INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 28 czerwca 2012 r. (data wpływu 2 lipca 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kwalifikacji podatkowej wydatków na zajęcia sportowe i rekreacyjne dla pracowników – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 lipca 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kwalifikacji podatkowej wydatków na zajęcia sportowe i rekreacyjne dla pracowników.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca w celu zwiększenia wydajności swoich pracowników zamierza sfinansować w całości ze środków obrotowych usługę korzystania z sal do ćwiczeń sportowych oraz sprzętu w obiekcie sportowo-rekreacyjnym. Spółka nie tworzy Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych, gdyż zgodnie z postanowieniem zawartym w Zakładowym Układzie Zbiorowym Pracy od dnia 1 marca 2004 r. odstąpiono od tworzenia Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy koszty ponoszone przez Wnioskodawcę na rzecz pracowników w postaci sfinansowania w całości uczestnictwa w zajęciach sportowych i rekreacyjnych poza godzinami pracy stanowią koszt uzyskania przychodu Spółki...

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatki ponoszone ze środków obrotowych na rzecz pracowników w postaci sfinansowania w całości uczestnictwa w zajęciach sportowych i rekreacyjnych są pośrednio związane z jej działalnością. Udział pracowników w tego typu spotkaniach służy integracji i poprawie komunikacji wewnętrznej pracowników, wzajemnej wymianie informacji związanej z wykonywaną pracą, sprzyja zwiększeniu wydajności i efektywności pracy, zintegrowaniu pracowników z pracodawcą, co w konsekwencji przekłada się na wysokość osiągniętych przez Spółkę przychodów. Dlatego należy uznać, że zachodzą przesłanki uprawniające Spółkę do zaliczenia wydatków na zorganizowanie przedsięwzięć sportowych o charakterze integracyjnym dla pracowników do kosztów uzyskania przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z dyspozycją art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Przepis sformułowany przez ustawodawcę ma charakter ogólny (tzw. klauzula generalna). Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Kosztami uzyskania przychodów są wyłącznie takie koszty, które spełniają kumulatywnie warunki określone w cytowanym art. 15 ust. 1, tj.:

• został poniesiony przez podatnika,
• jest definitywny, a więc bezzwrotny,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,
• nie jest kosztem wymienionym w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Przesłankę celowości kosztu uważa się za spełnioną, gdy istnieje związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem danego kosztu a powstaniem lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Nie ma przy tym znaczenia, czy dany wydatek przyniósł oczekiwany skutek w postaci osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenie ich źródła. Istotne jest, czy w momencie jego ponoszenia podatnik mógł – obiektywnie oceniając – oczekiwać takiego efektu.

Zatem, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, której celem jest osiągnięcie przychodów bądź zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

W takim ujęciu kosztami uzyskania przychodów będą zarówno koszty pozostającew bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, o ile zostały one prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanychza nie stanowiące kosztów uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 45 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uznaje się za koszty uzyskania przychodów wydatków pracodawcy na działalność socjalną, o której mowa w przepisach o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych; kosztem uzyskania przychodówsą jednak świadczenia urlopowe wypłacone zgodnie z przepisami o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych.

Z ww. przepisami koresponduje art. 16 ust. 1 pkt 9 lit. b omawianej ustawy podatkowej, który stanowi, iż nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów i wpłat na różnego rodzaju fundusze tworzone przez podatnika; kosztem uzyskania przychodów są jednak odpisy i zwiększenia, które w rozumieniu przepisów o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych obciążają koszty działalności pracodawcy, jeżeli środki pieniężne stanowiące równowartość tych odpisów i zwiększeń zostały wpłacone na rachunek Funduszu (a contrario – kosztami podatkowymi są odpisy i zwiększenia, które w rozumieniu przepisów o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych obciążają koszty działalności pracodawcy, jeżeli środki pieniężne stanowiące równowartość tych odpisów i zwiększeń zostały wpłacone na rachunek Funduszu).

Przez działalność socjalną, do której odwołuje się art. 16 ust. 1 pkt 45 ustawy podatkowej należy rozumieć – zgodnie z art. 2 pkt 1 ustawy z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 592, ze zm.) – usługi świadczone przez pracodawców na rzecz różnych form wypoczynku, działalności kulturalno-oświatowej, sportowo-rekreacyjnej, opieki nad dziećmi w żłobkach, klubach dziecięcych, przedszkolach oraz innych formach wychowania przedszkolnego, udzielanie pomocy materialnej – rzeczowej lub finansowej, a także zwrotnej lub bezzwrotnej pomocy na cele mieszkaniowe na warunkach określonych umową.

Analizując dla potrzeb ww. unormowania znaczenie pojęcia „usług świadczonych przez pracodawcę” należy – za Słownikiem języka polskiego. Tom I-III., pod red. M. Szymczaka, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 1979 r.) – wskazać, iż usługa rozumiana jest jako „pomoc okazaną komuś; grzeczność, uprzejmość, przysługa”, „działalność służąca zaspokajaniu potrzeb ludzkich”. „Świadczyć” oznacza natomiast m.in. „czynić komuś coś dobrego, okazywać coś komuś, okazywać coś na czyjąś rzecz”. Dlatego przez „świadczenie usługi przez pracodawcę” można rozumieć jako realizowanie działań przez pracodawcę służących zaspokojeniu potrzeb pracownika.

Zatem – odnosząc powyższe do analizowanej sprawy – wydatki ponoszone przez Wnioskodawcę w analizowanym stanie faktycznym (umożliwiające pracownikom uczestniczenie w zajęciach sportowych i rekreacyjnych poza godzinami pracy) mają związek z działalnością socjalną (usługi sportowo-rekreacyjne) w rozumieniu art. 2 pkt 1 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych. Wobec tego nie mogą one zostać zaliczone w ciężar kosztów podatkowych, w związku z treścią art. 16 ust. 1 pkt 45 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Nie można bowiem nie uwzględnić okoliczności, iż zgodnie z wolą ustawodawcy wydatkina działalność socjalną ponoszone przez pracodawców na rzecz pracowników mogą być wyłącznie ujmowane w kosztach podatkowych na zasadach wymienionych w uprzednio cytowanym art. 16 ust. 1 pkt 9 lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.