INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112 poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 23 lutego 2011 r. (data wpływu 1 marca 2011 r.) uzupełnionym w dniu 20 maja 2011 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku świadczonych usług - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 1 marca 2011 r. został złożony wniosek, uzupełniony w dniu 20 maja 2011 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku świadczonych usług.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest podmiotem zrzeszającym i nadzorującym spółdzielcze kasy oszczędnościowo-kredytowe (dalej: SKOK), o których mowa w ustawie z dnia 14 grudnia 1995 r. o spółdzielczych kasach oszczędnościowo-kredytowych (Dz. U. Nr 1 poz. 2 ze zm. dalej: ustawa o SKOK).

Zgodnie z art. 34 ustawy o SKOK, celem działalności Kasy Krajowej jest zapewnienie stabilności finansowej kas, sprawowanie nadzoru nad kasami dla zapewnienia bezpieczeństwa zgromadzonych w nich oszczędności oraz zgodności działalności kas z przepisami ustawy. Natomiast z art. 35 ustawy o SKOK oraz treści Statutu Kasy Krajowej (tekst jednolity, uwzględniający zmiany wprowadzone na Walnym Zgromadzeniu Kasy Krajowej w dniu 18 kwietnia 2008 r., dostępny na stronie internetowej Kasy Krajowej wynika, że Kasa Krajowa prowadzi działalność na rzecz swoich członków, m.in. organizuje wymianę informacji pomiędzy kasami a instytucjami, uprawnionymi na podstawie odrębnych przepisów do zbierania i udostępniania informacji kredytowych oraz informacji gospodarczych.

Działając w powyższym celu, Kasa Krajowa zawarła umowę z Biurem Informacji Kredytowej S.A. (dalej: BIK), w zakresie gromadzenia, przetwarzania i udostępniania, na podstawie przepisów ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (t.j. Dz. U. z 2002 r. Nr 72 poz. 665; dalej: Prawo Bankowe), poszczególnym SKOK informacji o wierzytelnościach oraz o obrotach i stanach rachunków bankowych w zakresie, w jakim informacje te są potrzebne w związku z udzielaniem kredytów, pożyczek pieniężnych, gwarancji bankowych i poręczeń. Udostępnianie wskazanych informacji następuje na zasadach wzajemności. Ponadto poszczególne SKOK są upoważnione do przekazywania oraz otrzymywania informacji gospodarczych o zobowiązaniach konsumentów do/od biur informacji gospodarczych na podstawie ustawy z dnia 9 kwietnia 2010 r. o udostępnieniu informacji gospodarczych i wymianie danych gospodarczych (Dz. U. Nr 81 poz. 530 ze zm.; dalej: ustawa o UIG) oraz umów pomiędzy Kasą Krajową a Krajowym Rejestrem Długów - Biurem Informacji Gospodarczej S.A. oraz Kasą Krajową a Europejskim Rejestrem Informacji Finansowej Biuro Informacji Finansowej - Biurem Informacji Gospodarczej S.A. oraz Kasą Krajową (dalej: BIG-i). Kasa Krajowa, reprezentująca spółdzielcze kasy oszczędnościowo-kredytowe na podstawie udzielonych jej pełnomocnictw, zawarła (również w ich imieniu) powyższe umowy w celu zapewnienia wymiany informacji gospodarczych.

