INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 18 lipca 2012 r. (data wpływu 24 lipca 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie określenia kosztu uzyskania przychodu z tytułu poniesienia wydatków dotyczących najmu samochodów osobowych – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 lipca 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie określenia kosztu uzyskania przychodu z tytułu poniesienia wydatków dotyczących wynajmu samochodów osobowych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest przedsiębiorcą prowadzącym działalność gospodarczą przede wszystkim w zakresie świadczenia usług kompleksowego utrzymania czystości oraz usług ochrony, które świadczone są na rzecz kontrahentów. Zakres terytorialny prowadzonej działalności i świadczonych usług sprzątania i ochrony obejmuje terytorium całego kraju.

Z uwagi na wykonywaną działalność (usługi) oraz terytorialny zakres prowadzonej działalności, Wnioskodawca jest zmuszony wynajmować pewną liczbę samochodów osobowych. Są one bowiem konieczne do sprawnego, skutecznego i starannego wykonywania przyjętych przez Wnioskodawcę zobowiązań wobec kontrahentów. Z tytułu wynajmu tych samochodów osobowych od spółki zajmującej się zawodowo wynajmem pojazdów Spółka uiszcza na rzecz wynajmującego czynsz najmu, a koszty związane z ich użytkowaniem (eksploatacją) ponosi jedynie i bezpośrednio Wnioskodawca. Umowy najmu samochodów osobowych zawierane są na czas określony na zróżnicowane okresy, nie krótsze niż 1 miesiąc. Obok wynajmowanych samochodów osobowych, Wnioskodawca dysponuje też pewną liczbą samochodów na mocy zawartych umów leasingu, jednak niniejszy wniosek nie dotyczy dysponowania samochodami osobowymi na tej podstawie prawnej.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy koszty wynajmu (czynsz najmu) samochodów osobowych powinny być uznawane za koszty używania samochodów w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. t. j. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.), a w konsekwencji będą mogły zostać zaliczone do kosztów podatkowych tylko do wysokości tzw. kilometrówki, czy też mogą być zaliczane przez Wnioskodawcę do kosztów podatkowych na zasadach ogólnych...

Zdaniem Wnioskodawcy, koszty używania samochodów osobowych, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, oznaczają tylko koszty związane z aktywną eksploatacją pojazdów i nie mogą być automatycznie utożsamiane z kosztami stałymi ponoszonymi bez względu na zakres lub brak użytkowania samochodów osobowych (a koszt tego rodzaju - stały - stanowi właśnie czynsz najmu danego pojazdu). Koszty wynajmu (czynsz najmu) samochodów osobowych, jako niemieszczące się w pojęciu „kosztów używania samochodów osobowych” powinny być zatem zaliczane do kosztów podatkowych na zasadach ogólnych.

Powyższe stanowisko Wnioskodawcy należy uzasadnić w następujący sposób.

1. Z przepisu art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wynika, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków, z zastrzeżeniem pkt 30, z tytułu kosztów używania, dla potrzeb działalności gospodarczej, samochodów osobowych niestanowiących składników majątku podatnika - w części przekraczającej kwotę wynikającą z pomnożenia liczby kilometrów faktycznego przebiegu pojazdu dla celów podatnika oraz stawki za jeden kilometr przebiegu, określonej w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra; podatnik jest obowiązany prowadzić ewidencję przebiegu pojazdu.
   
   Wobec powyższego, istotnego znaczenia nabiera dokonanie ustalenia normatywnego znaczenia użytego w tymże przepisie ustawy podatkowej zwrotu „kosztów używania samochodu osobowego”, przy czym z uwagi na to, że w tej samej jednostce redakcyjnej ustawy podatkowej prawodawca stanowi również o konieczności prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu, jako warunku sine qua non, wliczenia kosztów używania samochodu osobowego do kosztów uzyskania przychodów, interpretacji tej należy dokonać z uwzględnieniem również końcowego fragmentu art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.
   
