Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPP2/443-340/13/KT
z 8 lipca 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 27 marca 2013 r. (data wpływu 12 kwietnia 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku prawa do odliczenia podatku naliczonego, wynikającego z faktur dokumentujących „wynagrodzenie z tytułu bezumownego korzystania z przedmiotu dzierżawy” – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 kwietnia 2013 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku prawa do odliczenia podatku naliczonego, wynikającego z faktur dokumentujących „wynagrodzenie z tytułu bezumownego korzystania z przedmiotu dzierżawy”.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Ośrodek był stroną umowy dzierżawy (faktycznie będącą umową najmu), której przedmiotem były pomieszczenia biurowe w lokalu użytkowym. Wynajmujący w dniu 3 grudnia 2009 r. rozwiązał umowę bez zachowania okresu wypowiedzenia i wezwał do wydania lokalu w terminie do dnia 15 stycznia 2010 r. Zgodnie z zawartą umową (§ 14 ust. 2) „w razie niewykonania obowiązku, o którym mowa w ust. 1 niniejszego paragrafu (czyli obowiązek wydania nieruchomości w każdym wypadku ustania umowy) dzierżawca zobowiązany będzie do zapłaty wydzierżawiającemu wynagrodzenia z tytułu bezumownego korzystania z przedmiotu dzierżawy w wysokości dwukrotnej wartości czynszu dzierżawy powiększonego o podatek VAT za każdy rozpoczęty miesiąc bezumownego korzystania z przedmiotu dzierżawy”.

Zdaniem Ośrodka, wypowiedzenie umowy nie było skuteczne, wobec czego nie wydał lokalu Wynajmującemu. W dniu 30 marca 2010 r. Wynajmujący wystąpił z pozwem o nakazanie wydania lokalu będącego przedmiotem najmu. Ośrodek wdał się w spór sądowy, który ostatecznie zakończył prawomocny wyrok Sądu Okręgowego w Sz. z dnia 21 września 2012 r. W toku procesu, Wynajmujący w dalszym ciągu wystawiał faktury VAT, wskazując w tytule rubryki VAT - nazwa usługi „czynsz za bezumowne korzystanie z pomieszczeń”. Do tak ustalonej należności doliczał podatek od towarów i usług. Ośrodek, który w toku całego procesu o wydanie stał na stanowisku, iż umowa najmu w dalszym ciągu obowiązuje, przyjmował i księgował otrzymane w 2010 r., 2011 r. i 2012 r. faktury o treści, jak opisana wyżej oraz regulował opłaty z nich wynikające (łącznie z podatkiem od towarów i usług; płacił należność w wysokości „pojedynczego” czynszu i podatku od towarów i usług). Ośrodek regulował te faktury stojąc na stanowisku, iż w dalszym ciągu opłaca czynsz. Twierdził bowiem, iż umowa w dalszym ciągu łączy strony. Wyrokiem z dnia 16 lutego 2012 r. Sąd Rejonowy Sz. nakazał Ośrodkowi wydanie lokalu Wynajmującemu stwierdzając, iż wypowiedzenie umowy najmu było skuteczne. Wyrokiem z dnia 21 września 2012 r. Sąd Okręgowy w Sz. oddalił apelację wniesioną przez Ośrodek, wobec czego wyrok z dnia 16 lutego 2012 r. stał się prawomocny. Tym samym w sprawie zostało prawomocnie ustalone, iż Ośrodek od stycznia 2010 r. nie posiadał tytułu prawnego do nieruchomości (zajmował ją bez podstawy prawnej). W umowie najmu strony przewidziały, w razie niewykonania obowiązku wydania przedmiotu umowy po jej wygaśnięciu, obowiązek Ośrodka do zapłaty Wynajmującemu wynagrodzenia z tytułu bezumownego korzystania z przedmiotu najmu w wysokości dwukrotnej wartości czynszu, powiększonego o podatek od towarów i usług, za każdy rozpoczęty miesiąc bezumownego korzystania z przedmiotu najmu. Umowa zatem stanowiła, iż do obliczonej zgodnie z jej postanowieniami wysokości wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z przedmiotu umowy, zostanie doliczony podatek od towarów i usług. Wobec prawomocnego wyroku, uznającego wypowiedzenie umowy z dnia 3 grudnia 2009 r. za skuteczne, Wynajmujący wystawił faktury korekty do wcześniej wystawionych faktur za „czynsz za bezumowne korzystanie z pomieszczeń”. W fakturach korektach Wynajmujący wskazał, jako nazwę usługi „wynagrodzenie z tytułu bezumownego korzystania z przedmiotu dzierżawy”. Jednocześnie Wynajmujący w fakturach określił wysokość należnego wynagrodzenia za bezumowne korzystanie, jako podwójną wysokość czynszu obowiązującego w okresie trwania umowy. Do tak ustalonego odszkodowania, Wynajmujący w tych fakturach doliczył podatek od towarów i usług.

