INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tj. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112 poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 5 października 2011 r. (data wpływu 10 października 2011 r.) uzupełnionym w dniu 10 stycznia 2011 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności, polegających na przyjęciu odpadu szkła samochodowego - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 października 2011 r. został złożony wniosek, uzupełniony w dniu 10 stycznia 2011 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie m.in. opodatkowania czynności, polegających na przyjęciu odpadu szkła samochodowego.

W przedmiotowym wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka jest czynnym podatnikiem podatku od towaru i usług. Spółka jest podmiotem profesjonalnie zajmującym się pozyskiwaniem, uzdatnianiem, sortowaniem oraz obrotem odpadami szklanymi. Wiodącym przedmiotem działalności gospodarczej Wnioskodawcy jest sprzedaż hurtowa odpadów i złomu (PKD 4677Z).

W ramach prowadzonej działalności Spółka nabywa m.in. szczególny rodzaj szkła, jakim jest szkło samochodowe. Kontrahent, który dostarcza ten rodzaj szkła, zobowiązany jest do zapłaty za na rzecz Spółki określonej sumy z tytułu przyjęcia przez Spółkę przedmiotowych odpadów szklanych (powyższy mechanizm jest podobny do mechanizmu stosowanego przez podmioty prowadzące wysypiska śmieci; w przypadku jednak przyjęcia szkła samochodowego przez podmioty prowadzące wysypiska śmieci, zbywca zobowiązany byłby do uiszczenia wyższego wynagrodzenia na rzecz takiego podmiotu). Uiszczenie przez kontrahenta opłaty jest konieczne ze względu na koszty związane z obróbką takiego rodzaju szkła, a ponoszone w procesie produkcji przez Spółkę.

Z tytułu przyjęcia odpadu szklanego Spółka wystawia na rzecz kontrahenta fakturę VAT „Np.”, tj. w kwocie netto, bez wskazywania kwoty podatku VAT. Kwota otrzymana przez Spółkę stanowi przychód podatkowy dla Spółki. W praktyce (w miesiącu lipcu i sierpniu 2011 r.) wystąpiły również pojedyncze sytuacje, gdy oprócz opłaty z tytułu przyjęcia szkła samochodowego uiszczanej na rzecz Wnioskodawcy, Spółka zobowiązana była do zapłaty wynagrodzenia na rzecz kontrahentów z tytułu otrzymanego szkła. W takim przypadku kontrahent wystawił na rzecz Spółki faktury VAT „Np.” z adnotacją, że podatek od towarów i usług rozlicza ich nabywca, tj. Spółka. W takiej sytuacji Spółka wystawiała wewnętrzną fakturę VAT i naliczała podatek VAT ze stawką w wysokości 23%.

Zdaniem Spółki, nabywane szkło samochodowe w stanie nieprzetworzonym należy klasyfikować do odpadów szklanych PKWiU 38.11.51.0., a czynności związane z jego nabyciem należy uznać jako dostawę towarów związaną z odpadami szklanymi PKWiU 38.11.51.0.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie.

Czy nabycie szkła samochodowego przez Wnioskodawcę stanowi dostawę odpadów szklanych, dla których zastosowanie ma art. 17 ust. 1 pkt 7 ustawy o VAT...

Wnioskodawca podkreślił, iż ww. pytanie dotyczy stanu prawnego, obowiązującego od dnia 1 lipca 2011 r.

Zdaniem Wnioskodawcy, przyjęcie szkła samochodowego od podatników podatku od towarów i usług niekorzystających ze zwolnienia, o którym mowa w art. 113 ust. 1 i 9 ustawy o VAT przez Spółkę należy traktować jako dostawę towarów. Zgodnie bowiem z art. 7 ust. 1 ustawy przez dostawę towarów podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Z omawianego stanu faktycznego wynika, że Spółka z tytułu przyjęcia odpadów nabywa prawo do rozporządzania towarami jak właściciel. Zdaniem Wnioskodawcy przyjmowane przez Spółkę nieuszlachetnione szkło samochodowe stanowi odpad szklany oznaczony symbolem PKWiU 38.11.51.0. W związku z powyższym przyjęcie odpadów powinno zostać zakwalifikowane jako dostawa towarów, dla której zastosowanie znajdzie art. 17 ust. 1 pkt 7 ustawy o VAT, tj. podatnikiem zobowiązanym do rozliczenia takiej dostawy jest Spółka. Podstawą opodatkowania jest natomiast wynagrodzenie, jakie otrzymuje Wnioskodawca z tytułu tego przyjęcia.

