Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP2/443-288/13/KO
z 16 kwietnia 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012r. poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 7 stycznia 2013r. (data wpływu 10 stycznia 2013r.), uzupełnionym pismem z dnia 21 marca 2013r. (data wpływu 25 marca 2013r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku korekty odliczonej kwoty podatku wynikającej z faktury w przypadku, gdy na fakturze nie określono konkretnego terminu płatności – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 stycznia 2013r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej m.in. podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku korekty odliczonej kwoty podatku wynikającej z faktury w przypadku, gdy na fakturze nie określono konkretnego terminu płatności.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z dnia 21 marca 2013r. (data wpływu 25 marca 2013r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z dnia 18 marca 2013r. znak: IBPP2/443-14/13/KO.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe (oznaczone nr 5):

Sprzedawca nie określi terminu płatności na fakturze, podając tylko sposób płatności, np. „płatne przelewem” bez podania konkretnej daty terminu płatności.

Pismem z dnia 21 marca 2013r. Wnioskodawca uzupełnił przedstawione zdarzenie przyszłe następująco:

Czasami wystawcy faktur, których Wnioskodawca jest odbiorcą, nie określają konkretnego terminu płatności na fakturze, podając jedynie „płatne przelewem”.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w piśmie z dnia 21 marca 2013r.):

Czy w takim przypadku do Wnioskodawcy będą miały zastosowanie przepisy art. 86b dotyczące konieczności korekty VAT naliczonego po 150 dniach w przypadku braku zapłaty za taką fakturę?

Stanowisko Wnioskodawcy (ostatecznie sformułowane w piśmie z dnia 21 marca 2013r.):

Nie można w takim przypadku zastosować przepisów art. 86b, gdyż w pkt 1 powołanego przepisu mowa jest o „terminie płatności określonym w umowie lub na fakturze”, czyli musi być określony konkretny termin, od którego należy liczyć termin 150 dni.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego, oznaczonego we wniosku nr 5, uznaje się za nieprawidłowe.

Na wstępie należy zauważyć, iż w ww. piśmie z dnia 21 marca 2013r. (data wpływu 25 marca 2013r.) Wnioskodawca uzupełnił opis zdarzenia przyszłego, zmodyfikował pytanie i przedstawił ostateczne własne stanowisko w sprawie. Podjęte w niniejszej interpretacji rozstrzygnięcie odnosi się do przedstawionego ostatecznie zdarzenia przyszłego, sformułowanego pytania i stanowiska własnego Wnioskodawcy zawartego w tym piśmie.

Zgodnie z art. 89b ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, w przypadku nieuregulowania należności wynikającej z faktury dokumentującej dostawę towarów lub świadczenie usług na terytorium kraju w terminie 150 dni od dnia upływu terminu jej płatności określonego w umowie lub na fakturze, dłużnik jest obowiązany do korekty odliczonej kwoty podatku wynikającej z tej faktury, w rozliczeniu za okres, w którym upłynął 150 dzień od dnia upływu terminu płatności określonego w umowie lub na fakturze.

Przepisu ust. 1 nie stosuje się, jeżeli dłużnik uregulował należność najpóźniej w ostatnim dniu okresu rozliczeniowego, w którym upłynął 150 dzień od dnia upływu terminu płatności tej należności (art. 89b ust. 1a ustawy o VAT).

W przypadku częściowego uregulowania należności w terminie 150 dni od dnia upływu terminu jej płatności określonego w umowie lub na fakturze, korekta dotyczy podatku naliczonego przypadającego na nieuregulowaną część należności. Przepis ust. 1a stosuje się odpowiednio (art. 89b ust. 2 ustawy o VAT).

W opisie zdarzenia Wnioskodawca wskazał, iż czasami wystawcy faktur, których Wnioskodawca jest odbiorcą, nie określają konkretnego terminu płatności na fakturze, podając jedynie „płatne przelewem”.

Zgodnie z art. 155 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), umowa sprzedaży, zamiany, darowizny, przekazania nieruchomości lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia własności rzeczy co do tożsamości oznaczonej przenosi własność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły.

Wśród reguł dotyczących przeniesienia własności w polskim prawie podstawowe znaczenie przypisuje się zasadzie podwójnego skutku zobowiązująco-rozporządzającego (obligacyjno-rzeczowego). Zasadą jest zatem, że umowa zobowiązująca do przeniesienia własności rzeczy oznaczonej co do tożsamości jednocześnie przenosi własność na nabywcę. Zasada podwójnego skutku może zostać wyłączona na mocy przepisów szczególnych lub woli stron. Strony umowy zobowiązującej do przeniesienia własności rzeczy oznaczonej co do tożsamości w każdym przypadku mogą uzależnić skutek rzeczowy od wystąpienia dodatkowego zdarzenia określonego w umowie. Typowym przykładem takiego zastrzeżenia może być odroczenie skutku rzeczowego do czasu zapłaty ceny w umowie sprzedaży. Kwestię zawierania umów reguluje art. 3531 ustawy Kodeks cywilny. Zgodnie z tym przepisem strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego.