Zasady organizacji wymiany informacji gospodarczych pomiędzy kasami, a BIG-ami za pośrednictwem Kasy Krajowej określają umowy zawarte pomiędzy Kasą Krajową z poszczególnymi SKOK. Na podstawie zawieranych umów, Kasa Krajowa zobowiązuje się do pośredniczenia w składaniu zapytań do wskazanych podmiotów oraz zwrotnego przekazywania uzyskanych raportów, zawierających informacje o członkach SKOK, w zakresie ujawniania informacji gospodarczych oraz o wierzytelnościach oraz o obrotach i stanach rachunków bankowych w zakresie, w jakim informacje te są niezbędne w związku z udzielaniem kredytów, pożyczek pieniężnych, gwarancji bankowych i poręczeń, ewentualnie informacje, iż nie ma danych dotyczących danego klienta. W umowach pomiędzy Kasą Krajową a SKOK, jako klienta SKOK definiuje się członka SKOK - osobę fizyczną, której w sposób bezpośredni lub pośredni dotyczy lub ma dotyczyć czynność podejmowana przez SKOK lub która ubiega się o dokonanie takiej czynności. Umowy z poszczególnymi SKOK mogą dotyczyć przekazywania informacji zarówno z BIG-ów jak i oraz BIK-u.

Rolą Kasy Krajowej jest pośrednictwo w przekazywaniu zapytań poszczególnych SKOK do BIK, BIG lub innych podmiotów tego rodzaju zapytań oraz przekazywanie odpowiedzi tych organizacji do konkretnych SKOK. Kasa Krajowa przetwarza otrzymane dane w celu stworzenia wspólnej postaci informacji (dobór szaty graficznej, forma prezentacji).

Należy podkreślić, że Kasa Krajowa nie jest administratorem danych osobowych Klientów SKOK, w zakresie których przygotowywane jest zapytanie, lecz przetwarza je na podstawie art. 31 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych (t.j. Dz. U. z 2002 r. Nr .101, poz. 926 z późn. zm.) na zlecenie poszczególnych SKOK w zakresie określonym powyżej. Kasa Krajowa obciąża kosztami uzyskania wskazanych powyżej informacji (w tym marżą z tytułu wykonania usługi) odpowiednią SKOK.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy zgodnie z art. 43 ust. 13 ustawy o VAT prawidłowym jest stanowisko Kasy Krajowej, że wskazane świadczenie jest usługą pomocniczą względem usług zwolnionych, świadczonych przez SKOK na rzecz klientów, a więc powinna również korzystać ze zwolnienia od podatku VAT...

Zdaniem Wnioskodawcy, na zadane powyżej pytanie należy odpowiedzieć twierdząco. Zgodnie z art. 43 ust. 13 ustawy o VAT, zwolnienie od podatku stosuje się również do świadczenia usługi stanowiącej element usługi wymienionej w ust. 1 pkt 7 i 37-41, który sam stanowi odrębną całość i jest właściwy oraz niezbędny do świadczenia usługi zwolnionej zgodnie z ust. 1 pkt 7 i 37-41.

W art. 43 ust. 1 pkt 7 ustawy o VAT zostało określone zwolnienie dla transakcji, łącznie z pośrednictwem, dotyczącym walut, banknotów i monet używanych jako prawny środek płatniczy, z wyłączeniem banknotów i monet będących przedmiotami kolekcjonerskimi, za które uważa się monety ze złota, srebra lub innego metalu oraz banknoty, które nie są zwykle używane jako prawny środek płatniczy lub które mają wartość numizmatyczną. W art. 43 ust. 1 pkt 38-40 ustawy o VAT zostało określone zwolnienie w stosunku do usługi udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, a także zarządzanie kredytami lub pożyczkami pieniężnymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę; usługi w zakresie udzielania poręczeń, gwarancji i wszelkich innych zabezpieczeń transakcji finansowych i ubezpieczeniowych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu tych usług, a także zarządzanie gwarancjami kredytowymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę oraz usługi w zakresie depozytów środków pieniężnych, prowadzenia rachunków pieniężnych, wszelkiego rodzaju transakcji płatniczych, przekazów i transferów pieniężnych, długów, czeków i weksli oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu tych usług.

