INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 29.02.2012r. (data wpływu 01.03.2012r.) w sprawie o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów podatkowych – uzupełnionym pismem z dnia 06.06.2012r., (data wpływu: 11.06.2012r.) – jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie

W dniu 01.03.2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów podatkowych. Pismem z dnia 29.05.2012r., znak IPPB3/423-125/12-2/EŻ wezwano Spółkę do uzupełnienia wniosku. Powyższe zostało dokonane w dniu 06.06.2012r., (data wpływu: 11.06.2012r.).

W przedmiotowym wniosku oraz jego uzupełnieniu został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka z o.o. jest spółką produkcyjną, której przedmiotem działalności jest produkcja sprzętu elektronicznego, w tym dekoderów służących do odbioru telewizji satelitarnej oraz innych urządzeń elektronicznych (dalej jako: „T”, „,Spółka”, „Wnioskodawca”. 1 grudnia 2007 roku T. zawarło umowę ze spółką „C.” dotyczącą dzierżawy linii technologicznej (dalej jako: „Umowa”).

Na podstawie Umowy C. oddał T. przedmiot dzierżawy do używania i pobierania pożytków, a T. zobowiązało się do zapłaty czynszu dzierżawnego na podstawie faktur VAT wystawianych w miesięcznych okresach rozliczeniowych. Na linię technologiczną, będącą zespołem urządzeń wraz z oprogramowaniem, składały się następujące przedmioty: maszyny typu P P, kompresor, drukarka, transportery, fala lutująca, jak również piec rozpływowy (dalej jako: „Piec”). Umowa została zawarta na okres 7 lat. Przedmiot dzierżawy został wprowadzony do ewidencji środków trwałych T. i podlegał w Spółce amortyzacji zgodnie z przepisami ustawy o rachunkowości z 29 kwietnia 1994 roku (t. j. Dz. U. 2009, Nr 152, poz. 1223 ze zm.) oraz zgodnie z Międzynarodowymi Standarami Sprawozdawczości Finansowej (dalej jako: „amortyzacja finansowa”) przez okres trwania Umowy. Odpisy amortyzacyjne nie były przez T. rozpoznawane jako koszty podatkowe. Kosztem uzyskania przychodów Spółki były uiszczane zgodnie z Umową miesięczne raty czynszu za dzierżawę w wartościach netto (bez VAT). Umowa dla celów bilansowych była traktowana przez Strony umowy jako umowa leasingu finansowego, natomiast dla celów podatkowych jako umowa leasingu operacyjnego. W szczególności Umowa spełnia warunki określone w art. 17b ust. 1 ustawy z 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. 2011, Nr 74, Poz. 397 ze zm., dalej jako: „CITU”), zgodnie z którymi umową leasingu operacyjnego jest umowa:

1. zawarta na czas oznaczony, stanowiący co najmniej 40% normatywnego okresu amortyzacji, w przypadku gdy jej przedmiotem są podlegające odpisom amortyzacyjnym rzeczy ruchome lub wartości niematerialne i prawne, albo zawarta na okres co najmniej 10 lat, w przypadku gdy jej przedmiotem są podlegające odpisom amortyzacyjnym nieruchomości;
2. korzystającym nie jest osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej;
3. suma ustalonych w niej opłat pomniejszona o należny VAT, odpowiada co najmniej wartości początkowej przedmiotu leasingu.
   
   

