Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB4/415-346/13-2/MP
z 17 lipca 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani przedstawione we wniosku z dnia 06.05.2013 r. (data wpływu do tutejszego organu 24.05.2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia obowiązku podatkowego w 2012 r. i sposobu opodatkowania dochodów uzyskanych w 2012 r. – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24.05.2013 r. do tut. Organu został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia obowiązku podatkowego w 2012 r. i sposobu opodatkowania dochodów uzyskanych w 2012 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W związku z podjęciem studiów od 2003 r. Wnioskodawczyni zamieszkała we W. Po studiach pozostała we W., wynajęła mieszkanie i podjęła pracę w firmie C. Sp. z o.o. Umowa o pracę trwała od 09.06.2008 r. do 31.07.2012 r. Od 01.11.2011 r. do 30.04.2012 r. pracodawca wysłał Wnioskodawczynię na staż do Szwajcarii i tam wykonywała swoją pracę.

Pobyt w Szwajcarii na stażu sprawił, iż Wnioskodawczyni postanowiła przeprowadzić się tam z zamiarem stałego pobytu. W tym celu wróciła do Polski, złożyła wypowiedzenie i z dniem 31.07.2012 r. rozwiązała umowę o pracę. Również z dniem 31.07.2012 r. rozwiązała umowę najmu lokalu mieszkalnego w Polsce, w którym dotychczas zamieszkiwała. Z końcem lipca 2012 r. Wnioskodawczyni wyjechała na stałe do Szwajcarii. Tam wynajęła mieszkanie, założyła konto i otrzymała pozwolenie na pracę na okres 5 lat z możliwością dalszego przedłużenia. Umowę o pracę w Szwajcarii zawarła na czas nieokreślony. Jako osoba stanu wolnego do Szwajcarii przeniosła centrum - ośrodek swoich interesów życiowych (gospodarczo-ekonomicznych) zarówno towarzyskich, jak i zawodowych.

Wnioskodawczyni wskazała, iż w Polsce posiada od 2009 r. lokal mieszkalny. Ww. lokal nabyty został w drodze darowizny aktem notarialnym z dnia 13.01.2009 r. i jest obciążony służebnością osobistą mieszkania (dożywocie) na rzecz matki Wnioskodawczyni, która aktualnie tam zamieszkuje. W Polsce Wnioskodawczyni posiada tylko konto bankowe. Po wyjeździe do Szwajcarii w roku 2012 nie złożyła formularza ZAP-3 aktualizującego Jej miejsce zamieszkania.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy w związku z wyjazdem na stałe do Szwajcarii od 01.08.2012 r. Wnioskodawczyni zmieniła w trakcie roku rezydencję podatkową, w ten sposób, że od 01.01.2012 r. do 31.07.2012 r. miała nieograniczony obowiązek podatkowy w Polsce, a od 01.08.2012 r. miała nieograniczony obowiązek podatkowy w Szwajcarii?
2. Czy w złożonym w Polsce rocznym rozliczeniu podatku dochodowego od dochodów uzyskanych w roku 2012 Wnioskodawczyni zobowiązana była wykazać wyłącznie dochody osiągnięte ze stosunku pracy w Polsce w okresie od 01.01.2012 r. do 31.07.2012 r. oraz w rozliczeniu tym nie była zobowiązana uwzględnić (dla celów zastosowania właściwej stopy procentowej) dochodów ze stosunku pracy osiągniętych w Szwajcarii w okresie od 01.08.2012 r. do 31.12.2012 r.?
   
   

Zdaniem Wnioskodawczyni,

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 361) osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a ww. ustawy za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
   
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

Natomiast art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, stanowi, że osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się w szczególności dochody (przychody) z:

• pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;
  

• działalności wykonywanej osobiście na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;
  

• działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;
  

• położonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieruchomości, w tym ze sprzedaży takiej nieruchomości.
  
  
  

Z powyższego wynika, iż kryterium decydującym o rodzaju obowiązku podatkowego jest miejsce zamieszkania, zdefiniowane w art. 3 ust. 1a ww. ustawy. Jeśli miejsce to będzie znajdować się na terytorium RP, wystąpi nieograniczony obowiązek podatkowy.

Zgodnie z treścią art. 4a Ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przepis art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b tejże ustawy stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 Konwencji między Rzeczypospolitą Polską a Konfederacją Szwajcarską w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, sporządzonej w Bernie dnia 02.09.1991 r. (Dz. U. z 1993 r. Nr 22, poz. 92), w rozumieniu niniejszej konwencji określenie „osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie” oznacza każdą osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, jej miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze.

