Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBI/2/423-498/13/BG
z 23 lipca 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 19 kwietnia 2013 r. (data wpływu do tut. BKIP 26 kwietnia 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie możliwości zaliczenia nabytej wiedzy o rynku do wartości niematerialnych i prawnych na podstawie art. 16b ust. 1 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych podlegających amortyzacji (pytanie oznaczone we wniosku jako nr 1) – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 kwietnia 2013 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie możliwości zaliczenia nabytej wiedzy o rynku do wartości niematerialnych i prawnych na podstawie art. 16b ust. 1 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych podlegających amortyzacji.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka to wiodący partner jednego z operatorów komórkowej sieci telefonicznej. Spółka posiada ponad 260 sklepów zlokalizowanych na terenie całego kraju i dysponuje jedną z największych sieci sprzedaży w tej branży w Polsce. Spółka pośredniczy w sprzedaży usług telekomunikacyjnych i akcesoriów telefonicznych, w ramach realizowanej działalności współpracuje również z licznymi podmiotami zewnętrznymi pełniącymi rolę Autoryzowanych Przedstawicieli i Doradców Biznesowych.

Na mocy kilku odrębnych podpisanych umów Spółka nabyła wiedzę o rynku. Zgodnie z zapisami wspomnianych umów Spółka nabyła: „(...) wiedzę o rynku, na którym świadczone są usługi telekomunikacyjne operatora, w zakresie kompleksowej obsługi klienta biznesowego, która to wiedza ma przyczynić się do osiągnięcia korzyści ekonomicznych poprzez wzrost przychodów prowizyjnych Spółki (...)”. Od strony praktycznej umowy sprzedaży wiedzy o rynku sprowadzały się do przejęcia przez Spółkę współpracy z ściśle określonymi grupami handlowców innego autoryzowanego przedstawiciela operatora, którzy wcześniej współpracowali z podmiotami dokonującymi sprzedaży wiedzy o rynku (lista handlowców każdorazowo stanowiła załącznik do konkretnej umowy), a tym samym przejęcia określonego dodatkowego udziału w rynku. W konsekwencji zawartych umów Spółka zyskała dodatkowe przychody w następstwie uzyskania dostępu do bazy klientów, relacji biznesowych oraz wiedzy o klientach obsługiwanych przez przejętych handlowców.

Komplet dokumentów związanych z umowami o sprzedaży wiedzy o rynku stanowiły:

1. same umowy sprzedaży wiedzy o rynku,
2. załączniki do umów z danymi osobowymi przejętych handlowców, danymi kontaktowymi do handlowców
3. faktury VAT dokumentujące nabycie wiedzy o rynku.
   
   

Umowy o sprzedaży wiedzy o rynku nie przewidują wprost okresu w jakim nabyta wiedza może być, bądź będzie wykorzystywana przez Spółkę do generowania dodatkowych przychodów. Z dodatkowych ustaleń wynikało jednak, iż jeśli współpraca Spółki z danym przejętym handlowcem będzie krótsza niż 3 lata, Spółce przysługiwać będzie opcja uzyskania odszkodowania, kary umownej lub rekompensaty pieniężnej. Z założeń Spółki, popartych również pewnymi danymi rynkowymi wynika, że przeciętny szacunkowy okres zakładanej współpracy z poszczególnymi przejętymi handlowcami wyniesie 5 lat. W praktyce jednak zdarzać się będą zapewne sytuacje gdy opisana współpraca z danym handlowcem będzie trwać dłużej niż 5 lat oraz sytuacje gdy współpraca z konkretnym handlowcem zostanie zakończona po okresie krótszym niż 5 lat. Na chwilę obecną w Spółce wystąpiły również sytuacje zakończenia współpracy z danym handlowcem w okresie krótszym niż 1 rok od rozpoczęcia współpracy w wyniku podpisania umów dotyczących sprzedaży wiedzy o rynku. Sytuacje takie spowodowane były różnymi okolicznościami, głównie jednak cofnięciem bezpośrednio przez operatora autoryzacji danemu handlowcowi co uniemożliwiło Spółce z nim dalszą współpracę.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy dla Spółki nabyta wiedza o rynku stanowić będzie know-how w rozumieniu zapisów art. 16b ust. 1 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm.) i konsekwentnie odpisy amortyzacyjne od takiej wartości niematerialnej i prawnej stanowić będą dla Spółki koszty uzyskania przychodów? (pytanie oznaczone we wniosku jako nr 1)