Ośrodek, w wykonaniu powyższych wyroków, w dniu 31 grudnia 2012 r. opuścił zajmowane przez siebie pomieszczenia użytkowane uprzednio na podstawie poprzednio obowiązującej umowy najmu oraz wydał Wynajmującemu klucze do nieruchomości. Wystąpił do Wynajmującego o wystawienie korekt do wszystkich otrzymanych faktur VAT „zerujących” należności wykazane na fakturach VAT i zażądał wystawienia not księgowych obejmujących wynagrodzenie za bezumowne korzystanie.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Ośrodek ma prawo do odliczenia podatku naliczonego, wynikającego z wystawionych przez Wynajmującego faktur za usługę określoną, jako „wynagrodzenie z tytułu bezumownego korzystania z przedmiotu dzierżawy”?

Zdaniem Wnioskodawcy, nie ma prawa do odliczenia podatku naliczonego, wynikającego z faktur za usługę określoną, jako „wynagrodzenie z tytułu bezumownego korzystania z przedmiotu dzierżawy”, ponieważ omawiana transakcja nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Uzasadniając zaprezentowane stanowisko Ośrodek zaznaczył na wstępie, iż jest podmiotem uprawnionym do wystąpienia z wnioskiem o wydanie interpretacji podatkowej. Według niego, wynikające z art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług prawo do odliczenia podatku naliczonego „w zakresie w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych”, świadczy o istnieniu związku polegającego na tym, że przedstawiona we wniosku o interpretację kwestia dotyczy bezpośrednio sfery praw podatkowych Ośrodka. Stwierdził, iż nie ulega bowiem wątpliwości, że wysokość podatku naliczonego oraz kwestie związane z jego obliczeniem mają bezpośredni wpływ na prawnopodatkowe obowiązki podatnika podatku od towarów i usług. Wskazał, iż podobne stanowisko wyraził Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 8 stycznia 2013 r. sygn. akt I FSK 1572/12).

Ponownie odwołał się do treści art. 86 ust. 1 ww. ustawy oraz brzmienia art. 86 ust. 2 pkt 1, art. 88 ust. 3a pkt 2 tej ustaw stwierdzając, że z powyższych regulacji wynika, iż podstawowym warunkiem dla realizacji prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek wydatków z wykonywaniem czynności opodatkowanych. Zatem, aby podatnik miał prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony, wynikający z otrzymanych faktur VAT, zakupy dokumentowane tymi fakturami muszą być związane (w sposób bezpośredni i bezsporny) z czynnościami opodatkowanymi, wykonywanymi przez podatnika. Wskazał, iż powyższa zasada wyklucza możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z nabyciem towarów i usług, które nie są w ogóle wykorzystywane do czynności opodatkowanych.

Ośrodek zaakcentował, iż przepisy dotyczące bezumownego korzystania znajdują się w Kodeksie cywilnym (art. 224, art. 225 oraz art. 674 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny). Wskazał, iż w warunkach określonych w art. 224 i art. 225 K.c., właścicielowi przysługuje roszczenie o wynagrodzenie za korzystanie z jego rzeczy. W sytuacji rozwiązania umowy dzierżawy (najmu) ustaje łączący strony stosunek dzierżawy (najmu), co powoduje po stronie dzierżawcy (najemcy) obowiązek oddania przedmiotu dzierżawy (najmu). Do chwili wydania tegoż przedmiotu zachodzi po stronie byłego dzierżawcy (najemcy) tzw. bezumowne korzystanie z rzeczy. Zapłata w tym przypadku określonej kwoty pieniężnej wiąże się z prawem żądania naprawienia wynikłej dla właściciela rzeczy szkody z tytułu bezumownego używania rzeczy. Żądane wynagrodzenie (roszczenie pieniężne) stanowi w istocie odszkodowanie. Jest ono zapłatą za wyrządzone szkody lub za poniesione straty. Ośrodek stwierdził, iż odszkodowanie nie stanowi czynności dostawy towarów ani świadczenia usług. Otrzymanie odszkodowania nie wiąże się z żadnym świadczeniem na rzecz wypłacającego, zatem nie wywołuje żadnych skutków podatkowych w podatku od towarów i usług.

