INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Akademii, przedstawione we wniosku z dnia 16 listopada 2010 r. (data wpływu 26 listopada 2010 r.), uzupełnionym na wezwanie tut. Organu z dnia 21 grudnia 2010 r. pismem z dnia 30 grudnia 2010 r. (data wpływu 4 stycznia 2011 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawidłowości wystawienia noty księgowej w przypadku obciążenia byłego najemcy odszkodowaniem za bezumowne korzystanie z lokalu oraz prawidłowości wystawienia faktury VAT w przypadku obciążenia byłego najemcy opłatami niezależnymi, tzw. mediami - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 listopada 2010 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawidłowości wystawienia noty księgowej w przypadku obciążenia byłego najemcy odszkodowaniem za bezumowne korzystanie z lokalu oraz prawidłowości wystawienia faktury VAT w przypadku obciążenia byłego najemcy opłatami niezależnymi, tzw. mediami.

Przedmiotowy wniosek uzupełniony został na wezwanie tut. Organu z dnia 24 grudnia 2010 r. nr IPPP1/443-1202/10-2/AP (doręczone w dniu 27 grudnia 2010 r.) pismem z dnia 30 grudnia 2010 r., nadanym w ustawowym terminie w dniu 30 grudnia 2010 r. (data wpływu 4 stycznia 2011 r.).

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Akademia na podstawie Umowy Najmu zawartej w dniu 17 lutego 2000 r. wynajmowała Fundacji (dalej Najemca) obiekt użytkowy zlokalizowany na terenie Akademii i będący jej własnością.

Umowa została zawarta na czas nieokreślony, nie mniej jednak niż na 20 lat. Zapisy Umowy stanowią, iż Najemca jest zobowiązany do zapłaty czynszu za użytkowaną powierzchnię oraz opłat (tzw. mediów) związanych z korzystaniem z lokalu niezależnych od Wynajmującego a dotyczących zużywania (poboru) m.in. wody, energii elektrycznej, centralnego ogrzewania na podstawie wystawianych co miesiąc faktur VAT.

Zgodnie z postanowieniami Umowy Akademia zastrzegła sobie prawo do jej rozwiązania z zachowaniem 6-miesięcznego terminu wypowiedzenia w przypadku, gdy Najemca „zalega z zapłatą czynszu lub opłat za dwa okresy płatności, bez udzielenia dodatkowego terminu”.

Wobec powtarzającego się zalegania przez Najemcę z opłatami i narastającego zadłużenia, Kanclerz Akademii pismem z dnia 17 grudnia 2008 r. podjął decyzję o wypowiedzeniu przedmiotowej Umowy Najmu ze skutkiem rozwiązującym na dzień 30 czerwca 2008 r. W terminie tym przedmiot najmu nie został zwrócony Wynajmującemu. W tej sytuacji, począwszy od dnia 1 lipca 2009 r., zgodnie z postanowieniami Umowy były Najemca jest zobowiązany do uiszczania na rzecz Akademii za każdy miesiąc opłaty w wysokości pięciokrotnej stawki czynszu. Opłata ta ma charakter odszkodowania za bezumowne korzystanie przez byłego Najemcę z przedmiotu najmu. W okresie od 1 lipca 2009 r. do kwietnia 2010 r. Uczelnia wystawiała na tę należność faktury VAT.

Po dokładnej analizie sytuacji, zarówno pod względem prawa cywilnego, jak i prawa podatkowego począwszy od maja 2010 r. Uczelnia wystawia noty księgowe. Zarówno faktury, jak i noty księgowe są zwracane przez byłego Najemcę i nie są regulowane. Były Najemca jest też obciążany opłatami za zużywane tzw. media (energia, woda, ścieki). Na należności te Uczelnia wystawia faktury VAT, które były Najemca odbiera, ale w ostatnich miesiącach kwoty z nich wynikające nie są regulowane. Wobec nieuiszczenia przez byłego najemcę należności z tytułu odszkodowania za bezumowne korzystanie z lokalu Akademia złożyła pierwszy pozew do Sądu o zapłatę (sprawa w toku). Jednocześnie były Najemca żąda od Uczelni zwrotu nakładów poniesionych na adaptację i modernizację najmowanego obiektu, co nie ma odzwierciedlenia w zapisach Umowy i jest zdaniem Uczelni bezpodstawne. W tej kwestii były Najemca złożył do Sądu wniosek o zawezwanie Akademii do próby ugodowej, (sprawa w toku).

