Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB3/423-523/12-2/JG
z 7 marca 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, reprezentowanej przez Pełnomocnika, przedstawione we wniosku z dnia 05 grudnia 2012 r. (data wpływu 10 grudnia 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odsetek od kredytu w rachunku bieżącym przeznaczonego na wypłatę dywidendy – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 grudnia 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odsetek od kredytu w rachunku bieżącym przeznaczonego na wypłatę dywidendy.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący opis zdarzenia przyszłego.

Spółka z o.o. (dalej: Spółka, Wnioskodawca) jest podmiotem zajmującym się wytwarzaniem armatury zewnętrznej. Wnioskodawca – jako spółka kapitałowa, wypłaca dywidendę udziałowcom. Zdarza się, że z różnych przyczyn Spółka decyduje się na sfinansowanie wypłaty dywidendy kapitałem obcym.

Wypłata kolejnej dywidendy planowana jest w lutym 2013 r.

Wnioskodawca, na podstawie umowy zawartej z bankiem, zaciągnął kredyt w rachunku bieżącym. Kredyt w rachunku bieżącym przeznaczony jest na finansowanie bieżącej działalności Spółki. Obecnie limit ten nie jest w pełni wykorzystywany. Wnioskodawca, korzystając z przyznanego Mu kredytu w rachunku bieżącym, zamierza finansować w przyszłości wypłaty dywidendy.

Z tytułu kredytu w rachunku bieżącym Spółka zobowiązana jest do zapłaty na rzecz banku odsetek. Wnioskodawca jest w stanie określić, jaka część odsetek związana jest z zobowiązaniem zaciągniętym w celu sfinansowania wypłaty dywidendy.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy część odsetek od kredytu w rachunku bieżącym, który to kredyt w tej części jest przeznaczany na wypłatę dywidendy, stanowi koszt uzyskania przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych?

Zdaniem Wnioskodawcy, zapłacone przez Spółkę odsetki od części kredytu zaciągniętego w rachunku bieżącym, przeznaczonego na sfinansowanie dywidendy, stanowią koszt uzyskania przychodu.

Zgodnie z przepisami art. 15 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, za koszty uzyskania przychodu uznaje się wszelkiego typu wydatki, które ponoszone są w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wyraźnie wskazanych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

W ocenie Wnioskodawcy, koszty związane z zaciągnięciem przez Spółkę kredytu na wypłatę dywidendy, który to kredyt de facto pozwala zachować Spółce płynność finansową i utrzymać zdolność realizowania ciążących na Spółce zobowiązań, należy traktować jako wydatek mający na celu zachowanie i zabezpieczenie źródła przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Osiąganie zysku jest podstawowym celem funkcjonowania każdego przedsiębiorcy, także Spółki oraz Jej wspólników, których kapitał zaangażowany jest w funkcjonowanie Spółki i osiąganie przez Nią przychodów. Zobowiązanie Wnioskodawcy do wypłaty dywidendy jest następstwem normalnego zobowiązania związanego z funkcjonowaniem Spółki, jako podmiotu generującego przychody i wypracowującego zyski podlegające opodatkowaniu. Realizacja decyzji o wypłacie dywidendy wiąże się z koniecznością posiadania przez Spółkę znacznych środków pieniężnych, którymi w danym momencie Spółka może nie dysponować. Posiłkuje się wówczas kredytem. Jakkolwiek wypłata dywidendy jest normalnym skutkiem prowadzonej działalności, to należy mieć na uwadze, że nie jest zasadnym gromadzenie przez Spółkę na rachunku bankowym środków pieniężnych potrzebnych na wypłatę dywidendy i nieangażowanie tych środków w bieżącą działalność gospodarczą tylko po to, aby dysponować nimi w przyszłości na wypadek podjęcia przez wspólników uchwały o wypłacie dywidendy. Takie działanie byłoby z gospodarczego punktu widzenia działaniem całkowicie nieracjonalnym.

Podobnie całkowicie nieracjonalnym z gospodarczego punktu widzenia byłoby działanie Spółki polegające na ograniczaniu przedsięwzięć inwestycyjnych i wszelkich innych wydatków rozwojowych, tylko po to, aby zgromadzić na rachunku środki finansowe na przyszłą wypłatę dywidendy dla wspólników.

