Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB3/423-447/12-2/KS
z 21 stycznia 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, reprezentowanej przez Pełnomocnika przedstawione we wniosku z dnia 17 października 2012 r. (data wpływu 22 października 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na zakup odzieży służbowej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 października 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na zakup odzieży służbowej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest Firmą, której podstawowym profilem działalności gospodarczej jest sprzedaż zarówno o charakterze detalicznym, jak i hurtowym sprzętu artykułów gospodarstwa domowego, ze szczególnym uwzględnieniem artykułów gastronomicznych.

Kontrahentami zawieranych umów handlowych są zarówno osoby fizyczne, jak i osoby prawne.

Sprzedaż prowadzona przez Spółkę realizowana jest poprzez sieć dystrybutorów oraz hurtowni działających na zasadzie Cash&Carry. W zawieranych z dystrybutorami długookresowych umowach handlowych w imieniu Spółki występują upoważnieni do tego pracownicy. Przedstawiciele handlowi Spółki w celu ułatwienia ich identyfikacji ubrani są w zakupione na ten cel krawaty i apaszki, podkreślające dominujący kolor Spółki - niebieski oraz firmowe koszule z logo Spółki.

Przedsiębiorstwo ponosi wydatki związane z wyposażeniem wskazanej grupy zawodowej w ubiory służbowe. Obowiązek poniesienia wydatków na przedmiotową odzież w postaci – koszul, apaszek oraz krawatów w kolorze firmowym Spółki, koszule zaopatrzone dodatkowo w Jej logo, wynika z wewnętrznych zarządzeń Przedsiębiorstwa, które reguluje obowiązek noszenia takiej odzieży służbowej przez określoną grupę zawodową - przedstawicieli handlowych, zajmujących się sprzedażą produktów Spółki poza Jej siedzibą.

Specyfika prowadzonej przez Spółkę działalności gospodarczej wymaga poniesienia nakładów na odzież służbową użytkowaną przez poszczególnych pracowników nie tylko w celu podkreślenia dobrego wizerunku przedsiębiorstwa, ale również w celach identyfikacyjnych. Wydatki ponoszone każdorazowo na zakup wskazanej odzieży były dokumentowane w postaci otrzymywanych z tego tytułu faktur, przy czym należności z nich wynikające były pokrywane z zasobów finansowych Spółki.

Wygląd pracowników służy identyfikacji Spółki na zewnątrz, poprzez pracowników zajmujących się sprzedażą poza Jej siedzibą i zawieraniu umów handlowych z dystrybutorami. Ubiór ten (koszule, apaszki i krawaty) nie ma przy tym charakteru odzieży osobistej poprzez opatrzenie go cechami charakterystycznymi dla Spółki, w postaci Jej dominującej barwy oraz logo, a także poprzez fakt, iż noszony jest on tylko i wyłącznie w związku z wykonywaną pracą. Odzież ta wykorzystywana jest nadto przez pracowników tylko w miejscu ich pracy oraz w trakcie jej wykonywania.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy koszty poniesione na zakup odzieży służbowej w postaci apaszek, krawatów i koszul zaopatrzonych w logo Spółki, bądź Jej dominującą barwę zaliczane są do kosztów uzyskania przychodu wskazanych w artykule 15 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych z dnia 1992 r.?

Zdaniem Wnioskodawcy, wygląd pracowników służy identyfikacji Spółki na zewnątrz, poprzez pracowników zajmujących się sprzedażą poza Jej siedzibą. Taka identyfikacja poprzez stroje zawierające logo Spółki lub Jej charakterystyczną barwę ma niewątpliwy wpływ na zawierane przez przedstawicieli umowy handlowe. Wobec czego wydatek na zakup ubrania na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej spełnia przesłanki uznania go za koszt uzyskania przychodu, ponieważ wpływa na uzyskiwane przychody - jakimi są zawierane przez przedstawicieli handlowych kontrakty z kontrahentami dokonywane w imieniu Spółki i na Jej rzecz.

Zgodnie z wykładnią artykułu 15 ustawy o podatku o podatku dochodowym od osób prawnych, przez koszt uzyskania przychodu rozumie się koszt poniesiony przez pracownika, o charakterze rzeczywistym, pozostający w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, dla celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodu lub wpłynięcia na wielkość osiągniętych przychodów, przy czym koszt ten został właściwie udokumentowany, przy ustalaniu co jest, a co nie jest kosztem uzyskania przychodu bierze się nadto pod uwagę okoliczność, że pomiędzy wydatkiem a przychodem zachodzi bezpośredni związek przyczynowo - skutkowy wskazujący, iż wydatek przyczynił się do powstania, zwiększenia lub zabezpieczenia tego przychodu. Podatnik musi wykazać, że poniesienie tego wydatku miało lub mogło mieć wpływ na koszt uzyskania przychodu, nadto warunkiem jest działanie w celu osiągnięcia przychodu, nie zaś jego konkretne wystąpienie.