   Biorąc dalej pod uwagę okoliczność, że ustawodawca nie określa w przepisach prawa podatkowego legalnej definicji omawianego zwrotu, to odkodowując jego znaczenie należy sięgnąć do ogólnych reguł rządzących procesem wykładni tekstu prawnego.
   
   W pierwszym rzędzie należy zatem dokonać wykładni językowej tego zwrotu. Zasadne jest zatem w tym momencie ustalenie zakresu znaczeniowego zwrotu „używanie” w języku powszechnym, przy czym biorąc pod uwagę, że w omawianym przepisie ustawy podatkowej mowa o używaniu samochodu osobowego, to konieczne jest ustalić desygnat tego zwrotu uwzględniający aspekt używania rzeczy, a nie używania w ogóle, czy też jakiegokolwiek innego dobra materialnego lub niematerialnego. Samochód osobowy jest bowiem rzeczą. Zakres znaczeniowy samego pojęcia „używanie” jest bowiem bardzo szeroki i poprzez to dla zabiegu interpretacji przepisów prawa niemiarodajny (tak przyjął m.in. WSA w Warszawie w wyroku z dnia 05 lutego 2010 r. III SA/Wa 1502/09). Zatem dla potrzeb zdefiniowania „używania rzeczy” najbardziej pomocne jest przyjęcie znaczenie tego wyrazu jako „posłużyć się czymś”, „zastosować coś jako środek, narzędzie”, „zrobić z czegoś użytek” (ww. Słownik Języka Polskiego). Definicja wyrazu „używanie” w powyższym aspekcie wskazuje więc jednoznacznie na element dynamizmu, aktywności (konstatację tę potwierdza również WSA w Warszawie w cyt. wyżej wyroku z dnia 05 lutego 2010 r.). Zważywszy na powyższe stwierdzić należy, że posiadanie rzeczy lub uprawnienie do posiadania lub używania danej rzeczy nie może być utożsamiane z używaniem rzeczy. Używanie rzeczy ma bowiem miejsce wówczas, gdy rzecz jest faktycznie wykorzystywana, stosowana, czyniony jest z niej użytek itp.
   
   
2. Powyżej określony rezultat wykładni językowej należy uzupełnić i zarazem wzmocnić wykładnią systemową.
   
   Zgodnie z art. 659 § 1 Kodeksu cywilnego, przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz. Umowa najmu jest zawierana zatem w tym celu, aby osoba, która dotąd nie miała żadnego tytułu prawnego do danej rzeczy (najemca), mogła wejść w posiadanie takiej rzeczy i wykonywać nad nią władztwo nie narażając się na zarzut naruszenia władztwa właściciela nad rzeczą.
   
   Ponadto, na gruncie Kodeksu cywilnego, czynsz najmu należy się wynajmującemu niezależnie od tego, czy rzecz będąca przedmiotem najmu jest w ogóle używana. W literaturze przedmiotu wskazuje się wprost, że „Świadczenie najemcy polegające na płaceniu czynszu (art. 659 § 1 KC) stanowi odpłatę za oddanie rzeczy przez wynajmującego do używania” (J. Panowicz - Lipska, Prawo zobowiązań - część szczegółowa, System Prawa Prywatnego tom 8, red. J. Panowicz - Lipska, C. H. Beck 2011, System Informacji Prawnej Legalis). Innymi słowy, czynsz najmu jest świadczeniem najemcy uiszczanym na rzecz wynajmującego z tytułu tylko oddania rzeczy najemcy do używania, tj. oddania rozumianego jako rezygnacja przez wynajmującego z przysługującego mu do danej rzeczy jedynego władztwa faktycznego nad rzeczą i upoważnienia najemcy do korzystania z jego rzeczy w zakresie i w sposób określony w umowie najmu i, uzupełniająco, w przepisach prawa cywilnego.
   