W trakcie trwania Umowy C. wniosła do spółki M. z o.o. (dalej jako: „M”) aport w postaci zorganizowanej część swojego przedsiębiorstwa, tworzącej oddział, w tym wierzytelności wynikające z Umowy. W sierpniu 2011 roku T. oraz M. zawarły porozumienie (dalej jako: „Porozumienie”), przedmiotem którego było dostosowanie zasad rozliczenia stron do zmian wynikających z Aneksu nr 1 do Umowy, podpisanego również w sierpniu 2011 roku (dalej jako: „Aneks”). W szczególności na mocy Aneksu strony dokonały modyfikacji Umowy i w miejsce Pieca wprowadziły nowe urządzenie (dalej jako: „Nowy Piec”). Przyczyną wprowadzonej zmiany było zużycie dotychczasowego Pieca w stopniu uniemożliwiającym jego dalszą eksploatację. W szczególności do zmiany Umowy doszło z inicjatywy T, celem zapewnienia nieprzerwanego i bezawaryjnego działania całej linii technologicznej, co z kolei stanowi warunek konieczny zachowania ciągłości produkcji i w konsekwencji terminowej realizacji zamówień przez T. Pomimo opisanej powyżej modyfikacji Umowy strony nie wydłużyły jej pierwotnego okresu obowiązywania. Jednocześnie Spółka zwróciła do M Piec nie później niż w dacie otrzymania do użytkowania Nowego Pieca.

Na mocy Aneksu strony dostosowały również wysokość rat czynszu dzierżawnego należnego M do zmian wynikających z modyfikacji Umowy. W szczególności ustalona w Aneksie wysokość i ilość rat czynszu dzierżawnego za Nowy Piec została ustalona z uwzględnieniem wartości Nowego Pieca oraz okresu, jaki pozostał do zakończenia wykonywania Umowy. W konsekwencji raty czynszu dzierżawnego w zmienionej wysokości zostały skalkulowane poprzez odniesienie wartości Nowego Pieca do ilości miesięcy pozostających do zakończenia wykonywania Umowy.

Strony w Aneksie ustaliły, że płatność rat czynszu dzierżawnego za Nowy Piec będzie dokonywana zgodnie z Umową w miesięcznych okresach rozliczeniowych i w wysokości wynikającej z Aneksu, z wyłączeniem jednakże pierwszej raty, w stosunku do której strony ustaliły wydłużony okres rozliczeniowy od 19 sierpnia 2011 roku do 30 września 2011 roku. Ponadto strony podkreśliły, że powyższy wydłużony okres rozliczeniowy został uwzględniony w kalkulacji wynagrodzenia należnego M za wszystkie okresy rozliczeniowe pozostałe do zakończenia Umowy. Z kolei w Porozumieniu strony Umowy wskazały, że wysokość czynszu dzierżawnego z tytułu korzystania przez T z Pieca do 18 sierpnia 2011 roku została skalkulowana w proporcji, w jakiej pozostają dni w których urządzenie to było wykorzystywane do całkowitej liczby dni w sierpniu.

W uzupełnieniu do wniosku Spółka wyjaśniła, że C. zobowiązało się na mocy porozumienia zawartego w sierpniu 2011r., (dalej jako: „Porozumienie”) do zapłaty na rzecz M. jednorazowego wynagrodzenia w wysokości odpowiadającej wartości pozostałych do spłacenia rat przypadających na część kapitałową czynszu dzierżawnego pieca rozpływowego (dalej jako: „Piec”). Wynagrodzenie to zostało ustalone jako należne M. z tytułu powstrzymania się od dalszego wydzierżawienia na rzecz C. linii technologicznej w części obejmującej Piec, który pomimo upływu tylko części okresu na jaki Umowa została pierwotnie zawarta, poprzez dużą awaryjność stracił walor przydatności dla procesu Produkcji w C.. Było to zatem wynagrodzenie należne za usługę polegającą na zobowiązaniu się przez M. do powstrzymania się od dokonania czynności dalszego wydzierżawiania linii produkcyjnej w pierwotnym kształcie. W tak opisanym stanie faktycznym Dyrektor Izby Skarbowej wydał na wniosek Spółki 24 kwietnia 2012 roku interpretację indywidualną w zakresie VAT (sygn. IPPP1/442-198/12-2/PR, dalej jako: „Interpretacja”).

Z powyższego założenia, które zostało zawarte w opisie stanu faktycznego we wniosku Spółki, wynika w sposób jednoznaczny iż zapłacona na rzecz M. kwota nie miała charakteru odszkodowawczego.