Niewątpliwie wydatki ponoszone przez Spółkę na zakup odzieży służbowej spełniają kryterium wynikające z artykułu 15 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, to znaczy są ponoszone w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Nadto specyfika prowadzonej przez Spółkę działalności gospodarczej, poprzez zawierane przez przedstawicieli handlowych umowy z dystrybutorami, wymaga poniesienia nakładów na odzież służbową użytkowaną przez poszczególnych pracowników. Zakup przedmiotowych ubiorów służy identyfikacji Spółki na zewnątrz poprzez pracowników zajmujących się sprzedażą poza Jej siedzibą. Taka identyfikacja poprzez stroje zawierające charakterystyczne logo i barwę firmy, ma wpływ na zawierane przez przedstawicieli umowy handlowe. Wobec czego wydatek na zakup ubrania na potrzeby prowadzonej działalności spełnia przesłanki uznania go za koszt uzyskania przychodu, ponieważ wpływa na uzyskiwane przychody poprzez zawierane przez pracowników kontrakty z kontrahentami.

Odzież zakupiona przez Spółkę nie ma przymiotu odzieży osobistej z tego względu, iż wykorzystywana jest przez pracowników wyłącznie w miejscu ich pracy oraz w trakcie jej wykonywania, a nadto pozbawiona jest jakichkolwiek cech osobistych poprzez nadaną jej barwę oraz logo firmy. Dowodami rzeczywiście poniesionych wydatków na zakup odzieży służbowej są dokumenty księgowe w postaci faktur VAT, wskazujące, że koszty te zostały rzeczywiście i definitywnie poniesione z majątku Spółki, a celem wydatku było uzyskanie przychodu.

Nadto wskazać należy, że zamiar wykorzystania nabytych towarów do wykonywania czynności podatkowych decyduje o prawie odliczenia podatku naliczonego. Przy czym, podatnik ma możliwość odliczenia do ustalenia wielkości dochodu i podatku dochodowego od osób prawnych wszelkich poniesionych kosztów pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a poniesienie tych kosztów ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określają przepisy art. 15 i art. 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (…).

Przytoczona powyżej regulacja wskazuje, iż podatnik ma możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wszelkich wydatków pod warunkiem, iż nie zostały one wymienione w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz wykaże ich związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, czy też zachowanie albo zabezpieczenie źródła pozyskiwania przychodu. W związku z powyższym, kosztami tymi będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów, w tym również w celu zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów (zachowania albo zabezpieczenia), przy czym dany wydatek nie może być wymieniony w art. 16 ust. 1 ww. ustawy, tj. w katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów.

Innymi słowy, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie znajduje się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Kosztami uzyskania przychodów są zatem wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie bądź zachowanie źródła przychodów, pod warunkiem, że nie zostały wymienione w zamkniętym katalogu kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów.

Należy jednocześnie zaznaczyć, iż prawidłowe zaliczenie wydatku do kosztów uzyskania przychodów uwarunkowane jest wykazaniem jego celowości i związku z przychodem, jak i prawidłowym udokumentowaniem. Trzeba pamiętać, że to na podatniku ciąży obowiązek wykazania związku poniesionych wydatków z przychodami, bo to on wywodzi skutki prawne w postaci zmniejszenia zobowiązania podatkowego.

W myśl art. 16 ust. 1 pkt 28 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.

W niniejszej sprawie rozstrzygnięcia wymaga kwestia, czy wydatki poniesione na zakup odzieży służbowej w postaci apaszek, krawatów i koszul zaopatrzonych w logo Spółki, bądź Jej dominującą barwę, stanowią wydatki związane z reklamą czy też wydatki związane z reprezentacją i w związku z tym czy można zaliczyć je do kosztów uzyskania przychodów.

Przepisy prawa podatkowego nie zawierają definicji pojęć: reprezentacja czy reklama. Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie odsyła również do innych przepisów prawa w tym zakresie. Brak ustawowej definicji tych pojęć nie uprawnia jednak do dowolnego określenia zakresu znaczeniowego wskazanych terminów.

