowe należy uznać również takie, którego sprawcą jest Pracownik podatnika.

W przedstawionej sytuacji faktycznej, trudno dopatrzyć się po stronie Wnioskodawcy jakiejkolwiek winy, która przyczynić by się mogła do zaistnienia przedstawionego zdarzenia, tj. do oszustwa Agenta.

Przede wszystkim wskazać należy, że już sama weryfikacja osób, które chcą podjąć się prowadzenia działalności agencyjnej jest rygorystyczna i obarczona wieloma, w tym wskazanymi w Ustawie PU, zarówno dotyczącymi sposobu prowadzenia takiej działalności jak i osoby agenta wymogami. Działalność agencyjna może być prowadzona wyłącznie w ramach działalności gospodarczej tzn. jest działalnością profesjonalną, której prowadzenie, zgodnie z art. 8 Ustawy PU powinno być wykonywane z zachowaniem staranności, uwzględniającej zawodowy charakter tej działalności oraz co więcej z zachowaniem dobrych obyczajów. Z kolei czynności agencyjne, zgodnie z art. 9 Ustawy PU, mogą być wykonywane wyłącznie przez osobę fizyczną, która m.in. nie była prawomocnie skazana za umyślne przestępstwo przeciwko: wiarygodności dokumentów, przeciwko mieniu, przeciwko obrotowi gospodarczemu, obrotowi pieniędzmi i papierami wartościowymi oraz za przestępstwo skarbowe, a ponadto osoba ta daje rękojmię należytego wykonywania czynności agencyjnych. To, czy dana osoba daje taką rękojmię, oceniane jest w sposób wszechstronny na podstawie wszelkich dokumentów i innych źródeł informacji. Rękojmia ujmowana jest nie tylko w sensie technicznym czy ekonomiczno-finansowym, ale także w sensie etycznym.

Zgodnie z powyżej wskazanymi kryteriami, które spełniać powinna osoba, zamierzająca prowadzić działalność agencyjną, Agent, który dopuścił się wskazywanego oszustwa, jeszcze przed podjęciem współpracy z Wnioskodawcą, podlegał takiej weryfikacji tj. musiał zaświadczyć, że nie byt karany za wskazane przestępstwa.

Bardzo ważnym jest również fakt, że wskazany Agent, czynności w zakresie pośrednictwa ubezpieczeniowego dla Wnioskodawcy wykonywał przez wiele lat już wcześniej w ramach innej niż bezpośrednia, struktury współpracy.

Powyższe dowodzi tego, że Wnioskodawca w sposób należyty dokonał doboru kontrahenta, w osobie wskazanego Agenta. Agent nie był wcześniej karany, dawał rękojmię właściwego wykonywania czynności agencyjnych, a ponadto dał się poznać w ramach długoletniej wcześniejszej współpracy, jako osoba godna zaufania i efektywna osoba wykonująca czynności agencyjne.

Ponadto, w związku ze sposobem, w jaki działał Agent, nie można mówić o żadnym zawinionym działaniu Wnioskodawcy, wskutek którego mógł przyczynić się on do powstania, wynikłej z działań Agenta szkody.

Jak zostało to już wykazane, Wnioskodawca stosował i stosuje w dalszym ciągu wewnętrzne procedury zabezpieczające Wnioskodawcę przed ewentualną nieuczciwością współpracujących z Wnioskodawcą Agentów, w postaci m.in. wymogu dostarczenia kompletu dokumentów, poświadczających złożenie przez klienta wniosku o zawarcie urnowy ubezpieczenia (z pełnymi danymi Ubezpieczających, podpisami), a także wymogu wpłynięcia zapłaty za pierwszą składkę, dokonanej przez Ubezpieczającego. Zawarte umowy ubezpieczenia są sprawdzane pod względem formalnym, a ponadto w razie wykrycia jakichś nieprawidłowości - np. braku wniesienia opłaty za składkę, również dodatkowo weryfikowane przez pracowników Wnioskodawcy.