W ocenie Kasy Krajowej, nie powinno ulegać wątpliwości, że wykonywane przez nią czynności, opisane w stanie faktycznym, związane są z usługami SKOK, zwolnionymi od VAT na postawie art. 43 ust. 1 pkt 7 oraz pkt 38-40 ustawy o VAT. W konsekwencji, zgodnie z art. 43 ust. 13 ustawy o VAT, usługi Kasy Krajowej również powinny być uznane za objęte zwolnieniem, pod warunkiem spełnienia następujących przesłanek, wymienionych w art. 43 ust. 13 ustawy o VAT:

• przesłanki odrębności,
• przesłanki niezbędności,
• przesłanki właściwości.

W ocenie Kasy Krajowej, nie ma wątpliwości, że jej świadczenie, polegające na pośredniczeniu w dostarczaniu informacji niezbędnych dla np. zdolności oceny kredytowej danego Klienta, powinno być potraktowane jako całość. Świadczy o tym fakt, iż usługa ta jest kupowane przez Kasę Krajową u zewnętrznych dostawców, a następnie, po opracowaniu, dostarczana poszczególnym SKOK. Kasa Krajowa jest w stanie wydzielić dane świadczenie na rzecz konkretnej SKOK i określić jego zakres, w związku z czym uznać należy, że przesłanka odrębności świadczenia, wskazana w art. 43 ust. 13 ustawy o VAT, jest w tym przypadku spełniona.

W zakresie przesłanek właściwości i niezbędności wskazanych świadczeń, w ocenie Kasy Krajowej należy stwierdzić, że również są one spełnione. Pojęcie „właściwy” oraz „niezbędny” nie zostały zdefiniowane w przepisach ustawy o VAT. W związku z tym, zgodnie z zasadami wykładni językowej, pojęcia te należy definiować zgodnie z ich znaczeniem potocznym. Zgodnie ze Słownikiem Języka Polskiego wydawnictwa PWN (wersja internetowa) pojęcie „właściwy” oznacza m.in. „taki, jaki być powinien”, „charakterystyczny dla czegoś lub kogoś”, „stanowiący najważniejszą część czegoś” oraz „mający typowe cechy danego gatunku, grupy przedmiotów oraz zjawisk”. Synonimem słowa „właściwy” jest termin „odpowiedni”. Natomiast pojęcie „niezbędny", zgodnie z definicją w powyższym słowniku oznacza tyle co „potrzebny, konieczny”.

Mając na uwadze powyższe definicje, w ocenie Kasy Krajowej należy stwierdzić, że usługi gromadzenia, przetwarzania i udostępniania danych kredytowych i gospodarczych są potrzebnym, koniecznym elementem świadczenia usługi SKOK (pożyczki lub kredytu) na rzecz jej klientów. Pozwalają one bowiem na dokonanie oceny zdolności kredytowej i analizy ryzyka kredytowego związanego z planowaną transakcją, a w konsekwencji na ocenę zasadności jej zawierania. Bezpieczeństwo dokonywanych transakcji jest elementem fundamentalnym dla działalności prowadzonej zarówno przez SKOK, jak i przez Kasę Krajową. Wskazano, iż podstawowym celem działalności Kasy Krajowej wynikającym z treści art. 34 ustawy o SKOK jest przede wszystkim zapewnienie stabilności finansowej kas oraz sprawowanie nadzoru nad kasami dla zapewnienia bezpieczeństwa zgromadzonych w nich oszczędności oraz zgodności działalności kas z przepisami ustawy. Mając zaś na uwadze definicję pojęcia „właściwy", w ocenie Kasy Krajowej, świadczenie w postaci udostępnienia informacji niezbędnych dla oceny wiarygodności i rzetelności kontrahenta w zakresie realizacji jego zaciągniętych zobowiązań finansowych, jest charakterystycznym elementem, odpowiednim dla działalności instytucji finansowych. Informacja na temat np. zdolności kredytowej lub wiarygodności finansowej kontrahenta jest bowiem informacją kluczową dla oszacowania ryzyka związanego z taką transakcją. Wydaje się więc bezsporne, że świadczenie tego typu ma cechy typowe dla podejmowanych przez instytucje finansowe czynności w ramach zawierania umów na świadczenie usług podlegających zwolnieniu od podatku VAT.

