INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 11.04.2012 r. (data wpływu 16.04.2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16.04.2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca od 12 marca 2012 r. prowadzi działalność gospodarczą, której podstawowym profilem działalności jest świadczenie usług prawniczych. W związku z licznymi wyjazdami do prowadzonego przez Wnioskodawcę oddziału firmy oddalonego od głównej siedziby firmy o ponad 200 km oraz do potencjalnych i przyszłych klientów, Wnioskodawca zamierza wnieść do firmy samochód osobowy, stanowiący jego majątek prywatny. Nabycie samochodu osobowego do majątku prywatnego nastąpiło w lutym 2007 r. na podstawie umowy sprzedaży zawartej z poprzednim właścicielem (umowa zawarta jest w języku niemieckim) w oparciu o cenę wskazaną w umowie sprzedaży (3900 euro). Wnioskodawca planuje, iż wprowadzony do firmy samochód osobowy będzie wykorzystywany jedynie przez krótki okres czasu (krócej niż 1 rok), a zatem w ciągu najbliższych miesięcy samochód zostanie zbyty. Z tego powodu, wniesionego do firmy samochodu Wnioskodawca nie zamierza zaliczać do środków trwałych (choć stanowić on będzie składnik majątku firmy), lecz zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu jednorazowo, według ceny z dokumentującej jego nabycie umowy sprzedaży (wg średniego kursu NBP euro poprzedzającego dzień nabycia). Równocześnie, w dacie sprzedaży pojazdu, osiągnięty przychód wykazany zostanie jako przychód związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy prawidłowe jest obciążenie jednorazowo kosztów uzyskania przychodu w momencie wniesienia samochodu osobowego do składników majątku prowadzonej działalności gospodarczej, z uwagi na założenie, iż będzie on użytkowany krócej niż 1 rok...,
2. Czy wartość początkowa samochodu osobowego (koszt po jakim obciążać on będzie koszty prowadzonej działalności gospodarczej) winien być ustalony w oparciu o pierwotną cenę nabycia z umowy sprzedaży z lutego 2007 r....
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy prawidłowe jest obciążenie jednorazowo kosztów uzyskania przychodu w momencie wniesienia samochodu osobowego do firmy z uwagi na założenie, iż przedmiotowy pojazd użytkowany będzie w prowadzonej działalności przez okres krótszy niż 1 rok. Wartość początkowa samochodu osobowego (koszt, po jakim winien on obciążyć koszty prowadzonej działalności gospodarczej) winien być ustalony wg rzeczywistej ceny zakupu wynikającej z umowy sprzedaży z lutego 2007 po przeliczeniu kwoty 3900 euro na złote według kursu średniego ogłaszanego przez NBP z dnia poprzedzającego dzień poniesienia kosztu.

Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23, a zatem, aby wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu, winien w myśl powołanego wyżej przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

1. pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub ze źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zarachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,
2. nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów (wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o PIT),
3. być właściwie udokumentowany.
   
   

W przedmiotowym stanie faktycznym, samochód osobowy wnoszony do majątku firmy jest środkiem transportu niezbędnym do świadczenia usług prawniczych, będzie bowiem wykorzystywany do przejazdów pomiędzy siedzibą główna firmy, a oddziałem (odległość 235 km), wyjazdów na rozprawy na terenie całej Polski, dojazdów do klientów celem rzeczywistego świadczenia usług, dojazdów do potencjalnych lub przyszłych klientów celem przedstawienia oferty lub negocjacji. W konsekwencji, koszty związane z nabyciem i użytkowaniem przedmiotowego pojazdu będą w sposób bezpośredni związane z osiąganymi przychodami.

W myśl art. 22 ust. 8 ustawy o PIT, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Ponadto w myśl art. 22a ust. 1 pkt 2 ustawy o PIT, amortyzacji podlegają m. in. stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty
   - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.
   
   

Jak wynika z powołanego przepisu, amortyzacji podlegają środki trwałe spełniające łącznie wszystkie wymienione powyżej warunki, wśród których kluczowym jest wymóg przewidywanego okresu używania środka trwałego dłuższy niż jeden rok.