Zdaniem Spółki, poniesione koszty dotyczące nabytej wiedzy o rynku stanowić będą know-how w rozumieniu zapisów art. 16b ust. 1 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn, zm., dalej „updop”) i konsekwentnie odpisy amortyzacyjne od takiej wartości niematerialnej i prawnej stanowić będą dla Spółki koszty uzyskania przychodów. Poniżej przedstawione jest uzasadnienie przyjętego stanowiska.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 updop, kosztami uzyskania przychodów mogą być koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 updop. Literalna analiza tego przepisu prowadzi do wniosku, iż kosztami podatkowymi mogą być zarówno koszty, które bezpośrednio przyczyniają się do osiągnięcia przychodów jak i koszty, które jedynie w pośredni sposób mają wpływ na generowanie przychodów (w tym koszty, których poniesienie nie będzie skutkowało wzrostem przychodów ale wpłynie na możliwość uzyskiwania przychodów w ogóle - zachowanie, zabezpieczenie źródła przychodów).

Mając na względzie brzmienie przepisów jak i stanowisko doktryny należy stwierdzić, że aby dany wydatek mógł być uznany za koszt podatkowy spełnione muszą być następujące warunki:

• poniesienie kosztu w celu uzyskania przychodu lub zachowania/zabezpieczenia źródła przychodów (koszty bezpośrednio i pośrednio związane z przychodami),
• brak wyłączenia danego kosztu z kosztów podatkowych na podstawie art. 16 ust. 1 updop,
• odpowiednie udokumentowanie wydatków.
  
  

W przypadku Spółki wydatki na nabycie wiedzy o rynku niewątpliwie spełniają ogólne warunki do uznania ich za koszty podatkowe - wydatki te są ewidentnie związane z generowanymi przez Spółkę przychodami - zostały one również odpowiednio udokumentowane. Należy jednak zauważyć, że zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w updop wydatki na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nie są jednorazowo zaliczane do kosztów uzyskania przychodów. Ustawodawca postanowił bowiem w treści art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. b updop, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych - wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych są jednak kosztem uzyskania przychodów, w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na czas ich poniesienia.

Z uwagi na fakt, że składniki majątku wykorzystywane są przez podatników w dłuższym okresie czasu, a nie tylko w roku ich nabycia, ustawodawca przyjął zasadę, że wydatki te zalicza się do kosztów sukcesywnie, w miarę ich zużycia. Jak stanowi bowiem art. 15 ust. 6 updop kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane zgodnie z określonymi przepisami.

Artykuł 16b ust. 1 updop stanowi, że amortyzacji podlegają nabyte nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania:

1. spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego,
2. spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego,
3. prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
4. autorskie lub pokrewne prawa majątkowe,
5. licencje,
6. prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1117 z późn. zm.),
7. wartość stanowiącą równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know-how)

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane wartościami niematerialnymi prawnymi.

Z powyższego przepisu wynika, iż pozycją podlegającą amortyzacji jest m.in. wartość stanowiąca równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know-how). Updop nie definiuje znaczenia terminu „know- how”. Pojęcie to w piśmiennictwie oznacza zdolność, wiedzę lub umiejętność uzyskania określonego rezultatu lub prowadzenia jakiejś działalności. Know-how składa się z wiadomości i doświadczeń o charakterze technicznym, administracyjnym, finansowym albo innego rodzaju, nadających się do stosowania w pracy przedsiębiorstwa lub do wykonywania zawodu. Pojęcie know-how obejmuje doświadczenia o charakterze technicznym techniczno-organizacyjnym oraz doświadczenia o charakterze organizacyjnym, finansowym i handlowym przydatne do prowadzenia przedsiębiorstwa, które nie są związane z cyklem produkcyjnym. Z szerokiej definicji know-how można zatem wyodrębnić kategorię know-how technicznego oraz know-how nietechnicznego, obejmującego wiedzę organizacyjną lub handlową przydatną nie tylko w procesie produkcji.