Wskazano ponadto, iż przekazywanie informacji dotyczących klientów organizacji finansowych, takich jak SKOK, jest obowiązkiem takiej instytucji, wynikającym z przepisów Prawa bankowego, wyłącznie w określonych sytuacjach. Zgodnie z art. 105 ust. 1 Prawa bankowego, bank ma obowiązek udzielenia informacji objętej tajemnicą bankową wyłącznie innym bankom i instytucjom kredytowym w zakresie, w jakim informacje te są niezbędne w związku z wykonywaniem czynności bankowych oraz nabywaniem i zbywaniem wierzytelności. Ponadto, zgodnie z art. 105 ust. 4 tejże ustawy, banki mogą wspólnie z bankowymi izbami gospodarczymi, utworzyć instytucje upoważnione do gromadzenia, przetwarzania i udostępniania:

1. bankom - informacji stanowiących tajemnicą bankową w zakresie, w jakim informacje te są potrzebne w związku z wykonywaniem czynności bankowych oraz w związku ze stosowaniem metod statystycznych, o których mowa w art. 128 ust. 3 oraz w art. 128d ust. 1,
2. innym instytucjom ustawowo upoważnionym do udzielania kredytów - informacji stanowiących tajemnicę bankową w zakresie, w jakim informacje te są niezbędne w związku z udzielaniem kredytów, pożyczek pieniężnych, gwarancji bankowych i poręczeń (wyróżnienie Kasy Krajowej).

W ocenie Wnioskodawcy, z powyższego przepisu wynika, że przepisy Prawa bankowego traktują udzielanie/otrzymanie informacji kredytowych na temat potencjalnych klientów instytucji finansowych jako udzielanie/otrzymanie informacji niezbędnych oraz właściwych dla udzielania kredytów, pożyczek czy poręczeń, które to świadczenia są objęte zwolnieniem zgodnie z przepisem art. 43 ustawy o VAT. W ocenie Kasy Krajowej, w analogiczny sposób powinny być także traktowane informacje gospodarcze udostępniane, zgodnie z ustawą o UIG. Pomimo innej podstawy prawnej, zauważyć należy analogiczne rozwiązania, jakie umożliwiają m.in. instytucjom finansowym pozyskać wiedzę niezbędną i właściwą do prawidłowego świadczenia usług finansowych. W odróżnieniu od przepisów Prawa bankowego, przepisy Ustawy o UIG nie nakładają obowiązku przekazywania określonych informacji do biur informacji gospodarczej, zakładają bowiem dobrowolność współpracy pomiędzy daną instytucją a biurem informacji gospodarczej. Niemniej, nie ulega wątpliwości, że „podstawową rolą udostępniania informacji gospodarczej (zgodnie z ustawą o UIG - wyjaśnienie Kasy Krajowej) jest dostarczenie wiedzy na temat wiarygodności płatniczej kontrahenta” (por. T. Białek „Odpowiedzialność podmiotów biorących udział w udostępnianiu informacji gospodarczych i środki ochrony dłużnika przed nieprawidłowymi wpisami do biura”, Publikacje Elektroniczne ABC nr 121344). Analogicznie, informacje gospodarcze będące w posiadaniu biur informacji gospodarczej są czynnikiem niezbędnym i koniecznym dla określenia zasadności zawierania przez SKOK umów pożyczek i kredytów z jej członkami.