Definicja „osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie” odnosi się zatem bezpośrednio do określenia „miejsca zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Natomiast zgodnie z art. 4 ust. 2, jeżeli stosownie do postanowień ustępu 1 osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Państwach, to jej status będzie określony według następujących zasad:

• osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania; jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Państwach, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, z którym ma ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych);
  

• jeżeli nie można ustalić, w którym Państwie osoba ma ośrodek interesów życiowych, albo jeżeli nie posiada ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Państw, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, w którym zwykle przebywa;
  

• jeżeli przebywa ona zazwyczaj w obydwu Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, to będzie ona uważana za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, którego jest obywatelem;
  

• jeżeli jest ona obywatelem obu Państw lub nie jest obywatelem żadnego z nich, właściwe władze Umawiających się Państw rozstrzygną zagadnienie w drodze porozumienia.
  
  
  

Powołane przepisy regulują jednak przede wszystkim sytuacje, gdy dana osoba fizyczna - posiadając nieograniczony obowiązek podatkowy w Polsce - osiąga jednocześnie dochody na terytorium innego państwa, jak również sytuację odwrotną czyli, gdy osoba posiadająca nieograniczony obowiązek podatkowy w innym państwie osiąga jednocześnie dochody na terytorium Polski.

W opinii Wnioskodawczyni, w jej sytuacji nie miało to miejsca. Ze stanu faktycznego jednoznacznie wynika, iż od 01 stycznia 2012 r. do 31 lipca 2012 r. nie przebywała w Polsce 183 dni, bowiem w tym czasie do 30 kwietnia 2012 r. przebywała w Szwajcarii na stażu. Następnie z końcem lipca 2012 r. przeprowadziła się z zamiarem stałego zamieszkania do Szwajcarii, gdzie została zatrudniona przez firmę szwajcarską. Od 01 sierpnia 2012 r. do 31 grudnia 2012 r. osiągała w związku z tym dochody wyłącznie ze stosunku pracy na terytorium Szwajcarii.

Przeniesienie ośrodka interesów życiowych do Szwajcarii oznaczało, iż od 01.08.2012 r. do chwili obecnej Wnioskodawczyni podlega w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, natomiast w Szwajcarii nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu.

Wnioskodawczyni podkreśliła, że o rezydencji podatkowej w żadnym wypadku nie może decydować fakt bycia właścicielem lokalu mieszkalnego w Polsce lub nie złożenie deklaracji ZAP-3 aktualizującej miejsce zamieszkania na zagraniczne. Brak zgłoszenia aktualizacyjnego może stanowić wyłącznie niedopełnienie formalne w Polsce. Przyjęte jest bowiem w doktrynie i orzecznictwie, że od daty wyjazdu z zamiarem stałego zamieszkania, podatnik przestaje być polskim rezydentem podatkowym a tym samym przestaje na nim ciążyć nieograniczony obowiązek podatkowy w Polsce.

Mając na względzie powyższe Wnioskodawczyni uważa, iż w 2012 r. od dnia wyjazdu z Polski miała miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w Szwajcarii i za ten okres podlegała w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Tym samym dochody uzyskane w tym okresie z pracy wykonywanej w Szwajcarii, nie podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym w Polsce (nie są brane pod uwagę do wyliczania stopy procentowej), zatem w przypadku rocznego rozliczenia nie będzie miał zastosowania art. 27 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wnioskodawczyni wskazała, że podobne stanowisko zostało zaprezentowane przez organy podatkowe: Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji indywidualnej z dnia 10 lipca 2009 r., Nr ITPB2/415-376/09/AD; Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z dnia 17 września 2009 r., Nr IPPB4/415-398/09-6/JK2; Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z dnia 05 sierpnia 2010 r. Nr IPPB4/415-417/10-2/JS.

Reasumując, zdaniem Wnioskodawczyni uzasadniony jest wniosek, że w związku ze zmianą rezydencji podatkowej, dochody osiągnięte przez Wnioskodawczynię w Szwajcarii w okresie od 01.08.2012 r. do 31.12.2012 r. ze stosunku pracy nie powinny być brane pod uwagę przy rocznym rozliczeniu podatku dochodowego od osób fizycznych za rok 2012 składanym w Polsce. W rocznym zeznaniu złożonym w Polsce Wnioskodawczyni powinna tylko wykazać dochody osiągnięte w okresie od 01.01.2012 r. do 31.07.2012 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawczyni.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawczynię interpretacji organów podatkowych należy stwierdzić, iż dotyczą one indywidualnych spraw innych podatników i nie mogą stanowić podstawy do wydania decyzji, gdyż interpretacje nie są źródłem prawa.

Jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny różni się od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawczyni, w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.