Gromadzenie środków na rachunku Spółki oraz związane z tym nieinwestowanie środków byłoby nieracjonalne, ponieważ wystąpienie zdarzenia, jakim jest podjęcie uchwały o wypłacie dywidendy jest zdarzeniem przyszłym i niepewnym. Nie jest bowiem obligatoryjne podejmowanie przez wspólników Spółki decyzji o wypłacie dywidendy. Może się zdarzyć tak, że jednego roku dywidenda zostanie wypłacona, w kolejnym zaś nie.

W związku z powyższym finansowanie dywidendy kredytem, w przypadku gdy Wnioskodawca nie posiada akurat odpowiednich środków na jej wypłatę jest działaniem najbardziej racjonalnym i ekonomicznie uzasadnionym. Do momentu podjęcia uchwały o podziale zysku i wypłaty dywidendy, zysk ten stanowi własność Spółki i może Ona środkami finansowymi pochodzącymi z wypracowanego zysku dowolnie dysponować. Obowiązkiem Wnioskodawcy jest dysponowanie tymi środkami pieniężnymi w taki sposób, aby były one wykorzystywane z maksymalną korzyścią i efektywnością, w sposób generujący jak największe przychody lub obniżający w jak największym stopniu koszty działalności. Powyższe realizuje się właśnie poprzez działanie, w którym wypłata dywidendy finansowana jest kredytem. W zaistniałej sytuacji bowiem ten sposób jest sposobem najbardziej racjonalnym i korzystnym dla Spółki.

W świetle art. 191 ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (Dz. U. Nr 94, poz. 1037 ze zm.), wspólnicy Spółki mają prawo do udziału w zysku wynikającym z rocznego sprawozdania finansowego. Jest to fundamentalne prawo każdego wspólnika, jako podmiotu, który zainwestował określone środki w spółkę kapitałową. Wypłata przez Wnioskodawcę dywidendy jest zatem nierozerwalnie związana z generowaniem przez Spółkę zysków, swoistym następstwem wykonywanej działalności gospodarczej. Cechą charakterystyczną czynności, jaką jest wypłata dywidendy jest to, że wymaga ona zgromadzenia znacznej ilości środków pieniężnych.

Spółka, wobec sumy ciążących na Niej zobowiązań z tytułu bieżącej działalności, realizowanych inwestycji i uchwalonej wypłaty dywidendy musi skorzystać z kredytu, nie dlatego, że wypłaca wspólnikom kwoty nienależne, niewypracowane w formie zysku lub w rozmiarze przekraczającym możliwości finansowe Spółki i zagrażającym funkcjonowaniu Spółki. Bezpośrednią przyczyną jest bowiem to, że środki wypracowane jako zysk do podziału, którego wspólnicy są prawnie umocowani, były przez Spółkę na bieżąco wydatkowane i pożytkowane w sposób najbardziej ekonomiczny, gospodarczo uzasadniony oraz korzystny dla Spółki. Takie postępowanie jest zgodne z podstawowym celem istnienia i funkcjonowania Spółki, jakim jest rozwijanie Jej działalności oraz maksymalizacja osiąganego zysku. Takie działanie skutkowało także opóźnieniem zarówno momentu, w którym po kredyt musi sięgnąć, jak i zmniejszeniem samej kwoty kredytu, co niewątpliwie zminimalizowało związane z tym koszty. Gospodarując w ten sposób posiadanymi środkami pieniężnymi Spółka zwiększa zysk stanowiący podstawę opodatkowania podatkiem dochodowym, a tym samym wpływy do budżetu państwa.

W ocenie Wnioskodawcy, za tego rodzaju gospodarność Spółka nie może być w swoisty sposób karana poprzez uznanie, ze skoro na bieżąco inwestowała posiadane środki pieniężne i nie kumulowała ich na rachunku bankowym na wypadek konieczności wypłaty dywidendy, to koszty kredytu zaciągniętego w celu sfinansowania wypłaty dywidendy nie stanowią kosztów uzyskania przychodów.