Nawiązując do okoliczności sprawy wywiódł, iż skoro w omawianej sytuacji, po zakończeniu stosunku zobowiązaniowego, nie chciał opuścić nieruchomości, a Wynajmujący dążąc do tego wytoczył przeciwko niemu powództwo o wydanie nieruchomości, zasadne jest przyjęcie, że pomiędzy Wynajmującym i Ośrodkiem bezumownie korzystającym z tej nieruchomości, nie istnieje żaden jawny lub dorozumiany stosunek prawny (umowa), w ramach którego spełnione są świadczenia wzajemne. Stwierdził, iż świadczenie podatnika, nieoparte na tytule prawnym, wskazującym obowiązek świadczenia usług oraz wysokość wynagrodzenia – nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Odszkodowanie wypłacone w takich okolicznościach z tego tytułu, nie jest więc płatnością za świadczenie usługi, lecz rekompensatą za pozbawienie właściciela prawa do swobodnego dysponowania rzeczą i wynikłe z tego tytułu szkody. Ośrodek wskazał, iż tym samym kwota odszkodowania za bezumowne korzystanie z lokalu użytkowego, nie wiąże się z żadnym świadczeniem na rzecz Wynajmującego, zatem nie wywołuje żadnych skutków prawnych w podatku od towarów i usług. Uznał, iż dla potwierdzenia odszkodowania można wystawić jedynie notę księgową, dokumentującą czynności niepodlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Na poparcie zaprezentowanego stanowiska powołał się na wyroki: Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 22 kwietnia 2010 r. sygn. akt I SA/Kr 388/10 oraz Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 24 lipca 2007 r. sygn. akt I SA/Gd 71/07, których fragmenty przytoczył. Zauważył także, że organy podatkowe (m. in. w interpretacjach indywidualnych: z dnia 24 kwietnia 2009 r. sygn. IBPP3/443-145/09/KO, z dnia 12 lutego 2010 r. sygn. IPPP3/443-1134/09-4/KG, z dnia 25 lutego 2011 r. IPPP1/443-1202/10-4/AP) podkreślają, iż podjęcie środków prawnych, mających na celu odzyskanie rzeczy, łącznie z odpowiednim powództwem kierowanym do sądu, daje podstawy do stwierdzenia, że opłaty związane z bezumownym korzystaniem z rzeczy, spełniają funkcje odszkodowawcze i tym samym nie podlegają uregulowaniom ustawy o podatku od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Z powyższego przepisu wynika, że prawo do odliczenia podatku naliczonego przysługuje tylko podatnikom podatku od towarów i usług w takim przypadku, gdy dokonywane zakupy mają związek z czynnościami opodatkowanymi. Odliczyć zatem można podatek naliczony, który jest związany z transakcjami opodatkowanymi podatnika, tzn. których następstwem jest określenie podatku należnego. Wskazana norma prawna wyraża zasadę neutralności podatku od towarów i usług, w następstwie której podatnicy realizujący czynności zwolnione, są w podobnej sytuacji jak ostateczny nabywca (konsument) towaru lub usługi, z wyjątkiem przypadków jednoznacznie wskazanych w ustawie o podatku od towarów i usług. Ustawa wyłącza zatem możliwość dokonywania odliczeń podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku oraz niepodlegających opodatkowaniu.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a) ww. ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług - z uwzględnieniem rabatów określonych w art. 29 ust. 4.

Na podstawie art. 88 ust. 3a pkt 2 tego artykułu, nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Przedstawione uregulowania prawne wskazują, iż ustawodawca umożliwił podatnikom skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego na określonych zasadach, pod warunkiem spełnienia przez nich zarówno tzw. przesłanek pozytywnych, to jest m. in. tego, że zakupy będą wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 cyt. ustawy.