Dodatkowo Wnioskodawca podnosi, iż trwają obecnie prace (znajdują się one na etapie prac w Komisji Gospodarki - Podkomisja Nadzwyczajna do rozpatrzenia rządowego projektu ustawy o kredycie konsumenckim, druk nr 3596) nad projektem nowej ustawy o kredycie konsumenckim stanowiącym wdrożenie do polskiego porządku prawnego Dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/48/WE z dnia 23 kwietnia 2008 r. w sprawie umów o kredyt konsumencki oraz uchylającą dyrektywę Rady 87/102/EWG, zgodnie z którą państwa członkowskie zapewniają przeprowadzanie przez kredytodawcę przed zawarciem umowy o kredyt oceny zdolności kredytowej konsumenta na podstawie wystarczających informacji przekazanych mu, w stosownych przypadkach, przez konsumenta oraz, w razie konieczności, na postawie informacji uzyskanych z odpowiedniej bazy danych. Projekt ustawy o kredycie konsumenckim przewiduje wprost w art. 9 projektu, iż kredytodawca przed zawarciem umowy o kredyt konsumencki zobowiązany jest do dokonania oceny ryzyka kredytowego konsumenta, którą dokonuje się na podstawie informacji uzyskanych od konsumenta lub na podstawie informacji zawartych w bazie danych lub zbiorze danych kredytodawcy. Zgodnie zaś z zawartą w projekcie ustawy definicją przez bazę danych rozumie się instytucje, o których mowa w art. 105 ust. 4 ustawy Prawo bankowe oraz biura informacji gospodarczej, o których mowa w ustawie o udostępnianiu informacji gospodarczych i wymianie danych gospodarczych. Zgodnie zaś z art. 2 projektu ustawy, przepisy ustawy stosuje się do spółdzielczych kas oszczędnościowo-kredytowych.

W konsekwencji, sprzedaż przez Kasę Krajową zarówno usług w zakresie dostarczania informacji będących w posiadaniu BIK, jak również BIG, na rzecz poszczególnych SKOK, powinno zostać uznane za świadczenie usług pomocniczych względem usługi zwolnionej z VAT, świadczonej przez SKOK. Usługa Kasy Krajowej spełnia wymogi, o których mowa w art. 43 ust. 13 ustawy o VAT. W konsekwencji, przedmiotowe świadczenie Kasy Krajowej powinno zostać uznane za objęte zwolnieniem z opodatkowania VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Przez dostawę towarów zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…), natomiast stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

W tym miejscu wskazać należy, iż zgodnie z art. 1 pkt 2 ustawy z dnia 29 października 2010 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. 226, poz. 1476) wprowadza się art. 5a w następującym brzmieniu:

„Towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne”.

Z kolei stawka podatku, zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednakże zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy, wprowadzonym na mocy art. 19 ustawy z dnia 26 listopada 2010 r. o zmianie niektórych ustaw związanych z realizacją ustawy budżetowej (Dz. U. Nr 238, poz. 1578), zmienionym treścią art. 9 pkt 1 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o finansach publicznych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. nr 257, poz. 1726), w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług oraz rozporządzeń wykonawczych do tej ustawy, przewidują dla niektórych towarów i usług stawki obniżone lub zwolnienie od podatku.

Stosownie zaś do art. 1 pkt 8 lit. a) nowelizacji z dnia 29 października 2010 r., uchyla się – z dniem 1 stycznia 2011 r. – art. 43 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług i dodaje pkt 17-41.

Tym samym załącznik nr 4 do ustawy, który zawierał wykaz usług zwolnionych od podatku poprzez ich odwołanie do odpowiedniego symbolu PKWiU, został zastąpiony przez ustawodawcę ujęciem opisowym, którego zakres określono wykorzystując przepisy prawa unijnego i krajowego oraz orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości UE.

Zasadnicze znaczenie ma w tym przypadku dodanie do art. 43 ustawy punktów 38-41, regulujących zwolnienia od podatku działalności finansowej.