Występujący w obrocie prawnym termin „reprezentacja” wyrażający się w sposobie jego stosowania i rozumienia przez ustawodawcę, a także przez naukę i praktykę prawa, prowadzi jednak do wniosku, że termin ten w zakresie języka prawnego i prawniczego należy rozumieć jako „przedstawicielstwo, reprezentowanie czyichś interesów, występowanie w czyimś imieniu”, a nie „wystawność, okazałość, wytworność”. Dlatego też termin „reprezentacja” użyty w art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych powinno się definiować jako „przedstawicielstwo podatnika, działanie w jego imieniu, w jego interesie, na jego rzecz”.

Z kolei reklama, to działania podmiotu gospodarczego kształtujące popyt na dane towary, usługi lub markę, poprzez poszerzenie wiedzy o nich, mające na celu zachęcenie jak największej liczby potencjalnych klientów do zakupu towarów lub usług tego podmiotu gospodarczego.

Reklama może być realizowana za pomocą rozmaitych środków wyrazu oraz przy użyciu zróżnicowanych środków przekazu, w tym poprzez prezentowanie danego towaru lub usługi, jego cech jakościowych, użytkowych lub konsumpcyjnych, zalet technicznych, estetycznych lub zdrowotnych, rozwiązań nowoczesnych czy modnych, a także poprzez rozpowszechnianie logo firmy.

Za logo uznać należy znak handlowy o charakterze graficznym, używany przez daną firmę do identyfikowania marki swojego produktu lub oferowanych usług oraz odróżniania ich od innych. Logo może obejmować zarówno nazwę przedsiębiorcy, jej skrót jak też nazwę konkretnego produktu lub usługi. Każda z tych form, jeżeli jest stosowana w określonych okolicznościach spełnia funkcje reklamowe. Identyfikowana bowiem jest z daną firmą i oferowanymi przez nią towarami lub usługami, zwiększając ich rozpoznawalność oraz pośrednio zachęcając do ich nabycia.

Do reklamy można zatem zaliczyć te działania, które mają na celu przekazanie wiedzy o zaletach i wartości reklamowej firmy (reklama firmy), realizowane poprzez rozpowszechnianie jej logo.

Dokonując oceny charakteru danego wydatku o charakterze reklamowym kluczowe znaczenie ma ustalenie, że działanie reklamowe przeprowadzone przez podatnika dotyczy rozpowszechniania informacji (promowania) określonego towaru, usługi czy firmy, co w konsekwencji przyczynia się do nabywania danego towaru (usługi) przez klientów / kontrahentów.

W stanie faktycznym przedstawionym przez Wnioskodawcę, wskazuje On, iż ponosi wydatki związane z wyposażeniem pracowników (przedstawicieli handlowych) w stroje służbowe. Obowiązek ponoszenia wydatków na odzież w postaci koszul (oznaczonych logo Spółki), apaszek oraz krawatów (oznaczonych barwami Spółki) wynika z wewnętrznych zarządzeń Wnioskodawcy, regulujących obowiązek noszenia odzieży służbowej przez przedstawicieli handlowych, którzy zajmują się sprzedażą produktów Spółki poza Jej siedzibą.

Wnioskodawca wskazuje, że wygląd przedstawicieli handlowych służy identyfikacji Spółki na zewnątrz. Wyposażenie pracowników w przedmiotowe stroje służbowe przyczynia się do zindywidualizowania firmy poprzez logo na koszulach oraz barwę. Taka identyfikacja, ma wpływ na zawierane przez przedstawicieli handlowych umowy handlowe, a co za tym idzie wpływa także na uzyskiwane przychody.

W przedmiotowej sprawie, strój służbowy nie ma charakteru odzieży osobistej, poprzez opatrzenie go cechami charakterystycznymi dla Spółki, w postaci Jej dominującej barwy oraz logo, a także poprzez fakt, iż noszony jest on tylko i wyłącznie w związku z wykonywaną pracą oraz tylko i wyłącznie w miejscu pracy pracowników.

Mając na uwadze powyższe, stwierdzić należy, iż stroje te spełniają funkcję reklamową, gdyż zmierzają do identyfikacji Spółki, a co za tym idzie Jej rozpoznawalności na rynku, co w efekcie wpływa na zwiększenie przychodów.

Reasumując powyższe, koszty poniesione na zakup odzieży służbowej (apaszek, krawatów i koszul zaopatrzonych w logo Spółki, bądź Jej dominującą barwę), w którą ubrani są przedstawiciele handlowi podczas wykonywania przez nich obowiązków pracowniczych, mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.