Zgodnie z powszechnie obowiązującymi na rynku zasadami dotyczącymi rozliczania analogicznych umów, koszty ich rozwiązania przed terminem stanowią koszty i ryzyko obciążające korzystającego, a nie finansującego. W konsekwencji w przedmiotowej sprawie i zgodnie z zasadami obowiązującymi na rynku jednorazowa wartość pozostałych do spłacenia rat przypadających na część kapitałową czynszu dzierżawnego Pieca stanowi koszt obciążający Spółkę jako korzystającego a nie M. jako finansującego. Jednocześnie należy zwrócić uwagę, że w żadnym miejscu we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej (ani w opisie stanu faktycznego, ani w opisie własnego stanowiska) Spółka nie wskazała, że wartość tych rat odpowiada wartości niezamortyzowanej części Pieca.

Zużycie Pieca przed końcem okresu, na który zgodnie z zawartą w grudniu 2007 roku umową dzierżawy linii technologicznej (dalej jako: „Umowa”) przewidziano jego użytkowanie w ramach linii technologicznej, nie było w żadnym wypadku wynikiem użytkowania niezgodnego z zasadami prawidłowego i racjonalnego użytkowania tego typu urządzenia przez Spółkę. Nieprzydatność Pieca do dalszego użytkowania w ramach linii technologicznej powstała niezależnie od działań Spółki i nie była możliwa do przewidzenia przez Spółkę oraz M. w momencie podpisywania Umowy.

Umowa nie przewidywała, by to finansujący był odpowiedzialny za „dostarczanie” korzystającemu przez cały czas jej trwania sprawnego Pieca. Umowa nie zawierała również zapisów, zgodnie z którymi to finansujący miałby ponosić koszty ewentualnej naprawy lub wymiany urządzeń wchodzących w skład linii technologicznych na urządzenia poprawnie działające.

Umowa, pomimo dostosowania na mocy Porozumienia rozliczeń pomiędzy stronami do modyfikacji wynikających z Aneksu nr 1 do Umowy z sierpnia 2011 roku (dalej jako: „Aneks”) w dalszym ciągu spełnia warunki określone w art. 17b ust. 1 ustawy z 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. 2000r., Nr 54, poz. 654 ze zm., dalej jako: „CITU”). W szczególności Porozumienie oraz Aneks nie wydłużyły pierwotnego okresu obowiązywania Umowy, która została zawarta na czas oznaczony do 30 listopada 2014 roku. Okres ten stanowi co najmniej 40% normatywnego okresu amortyzacji, a suma opłat ustalonych w Umowie, pomniejszona o należny VAT, odpowiada co najmniej wartości początkowej przedmiotu leasingu.

W związku z wyżej opisanym stanem faktycznym Spółka zadała następujące pytanie:

Czy Spółka może zaliczyć jednorazowe wynagrodzenie odpowiadające wartości pozostałych do spłacenia rat przypadających na część kapitałową czynszu dzierżawnego Pieca zapłacone na rzecz M. na podstawie Porozumienia do kosztów uzyskania przychodów...

Stanowisko Wnioskodawcy:

Spółka będzie uprawniona do zaliczenia jednorazowego wynagrodzenia odpowiadającego wartości pozostałych do spłacenia rat przypadających na część kapitałową czynszu dzierżawnego Pieca zapłaconego na rzecz M. na podstawie Porozumienia do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu CITU. Zgodnie z art. 15 CITU kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

W konsekwencji zmiany Umowy C. zapłaciło na rzecz M. wynagrodzenie za zobowiązanie się przez M. do powstrzymywania się od dalszego wydzierżawiania na rzecz Spółki linii technologicznej w pierwotnym kształcie w wysokości odpowiadającej wartości pozostałych do spłacenia rat przypadających na część kapitałową czynszu dzierżawnego Pieca. W szczególności zmiana Umowy nastąpiła z uwagi na zużycie Pieca w stopniu uniemożliwiającym jego dalszą eksploatację i w celu zapewnienia Spółce nieprzerwanego i bezawaryjnego działania całej linii technologicznej i była warunkiem koniecznym dla zachowania ciągłości produkcji i w konsekwencji terminowej realizacji zamówień przez C..