Na podstawie art. 43 ust. 1 znowelizowanej ustawy o podatku od towarów i usług, zwalnia się od podatku m.in.:

• usługi udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, a także zarządzanie kredytami lub pożyczkami pieniężnymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę (pkt 38);
• usługi w zakresie udzielania poręczeń, gwarancji i wszelkich innych zabezpieczeń transakcji finansowych i ubezpieczeniowych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu tych usług, a także zarządzanie gwarancjami kredytowymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę (pkt 39);
• usługi w zakresie depozytów środków pieniężnych, prowadzenia rachunków pieniężnych, wszelkiego rodzaju transakcji płatniczych, przekazów i transferów pieniężnych, długów, czeków i weksli oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu tych usług (pkt 40);
• usługi, których przedmiotem są instrumenty finansowe, o których mowa w ustawie z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi (Dz. U. z 2010 r. Nr 211, poz. 1384), z wyłączeniem przechowywania tych instrumentów i zarządzania nimi, oraz usługi pośrednictwa w tym zakresie (pkt 41).

Powyższe zwolnienie stosuje się również do świadczenia usługi stanowiącej element usługi wymienionej w ust. 1 pkt 7 i 37-41, który sam stanowi odrębną całość i jest właściwy oraz niezbędny do świadczenia usługi zwolnionej zgodnie z ust. 1 pkt 7 i 37-41 (art. 43 ust. 13).

Z art. 43 ust. 14 wynika, że przepisu ust. 13 nie stosuje się do świadczenia usług stanowiących element usług pośrednictwa, o których mowa w ust. 1 pkt 7 i 37-41.

Natomiast z art. 43 ust. 15 ustawy wynika, iż zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 7, 12 i 37-41 oraz w ust. 13, nie mają zastosowania do:

1. czynności ściągania długów, w tym factoringu;
2. usług doradztwa;
3. usług w zakresie leasingu.

Przepisy regulujące zwolnienia usług finansowych stanowią implementację do krajowego porządku prawnego zapisów Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE.L. Nr 347). Zgodnie z regulacją zawartą w art. 135 pkt 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady

1. Państwa członkowskie zwalniają następujące transakcje:

1. transakcje ubezpieczeniowe i reasekuracyjne, wraz z usługami pokrewnymi świadczonymi przez brokerów ubezpieczeniowych i agentów ubezpieczeniowych;
2. udzielanie kredytów i pośrednictwo kredytowe, oraz zarządzanie kredytami przez kredytodawcę;
3. pośrednictwo lub wszelkie działania w zakresie gwarancji kredytowych, poręczeń i wszelkich innych zabezpieczeń i gwarancji oraz zarządzanie gwarancjami kredytowymi przez kredytodawcę;
4. transakcje, łącznie z pośrednictwem, dotyczące rachunków depozytowych, rachunków bieżących, płatności, przelewów, długów, czeków i innych zbywalnych instrumentów finansowych, z wyłączeniem windykacji należności;
5. transakcje, łącznie z pośrednictwem, dotyczące walut, banknotów i monet używanych jako prawny środki płatniczy, z wyłączeniem banknotów i monet będących przedmiotami kolekcjonerskimi, za które uważa się monety ze złota, srebra lub innych metali, jak również banknoty, które nie są zwykle używane jako prawny środek płatniczy lub które przedstawiają wartość numizmatyczną;
6. transakcje, łącznie z pośrednictwem, jednakże z wyłączeniem przechowywania i zarządzania, których przedmiotem są akcje, udziały w spółkach lub związkach, obligacje i inne papiery wartościowe, z wyłączeniem dokumentów ustanawiających tytuł prawny do towarów, oraz praw lub papierów wartościowych, o których mowa w art. 15 ust. 2;
7. zarządzanie specjalnymi funduszami inwestycyjnymi, określonymi przez państwa członkowskie;
8. dostawy, za cenę równą wartości nominalnej, znaczków pocztowych ważnych w obrocie pocztowym na terytorium danego państwa, znaczków skarbowych i innych podobnych znaczków;
9. zakłady, loterie i inne gry losowe lub hazardowe, z zastrzeżeniem warunków i ograniczeń określonych przez każde państwo członkowskie;
10. dostawy budynków lub ich części oraz związanego z nimi gruntu, inne niż dostawy, o których mowa w art. 12 ust. 1 lit. a);
11. dostawy terenów niezabudowanych, inne niż dostawy terenów budowlanych, o których mowa w art. 12 ust. 1 lit. b);
12. dzierżawę i wynajem nieruchomości.