W przypadku udzielenia Spółce negatywnej odpowiedzi na ww. pytanie, w opinii Wnioskodawcy, przyjęcie szkła samochodowego należy zakwalifikować jakoświadczenie usług przez Spółkę na rzecz podmiotu, który przekazuje takie odpady na jej rzecz.

W takim przypadku Wnioskodawca zakwalifikuje takie usługi, zgodnie ze schematem klasyfikacji wyrobów i usług, do usług mieszczących się w kategorii PKWiU 38.11.1. (usługi związane ze zbieraniem odpadów innych niż niebezpieczne nadających się do recyklingu), tj. do usług związanych ze zbieraniem pozostałych odpadów nadających się do recyklingu (podkatregoria PKWiU 38.11.19.0). W takim przypadku, Spółka przyjmując szkło samochodowe za wynagrodzeniem świadczy usługi przyjęcia odpadów inne niż niebezpieczne, nadających się do recyklingu, dla których zgodnie z art. 41 ust. 2 ustawy o VAT i poz. 143 załącznika nr 3 do tej ustawy należy zastosować stawkę VAT w wysokości 8%. Podstawą opodatkowania będzie natomiast wynagrodzenie otrzymywane przez Spółkę z tytułu przyjęcia przedmiotowych odpadów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054) opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 5a tej ustawy, towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

Z art. 7 ust. 1 cyt. ustawy wynika, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Natomiast jak stanowi art. 8 ust. 1 powołanej ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Także art. 24 ust. 1 Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L. 347 ze zm.) wskazuje, że „świadczenie usług” oznacza każdą transakcję, która nie stanowi dostawy towarów.

Uwzględniając powołane wyżej przepisy art. 5 i art. 8 cyt. ustawy, wskazać należy, iż każde odpłatne świadczenie polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu, czy określonym zachowaniu mieści się w definicji usługi. Pojęcie usługi według ustawy o podatku od towarów i usług jest bowiem szersze od definicji usługi w rozumieniu klasyfikacji statystycznych. Oznacza to, że w definicji tej mieszczą się również określone zachowania, które nie zostały sklasyfikowane w PKWiU, o której mowa w art. 5a powołanej ustawy. Usługa w rozumieniu ust. 1 powołanego wyżej artykułu oraz art. 24 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE, to transakcja gospodarcza, co oznacza, iż stosunek prawny łączący strony musi wiązać się ze świadczeniem wzajemnym.

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne świadczenie usług, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a jej odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi więc istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść dla świadczącego usługę. Zatem odpłatna dostawa towarów lub odpłatne świadczenie usług może zostać opodatkowane wtedy, gdy pomiędzy dostawcą towaru lub świadczącym usługę i ich beneficjentem istnieje jawny lub choćby dorozumiany stosunek prawny (umowa), w ramach którego spełniane są świadczenia wzajemne.

Z treści wniosku wynika, iż Spółka przyjmuje odpad szkła samochodowego, za co należne jest Jej wynagrodzenie. Kontrahent, który dostarcza ten rodzaj szkła, zobowiązany jest do zapłaty za na rzecz Spółki określonej sumy z tytułu przyjęcia przez Spółkę przedmiotowych odpadów szklanych (powyższy mechanizm jest podobny do mechanizmu stosowanego przez podmioty prowadzące wysypiska śmieci; w przypadku jednak przyjęcia szkła samochodowego przez podmioty prowadzące wysypiska śmieci, zbywca zobowiązany byłby do uiszczenia wyższego wynagrodzenia na rzecz takiego podmiotu). Uiszczenie przez kontrahenta opłaty jest konieczne ze względu na koszty związane z obróbką takiego rodzaju szkła, a ponoszone w procesie produkcji przez Spółkę.

Wystąpiły również pojedyncze sytuacje, w których oprócz opłaty z tytułu przyjęcia szkła samochodowego uiszczanej na rzecz Spółki, Spółka zobowiązana była do zapłaty wynagrodzenia na rzecz kontrahentów z tytułu otrzymanego szkła. W takim przypadku kontrahent wystawił na rzecz Spółki faktury VAT „Np.” z adnotacją że podatek od towarów i usług rozlicza ich nabywca, tj. Spółka. W takiej sytuacji Spółka wystawiała wewnętrzną fakturę VAT i naliczała podatek VAT ze stawką w wysokości 23%. Zdaniem Spółki, nabywane szkło samochodowe w stanie nieprzetworzonym należy również klasyfikować do odpadów szklanych PKWiU 38.11.51.0.

Analizując zatem przedstawione przez Spółkę okoliczności na tle cytowanych uregulowań prawnych, w sytuacji, gdy Spółka za przyjęcie szkła samochodowego otrzymuje wynagrodzenie, czynność taka stanowi, w świetle art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, świadczenie usług podlegające opodatkowaniu.