Z treści wniosku wynika, że Ośrodek był stroną umowy dzierżawy (faktycznie będącą umową najmu), której przedmiotem były pomieszczenia biurowe w lokalu użytkowym. Wynajmujący, w dniu 3 grudnia 2009 r., rozwiązał tę umowę bez zachowania okresu wypowiedzenia i wezwał do wydania lokalu w terminie do dnia 15 stycznia 2010 r. Ośrodek stwierdził, że wypowiedzenie umowy było bezskuteczne i nie wydał lokalu Wynajmującemu. W dniu 30 marca 2010 r. Wynajmujący wystąpił z pozwem o nakazanie wydania lokalu, będącego przedmiotem najmu. Ośrodek wdał się w spór sądowy, który ostatecznie zakończył prawomocny wyrok Sądu Okręgowego w Sz. z dnia 21 września 2012 r. W toku procesu, Wynajmujący w dalszym ciągu wystawiał faktury VAT wskazując w tytule rubryki VAT - nazwa usługi „czynsz za bezumowne korzystanie z pomieszczeń”. Do tak ustalonej należności doliczał podatek od towarów i usług. Wobec prawomocnego wyroku, uznającego wypowiedzenie umowy z dnia 3 grudnia 2009 r. za skuteczne, Wynajmujący wystawił faktury korekty do wcześniej wystawionych faktur za „czynsz za bezumowne korzystanie z pomieszczeń”. W fakturach korektach Wynajmujący wskazał jako nazwę usługi „wynagrodzenie z tytułu bezumownego korzystania z przedmiotu dzierżawy”. Jednocześnie określił w nich wysokość należnego wynagrodzenia za bezumowne korzystanie, jako podwójną wysokość czynszu obowiązującego w okresie trwania umowy. Do tak ustalonego odszkodowania Wynajmujący doliczył podatek od towarów i usług.

W rozpatrywanej sprawie, kwestią niezbędną dla dokonania oceny uprawnienia Ośrodka do odliczenia kwoty podatku naliczonego, wynikającego z opisanych we wniosku faktur, w pierwszej kolejności jest ustalenie, czy opisane zdarzenie (bezumowne korzystanie z przedmiotu dzierżawy) wyczerpuje znamiona czynności, która podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na podstawie przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy. Zgodnie z tym przepisem, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Wskazane czynności, jak wynika z ust. 2 tego artykułu, podlegają opodatkowaniu niezależnie od tego, czy zostały wykonane z zachowaniem warunków oraz form określonych przepisami prawa.

Stosownie do treści art. 8 ust. 1 tej ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Analiza powyższych unormowań wskazuje, iż pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie się na rzecz innej osoby, niebędące dostawą towarów, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie, bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy). Usługą będzie jednak tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia, odnoszący korzyść o charakterze majątkowym. Dana czynność podlega bowiem opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością, a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności, musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Tak szeroki charakter świadczenia usługi potwierdzają również uregulowania ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.).

W świetle art. 353 § 2 K.c., świadczenie może polegać na działaniu albo na zaniechaniu.

Zgodnie z art. 222 § 1 K.c., właściciel może żądać od osoby, która włada faktycznie jego rzeczą, ażeby rzecz została mu wydana, chyba że osobie tej przysługuje skuteczne względem właściciela uprawnienie do władania rzeczą.

Jak stanowi § 2 tego artykułu, przeciwko osobie, która narusza własność w inny sposób aniżeli przez pozbawienie właściciela faktycznego władztwa nad rzeczą, przysługuje właścicielowi roszczenie o przywrócenie stanu zgodnego z prawem i o zaniechanie naruszeń.

Na podstawie art. 224 § 1 K.c., samoistny posiadacz w dobrej wierze nie jest obowiązany do wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy i nie jest odpowiedzialny ani za jej zużycie, ani za jej pogorszenie lub utratę. Nabywa własność pożytków naturalnych, które zostały od rzeczy odłączone w czasie jego posiadania, oraz zachowuje pobrane pożytki cywilne, jeżeli stały się w tym czasie wymagalne.

Jak wynika z treści § 2 powołanego artykułu, jednakże od chwili, w której samoistny posiadacz w dobrej wierze dowiedział się o wytoczeniu przeciwko niemu powództwa o wydanie rzeczy, jest on obowiązany do wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy i jest odpowiedzialny za jej zużycie, pogorszenie lub utratę, chyba że pogorszenie lub utrata nastąpiła bez jego winy. Obowiązany jest zwrócić pobrane od powyższej chwili pożytki, których nie zużył, jak również uiścić wartość tych, które zużył.

