INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012r. poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 23 sierpnia 2012r. (data wpływu do tut. organu 29 sierpnia 2012r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania czy Syndyk masy upadłości S.A. w upadłości likwidacyjnej ma obowiązek dokonania i złożenia korekt deklaracji VAT-7 wynikających z nieuregulowanych należności za faktury przez S.A. przed datą ogłoszenia upadłości Spółki – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 sierpnia 2012r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania czy Syndyk masy upadłości S.A. w upadłości likwidacyjnej ma obowiązek dokonania i złożenia korekt deklaracji VAT-7 wynikających z nieuregulowanych należności za faktury przez S.A. przed datą ogłoszenia upadłości Spółki.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Sąd Rejonowy Wydział XII Gospodarczy ds. Upadłościowych i Naprawczych postanowieniem z dnia 4 kwietnia 2012r. z wniosku dłużnika ogłosił upadłość Wnioskodawcy obejmującą likwidację majątku. Wierzyciele dokonując zgłoszenia wierzytelności w trybie art. 239 i art. 240 ustawy z dnia 28 lutego 2003r. prawo upadłościowe i naprawcze (t.j. Dz. U. z 2009r. Nr 175, poz. 1361, z późn. zm.) - dalej: u.p.u.n. określają wierzytelności w kwocie brutto obejmującej kwotę netto oraz podatek VAT wraz z należnościami ubocznymi (odsetki).

Aktualnie, niektórzy wierzyciele Wnioskodawcy, którzy posiadają wierzytelności nieuregulowane w ciągu 180 dni od terminu ich płatności zamierzają wszcząć procedurę związaną z korektą podatku należnego z tytułu dokonanych dostaw towaru i świadczonych usług wynikającą z art. 89a u.p.t.u. tzw. ulgą na złe długi. W związku z powyższym nasunęły się wątpliwości co do obowiązku Wnioskodawcy wynikającego z art. 89b ust. 1 u.p.t.u. związanego z korektą podatku naliczonego.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy po ogłoszeniu upadłości obejmującej likwidację majątku, która ma na celu całkowitą likwidację podmiotu i ustanie jego bytu prawnego, wierzyciele upadłego w trakcie toczącego się postępowania upadłościowego, którzy dokonali zgłoszenia wierzytelności w trybie art. 239 i art. 240 u.p.u.n. i określili wierzytelności w kwocie brutto obejmującej kwotę netto oraz podatek VAT mogą korzystać z prawa korekty podatku należnego w trybie art. 89a u.p.t.u., a tym samym, czy upadły w przypadku otrzymania wezwania do dokonania zapłaty w ciągu 14 dni w trybie tego przepisu, które z mocy prawa podlega zaspokojeniu na podstawie art. 342 u.p.u.n., a następnie po otrzymaniu zawiadomienia od wierzyciela o dokonaniu korekty podatku należnego, obowiązany jest do korekty rozliczenia podatku naliczonego - zgodnie z art. 89b u.p.t.u....

Zdaniem Wnioskodawcy, wierzyciele, których wierzytelności będą zaspokajane z masy upadłości w postępowaniu upadłościowym obejmującym likwidację majątku tracą prawo do korekty podatku należnego w trybie art. 89a ust. 1 w zw. z art. 89a ust. 2 pkt 1 u.p.t.u., a tym samym upadły nie ma obowiązku dokonania korekty podatku naliczonego w trybie art. 89b ust. 1 u.p.t.u.

Wynika to z faktu, że Prawo upadłościowe i naprawcze, stanowi lex specialis do prawa podatkowego. Wskazuje na to jednoznacznie przepis art. 342 ust. l pkt 3 u.p.u.n., z którego wynika, że podatki i inne daniny publiczne oraz pozostałe należności z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne, wraz z odsetkami i kosztami egzekucji zaspokajane są z funduszu masy upadłości w kategorii trzeciej.

Powyższe stwierdzenie znalazło potwierdzenie w wyroku NSA z dnia 11 marca 2005r. (sygn. FSK 203/04), w którym Sąd wyraźnie stwierdził, że: „Po ogłoszeniu upadłości żaden wierzyciel nie może samodzielnie realizować swoich uprawnień. Dotyczy to również Skarbu Państwa. Postępując wbrew prawu upadłościowemu, fiskus świadomie działa bowiem ze szkodą dla pozostałych wierzycieli. Długi spółki, która ogłosiła upadłość, muszą być spłacane według kolejności wskazanej w rozporządzeniu Prezydenta Rzeczypospolitej z 24 października 1934r. Prawo upadłościowe (tekst jedn.: Dz. U z 1991 r. Nr 118, poz. 512 ze zm.)." Natomiast w wyroku SN z dnia 5 maja 2004r. (sygn. II KK 71/04) Sąd ten stwierdził, wskazując na przepisy art. 204 i 205 rozporz. Prezydenta RP z 24 października 1934r. Prawo upadłościowe, że „Trafne jest stanowisko wyrażone w wyrokach sądów obu instancji, iż Prawo upadłościowe (...), a w szczególności art. 204 i art. 205 tego Prawa, stanowi lex specialis w stosunku do zasad prawa podatkowego w odniesieniu do działania syndyka po ogłoszeniu upadłości."