Nie ulega wątpliwości, że koszt poniesiony przez Wnioskodawcę w związku z wymianą niesprawnego urządzenia będącego istotnym elementem linii technologicznej niezbędnej do zapewnienia ciągłej produkcji w Spółce stanowi działanie nakierowane na osiągnięcie przez nią przychodów, a jednocześnie na zabezpieczenie źródeł jej przychodów. Ponadto wynagrodzenie poniesione przez C. na rzecz M. nie mieści się w katalogu kosztów enumeratywnie wskazanych w art. 16 ust. 1 CITU, których Spółka nie miałaby prawa zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów. Wobec powyższego Wnioskodawca poniósł koszt wynagrodzenia należnego M. na podstawie Porozumienia w celu mieszczącym się w dyspozycji art. 15 CITU i w konsekwencji jest uprawniony do zaliczenia tego wydatku do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu CITU.

Jednocześnie strony Porozumieniem uzgodniły dalsze zasady rozliczeń: C. zobowiązało się do zapłaty na rzecz M. jednorazowego wynagrodzenia w wysokości odpowiadającej wartości pozostałych do spłacenia rat przypadających na część kapitałową czynszu dzierżawnego Pieca; M., dla dobra dalszej współpracy ze Spółką, zrezygnowało z wszelkich roszczeń względem C. z tytułu utraconych korzyści, tj. z odsetek od części kapitałowej rat czynszu dzierżawnego, które M. uzyskałoby w przypadku dalszego korzystania przez C. z linii technologicznej w pierwotnym kształcie. Jednorazowe wynagrodzenie zapłacone na rzecz M. było związane z czynnościami opodatkowanymi C..

Umowa, pomimo dostosowania rozliczeń pomiędzy stronami do przeprowadzonej modyfikacji, w dalszym ciągu spełnia warunki określone w art. 17 b ust. 1 ustawy z 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. 2000 r., Nr 54, poz. 654 ze zm., dalej jako: CITU”). C. oraz M. są podmiotami powiązanymi w rozumieniu art. 11 ust. 1 i 4 CITU.

W uzupełnieniu do wniosku, Spółka wyjaśnia, iż podpisując Umowę dokonała wyboru najbardziej optymalnego ze swojego punktu widzenia zestawienia urządzeń składających się na linię technologiczną, w tym najbardziej optymalnego Pieca. W toku stałej produkcji realizowanej przez Spółkę okazało się jednak, że Piec pomimo zapewnień jego producenta nie spełniał stawianych wobec niego technicznych wymagań. Jego wysoka awaryjność pomimo właściwego sposobu jego używania powodowała, że Spółka była narażona na liczne przestoje w produkcji. W konsekwencji Spółka nie wykorzystywała swoich pełnych mocy produkcyjnych, co narażało ją na straty.

Wobec powyższego Spółka uznała, że racjonalne z punktu widzenia prowadzonej przez nią działalności jest decyzja o rozwiązaniu Umowy z M. w części dotyczącej starego Pieca ze wszystkimi konsekwencjami tej decyzji. W wyniku powyższego Spółka podpisała z M. Porozumienie oraz Aneks do Umowy, na mocy których do dzierżawionej przez nią linii technologicznej został wprowadzony nowy piec zapewniający możliwość kontynuacji produkcji bez przestojów generujących straty.

Zasady rynkowe w zakresie umów dzierżawy (leasingu), które znalazły potwierdzenie w licznych stanowiskach organów podatkowych wskazują, że w sytuacji rozwiązania tego typu umów przed terminem wszelkie konsekwencje takiej decyzji ponosi korzystający. Spółki jako podmioty powiązane podjęły decyzję, by również w stosunku do warunków wynikających z Porozumienia i Aneksu do Umowy zastosować rynkowe zasady dotyczące wprowadzenia do dzierżawionej linii technologicznej nowego pieca i związanych z tym rozliczeń.