Rezygnacja z realizacji inwestycji oraz ograniczanie wydatków bieżących Spółki po to, aby zgromadzić na rachunku bankowym środki pozwalające na wypłatę wspólnikom dywidendy bez potrzeby zaciągania kredytu, byłoby działaniem szkodliwym zarówno dla bieżącej działalności Spółki, jak i dla perspektyw Jej rozwoju oraz przyszłych przychodów osiąganych przez Spółkę i rentowności prowadzonej przez Nią działalności gospodarczej. Byłoby to działanie niekorzystne i szkodliwe nie tylko dla Spółki, ale także dla szeregu innych podmiotów, m.in. kontrahentów Spółki, które nie osiągnęłyby określonych przychodów, gdyby Spółka ograniczała swoją działalność. W ocenie Wnioskodawcy, ucierpiałby także interes budżetu państwa, albowiem skutkiem ograniczania działalności Spółki lub finansowania tej działalności kredytami zaciąganymi w przeszłości, pomimo dysponowania własnymi środkami pieniężnymi, tylko po to, aby na rachunku bankowym zgromadzić i utrzymywać bezproduktywnie środki stanowiące rezerwę wystarczającą na wypłatę dywidendy na wypadek podjęcia takiej uchwały, byłoby w ostatecznym rezultacie zmniejszenie podatku dochodowego płaconego przez Spółkę w stopniu większym, niż w wyniku zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kosztów kredytu obecnie planowanych do zaciągnięcia przez Spółkę.

Wobec powyższego, nie powinno budzić wątpliwości, że w zaistniałej sytuacji koszty związane z zaciągniętym przez Spółkę kredytem, nawet jeżeli uzyskane w ten sposób środki zostaną spożytkowane na wypłatę dywidendy, należy traktować jako wydatki związane z prowadzoną przez Spółkę działalnością gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W przedstawionym stanie faktycznym, zaciągnięcie kredytu będzie pozostawało w związku z koniecznością zaspokojenia zobowiązań z tytułu wypłaty dywidendy (gdyby nie konieczność wypłaty dywidendy, Spółka nie musiałaby korzystać z kredytu), ale również, w związku z wszelkimi innymi wydatkami Spółki, zarówno przeszłymi, jak i bieżącymi (gdyby nie te wydatki, Spółka byłaby w stanie wypłacić dywidendę nie korzystając z kredytu). Zaciągnięty przez Spółkę kredyt nie tylko zapobiega utracie płynności finansowej, ale jest także wynikiem całego szeregu całkowicie racjonalnych działań mających na celu zabezpieczenie i rozwój źródła przychodów, jakim jest działalność gospodarcza prowadzona przez Spółkę. Wnioskodawca zauważa, iż w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 03 kwietnia 2012 r. sygn. akt II FSK 249/12 Sąd sformułował pogląd zbieżny ze stanowiskiem Spółki, kontynuując wcześniejszą linię orzecznictwa wyrażoną w takich orzeczeniach, jak wyrok NSA z dnia 10 czerwca 2009 r. sygn. akt II FSK 234/08, czy wyrok NSA z dnia 21 września 2010 r. sygn. akt II FSK 2118/09.

W powołanym wyroku z dnia 03 kwietnia 2012 r. Sąd stwierdza, iż: „(…) nie powinna budzić zastrzeżeń teza, że zaciągnięcie przez spółkę kredytu na wypłatę dywidendy można traktować, jako wydatek związany z prowadzoną przez nią działalnością gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p., gdyż osiąganie zysku jest zarówno podstawowym celem funkcjonowania spółki akcyjnej, jak i wspólników, których kapitał zaangażowany jest w funkcjonowanie spółki i osiąganie przez nią przychodów. Co więcej zaciągnięty przez spółkę kredyt na wypłatę dywidendy w takim przypadku nie tylko zabezpieczy źródło przychodów jakim jest działalność gospodarcza, jak i zapobiegnie utracie płynności finansowej”.

Mając na uwadze powyższe, Spółka wnosi o potwierdzenie Jej stanowiska.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

O możliwości obciążenia podatkowych kosztów uzyskania przychodów wydatkami ponoszonymi przez podatników podatku dochodowego od osób prawnych decydują przepisy ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (…).