Powyższe wyroki, pomimo, że zapadły w stanie prawnym nieobowiązującego już rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z 24 października 1934r. Prawo upadłościowe zachowują swoja aktualność w obecnym stanie prawnym pod rządami ustawy z dnia 28 lutego 2003r. Prawo upadłościowe i naprawcze. Przepisy Prawa upadłościowego i naprawczego, regulują sposób zaspokojenia z masy upadłości wszystkich wymienionych w nich zobowiązań upadłego, w tym zobowiązań publicznoprawnych (podatków), i mają charakter przepisów szczególnych wobec innych regulacji prawnych, a uprzywilejowanie należności, także podatków, będzie wynikało wyłącznie z przepisów tego Prawa. Upadłość jest bowiem specjalnym rodzajem przymusowego zaspokojenia wierzytelności, dopuszczalnym w razie niewypłacalności dłużnika i skierowanym do całego jego majątku. Celem tych specyficznych rozwiązań, do których zalicza się upadłość, jest wspólne i równe, co do zasady, zaspokojenie wszystkich wierzycieli bez względu na to, czy uzyskali oni tytuły egzekucyjne, a nawet czy ich wierzytelności są wymagalne. W swojej istocie postępowanie przeciwko masie, a także egzekucja prowadzona przeciwko masie jest zawsze postępowaniem i egzekucją przeciwko upadłemu. Po drugie, postępowanie upadłościowe jest jedynym postępowaniem normującym dochodzenie roszczeń przeciwko upadłemu. Pojawiające się wątpliwości interpretacyjne powinno się zatem rozstrzygać na rzecz wyłączności postępowania upadłościowego. Reguły te, w świetle obowiązującego Prawa upadłościowego i naprawczego, odnoszą się także do wierzytelności Skarbu Państwa z tytułu zobowiązań podatkowych, a co za tym idzie wiążą organy podatkowe.

Gdyby Wnioskodawca przyjął odmienne zdanie, z którego wynikałby obowiązek dokonania korekty podatku naliczonego w trybie art. 89b ust. 1 w zw. z art. 86a ust. 2 pkt 1 u.p.t.u. spowodowałoby to następujące konsekwencje:

1. po stronie Wierzyciela dokonanie korekty zmniejszającej wierzytelność zgłoszonej sędziemu-komisarzowi w postępowaniu upadłościowym o kwotę podatku należnego VAT. Jeżeli tego nie dokona to w trybie art. 261 u.p.u.n. Sędzia-komisarz może z urzędu dokonać zmian na liście wierzytelności w razie stwierdzenia, że na liście umieszczono wierzytelności, które w całości lub części nie istnieją lub nie umieszczono na liście wierzytelności, które podlegają umieszczeniu na liście z urzędu. Postanowienie o zmianie na liście podlega obwieszczeniu z urzędu.
2. po stronie upadłego powoduje obowiązek dokonania korekty podatku naliczonego poprzez korektę deklaracji VAT za okres, w którym dokonał odliczenia, czyli przed ogłoszeniem upadłości. Powstała z tego tytułu zaległość podatkowa, podlega zaspokojeniu z masy upadłości na rzecz nowego Wierzyciela - organu podatkowego, pod warunkiem zgłoszenia tej wierzytelności sędziemu-komisarzowi w postępowaniu upadłościowym (zazwyczaj za dodatkową opłatą gdyż zgłoszenie dokonane po terminie zakreślonym przez Sąd w postanowieniu o ogłoszeniu upadłości dokonywane jest na koszt wierzyciela, bez względu na to, czy opóźnienie było zawinione czy też nie.
3. po stronie organu podatkowego dokonanie zgłoszenia sędziemu-komisarzowi wierzytelności w postępowaniu upadłościowym wierzytelności z tytułu podatku VAT powstałej w wyniku dokonania przez upadłego korekty deklaracji VAT w trybie art. 262 u.p.u.n. wierzytelność taka będzie podlegać zaspokojeniu z funduszów masy upadłości zgodnie z art. 342 ust. 1 pkt 3 u.p.u.n. w kategorii trzeciej.
   