W sytuacji nieopuszczenia przez byłego Najemcę lokalu, pomimo wielokrotnych wezwań, Uczelnia wniosła 28 grudnia 2009 r. do Sądu Rejonowego pozew z wnioskiem o nakazanie pozwanej Fundacji opuszczenia i opróżnienia bezumownie zajmowanego obiektu. Sprawę rozpatruje Sąd Rejonowy. Sprawa jest w toku (8 listopada 2010 r. przesłuchano świadków, następny termin rozprawy nie został jeszcze wyznaczony).

Okoliczności sprawy wskazują na złożoność i długotrwałość postępowania procesowego. Obecnie przygotowane już są kolejne dokumenty w celu wniesienia następnych pozwów o zapłatę. Kwota windykowanego zadłużenia stale wzrasta.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy Uczelnia postępuje prawidłowo obciążając byłego Najemcę odszkodowaniem za bezumowne korzystanie z lokalu poprzez wystawienie noty księgowej...
2. Czy Uczelnia postępuje prawidłowo obciążając byłego Najemcę opłatami niezależnymi tzw. mediami (energia elektryczna, woda, energia cieplna, wywóz nieczystości) poprzez wystawienie faktury VAT...
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy

Ad 1

Uczelnia stoi na stanowisku, iż postępuje prawidłowo obciążając byłego Najemcę odszkodowaniem za bezumowne korzystanie z lokalu poprzez wystawienie noty księgowej.

Odszkodowanie za bezumowne korzystanie z lokalu nie stanowi bowiem żadnej z czynności wymienionych w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, w związku z tym nie podlega przepisom tej ustawy. Uczelnia podjęła wszelkie dostępne środki prawne (kierowała do byłego Najemcy pisma wzywające do opuszczenia lokalu, złożyła do Sądu wniosek o eksmisję) mające na celu odzyskanie obiektu. Nie można w tej sytuacji mówić o świadczeniu usługi, gdyż były Najemca zajmuje lokal wbrew woli właściciela. Nie istnieje też żaden jawny ani dorozumiany stosunek prawny, w ramach którego spełnione są świadczenia wzajemne. W tej sytuacji odszkodowanie nie stanowi wynagrodzenia za świadczoną usługę, ale jest rekompensatą za pozbawienie Uczelni prawa do swobodnego dysponowania swoją własnością i wynikłe z tego tytułu szkody.

Ad 2

Uczelnia stoi na stanowisku, że postępuje prawidłowo obciążając byłego najemcę opłatami niezależnymi (energia elektryczna, woda, energia cieplna itp.) poprzez wystawienie faktury VAT.

Wartość zużytych tzw. mediów jest niezależna od opłaty za bezumowne korzystanie z lokalu. Uczelnia jest pośrednikiem w dostarczaniu tzw. mediów, w odniesieniu do których obowiązuje art. 30 ust. 3 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług. Przepis ten mówi, że w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, podstawą opodatkowania jest kwota należna z tytułu świadczenia usług pomniejszona o kwotę podatku. W tej sytuacji pobierane przez Uczelnię opłaty za media podlegają opodatkowaniu wg stawki właściwej dla danej usługi i należy je dokumentować fakturami VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54 poz. 535 ze zm.) – zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Czynności określone w ust. 1 podlegają opodatkowaniu niezależnie od tego, czy zostały wykonane z zachowaniem warunków oraz form określonych przepisami prawa (art. 5 ust. 2 ustawy).