Przewidywany okres używania samochodu stanowi w tym przypadku zamiar Wnioskodawcy, a zatem sam plan jego wykorzystywania przez okres krótszy niż jeden rok decyduje o braku możliwości uznania składnika majątku podatnika za środek trwały podlegający amortyzacji. A zatem w sytuacji założenia, iż okres używania składnika majątku będzie dłuższy niż rok, podatnik ma obowiązek zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne, równocześnie w przypadku, kiedy taki składnik majątku nie zostanie zaliczony do środków trwałych lecz stanowić będzie składnik majątku wykorzystywany w prowadzonej działalności przez okres krótszy niż jeden rok, jego wartość winna być zaliczona jednorazowo do kosztów uzyskania przychodów.

Wartość początkowa samochodu nabytego w drodze kupna stanowić winna cena jego nabycia, wynikająca z umowy sprzedaży z lutego 2007 r. według kursu średniego ogłaszanego przez NBP z dnia poprzedzającego dzień zawarcia umowy.

Zdaniem Wnioskodawcy jeżeli po upływie roku samochód będzie dalej użytkowany, w oparciu o przepis art. 22e ustawy o PIT, tak ustalony koszt podatkowy winien zostać odpowiednio skorygowany.

W myśl przepisu art. 22e ust. 1 ustawy o PIT, jeżeli podatnicy nabędą lub wytworzą we własnym zakresie składniki majątku wymienione w art. 22a ust. 1 i art. 22b ust. 1, o wartości początkowej przekraczającej 3.500 zł i ze względu na przewidywany przez nich okres używania równy lub krótszy niż rok nie zaliczają ich do środków trwałych albo wartości niematerialnych i prawnych, a faktyczny okres ich używania przekroczy rok podatnicy są obowiązani, w pierwszym miesiącu następującym po miesiącu, w którym ten rok upłynął:

1. zaliczyć te składniki do środków trwałych albo wartości niematerialnych i prawnych, przyjmując je do ewidencji w cenie nabycia albo koszcie wytworzenia,
2. zmniejszyć koszty uzyskania przychodów o różnicę między ceną nabycia lub kosztem wytworzenia a kwota odpisów amortyzacyjnych, przypadająca na okres ich dotychczasowego używania, obliczonych dla środków trwałych przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym załącznik nr I do ustawy, zwanym „Wykazem stawek amortyzacyjnych”, a dla wartości niematerialnych i prawnych - przy zastosowaniu zasad określonych w art. 22m,
3. stosować stawki amortyzacji, o których mowa w pkt 2, w całym okresie dokonywania odpisów amortyzacyjnych,
4. wpłacić, w terminie do 20 dnia tego miesiąca, do urzędu skarbowego kwoty odsetek naliczonych od dnia zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie składników majątku do dnia, w którym okres ich używania przekroczył rok, i naliczoną kwota odsetek wykazać w zeznaniach, o których mowa w art. 45 ust. 1 lub la pkt 2; odsetki obliczone od różnicy, o której mowa w pkt 2, wynoszą 0,1 % za każdy dzień. Jeżeli różnica, o której mowa w ust. 1 pkt 2, jest wyższa od kosztów danego miesiąca, nierozliczona nadwyżka kosztów pomniejsza koszty w następnych miesiącach (art. 22e ust. 3).
   
   

Analogiczna do powyższej wykładnia przepisów ustawy o PIT potwierdzona została w dotychczasowych interpretacjach wydawanych przez organy podatkowe, m. in. interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 30 stycznia 2012 r., Nr IPTB1/415-275/11-2/MD, interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 11 stycznia 2012 r. Nr IPPB1/415-996/11-2/JB, interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 19 listopada 2010 r., Nr ITPBI/415-853a/10/AK, interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 20 czerwca 2011 r., Nr ITPBI/415-378a/11/AK), interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 20 lipca 2011 r., Nr IPPB1/415-456/11-2/AM, postanowieniu w sprawie interpretacji prawa podatkowego Opolskiego U rzędu Skarbowego z dnia 26 stycznia 2005 r., Nr PD-423-5/GC/04/05, oraz interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 29 sierpnia 2011 r., Nr IPPB1/415-501/11-4/ES.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawczyni

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.