   Czynsz stanowi więc świadczenie za przeniesienie uprawnienia do rzeczy o określonej treści, a nie za korzystanie z niej. Stwierdzić zatem należy, że przepisy prawa cywilnego jednoznacznie wskazują na to, że czynsz najmu, do którego płatności obowiązany jest najemca, nie jest związany z używaniem rzeczy. Okoliczność faktycznego używania rzeczy przez najemcę jest na gruncie przepisów prawa cywilnego prawnie obojętna i jest tak tak długo dopóki, dopóty rzecz nadaje się w ogóle do używania. Czynsz jest więc opłatą stałą, która musi być ponoszona bez względu na zakres używania wynajętej rzeczy, a co więcej, również powinien być płacony, gdy rzecz nie jest w ogóle używana. Warto w tym miejscu przywołać rzymską triadę uprawnień względem rzeczy, którą wyróżniano przy definiowaniu własności: ius possidendi (prawo posiadania), ius utendi, fruendi, abutendi (prawo używania i pobierania pożytków, zużycia rzeczy) i ius disponendi (prawo rozporządzania). Zapłata czynszu najmu przez najemcę na rzecz właściciela jest w przypadku zastosowania wyżej przywołanej nomenklatury, zapłatą za czasowe oddanie najemcy ius possidendi oraz za potencjalną możliwość realizacji w okresie najmu ius utendi et fruendi.
   
   
3. Powyższe rozważania z zakresu prawa cywilnego mają o tyle znaczenie w niniejszej sprawie, że, jak już wskazano, ustawodawca nie określił w ustawie podatkowej normatywnego znaczenia zwrotu „używania samochodu osobowego”. Milczenie prawodawcy podatkowego w tym zakresie należy zatem uznać za przyzwolenie na zasięganie do znaczenia pojęć i instytucji prawa cywilnego przy wykładni przepisów prawa podatkowego (tak: A. Gomułowicz, w: Podatki i Prawo Podatkowe, pod red. A. Gomułowicza i J. Małeckiego, LexisNexis 2008 r., s. 217).
   
   
4. Jak już wyżej wskazano, interpretacji omawianego przepisu art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a ściślej zwrotu w nim określonego „używanie samochodu osobowego” należy dokonywać z uwzględnieniem końcowego fragmentu całego przepisu. Chodzi tutaj o obowiązek podatnika w zakresie prowadzenia w sposób należyty ewidencji przebiegu pojazdu, która w swej treści powinna zawierać m.in. datę i długość danej trasy. Normatywnie określona treść ewidencji przebiegu pojazdu wskazuje zatem, że w tym przepisie ustawy podatkowej racjonalny językowo ustawodawca miał na myśli wydatki związane z faktycznym używaniem samochodu osobowego. Takiego charakteru nie ma tymczasem czynsz najmu.
   
   
5. Z powyższego wynika zatem, iż na gruncie obowiązujących przepisów prawa nie można utożsamiać czynszu najmu płaconego z tytułu najmu samochodu osobowego z kosztami związanymi z faktycznym jego używaniem - eksploatacją pojazdu, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 51 ww. ustawy. W tymże ostatnim przepisie chodzi bowiem o koszty związane z aktywną eksploatacją samochodu osobowego, a nie z kosztami mającymi charakter stały i stateczny (tak WSA powyżej już cyt. w wyroku z dnia 05 lutego 2010 r.).