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (nie wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Zatem, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym kosztem a przychodem musi istnieć związek przyczynowo – skutkowy. Chodzi tu o związek tego typu, że poniesienie kosztu ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu. Przez koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami należy rozumieć te koszty, których poniesienie wpływa bezpośrednio na uzyskanie przychodu z danego źródła. Są to więc wszelkie koszty, których poniesienie jest niezbędne, aby określone źródło przychodów przyniosło konkretne przychody. Aby uznać dany wydatek za koszt uzyskania przychodów nie jest konieczne w każdym przypadku wykazanie między nim a przychodem bezpośredniego związku. Należy zaznaczyć, że kosztami uzyskania przychodów są wszystkie wydatki poniesione w celu uzyskania przychodów, w tym również w celu zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości. Wobec powyższego, kosztami będą również koszty pośrednie związane z uzyskiwanymi przychodami, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Należy przy tym zauważyć, że definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach, należy zaś zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

W tym miejscu podkreślić należy, że nie każdy wydatek przydatny z punktu widzenia prowadzonej działalności jest kosztem podatkowym zmniejszającym podstawę opodatkowania. Kosztem podatkowym może być jedynie taki wydatek, który realizuje cel wskazany w art. 15 ust. 1 ustawy podatkowej i cel ten musi być widoczny, a ponoszone wydatki winny go realizować, bądź co najmniej zakładać realnie możliwość jego osiągnięcia.

Z przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca, będący spółką kapitałową, wypłaca dywidendę udziałowcom. Spółka, na podstawie umowy zawartej z bankiem, zaciągnęła kredyt w rachunku bieżącym. Kredyt w rachunku bieżącym przeznaczony jest na finansowanie bieżącej działalności Spółki. Obecnie limit ten nie jest w pełni wykorzystywany. Wnioskodawca wskazał, że korzystając z przyznanego Mu kredytu w rachunku bieżącym, zamierza finansować w przyszłości wypłaty dywidendy.

W tym miejscu należy zauważyć, że w praktyce funkcjonowania podmiotów gospodarczych wykorzystywane jest w stosunkowo szerokim zakresie tzw. finansowanie zewnętrzne, tj. za pomocą pożyczonego kapitału. Do najważniejszych zalet takiego finansowania z punktu widzenia przedsiębiorcy jest to, że odsetki od dostarczonego kapitału obcego są traktowane jako wydatki przedsiębiorstwa i w związku z tym pomniejszają podstawę opodatkowania. Ta reguła prowadzenia działalności gospodarczej w oparciu o kapitał obcy ma swoje przełożenie prawne w konstrukcji prawnej podatku dochodowego od osób prawnych - bowiem według art. 16 ust. 1 pkt 10 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie są kosztami uzyskania przychodu wydatki na spłatę pożyczek (kredytów), z wyjątkiem skapitalizowanych odsetek od tych pożyczek (kredytów). Przepis ten jest powiązany z art. 12 ust. 4 pkt 1 tejże ustawy stanowiącym, iż nie są jednocześnie przychodami, z wyjątkiem skapitalizowanych odsetek od tych pożyczek (kredytów) otrzymane lub zwrócone pożyczki (kredyty). Zatem zaciągnięcie oraz spłata tego rodzaju zobowiązań jest neutralna na gruncie podatku dochodowego. Zgodnie natomiast z brzmieniem art. 16 ust. 1 pkt 11 ustawy - kosztem uzyskania przychodu są odsetki zapłacone od korzystania przez podatnika z kapitału obcego dla sfinansowania prowadzonej przez niego działalności gospodarczej. Odpowiednio do przychodów – zgodnie z treścią art. 12 ust. 4 pkt 2 tej ustawy, nie zalicza się kwot naliczonych, lecz nie otrzymanych odsetek od należności, w tym również od udzielonych pożyczek (kredytów).

Należy mieć jednak na uwadze, iż o kwalifikacji odsetek do kosztów uzyskania przychodów decydować będzie, zgodnie z definicją kosztów wynikającą z art. 15 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, związek kredytu z osiągnięciem przychodu lub zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodu.

W przypadku zaciągnięcia kredytu i przeznaczenia go na wypłatę dywidendy, nie zostają spełnione warunki wynikające z przepisu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i w związku z tym, nie ma możliwości zaliczenia odsetek od takiego kredytu do kosztów podatkowych.