Podstawowa stawka podatku od towarów i usług, stosownie do treści art. 41 ust. 1 ustawy, wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

W myśl natomiast art. 41 ust. 2 ustawy, dla towarów i usług wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust 12 i art. 114 ust. 1.

Jednakże zgodnie z art. 146a pkt 1 i 2 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146 f:

1. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%,
2. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz w tytule załącznika nr 3 do ustawy, wynosi 8%.

W poz. 143 załącznika nr 3 do ustawy o podatku od towarów i usług wymienione zostały usługi związane ze zbieraniem odpadów innych niż niebezpieczne nadających się do recyklingu PKWiU 38.11.1.

Jeżeli zatem świadczone przez Spółkę czynności, polegające na przyjmowaniu odpadów szkła samochodowego, za które Spółka pobiera wynagrodzenie, są sklasyfikowane – jak wskazano we wniosku - wg PKWiU do grupowania 38.11.19.0, świadczenie tych usług podlega opodatkowaniu wg obniżonej do 8% stawki VAT.

Odnosząc się natomiast do sytuacji, w której Spółka, oprócz pobieranego przy przyjmowaniu odpadu szkła samochodowego wynagrodzenia, jest obowiązana jednocześnie do zapłaty na rzecz tego kontrahenta z tytułu otrzymanego szkła wskazać należy co następuje.

Zgodnie z obowiązującym od dnia 1 lipca 2011 r. art. 17 ust. 1 pkt 7 ustawy o podatku od towarów i usług, podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające towary wymienione w załączniku nr 11 do ustawy, jeżeli dokonującym ich dostawy jest podatnik, o którym mowa w art. 15, niekorzystający ze zwolnienia, o którym mowa w art. 113 ust. 1 i 9, a dostawa nie jest objęta zwolnieniem, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2.

Natomiast załącznik nr 11 określający wykaz towarów, o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 7 ustawy, obejmuje:

1. ex 24.10.14.0 – granulki i proszek z surówki, surówki zwierciadlistej lub stali – wyłącznie wlewki lub gęsi zwykle ze stali wysokostopowej, otrzymywane przez przetopienie i odlaniedrobniutkich odpadów lub złomu
2. ex 24.45.30.0 – pozostałe metale nieżelazne i wyroby z nich; cermetale; popiół i pozostałości zawierające metale i związki metali – wyłącznie odpady i złom metali nieszlachetnych,
3. 38.11.51.0 – odpady szklane,
4. 38.11.54.0 – pozostałe odpady gumowe,
5. 38.11.55.0 – odpady z tworzyw sztucznych,
6. 38.11.58.0 – odpady inne niż niebezpieczne zawierające metal,
7. 38.12.27 – odpady i braki ogniw i akumulatorów elektrycznych; zużyte ogniwa i baterie galwaniczne oraz akumulatory elektryczne,
8. ex 38.32.29.0 – surowce wtórne z pozostałych metali – wyłącznie odpady i złom.

Zgodnie natomiast z art. 17 ust. 2 ustawy, w przypadkach wymienionych w ust. 1 pkt 4, 5, 7 i 8, usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego.

Przepisy ust. 1 pkt 7 i 8 stosuje się, jeżeli nabywcą lub usługobiorcą jest podatnik, o którym mowa w art. 15 (art. 17 ust. 7 ustawy).

Jak stanowi art. 106 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług – w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2011 r. – podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 1a, 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

W przypadkach, o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4, 5, 7 i 8, w fakturze nie wykazuje się danych dotyczących stawki i kwoty podatku (art. 106 ust. 1a ustawy).

Natomiast w myśl art. 106 ust. 7 ustawy, w przypadku czynności wymienionych w art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2, wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca, oraz świadczenia usług, dla którego podatnikiem jest ich usługobiorca, są wystawiane faktury wewnętrzne; za dany okres rozliczeniowy podatnik może wystawić jedną fakturę dokumentującą te czynności dokonane w tym okresie. Faktury wewnętrzne są wystawiane także dla udokumentowania zwróconych kwot dotacji, subwencji i innych dopłat o podobnym charakterze.

Zasady wystawiania faktur uregulowane zostały w rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 28 marca 2011 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 68, poz. 360).

Z § 5 ust. 15 ww. rozporządzenia wynika, że faktury stwierdzające dokonanie dostawy towarów lub wykonanie usługi, dla których podatnikiem zgodnie z przepisami ustawy jest nabywca towaru lub usługi, zamiast danych dotyczących stawki i kwoty podatku oraz kwoty należności wraz z podatkiem zawierają:

1. adnotację, że podatek rozlicza nabywca, lub
2. wskazanie właściwego przepisu ustawy lub dyrektywy, wskazującego, że podatek rozlicza nabywca, lub
3. oznaczenie „odwrotne obciążenie”.