Stosownie do treści art. 535 kodeksu cywilnego umowa sprzedaży jest umową poprzez którą sprzedawca zobowiązuje się przenieść na kupującego własność rzeczy i wydać mu rzecz, a kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę.

Umowa sprzedaży jest zatem umową wzajemną, w której obie strony zobowiązują się w taki sposób, że świadczenie jednej z nich ma być odpowiednikiem świadczenia drugiej. Świadczenia takie powinny być spełnione jednocześnie, chyba że co innego wynika z:

• umowy,
• ustawy,
• orzeczenia sądu lub decyzji innego właściwego organu.
  
  

Jednoczesność oznacza, iż świadczenia stron będące swoimi odpowiednikami pozostają w bardzo bliskim związku czasowym. Skoro jednoczesność jest regułą spełnienia świadczeń przez strony zawierające umowę sprzedaży, to w przypadku, gdy jedna ze stron podniesie, iż strony ustaliły w umowie inny termin płatności, zgodnie z zasadą wynikającą z art. 6 kodeksu cywilnego, jest zobowiązana to udowodnić. W przypadku umowy sprzedaży o spełnieniu zobowiązania sprzedawcy rozstrzyga wydanie rzeczy, czyli przeniesienie jej posiadania na kupującego. Na mocy art. 155 § 2 kodeksu cywilnego przeniesienie posiadania prowadzić będzie do przejścia własności rzeczy na kupującego. Z chwilą wydania towaru sprzedawca nabywa prawo domagania się od kupującego spełnienia świadczenia wzajemnego, czyli zapłaty ceny za odebrane przedmioty.

W świetle powyższego należy zauważyć, iż w związku ze sprzedażą (tj. dostawą towaru lub świadczeniem usług) następuje obowiązek zapłaty ceny za otrzymany towar lub wykonaną usługę. Zapłata ceny następuje, co do zasady, bezpośrednio w momencie sprzedaży lub w terminie ustalonym (np. w umowie) przez strony transakcji. Ponadto strony transakcji powinny tak ułożyć stosunek prawny aby transakcja, której dotyczy nie miała na celu obejście przepisów prawa.

Wnioskodawca wskazuje w opisie sprawy, iż wystawcy na fakturach nie określają terminu zapłaty. Z tego faktu nie można wywodzić, że termin taki w ogóle nie istnieje. Jak wskazano wyżej mamy bowiem do czynienia ze sprzedażą a nie darowizną. Wskazać można przy tym na przepis art. 455 kodeksu cywilnego zgodnie, z którym jeżeli termin spełnienia świadczenia nie jest oznaczony to świadczenie winno być spełnione niezwłocznie po wezwaniu dłużnika do wykonania.

Jednocześnie tut. organ wskazuje, iż od dnia 27 kwietnia 2013r. wchodzi w życie ustawa z dnia 8 marca 2013r. o terminach zapłaty w transakcjach handlowych (Dz. U. z 2013r. poz. 403). Ustawa stanowi implementację do krajowego systemu prawnego dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/7/UE w sprawie zwalczania opóźnień w płatnościach w transakcjach handlowych. Ustawa ta zastępuje obowiązującą dotychczas ustawę z dnia 12 czerwca 2003r. o terminach zapłaty w transakcjach handlowych (Dz. U. Nr 139, poz. 1323 ze zm.).

Art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 2013r. o terminach zapłaty w transakcjach handlowych stanowi, iż w przypadku gdy termin zapłaty nie został określony w umowie, wierzycielowi, bez wezwania, przysługują odsetki ustawowe, po upływie 30 dni, liczonych od dnia spełnienia swojego świadczenia do dnia zapłaty, ale nie dłużej niż do dnia wymagalności świadczenia pieniężnego.

Mając na uwadze przedstawiony stan prawny i opis zdarzenia tut. organ stwierdza, iż w przypadku nieuregulowania należności wynikającej z faktury dokumentującej dostawę towarów lub świadczenie usług na terytorium kraju w terminie 150 dni od dnia upływu terminu jej płatności określonego w umowie (jeżeli nie został określony na fakturze), Wnioskodawca jest obowiązany do korekty odliczonej kwoty podatku wynikającej z tej faktury, w rozliczeniu za okres, w którym upłynął 150 dzień od dnia upływu terminu płatności. Termin płatności, skoro nie został określony na fakturze, Wnioskodawca winien ustalić na podstawie umowy cywilnoprawnej zawartej ze sprzedawcą z uwzględnieniem wskazanych wyżej regulacji prawnych dot. terminów płatności. Tym samym w niniejszej sytuacji będzie miał zastosowanie art. 89b ust. 1 ustawy o VAT.

W związku z powyższym, stanowisko Wnioskodawcy w ww. zakresie należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Ocena prawna stanowiska Wnioskodawcy w kwestiach dotyczących podatku dochodowego od osób prawnych (zdarzenie przyszłe – oznaczone we wniosku nr 1 i 4) oraz i podatku od towarów i usług – zaistniały stan faktyczny nr 2 i zdarzenia przyszłe (oznaczone we wniosku nr 3 i 6) - zostanie zawarta w odrębnych rozstrzygnięciach.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016), skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.