   

Należy zauważyć tu także przeniesienie materialnej odpowiedzialności za niewypłacaność upadłego dłużnika na Skarb Państwa, bowiem wierzyciel w wyniku dokonanej korekty odzyskuje kwotę podatku VAT, pozostawiając w masie upadłości wartość należności netto w kategorii IV, jednocześnie Skarb Państwa zgłasza do masy upadłości należność w kategorii III

W takim przypadku każda częściowa zapłata kwoty z podziału masy upadłości na rzecz Wierzyciela, który dokonał korekty w trybie art. 89a ust. 1 u.p.t.u. wywoła skutek w postaci dokonania zgłoszenia korygującego wierzytelności w odniesieniu do pierwotnie zgłoszonej wierzytelności sędziemu-komisarzowi. Dotyczy to także organu podatkowego. W przeciwnym wypadku organ podatkowy uzyskałby bezpodstawnie dwa razy kwotę podatku, zarówno ze strony Wierzyciela, który dokonał korekty w trybie art. 89a ust. 1 u.p.t.u. w zw. z art. 89a ust. 4 u.p.t.u. oraz upadłego co wynika z art. 342 ust. l pkt 3 u.p.u.n.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zasady rozliczenia podatku w odniesieniu do nieściągalnych wierzytelności zostały określone w przepisach art. 89a i art. 89b ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej również ustawą o VAT.

Zgodnie z art. 89a ust. 1 ww. ustawy o VAT, podatnik może skorygować podatek należny z tytułu dostawy towarów lub świadczenia usług na terytorium kraju w przypadku wierzytelności, których nieściągalność została uprawdopodobniona, z zastrzeżeniem ust. 2-5. Korekta podatku dotyczy również kwoty podatku przypadającej na część kwoty wierzytelności odpisanej jako nieściągalna lub której nieściągalność została uprawdopodobniona.

Natomiast, w myśl art. 89a ust. 1a tej ustawy, nieściągalność wierzytelności uważa się za uprawdopodobnioną w przypadku, gdy wierzytelność nie została uregulowana w ciągu 180 dni od upływu terminu jej płatności określonego w umowie lub na fakturze.

Na podstawie art. 89a ust. 2 ww. ustawy o VAT, przepis ust. 1 stosuje się w przypadku, gdy spełnione są następujące warunki:

1. dostawa towaru lub świadczenie usług jest dokonana na rzecz podatnika, o którym mowa w art. 15 ust. 1, zarejestrowanego jako podatnik VAT czynny, niebędącego w trakcie postępowania upadłościowego lub w trakcie likwidacji;
2. wierzytelności zostały uprzednio wykazane w deklaracji jako obrót opodatkowany i podatek należny;
3. wierzyciel i dłużnik na dzień dokonania korekty, o której mowa w ust. 1, są podatnikami zarejestrowanymi jako podatnicy VAT czynni;
4. wierzytelności nie zostały zbyte;
5. od daty wystawienia faktury dokumentującej wierzytelność nie upłynęły 2 lata, licząc od końca roku, w którym została wystawiona;
6. wierzyciel zawiadomił dłużnika o zamiarze skorygowania podatku należnego ze względu na wystąpienie okoliczności, o których mowa w ust. 1, a dłużnik w ciągu 14 dni od dnia otrzymania zawiadomienia nie uregulował należności w jakiejkolwiek formie.
   
   

Z kolei w myśl art. 89b ust. 1 ww. ustawy o VAT, w przypadku otrzymania zawiadomienia, o którym mowa w art. 89a ust. 2 pkt 6 i nieuregulowania należności w terminie 14 dni od dnia otrzymania tego zawiadomienia, podatnik (dłużnik) jest obowiązany do odpowiedniego pomniejszenia podatku naliczonego podlegającego odliczeniu lub w przypadku jego braku, do odpowiedniego powiększenia kwoty podatku należnego, o kwotę podatku wynikającą z nieuregulowanych faktur, poprzez korektę deklaracji za okres, w którym dokonał odliczenia.

Zgodnie natomiast z art. 89b ust. 2 ww. ustawy, w przypadku częściowego uregulowania należności przed upływem terminu, o którym mowa w ust. 1, korekta dotyczy podatku naliczonego przypadającego na nieuregulowaną część należności.