Podsumowując, stwierdzić więc należy, że koszty wynajmu samochodów (czynsz najmu) ponoszone przez Wnioskodawcę w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów powinny być uznane za koszty podatkowe na zasadach ogólnych określonych w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Przepisy prawa podatkowego, w tym zwłaszcza omawiany przepis art. 16 ust. 1 pkt 51 ww. ustawy może budzić zarówno w literaturze, jak i orzecznictwie wątpliwości. Dlatego też Wnioskodawca stoi na stanowisku, że rozpoznając niniejszy wniosek i stanowisko Spółki, organ podatkowy winien kierować się również zasadą in dubio pro tributario, a więc regułą nakazującą interpretować wszelkie wątpliwości na korzyść podatnika. Z drugiej strony, podkreślić jednak należy, że zaprezentowane w niniejszym wniosku stanowisko Wnioskodawcy znajduje potwierdzenie w zapadłych orzeczeniach sądów administracyjnych. Wskazać tu można na przykład na wyrok WSA w Warszawie z dnia 29 lipca 2004 r. III SA 1073/03 (z glosą aprobująca Damiana Cymana, opubl. Gdańskie Studia Prawnicze - Przegląd Orzecznictwa 2006/3/5) oraz wyrok WSA w Warszawie z dnia 05 lutego 2010 r. III SA/Wa 1502/09. Co więcej nowsze orzecznictwo Naczelnego Sądu Administracyjnego (wyrok z dnia 16 marca 2012 r. II FSK 2030/10) również przemawia za zasadnością przyjętego przez Wnioskodawcę stanowiska w niniejszym wniosku. Uprawnione jest zatem twierdzić, że obecne twierdzenia Wnioskodawcy znajdują potwierdzenie w aktualnej linii orzeczniczej Naczelnego Sądu Administracyjnego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 tej ustawy.

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (nie wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Jak wynika z przedstawionego stanu faktycznego, z uwagi na wykonywaną działalność (usługi) oraz terytorialny zakres prowadzonej działalności, Wnioskodawca jest zmuszony wynajmować pewną liczbę samochodów osobowych. Są one bowiem konieczne do sprawnego, skutecznego i starannego wykonywania przyjętych przez Wnioskodawcę zobowiązań wobec kontrahentów.

Z tytułu wynajmu tych pojazdów Spółka uiszcza na rzecz wynajmującego czynsz najmu, a koszty związane z ich użytkowaniem (eksploatacją) ponosi jedynie i bezpośrednio Wnioskodawca. Umowy najmu samochodów osobowych zawierane są na czas określony na zróżnicowane okresy, nie krótsze niż 1 miesiąc.

W tym miejscu wskazać należy, że wydatki związane z użytkowanymi w prowadzonej działalności gospodarczej samochodami osobowymi stanowią - co do zasady - koszt uzyskania przychodów. Niemniej jednak przepisy zawierają w tej kwestii kilka ograniczeń. W ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych dotyczą one m.in. kosztów używania samochodów niebędących własnością podatnika.

Ograniczenie wynika wprost z art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zgodnie z którym do kosztów uzyskania przychodów nie zalicza się wydatków z tytułu kosztów używania dla potrzeb działalności gospodarczej, samochodów osobowych niestanowiących składników majątku podatnika - w części przekraczającej kwotę wynikającą z pomnożenia liczby kilometrów faktycznego przebiegu pojazdu dla celów podatnika oraz stawki za jeden kilometr przebiegu, określonej w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra; podatnik jest obowiązany prowadzić ewidencję przebiegu pojazdu. Sposób prowadzenia ewidencji - w przypadku wykorzystywania samochodów osobowych nienależących do składników majątku podatnika – został szczegółowo określony w art. 16 ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z jego treścią, przebieg pojazdu, o którym mowa w ust. 1 pkt 30 i 51, powinien być, z wyłączeniem ryczałtu pieniężnego, udokumentowany w ewidencji przebiegu pojazdu, potwierdzonej przez podatnika na koniec każdego miesiąca. Ewidencja przebiegu pojazdu powinna zawierać co najmniej następujące dane: nazwisko, imię i adres zamieszkania osoby używającej pojazdu, numer rejestracyjny pojazdu i pojemność silnika, kolejny numer wpisu, datę i cel wyjazdu, opis trasy (skąd - dokąd), liczbę faktycznie przejechanych kilometrów, stawkę za jeden kilometr przebiegu, kwotę wynikającą z przemnożenia liczby faktycznie przejechanych kilometrów i stawki za jeden kilometr przebiegu oraz podpis podatnika (pracodawcy) i jego dane. W razie braku tej ewidencji, wydatki z tytułu używania samochodów nie stanowią kosztu uzyskania przychodów.