Zakres tych czynności zdefiniowany został odpowiednio w art. 7 oraz art. 8 ww. ustawy. I tak, stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Natomiast świadczeniem usług (na podstawie art. 8 ust. 1 cyt. ustawy), o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, jest każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Z cytowanych powyżej przepisów wynika, iż przy określeniu, czy miała miejsce czynność podlegająca opodatkowaniu istotne jest określenie czy wykonywano świadczenie i czy wynagrodzenie z tytułu wykonywania tego świadczenia miało być wypłacone. Analiza tych przepisów prowadzi do wniosku, że istotną cechą wynagrodzenia jest istnienie bezpośredniego związku pomiędzy usługą i otrzymaną zapłatą. Kolejnym czynnikiem decydującym o tym, czy mamy do czynienia z wynagrodzeniem jest określenie, czy wynagrodzenie takie było należne z tytułu danego świadczenia. Czynność opodatkowana powstaje bowiem wyłącznie w związku z zaistnieniem stosunku prawnego określonego umową między stronami. Zatem wystąpić musi bezpośredni i niezbędny związek pomiędzy wykonywanymi czynnościami i wysokością otrzymanego wynagrodzenia oparty o relacje cywilnoprawne pomiędzy podmiotami i jednocześnie wynagrodzenie to musi być wyrażone w pieniądzu. W związku z powyższym czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności.

Zauważyć należy, iż pojęcie świadczenia usług ma bardzo szeroki zakres, gdyż nie obejmuje wyłącznie działań podatnika, lecz również zobowiązanie do powstrzymania się od dokonywania czynności lub do tolerowania czynności bądź sytuacji. Tak szeroki charakter świadczenia usługi potwierdzają także zapisy ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16 poz. 93 ze zm.). W myśl art. 353 § 2 cyt. Kodeksu świadczenie może polegać na działaniu albo na zaniechaniu. Tak więc na świadczenie może składać się zachowanie polegające na działaniu (dokonanie czynności na rzecz innego podmiotu), albo na zaniechaniu (zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji). Na świadczenie mogą się również składać jednocześnie zachowania polegające na działaniu oraz na zaniechaniu.

Z przepisu art. 659 § 1 Kodeksu cywilnego wynika, iż przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Jak wynika zatem z cywilistycznych definicji, najem ma charakter zobowiązaniowy. Najemca otrzymuje bowiem określoną rzecz do używania, a wynajmujący umówioną kwotę czynszu. Tak skonstruowane wzajemne zachowanie się stron wskazuje na dwustronne świadczenie usługi. Zgodnie z art. 674 Kodeksu cywilnego, jeżeli po upływie terminu oznaczonego w umowie albo w wypowiedzeniu najemca używa nadal rzeczy za zgodą wynajmującego, poczytuje się w razie wątpliwości, że najem został przedłużony na czas nieoznaczony.

Powyższe regulacje oznaczają, iż w sytuacji wypowiedzenia umowy najmu i dalszego użytkowania przedmiotu umowy (za zgodą wynajmującego wyrażoną także w sposób dorozumiany) przez podmiot zobowiązany do zwrotu uznaje się, że najem został przedłużony na czas nieoznaczony. Kwestie bezumownego korzystania z cudzej rzeczy regulują również przepisy ustawy Kodeks cywilny. I tak, stosownie do art. 224 § 1 ww. Kodeks, samoistny posiadacz w dobrej wierze nie jest obowiązany do wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy i nie jest odpowiedzialny ani za jej zużycie, ani za jej pogorszenie lub utratę. Nabywa własność pożytków naturalnych, które zostały od rzeczy odłączone w czasie jego posiadania, oraz zachowuje pobrane pożytki cywilne, jeżeli stały się w tym czasie wymagalne. Jednakże od chwili, w której samoistny posiadacz w dobrej wierze dowiedział się o wytoczeniu przeciwko niemu powództwa o wydanie rzeczy, jest on obowiązany do wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy i jest odpowiedzialny za jej zużycie, pogorszenie lub utratę, chyba że pogorszenie lub utrata nastąpiła bez jego winy. Obowiązany jest zwrócić pobrane od powyższej chwili pożytki, których nie zużył, jak również uiścić wartość tych, które zużył (art. 224 § 2 Kodeksu cywilnego).