W orzecznictwie sądowo-administracyjnym również przyjmuje się, że know-how nietechniczny obejmuje wszelkiego rodzaju wiadomości i doświadczenia o charakterze nietechnicznym, które nadają się do wykorzystania w działalności przedsiębiorstwa lub wykonywania zawodu.

Zdaniem sądów administracyjnych aby można było mówić o istnieniu know-how nietechnicznego dane nabyte aktywo musi wykazywać następujące cechy:

• cecha poufności - know-how mogą stanowić jedynie informacje, które nie zostały ujawnione, nie są powszechnie znane, czy też łatwo dostępne. Przesłanka ta nie musi oznaczać wymogu bezwzględnej tajemnicy - wystarczy, by informacja nie była dostępna osobom zainteresowanym w sposób zwykły i dozwolony. Zdaniem Spółki, powyższa przesłanka została spełniona w stosunku do nabytej przez Spółkę wiedzy o rynku,
• cecha istotność - na know-how składać się muszą informacje ważne dla całości lub zasadniczej części sposobu wytwarzania produktu lub świadczenia usług, muszą także spełniać u nabywcy określoną funkcję czyli być użyteczne. Zdaniem Spółki, powyższa przesłanka również została spełniona w stosunku do nabytej przez Spółkę wiedzy o rynku,
• cecha identyfikowalności – oznacza, iż know-how został opisany lub utrwalony - czyli zmaterializowany i dodatkowo nabywca nie jest „nadmiernie ograniczony” w wykorzystaniu nabytych informacji. Zdaniem Spółki, choć stopień udokumentowania/sformalizowania związany z transakcjami nabycia wiedzy o rynku nie jest rozbudowany (przekazana dokumentacja to jedynie umowy i załączniki do tych umów) jest on jednak wystarczający do uznania, iż również ta przesłanka została spełniona w stosunku do zrealizowanych przez Spółkę transakcji.
  
  

Mając na względzie powyższe Spółka stoi na stanowisku, że wydatki poniesione na nabycie wiedzy o rynku dotyczą know-how. Konsekwentnie nabycie przedmiotowych aktywów należy uznać na gruncie updop za nabycie wartości niematerialnych i prawnych oraz amortyzować na warunkach określonych w art. 16b ust. 1 pkt 7 i w art. 16m ust. 1 pkt 4 w związku z art. 15 ust. 6 updop.

Wyżej zaprezentowane wnioski potwierdzane są w wydawanych przez organy podatkowe interpretacjach podatkowych dotyczących sytuacji zbliżonych do tej występującej w Spółce. Przykładowo słuszność poglądu, iż wydatki na bazę klientów, wiedzę o rynku stanowią amortyzowalny know-how odnajdujemy w interpretacji indywidualnej z dnia 7 września 2012 r. wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi (sygn. IPTPB3/423-208/12-4/GG) w interpretacji indywidualnej z dnia 2 września 2011 r. wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie (sygn. IPPB5/423-611/11-2/RS) czy interpretacji indywidualnej z dnia 17 stycznia 2011 r. wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy (sygn. ITPB3/423-614/10/AW).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

W związku z tym, że stanowisko Spółki w zakresie pytania oznaczonego we wniosku Nr 1 zostało uznane za prawidłowe, udzielenie odpowiedzi na pytanie oznaczone we wniosku Nr 2 i 3 stało się bezprzedmiotowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Nadmienić należy, iż w sprawie będącej przedmiotem pytania oznaczonego we wniosku Nr 4 wydano odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z dnia 14 marca 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.