Wynika to z istoty dywidendy, która jest dochodem z udziału w zyskach osoby prawnej, należnym wspólnikom spółki. Prawo udziałowca do udziału w zysku jest uprawnieniem udziałowym wynikającym z zaangażowania w spółce z o.o. wkładów wspólników, które to wkłady wydatnie przyczyniają się do osiągania przychodów i zysków z prowadzonej przez spółkę przy wykorzystaniu tych wkładów działalności. Roszczenie o wypłatę dywidendy stanowi element cywilnoprawnego stosunku zobowiązaniowego, jaki powstaje pomiędzy spółką z o.o. a podmiotami, które uzyskały status jej wspólnika. Uprawnienie do udziału w osiągniętym zysku stanowi naturalną konsekwencję ogólnej zasady, że każdy kto lokuje kapitał w prowadzącą działalność gospodarczą spółkę prawa handlowego oczekuje, iż będzie z tego tytułu osiągał pewne korzyści. Bezspornym jest również, że podstawowym celem spółki powstałej w celu prowadzenia działalności gospodarczej jest osiąganie zysków.

Wspólnik ma prawo do udziału w zysku wynikającym z rocznego sprawozdania finansowego, gdy jest on przeznaczony do podziału. O powyższym stanowi art. 191 § 1 ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (Dz. U. Nr 94, poz. 1037 ze zm.). Jak bowiem wynika z treści tego przepisu, wspólnik ma prawo do udziału w zysku wynikającym z rocznego sprawozdania finansowego i przeznaczonym do podziału uchwałą zgromadzenia wspólników, z uwzględnieniem przepisu art. 195 § 1.

Umowa spółki może przewidywać inny sposób podziału zysku, z uwzględnieniem przepisów art. 192 – 197. Jeżeli umowa spółki nie stanowi inaczej, zysk przypadający wspólnikom dzieli się w stosunku do udziałów (art. 191 § 2 i § 3 Kodeksu spółek handlowych).

Powyższe uregulowania w Kodeksie spółek handlowych nie zmieniają statusu dywidendy na gruncie prawa podatkowego. Wypłata dywidendy nie jest wydatkiem umożliwiającym powstanie źródła przychodu i nie jest też związana z utrzymaniem bądź zabezpieczeniem źródła przychodów. Tym samym dywidenda nie stanowi kosztu podatkowego w spółce wypłacającej. Pozyskanie środków na wypłatę dywidendy ma bezpośredni związek z czystym zyskiem, podlegającym podziałowi. Oznacza to, że dotyczy tej części osiągniętego dochodu, która pozostanie po opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych.

W związku z tym, również wydatki związane z kredytem zaciągniętym na wypłatę dywidendy w postaci odsetek, jako związane z kategorią wydatków niebędących kosztem uzyskania przychodów, nie mogą być uznane za koszty podatkowe na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Ponadto, zaciągnięcie kredytu na wypłatę dywidendy, nawet podyktowane zachowaniem płynności finansowej Spółki, pozostaje nadal wydatkiem niespełniającym celu wskazanego w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Nie można więc uznać, iż wystarczającą przyczyną do zaliczenia przedmiotowych odsetek do kosztów uzyskania przychodów jest konieczność zapewnienia płynności finansowej Spółki.

Reasumując, część odsetek od kredytu w rachunku bieżącym, który to kredyt w tej części jest przeznaczany na wypłatę dywidendy, nie może stanowić kosztów uzyskania przychodów na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w rozumieniu art. 15 ust. 1 tej ustawy.

Odnosząc się natomiast do powołanych przez Spółkę orzeczeń Naczelnego Sądu Administracyjnego, tut. Organ pragnie stwierdzić, że liczne orzecznictwo w tym zakresie nie jest jednolite. Jednocześnie należy wskazać, iż powołane w treści wniosku orzeczenia nie mogą wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii. Nie negując tych orzeczeń, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego należy stwierdzić, iż zdaniem organu podatkowego tezy badanych rozstrzygnięć nie mają zastosowania w przedmiotowym postępowaniu, podobnie jak rozstrzygnięcia przeciwne, np. uchwała składu siedmiu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 12 grudnia 2011 r. sygn. akt II FPS 2/11.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.