W szczególności na rynku nie ukształtowała się zasada, by finansujący ponosił odpowiedzialność za decyzję korzystającego związaną z rezygnacją z kontynuowania umowy dzierżawy (leasingu) przed terminem jej zakończenia, albowiem jest to koszt i ryzyko korzystającego. Trzeba bowiem zauważyć, że finansujący na mocy Umowy nie gwarantował prawidłowego działania przedmiotu leasingu w czasie jej trwania, albowiem odpowiedzialność za to ponosił producent urządzenia, przy czym w momencie zawierania Porozumienia i Aneksu do Umowy upłynął okres gwarancji. Z kolei korzystający, mając do dyspozycji na skutek przeprowadzonej operacji nowe bezawaryjne urządzenie stanowiące oś linii produkcyjnej, zapewnia sobie duże prawdopodobieństwo unikania kosztownych przestojów w produkcji w przyszłości i tym samym duże prawdopodobieństwo ciągłej produkcji wyrobów gotowych przeznaczonych do sprzedaży. W konsekwencji z punktu widzenia Spółki podjęte przez nią działanie było celowe i rynkowe, pomimo iż pociągnęło za sobą konieczność poniesienia jednorazowego wydatku.

Nie powinien budzić wątpliwości fakt, że poniesienie przez Spółkę kosztu w związku z rozwiązaniem Umowy w części Pieca i zawarciem nowej umowy (Aneks) na dzierżawę (leasing) nowego pieca miało na celu wyeliminowanie wymuszonych przyczynami technicznymi przestojów produkcyjnych. W konsekwencji prawdopodobny brak przerw w produkcji przełoży się na zwiększenie ilości produkcji, a przez to na zwiększenie przychodów ze sprzedaży. Z biznesowego punktu widzenia przedmiotowe decyzje były podejmowane z przekonaniem, że koszt opisanych wyżej decyzji zwróci się z nawiązką w niedługim czasie poprzez wzrost przychodów ze sprzedaży. Omawiane działania nakierowane były bowiem na zintensyfikowanie wartości uzyskiwanych przez Spółkę przychodów, a jednocześnie na zabezpieczenie źródeł jej przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych – dalej updop ( t.j. Dz.U z 2011r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem wydatków wymienionych w art. 16 ust. 1. Warunkiem koniecznym, pozwalającym zakwalifikować dany wydatek do kosztów podatkowych jest zatem poniesienie wydatku w jednym z celów wymienionych w art. 15 ust. 1 updop oraz braku tego wydatku w katalogu wydatków (art. 16 ust. 1 updop) wyłączonych z kosztów podatkowych.

Ponieważ ustawodawca wyraźnie wiąże koszty uzyskania przychodu z celem ich poniesienia, jakim jest osiągnięcie przychodu lub zabezpieczenie bądź zachowanie źródła przychodów, cel ten musi być wyraźnie widoczny, zaś poniesione wydatki winny go bezpośrednio lub pośrednio realizować lub co najmniej winny go zakładać jako realny. Określenie "w celu" oznacza pozostawanie wydatku (kosztu) w takim związku z przychodami lub zachowaniem albo zabezpieczeniem ich źródła, że poniesienie go ma lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie ich źródeł. Zatem przy kwalifikowaniu kosztów uzyskania przychodów określony wydatek wymaga nie tylko oceny pod kątem, czy jego poniesienie miało związek z konkretnym przychodem, ale także z punktu widzenia racjonalności określonego działania. Należy przy tym zwrócić uwagę, że przepis art. 15 ust. 1 updop obejmuje swoją dyspozycją działania pozytywne zmierzające do osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów; nie obejmuje swoją dyspozycją działań „negatywnych”, zmierzających np. do ograniczenia straty. Przyjmuje się , iż koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to takie koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu występowały w nie naruszonym stanie oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast jako zabezpieczenie źródła przychodów powinno się przyjmować koszty poniesione na ochronienie istniejącego źródła przychodów, w taki sposób, aby to źródło funkcjonowało w bezpieczny sposób.