W oparciu natomiast o art. 225 K.c., obowiązki samoistnego posiadacza w złej wierze względem właściciela są takie same jak obowiązki samoistnego posiadacza w dobrej wierze od chwili, w której ten dowiedział się o wytoczeniu przeciwko niemu powództwa o wydanie rzeczy. Jednakże samoistny posiadacz w złej wierze obowiązany jest nadto zwrócić wartość pożytków, których z powodu złej gospodarki nie uzyskał, oraz jest odpowiedzialny za pogorszenie i utratę rzeczy, chyba że rzecz uległaby pogorszeniu lub utracie także wtedy, gdyby znajdowała się w posiadaniu uprawnionego.

A zatem o tym, czy bezumowne korzystanie z nieruchomości podlega opodatkowaniu na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, decydują w każdym przypadku konkretne okoliczności.

Zauważyć należy, iż z cytowanych wyżej przepisów art. 5 ust. 1 pkt 1 oraz art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług wynika, że przy ustaleniu, czy miała miejsce czynność podlegająca opodatkowaniu istotne jest określenie, czy wykonywano świadczenie i czy wynagrodzenie z tytułu wykonywania tego świadczenia miało być wypłacone. Istotną cechą wynagrodzenia jest istnienie bezpośredniego związku pomiędzy usługą i otrzymaną zapłatą. Kolejnym czynnikiem decydującym o tym, czy mamy do czynienia z wynagrodzeniem jest ustalenie, czy wynagrodzenie takie było należne z tytułu danego świadczenia. Musi zatem wystąpić bezpośredni związek pomiędzy wykonywanymi czynnościami i wysokością otrzymanego wynagrodzenia, oparty o relacje cywilnoprawne pomiędzy podmiotami.

W związku z powyższym, czynność podlega opodatkowaniu wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Kluczowym elementem dla rozstrzygnięcia, czy czynność podlega opodatkowaniu jest fakt istnienia zgody, chociażby nieformalnej, na korzystanie z przedmiotu, bądź wystąpienie przez jego właściciela na drogę sądową.

A zatem w sytuacji, gdy po zakończeniu stosunku zobowiązaniowego najemca (dzierżawca) nie chce opuścić nieruchomości, a wynajmujący (wydzierżawiający), dążąc do tego, wytoczy przeciwko niemu powództwo o wydanie rzeczy, zasadne jest przyjęcie, że pomiędzy wynajmującym (wydzierżawiającym) i korzystającym bezumownie z tej nieruchomości, nie istnieje żaden jawny lub dorozumiany stosunek prawny (umowa), w ramach którego spełnione są świadczenia wzajemne. Świadczenie podatnika, nieoparte na tytule prawnym, wskazującym na istnienie obowiązku świadczenia usługi oraz wysokości wynagrodzenia – nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Odszkodowanie wypłacone w takich okolicznościach, z tego tytułu, nie jest płatnością za świadczenie usługi, lecz rekompensatą za pozbawienie właściciela prawa do swobodnego dysponowania nieruchomością i wynikłe z tego tytułu szkody.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz treść powołanych przepisów prawa stwierdzić należy, że skoro – jak wynika z wniosku – Ośrodek, od stycznia 2010 r., nie posiadał tytułu prawnego do zajmowanej nieruchomości, co orzekł właściwy Sąd w prawomocnym wyroku, to - zgodnie z art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług – nie przysługuje mu prawo do odliczenia podatku naliczonego, wynikającego z faktur (w tym faktur korygujących), wystawionych od tego okresu, gdyż dokumentują one czynność niepodlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Ponadto informuje się, że zgodnie z art. 14b § 3 ww. ustawy – Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego oraz do przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Natomiast w myśl art. 14c § 1 tej ustawy, interpretacja indywidualna zawiera ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny. Z powyższych przepisów wynika, że przedmiotem interpretacji może być jedynie ocena stanowiska wnioskodawcy dotyczącego przedstawionego we wniosku stanu faktycznego. Organ wydający interpretację nie jest natomiast uprawniony do analizowania i oceny załączonych do wniosku o interpretację dokumentów. Wobec powyższego załączone do wniosku kopie faktur nie były przedmiotem merytorycznej analizy, a oceny stanowiska Ośrodka w sprawie, dokonano wyłącznie na podstawie opisu stanu faktycznego zawartego we wniosku.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.