Powyższe ograniczenie ma zastosowanie w przypadkach użytkowania przez podatników samochodów osobowych niestanowiących składników ich majątku (np. używania samochodów na podstawie umowy najmu, dzierżawy etc.; przepis ten nie ma jednak zastosowania w przypadku używania samochodów na podstawie umowy leasingu – art. 16 ust. 3b ustawy).

Stwierdzić zatem należy, iż ww. ograniczenie ma zastosowanie do wszystkich wydatków z tytułu kosztów używania samochodu osobowego.

W związku z powyższym, za błędne należy uznać stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym, koszty używania samochodów osobowych, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, oznaczają tylko koszty związane z aktywną eksploatacją pojazdów i nie mogą być automatycznie utożsamiane z kosztami stałymi ponoszonymi bez względu na zakres lub brak użytkowania samochodów osobowych (a koszt tego rodzaju – stały – stanowi właśnie czynsz najmu danego pojazdu). Koszty wynajmu (czynsz najmu) samochodów osobowych, zdaniem Spółki, jako niemieszczące się w pojęciu „kosztów używania samochodów osobowych” powinny być zaliczane do kosztów podatkowych na zasadach ogólnych.

Podkreślenia wymaga fakt, że koszty używania samochodu osobowego w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie oznaczają wyłącznie stricte kosztów jego eksploatacji. Koszt używania nie jest pojęciem tożsamym z kosztem eksploatacyjnym. Możliwość korzystania z cudzej rzeczy z zasady wynika z istnienia tytułu prawnego. Jeżeli uprawnienie to wynika z umowy, a umowa ta ma charakter odpłatny (tak jak w niniejszej sprawie) to uznać należy, że wydatki związane z realizacją tej umowy są wydatkami z tytułu kosztów używania tej rzeczy. Wydatki związane z uprawnieniem do używania cudzej rzeczy, stanowią niewątpliwie wydatek związany z używaniem tej rzeczy (wyrok NSA z dnia 25.10.2010 r. sygn. akt II FSK 1890/08).

W związku z tym, iż ustawodawca na gruncie prawa podatkowego nie definiuje pojęcia „wydatków z tytułu używania” odwołać należy się do Słownika Języka Polskiego, w którym przez wydatek należy rozumieć „sumę, która ma być wydana albo sumę wydaną na coś”, natomiast „używać” oznacza „stosować coś, użytkować, posługiwać się czymś, robić z czegoś użytek” (zob. Słownik Współczesnego Języka Polskiego pod red. Bogusława Dunaja, Warszawa 1996, str. 1200,1262). Są to zatem wszelkie sumy wydane w związku z posługiwaniem się rzeczą, korzystaniem z rzeczy.

Zatem koszty używania cudzej rzeczy obejmują wynagrodzenie za korzystanie z tej rzeczy, koszty eksploatacyjne oraz inne z tym związane. Koszty używania rzeczy są pojęciem szerszym niż koszty eksploatacyjne. Do wydatków z tytułu używania samochodu osobowego niestanowiącego własności podatnika zalicza się zatem wszystkie wydatki poniesione w związku z posługiwaniem się rzeczą, korzystaniem z rzeczy - a więc w tym także czynsz z tytułu najmu rzeczy, ubezpieczenie, usługi serwisowe, paliwo, części zamienne itp. (por. prawomocny wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 25.11.2010 r. sygn. akt I SA/Wr 1203/10).

Mając powyższe na względzie należy stwierdzić, iż Wnioskodawca, ponosząc koszty czynszu najmu wynajętych samochodów osobowych wykorzystywanych w działalności gospodarczej, może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów poniesione i udokumentowane wydatki na opłaty za czynsz, jednak do wysokości i na zasadach określonych w art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Reasumując, koszty wynajmu (czynsz najmu) samochodów osobowych stanowią koszty używania samochodów w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i w konsekwencji będą mogły zostać zaliczone do kosztów podatkowych tylko do wysokości tzw. kilometrówki.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.