Uwzględniając powyższe, jak również przywołane przepisy prawa wskazać należy, iż skoro, jak wynika, z treści wniosku, wystąpiły sytuacje, w których oprócz opłaty z tytułu przyjęcia szkła samochodowego uiszczanej na rzecz Spółki, Spółka zobowiązana była do zapłaty wynagrodzenia na rzecz kontrahentów z tytułu otrzymanego szkła, sklasyfikowanego w PKWiU w grupowaniu 3811.51.0, obowiązek rozliczenia podatku należnego w tym zakresie został przeniesiony na nabywcę, przy założeniu, iż podana klasyfikacja jest prawidłowa, a ponadto odpad szkła samochodowego został nabyty od podatników, o których mowa w art. 15, niekorzystających ze zwolnienia, o którym mowa w art. 113 ust. 1 i 9 i jednocześnie dostawa ta nie jest objęta zwolnieniem, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2.

Z tych też względów, w opisanych przez Spółkę okolicznościach, działając w charakterze nabywcy odpadów szklanych, sklasyfikowanych w grupowaniu PKWiU 38.11.51.0, Spółka winna opodatkować nabycie tych towarów wg podstawowej stawki VAT, tj. 23%.

Jednocześnie wskazać należy, że analiza prawidłowości dokonanej przez Wnioskodawcę we wniosku klasyfikacji towaru i usługi do właściwego grupowania statystycznego, nie mieści się w ramach określonych przepisem art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.). Minister Finansów nie jest uprawniony do zajmowania stanowiska w zakresie prawidłowości przyporządkowania formalnego towarów i usług do grupowania klasyfikacyjnego, w związku z czym niniejszej odpowiedzi udzielono wyłącznie w oparciu o grupowania wskazane w złożonym wniosku. Zgodnie bowiem z Komunikatem Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 24 stycznia 2005 roku w sprawie trybu udzielania, informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych (Dz. Urz. GUS Nr 1 poz. 11) zasadą jest, że zainteresowany podmiot sam klasyfikuje prowadzoną działalność, swoje produkty (wyroby i usługi), towary, środki trwałe i obiekty budowlane według zasad określonych w poszczególnych klasyfikacjach i nomenklaturach, wprowadzonych rozporządzeniami Rady Ministrów lub stosowanych bezpośrednio na podstawie przepisów Wspólnoty Europejskiej i to jego obciążają ewentualne negatywne konsekwencje z tytułu błędnego zaklasyfikowania towarów i usług.

Ponadto tut. organ podkreśla, iż przedmiotowa interpretacja dotyczy jedynie opodatkowania opisanych we wniosku czynności, natomiast nie rozstrzyga kwestii zasadności, celowości i prawidłowości ustalania wzajemnych wynagrodzeń. Wynikają one bowiem z zawartych między stronami umów cywilnoprawnych. Zgodnie bowiem z zasadą swobody umów, to strony umowy ustalają zakres czynności i sposób wynagrodzenia, natomiast organy podatkowe nie mają prawa ingerować w zawierane umowy i przyjęte w nich rozwiązania, chyba że postanowienia umów naruszają przepisy podatkowe, a to może być stwierdzone jedynie w drodze postępowania podatkowego. Wskazać również należy, iż analiza przedmiotu umów cywilnoprawnych nie mieści się w ramach określonych w art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. u. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), zgodnie z którym minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

Ponadto wskazać należy, że jeżeli postanowienia umów naruszają przepisy podatkowe, to stosownie do treści art. 199a Ordynacji podatkowej organ podatkowy dokonując ustalenia treści czynności prawnej, uwzględnia zgodny zamiar stron i cel czynności, a nie tylko dosłowne brzmienie oświadczeń woli złożonych przez strony czynności, a jeżeli pod pozorem dokonania czynności prawnej dokonano innej czynności prawnej, skutki podatkowe wywodzi się z tej ukrytej czynności prawnej. Natomiast organ uprawniony do wydania interpretacji indywidualnej nie ma prawnej możliwości ingerencji w treść tych umów. Z art. 14h Ordynacji podatkowej wynika bowiem, iż powołany przepis nie ma zastosowania w postępowaniu w przedmiocie wydawania interpretacji indywidualnej.

Końcowo informuje się, iż w odniesieniu do kwestii opodatkowania nabycia i dostawy odpadów szklanych o symbolu PKWiU 38.11.510. oraz opodatkowania dostawy surowców wtórnych ze szkła o symbolu PKWiU 38.32.31.0 wydano interpretację indywidualną znak ITPP1/443-1381a/11/MN.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w O, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.