Jak wynika natomiast z art. 225 cyt. Kodeksu, obowiązki samoistnego posiadacza w złej wierze względem właściciela są takie same jak obowiązki samoistnego posiadacza w dobrej wierze od chwili, w której ten dowiedział się o wytoczeniu przeciwko niemu powództwa o wydanie rzeczy. Jednakże samoistny posiadacz w złej wierze obowiązany jest nadto zwrócić wartość pożytków, których z powodu złej gospodarki nie uzyskał, oraz jest odpowiedzialny za pogorszenie i utratę rzeczy, chyba że rzecz uległaby pogorszeniu lub utracie także wtedy, gdyby znajdowała się w posiadaniu uprawnionego.

O tym, czy bezumowne korzystanie z nieruchomości podlega opodatkowaniu na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, decydować muszą w każdym przypadku konkretne okoliczności. Kluczowym elementem jest fakt istnienia zgody na dalsze użytkowanie przez nierzetelnego najemcę przedmiotu umowy cywilnoprawnej bądź wystąpienie przez wynajmującego na drogę sądową.

W sytuacji, gdy po zakończeniu stosunku zobowiązaniowego najemca nie chce opuścić nieruchomości, a wynajmujący, dążąc do tego, wytoczy przeciwko niemu powództwo mające na celu odzyskanie przedmiotu umowy najmu, zasadne jest przyjęcie, że pomiędzy wynajmującym a korzystającym bezumownie z tej nieruchomości nie istnieje żaden jawny lub dorozumiany stosunek prawny o charakterze umownym, w ramach którego spełnione są świadczenia wzajemne. Świadczenie podatnika, nieoparte na tytule prawnym wskazującym na istnienie obowiązku świadczenia usługi oraz wysokości wynagrodzenia – nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Odszkodowanie wypłacone w takich okolicznościach z tego tytułu nie jest płatnością za świadczenie usługi, lecz rekompensatą za pozbawienie właściciela prawa do swobodnego dysponowania nieruchomością i wynikłe z tego tytułu szkody.

Inaczej, na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług, należy oceniać sytuację, gdy po zakończeniu umowy dotychczasowy najemca nadal użytkuje nieruchomość za zgodą właściciela (nawet dorozumianą), płacąc z tego tytułu określone kwoty. Uwzględnić w takim przypadku należy, że na podstawie ww. art. 674 Kodeksu cywilnego, jeżeli po upływie terminu oznaczonego w umowie albo w wypowiedzeniu najemca używa nadal rzeczy za zgodą wynajmującego, poczytuje się w razie wątpliwości, że najem został przedłużony na czas nieoznaczony. W takich okolicznościach wynagrodzenie otrzymane przez właściciela z tytułu bezumownego korzystania z rzeczy spełnia definicję świadczenia usług określoną w art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, i na podstawie art. 5 ust. 1 tej ustawy, polega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. W takich okolicznościach zasadne jest wystawienie faktury VAT, bowiem na podstawie art. 106 ust. 1 ustawy o VAT, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16. Przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów (art. 2 pkt 22 ustawy o VAT).