W tym kontekście wskazać należy - co wielokrotnie podkreślał Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej - że zakres zwolnień przewidzianych w Dyrektywie VAT nie może być interpretowany w sposób rozszerzający. Czynności zwolnione od VAT zgodnie z Dyrektywą VAT stanowią autonomiczne pojęcia prawa wspólnotowego, a ich ujednolicona interpretacja ma służyć unikaniu rozbieżności w stosowaniu systemu podatku VAT w poszczególnych państwach członkowskich. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem „pojęcia używane do opisania zwolnień wymienionych w art. 13 szóstej dyrektywy powinny być interpretowane w sposób ścisły, ponieważ stanowią one odstępstwa od ogólnej zasady, zgodnie z którą podatkiem VAT objęta jest każda dostawa towarów i każda usługa świadczona odpłatnie przez podatnika„ (wyrok TSUE z dnia 19 listopada 2009 r. C-461/08 w sprawie Don Bosco Onroerend Goed BV).

Wskazać należy, iż Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w orzeczeniu w sprawie C-2/95 Sparekassernes Datacenter przeciwko Skatteministeriet podkreślił, że aby usługi pomocnicze mogły zostać uznane na gruncie VI Dyrektywy za zwolnione usługi finansowe, muszą one stanowić: odróżniającą się całość, być specyficzne dla transakcji zwolnionych, mieć podstawowe znaczenie dla ich realizacji. TSUE wskazał jednocześnie, iż usługi polegające na udostępnieniu finansowych informacji bankom i innym użytkownikom nie są objęte zwolnieniem (…).

Zgodnie z art. 105 ust. 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (t.j. Dz. U. z 2002 r. Nr 72, poz. 665 ze zm.) banki mogą, wspólnie z bankowymi izbami gospodarczymi, utworzyć instytucje upoważnione do gromadzenia, przetwarzania i udostępniania:

1. bankom - informacji stanowiących tajemnicę bankową w zakresie, w jakim informacje te są potrzebne w związku z wykonywaniem czynności bankowych oraz w związku ze stosowaniem metod statystycznych, o których mowa w art. 128 ust. 3 oraz w art. 128d ust. 1,
2. innym instytucjom ustawowo upoważnionym do udzielania kredytów - informacji stanowiących tajemnicę bankową w zakresie, w jakim informacje te są niezbędne w związku z udzielaniem kredytów, pożyczek pieniężnych, gwarancji bankowych i poręczeń.

W myśl natomiast art. 105 ust. 4a ww. ustawy, instytucje utworzone na podstawie ust. 4 mogą udostępniać, z zastrzeżeniem ust. 4a¹ i 4a², biurom informacji gospodarczej działającym na podstawie ustawy z dnia 9 kwietnia 2010 r. o udostępnianiu informacji gospodarczych i wymianie danych gospodarczych (Dz. U. Nr 81, poz. 530) dane w drodze teletransmisji.

Zatem BIK S.A. jest instytucją utworzoną na podstawie art. 105 ust. 4 ustawy Prawo bankowe, która w oparciu o cytowany przepis może, poza udzielaniem informacji bankom i instytucjom ustawowo upoważnionym do udzielania kredytów, również udostępniać biurom informacji gospodarczych dane w drodze teletransmisji.

Wskazać również należy, iż kwestie m.in. udostępniania informacji gospodarczych, dotyczących wiarygodności płatniczej oraz działania biur informacji gospodarczych zostały uregulowane w ustawie z dnia 9 kwietnia 2010 r. o udostępnianiu informacji gospodarczych i wymianie danych gospodarczych (Dz. U. Nr 81, poz. 530 ze zm.).