Podkreślić należy, że stosowane przez Wnioskodawcę procedury nie zostały zakwestionowane w ramach nadzoru sprawowanego przez Komisję Nadzoru Finansowego, któremu Wnioskodawca podlega, zgodnie z Ustawą DU.

Wskazane w stanie faktycznym działanie Agenta tj. przedstawienie Wnioskodawcy sfałszowanych lub nieprawidłowych wniosków o zawarcie umów ubezpieczenia oraz odnotowana zapłata za pierwsze składki, których obowiązek zapłaty wynikał z wystawionych polis, wskazuje na podstępne i przemyślane przez Agenta działanie, wykorzystujące pozyskaną przez niego w ramach długiej współpracy z Wnioskodawcą wiedzę o działaniu systemu weryfikacji umów i systemie wypłaty Wynagrodzenia Prowizyjnego. Za działanie takie należy również uznać rozporządzenie przez Agenta otrzymanym niesłusznie Wynagrodzeniem Prowizyjnym, wskutek czego Agent siał się niewypłacalny.

Opisane zdarzenie, w wyniku którego doszło do powstania straty po stronie Wnioskodawcy mieści się w pojęciu zdarzenia losowego, które było wynikiem oszukańczego działania Agenta. Nie można bowiem przyjąć, że takie działanie mogło być przez Wnioskodawcę przewidziane i jest ono pierwszym odnotowanym tego typu przypadkiem w całej działalności Wnioskodawcy.

3. Faktyczne poniesienie straty oraz prawidłowe jej udokumentowanie.
   
   
   

Również dalsze wymogi, wskazane w orzeczeniu oraz art. 15 ust. Ustawy CIT, które powinny zostać spełnione by dany wydatek mógł zostać uznany za koszt uzyskania przychodu, a mianowicie: rzeczywiste poniesienie wydatku oraz prawidłowe udokumentowanie, zostały przez Spółkę spełnione.

Wysokość poniesionej, wskutek powyższego zdarzenia straty stanowi równowartość Wynagrodzenia Prowizyjnego, które otrzymał z tytułu zawarcia umów ubezpieczenia Agent. Wysokość taka została automatycznie wyliczona w systemie prowizyjnym używanym przez Wnioskodawcę. Ponadto dowodem potwierdzającym faktyczne/rzeczywiste poniesienie tego wydatku jest potwierdzenie przelewu Wynagrodzenia Prowizyjnego, w wyliczonej w systemie wysokości na konto bankowe Agenta. Wnioskodawca posiada stworzony wskutek prowadzonych czynności wyjaśniających raport zawierający listę umów, które zostały przez Agenta sfałszowane.

Dokumentami, potwierdzającymi poniesienie straty przez Wnioskodawcę są zgłoszenie o popełnieniu przestępstwa do prokuratury, bezskuteczne wezwania do zapłaty wysyłane do Agenta, cała dokumentacja przygotowana w związku ze zgłoszeniem szkody skierowanym do grupowego Ubezpieczyciela Wnioskodawcy.

Ponadto obecnie Wnioskodawca oczekuje na rezultat postępowania sądowego, wszczętego na podstawie weksla, stanowiącego zabezpieczenie umowy agencyjnej z Agentem.

Powyższe potwierdza, że strata powstała w wyniku oszukańczego działania Agenta będzie mogła zostać uznana za koszt uzyskania przychodu przez Wnioskodawcę, w momencie, gdy postępowanie egzekucyjne, w stosunku do Agenta zakończone zostanie ostatecznie z negatywnym skutkiem. Zdaniem Wnioskodawcy prawo to zostanie jednak ograniczone, w przypadku, gdy strata poniesiona przez Wnioskodawcę pokryta zostanie odszkodowaniem przyznanym przez Ubezpieczyciela Wnioskodawcy, proporcjonalnie do wysokości uzyskanej kwoty odszkodowania.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.