Zatem zgodnie z przepisami ustawy o podatku od towarów i usług dłużnik jest stroną, która dokonuje korekty podatku naliczonego na podstawie art. 89b ww. ustawy o VAT. Jak już bowiem wskazano, w przypadku otrzymania zawiadomienia, o którym mowa w art. 89a ust. 2 pkt 6, tj. zawiadomienia dłużnika o zamiarze skorygowania podatku należnego ze względu na wystąpienie okoliczności, o których mowa w ust. 1a i nieuregulowania należności w terminie 14 dni od dnia otrzymania tego zawiadomienia, dłużnik jest obowiązany do odpowiedniego pomniejszenia podatku naliczonego podlegającego odliczeniu. Brzmienie art. 89b ustawy wskazuje zatem, że dłużnik w sytuacji otrzymania zawiadomienia jest zawsze zobowiązany do korekty podatku naliczonego i nie ma możliwości kwestionowania takiej korekty, nawet jeśli posiadałby wiedzę o niespełnieniu przez wierzyciela warunków wynikających z przepisu art. 89a ustawy. Uwzględniając powyższe stwierdzić należy, że dłużnik, w przypadku otrzymania zawiadomienia jest obowiązany do dokonania korekty podatku naliczonego. Przy czym, jak wynika z powołanych wyżej przepisów korekta podatku naliczonego następuje poprzez złożenie korekty deklaracji VAT - 7 za okres, w którym dokonano odliczenia podatku naliczonego. Należy również wyjaśnić, iż warunek, aby dłużnik nie był w stanie postępowania upadłościowego lub w trakcie likwidacji należy odnieść wyłącznie do daty dostawy towaru lub świadczenia usługi, stosowanie do art. 89a ust. 2 pkt 1 ustawy o VAT, natomiast na dzień dokonania korekty – zgodnie z intencją ustawodawcy wyrażoną wprost w art. 89a ust. 2 ust. 2 pkt 3 – wierzyciel i dłużnik muszą być podatnikami zarejestrowanymi jako podatnicy VAT czynni.

Należy w tym miejscu wskazać, że zgodnie art. 160 ustawy z dnia 28 lutego 2003r. Prawo upadłościowe i naprawcze (t. j. Dz. U. z 2009r. Nr 175, poz. 1361 ze zm.) w sprawach dotyczących masy upadłości syndyk dokonuje czynności na rachunek upadłego lecz w imieniu własnym. W myśl art. 173 ww. ustawy, syndyk niezwłocznie obejmuje majątek upadłego, zarządza nim, zabezpiecza go przed zniszczeniem, uszkodzeniem lub zabraniem go przez osoby postronne oraz przystępuje do jego likwidacji.

W świetle cytowanych przepisów, upadły z mocy prawa traci zarząd oraz możliwość korzystania i rozporządzania majątkiem należącym do niego, jednakże ta okoliczność nie pozbawia upadłego statusu podatnika, do którego to stosuje się prawa i obowiązki wynikające z przepisów obowiązujących ustaw podatkowych.

We wszelkich postępowaniach, stroną w znaczeniu materialnym pozostaje upadły – to on jest podmiotem praw i obowiązków, natomiast syndykowi przysługuje legitymacja formalna do występowania w tych postępowaniach; jest on stroną w znaczeniu formalnym.

W zakresie prawnopodatkowym działanie syndyka należy potraktować jako działanie przez pełnomocnika z wszystkimi prawnymi tego stanu rzeczy konsekwencjami. W świetle powyższego syndyk masy upadłości jest osobą odpowiedzialną w czasie trwania postępowania upadłościowego za realizację wszystkich obowiązków podatnika i płatnika przez upadłego.

Syndyk sprawujący zarząd nad majątkiem upadłego, w celu jego likwidacji poprzez sprzedaż, dokonuje szeregu czynności prawnych i faktycznych, które powodują powstanie określonych zobowiązań. Zobowiązania takie, powstałe w trakcie trwania upadłości stanowią wydatki niezbędne do osiągnięcia celu postępowania (art. 230 ust. 1 ustawy Prawo upadłościowe i naprawcze).

Stosownie do art. 230 ust. 2 ww. ustawy Prawo upadłościowe i naprawcze, do wydatków postępowania upadłościowego należą w szczególności: wynagrodzenie i wydatki syndyka, nadzorcy sądowego i zarządcy oraz ich zastępców, wynagrodzenie i wydatki członków rady wierzycieli, wydatki związane ze zgromadzeniem wierzycieli, koszty doręczeń, obwieszczeń i ogłoszeń, przypadające za czas po ogłoszeniu upadłości podatki i inne daniny publiczne, wydatki związane z zarządem masy upadłości, w tym przypadające za czas po ogłoszeniu upadłości należności ze stosunku pracy oraz należności z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne, wydatki związane z likwidacją masy upadłości, chociażby do likwidacji doszło na podstawie układu.