Zgodnie z art. 7 ust. 1 tej ustawy, przedmiotem działalności biura jest pośrednictwo w udostępnianiu informacji gospodarczych, polegające na przyjmowaniu informacji gospodarczych od wierzycieli, przechowywaniu i ujawnianiu tych informacji.

Kwestia przekazywania informacji gospodarczych do biura oraz m.in. ujawniania informacji gospodarczej szczegółowo została uregulowana odpowiednio w Rozdziale 3 i 4 tej. ustawy. Przepisy te wskazują na szeroki krąg podmiotów uprawnionych zarówno do przekazania, jak i uzyskiwania informacji gospodarczych.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca w oparciu o zawarte umowy świadczy usługi polegające na pośredniczeniu w składaniu zapytań do BIK oraz biur informacji gospodarczych oraz zwrotnego przekazywania uzyskanych raportów zawierających informacje o członkach SKOK, w zakresie ujawniania informacji gospodarczych oraz o wierzytelnościach oraz o obrotach i stanach rachunków bankowych w zakresie, w jakim informacje te są niezbędne w związku z udzielaniem kredytów, pożyczek pieniężnych, gwarancji bankowych i poręczeń, ewentualnie przekazaniu informacji, iż nie ma danych dotyczących danego klienta.

Analizując przedstawiony opis stanu faktycznego oraz powołane uregulowania prawne, a także biorąc pod uwagę orzecznictwo TSUE, stwierdzić należy, iż świadczone przez Wnioskodawcę usługi nie korzystają ze zwolnienia od podatku. Wbrew twierdzeniom Wnioskodawcy nie zachodzą bowiem wszystkie przesłanki pozwalające objąć zwolnieniem przedmiotowych usług na podstawie art. 43 ust. 13 ustawy o podatku od towarów i usług. Ustawodawca w tym przepisie uzależnia rozszerzenie zwolnienia na usługi stanowiące element m.in. usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, a także zarządzania kredytami lub pożyczkami pieniężnymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę oraz usług w zakresie udzielania poręczeń, gwarancji i wszelkich innych zabezpieczeń transakcji finansowych i ubezpieczeniowych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu tych usług, a także zarządzania gwarancjami kredytowymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę, od łącznego spełnienia określonych warunków. Usługa taka musi stanowić odrębną całość i być właściwą i niezbędną do świadczenia usługi zwolnionej w trybie art. 43 ust. 1 pkt 7 i 37-41 ustawy o podatku od towarów i usług. Zgodnie z obowiązującymi zasadami wykładni, w przypadku zwolnień od podatku, regulacji tych nie wolno, jak wskazano wcześniej, interpretować w sposób rozszerzający, lecz możliwie wąsko. Zatem, o ile opisanej usłudze można przyznać, iż stanowi ona odrębną całość, jak również niezbędność, o tyle nie można uznać jej w kontekście przedstawionych okoliczności za właściwą do świadczenia wyłącznie usług udzielania kredytów, pożyczek pieniężnych oraz usług w zakresie udzielania poręczeń, gwarancji. Usługi te nie stanowią bowiem usług specyficznych wyłącznie dla usług udzielania pożyczek, kredytów, gwarancji bankowych i poręczeń.

Podkreślenia wymaga, iż TSUE w powołanym orzeczeniu w sprawie C-2/95 uznał usługi polegające na udzielaniu informacji bankom i innym użytkownikom za usługi niekorzystające ze zwolnienia na gruncie VI Dyrektywy.

Zatem świadczone przez Wnioskodawcę usługi, polegające na pośredniczeniu w przekazywaniu zapytań poszczególnych SKOK do BIK, BIG-ów lub innych podmiotów tego rodzaju zapytań oraz przekazywanie odpowiedzi tych podmiotów do konkretnych SKOK nie korzystają ze zwolnienia od podatku, określonego w art. 43 ust. 13 ustawy o podatku od towarów i usług i w konsekwencji opodatkowane są podstawową stawką podatku VAT w wysokości 23%.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.