W sprawie będącej przedmiotem zapytania występuje sytuacja, w której Akademia na podstawie umowy najmu zawartej w dniu 17 lutego 2000 r. wynajmowała Fundacji obiekt użytkowy zlokalizowany na terenie Akademii i będący jej własnością. Umową powyższą Najemca został zobowiązany do zapłaty czynszu za użytkowaną powierzchnię oraz opłat (tzw. mediów) związanych z korzystaniem z lokalu niezależnych od Wynajmującego a dotyczących zużywania (poboru) m.in. wody, energii elektrycznej, centralnego ogrzewania na podstawie wystawianych co miesiąc faktur VAT. W związku z powtarzającym się zaleganiem przez Najemcę z opłatami i narastającym zadłużeniem, Wnioskodawca pismem z dnia 17 grudnia 2008 r. wypowiedział przedmiotowej umowę najmu z zachowaniem 6-miesięcznego terminu wypowiedzenia. Po upływie tego terminu przedmiot najmu nie został zwrócony Wynajmującemu. W tej sytuacji, począwszy od dnia 1 lipca 2009 r., zgodnie z postanowieniami umowy były Najemca jest zobowiązany do uiszczania na rzecz Akademii za każdy miesiąc opłaty w wysokości pięciokrotnej stawki czynszu. Opłata ta ma charakter odszkodowania za bezumowne korzystanie przez byłego Najemcę z przedmiotu najmu. W okresie od 1 lipca 2009 r. do kwietnia 2010 r. Uczelnia wystawiała na tę należność faktury VAT. Po dokładnej analizie sytuacji, zarówno pod względem prawa cywilnego, jak i prawa podatkowego począwszy od maja 2010 r. Uczelnia wystawia noty księgowe. Zarówno faktury, jak i noty księgowe są zwracane przez byłego Najemcę i nie są regulowane. Wnioskodawca wskazuje, iż były Najemca jest też obciążany opłatami za zużywane tzw. media (energia, woda, ścieki). Na należności te Uczelnia wystawia faktury VAT, które były Najemca odbiera, ale w ostatnich miesiącach kwoty z nich wynikające nie są regulowane. Wobec nieuiszczenia przez byłego najemcę należności z tytułu odszkodowania za bezumowne korzystanie z lokalu Akademia złożyła pierwszy pozew do Sądu o zapłatę (sprawa w toku). W sytuacji nieopuszczenia przez byłego Najemcę lokalu, pomimo wielokrotnych wezwań, w dniu 28 grudnia 2009 r. Akademia złożyła do Sądu Rejonowego pozew z wnioskiem o nakazanie pozwanej Fundacji opuszczenia i opróżnienia bezumownie zajmowanego obiektu (sprawa w toku).

Z powyższego wynika, iż Akademia podjęła wszelkie dostępne środki prawne (kierowała do byłego Najemcy pisma wzywające do opuszczenia lokalu, złożyła do sądu wniosek o eksmisję) mające na celu odzyskanie obiektu. Dokonana przez Wnioskodawcę czynność polegająca na wytoczeniu powództwa sądowego stanowi ostatnie prawne narzędzie pozwalające na odzyskanie przedmiotu czynności prawnej. W takiej sytuacji stosunek łączący strony traci swój zobowiązaniowy (usługowy) charakter, zaś uzyskanie kwoty pieniężnej w wysokości ustalonego czynszu stanowić będzie odszkodowanie za bezumowne korzystanie z nieruchomości, które nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, a zatem powinno być dokumentowane dokumentem przewidzianym w przepisach ustawy o rachunkowości, np. notą księgową.

Powyższe będzie miało zastosowanie zarówno w sytuacji, gdy odszkodowanie zostanie wypłacone na podstawie wyroku lub ugody, jak i wypłaty odszkodowania przed wyrokiem sądu czy też przed zawarciem ugody.

W odniesieniu zaś do opłat za media (energia, woda, ścieki) uwzględnić należy również normę wynikającą z art. 30 ust. 3 ustawy o VAT. Zgodnie z tym przepisem w przypadku, gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, podstawą opodatkowania jest kwota należna z tytułu świadczenia usług, pomniejszona o kwotę podatku. Zapis ten jest zgodny z art. 28 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L z 2006 r. Nr 347/1 ze zm.), zgodnie z którym w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że podatnik ten sam otrzymał i wyświadczył te usługi. Oznacza to, że podmiot „odsprzedający” daną usługę nabytą we własnym imieniu, lecz na rzecz osoby trzeciej traktowany jest najpierw jako usługobiorca, a następnie jako usługodawca tej samej usługi. Przerzucenie kosztów na inny podmiot, nie może być zatem potraktowane w żaden inny sposób niż jako świadczenie usługi w tym samym zakresie. Zatem, konsekwencją uznania podatnika biorącego udział w odsprzedaży usługi za świadczącego, jest wystawienie przez niego faktury dokumentującej wyświadczenie tej usługi. Tym samym, przedmiotowe opłaty za media (energia, woda, ścieki) podlegają opodatkowaniu według stawki właściwej dla danej usługi i należy je dokumentować fakturą VAT.

Mając powyższe na względzie, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie przedstawionego stanu faktycznego należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.