Zatem obowiązki podatnika nałożone m.in. przepisami ustawy o podatku od towarów i usług, w tym obowiązek składania deklaracji podatkowych, nie ustają w chwili ogłoszenia upadłości, a syndyk masy upadłości jest osobą odpowiedzialną w czasie trwania postępowania upadłościowego za realizację obowiązków podatnika.

Wskazać również należy, iż zgodnie z art. 57 ust. 1 ww. ustawy Prawo upadłościowe i naprawcze, jeżeli ogłoszono upadłość obejmującą likwidację majątku upadłego, upadły jest obowiązany wskazać i wydać syndykowi cały swój majątek, a także wydać wszelkie dokumenty dotyczące jego działalności, majątku oraz rozliczeń, w szczególności księgi rachunkowe, inne ewidencje prowadzone dla celów podatkowych i korespondencję. Wykonanie tego obowiązku upadły potwierdza w formie oświadczenia na piśmie, które składa sędziemu-komisarzowi.

Syndyk masy upadłości ponosi zatem odpowiedzialność za rzetelność i niewadliwość ksiąg rachunkowych. Tym samym syndyk jest zobowiązany do terminowego składania deklaracji podatkowych, jak również ma obowiązek niezwłocznego regulowania należności podatkowych, z tym, że obowiązek ten aktualizuje się jedynie wtedy, gdy syndyk posiada środki potrzebne do zapłaty podatku. Zatem syndyk – działający w imieniu i na rzecz upadłego – jest zobowiązany do podpisywania deklaracji i dokonywania ewentualnych wpłat zobowiązania podatkowego.

Mając na względzie powyższe oraz przedstawiony we wniosku opis sprawy należy stwierdzić, że w przedmiotowej sprawie syndyk (Wnioskodawca) działając w imieniu S.A. w upadłości obowiązany jest do wykonywania obowiązków podatkowych, ciążących na Spółce będącej w upadłości likwidacyjnej, w tym do podpisywania i składania w imieniu Spółki deklaracji podatkowych w zakresie podatku od towarów usług. Obowiązek ten spoczywa na syndyku również w przypadku, gdy na skutek zaistniałych po ogłoszeniu upadłości okoliczności nastąpi konieczność dokonania korekty złożonej deklaracji, na wskutek otrzymania przez Spółkę zawiadomienia, o którym mowa w art. 89a ust. 2 pkt 6, tj. zawiadomienia o zamiarze skorygowania podatku należnego przez wierzycieli.

Zatem, w związku z zaistnieniem okoliczności, o których mowa w ww. art. 89b ustawy o VAT do dokonania deklaracji VAT zobowiązany jest syndyk (działający w imieniu upadłego).

Zauważa się, iż stosownie do art. 3 pkt 2 Ordynacji podatkowej, przez przepisy prawa podatkowego rozumie się przepisy ustaw podatkowych, postanowienia ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polska umów o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską innych umów międzynarodowych dotyczących problematyki podatkowej, a także przepisy aktów wykonawczych wydanych na podstawie ustaw podatkowych.

Zgodnie z art. 3 pkt 1 Ordynacji podatkowej przez ustawy podatkowe rozumie się ustawy dotyczące podatków, opłat oraz nieopodatkowanych należności budżetowych określające podmiot, przedmiot opodatkowania, powstanie obowiązku podatkowego, podstawę opodatkowania, stawki podatkowe oraz regulujące prawa i obowiązki organów podatkowych, podatników, płatników i inkasentów, a także ich następców prawnych oraz osób trzecich.

Przepisy ustaw podatkowych nakładające na podatników obowiązki związane z rozliczaniem podatków nie odsyłają do przepisów innych ustaw (niepodatkowych).

Dlatego też przepisy Prawa upadłościowego i naprawczego nie mogą uchylić obowiązków jakie nałożone zostały na podatników przepisami ustawy o podatku VAT.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy, iż upadły nie ma obowiązku dokonania korekty podatku naliczonego w trybie art. 89b ust. 1 u.p.t.u., należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Tut. organ pragnie zauważyć, iż poruszona w przedmiotowym wniosku kwestia objęta pytaniem oznaczonym nr 2 oraz kwestia prawa do dokonania korekty podatku należnego przez wierzycieli upadłego, będą przedmiotem odrębnych rozstrzygnięć.

Niniejsza interpretacja nie rozstrzyga zgodności przepisów ustawy o VAT z przepisami ustawy prawo upadłościowe i naprawcze lecz wskazuje podmiot zobowiązany do dokonania korekty.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.