Kwalifikacja wydatku i ocena możliwości zakwalifikowania go do kosztów uzyskania przychodów, po stronie podatnika prowadzącego działalność gospodarczą uzasadnia zwiększone w stosunku do podatnika oczekiwania co do umiejętności, wiedzy, skrupulatności i rzetelności, zapobiegliwości i zdolności przewidywania a także znajomości obowiązującego prawa oraz następstw z niego wynikających w zakresie prowadzonej działalności gospodarczej. W zakresie leasingu wyboru przedmiotu leasingu oraz zbywcy dokonuje korzystający (leasingobiorca) na swoją odpowiedzialność i ryzyko. Podatnik zawierając umowę leasingu musi również zdawać sobie sprawę z konsekwencji rozwiązania takiej umowy przed upływem okresu, na który została zawarta. Generalnie warunki leasingu, z którymi korzystający (leasingobiorca) powinien zapoznać się przed podpisaniem umowy leasingowej, przewidują zgodnie z przepisami ustawy z dnia 23 kwietnia 1964r. ( Dz. U. nr 16, poz. 93 z późn. zm.), że korzystający w przypadku odstąpienia od umowy będzie musiał liczyć się z całościowym rozliczeniem umowy. Oznacza to, że korzystający (leasingobiorca) jest zobowiązany do zapłacenia zafakturowanych rat (jeśli nie zostały one opłacone w terminie) oraz pozostałych rat leasingowych wraz z odsetkami (zgodnie z wcześniej ustalonym harmonogramem spłaty rat leasingowych) pomniejszonymi o dyskonto z tytułu wcześniejszej spłaty. Dodatkowo, firma leasingowa może np. powiększyć rozliczenie o należne prowizje, znajdujące się w tabeli opłat i prowizji Leasingodawcy.

W przedmiotowej sprawie Spółka zawarła w grudniu 2007r., umowę spełniającą warunki określone w art. 17b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, tj. umowę leasingu operacyjnego na użytkowanie tzw. pieca rozpływowego. W sierpniu 2011 roku, Spółka zawarła porozumienie, na mocy którego zobowiązała się do zapłaty na rzecz M. jednorazowego wynagrodzenia w wysokości odpowiadającej wartości pozostałych do spłacenia rat przypadających na część kapitałową czynszu dzierżawnego pieca, jak dalej Wnioskodawca wyjaśnia, z tytułu rozwiązania tej umowy przed terminem. Spółka chce ten wydatek zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów. Jako argument za taką decyzją Spółka wskazała działanie nakierowane na osiągnięcie przez nią przychodów a jednocześnie na zabezpieczenia źródeł jej przychodów.

W ocenie organu decyzja Spółki nie tyle jest uwarunkowana zamiarem osiągnięcia przychodów i zabezpieczenia źródła przychodów, co chęcią uniknięcia nadmiernych kosztów związanych z zawartą umową na użytkowanie pieca, który nie będzie wykorzystywany w takim stopniu jak oczekiwała Spółka ze względu na jego awaryjność, a to według organu nie stanowi wydatku poniesionego w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania źródła przychodów. Uzasadnieniem zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów jednorazowego wynagrodzenia nie może być uniknięcie nadmiernych kosztów, albowiem taki cel ponoszenia wydatków, mogących stanowić koszty uzyskania przychodów, nie istnieje. Wydatki mają być ponoszone przez podatników w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

W rozpatrywanej sprawie trudno przyjąć, aby jednorazowe wynagrodzenie należne M. w jakikolwiek sposób warunkowało istnienie, czy utratę w przyszłości źródła przychodów. Tutejszy organ podatkowy ma świadomość, iż podatnik prowadząc działalność gospodarczą podejmuje wielokrotnie decyzje, lecz skutki niektórych decyzji, nie mogą być przenoszone na zmniejszenie obciążeń podatkowych. Spółka jako podatnik ponosi ryzyko prowadzenia działalności gospodarczej, a zapłata jednorazowej kwoty będąca wynikiem podjętych przez niego decyzji o przedterminowym rozwiązaniu umowy, stanowi konsekwencję tego ryzyka i nie może być przerzucana na Skarb Państwa poprzez pomniejszanie dochodu stanowiącego podstawę opodatkowania.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.