Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB3/423-33/13-2/KS
z 12 kwietnia 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, przedstawione we wniosku z dnia 09 stycznia 2013 r. (data wpływu 16 stycznia 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 stycznia 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący opis zdarzenia przyszłego.

Wnioskodawca zawarł umowę ze spółką będącą generalnym wykonawcą (dalej jako: Generalny Wykonawca) na roboty budowlane oraz rozruch elektrowni biogazowej. Umowa przewiduje możliwość realizowania robót przez Generalnego Wykonawcę z wykorzystaniem usług świadczonych przez innych przedsiębiorców (dalej jako: Podwykonawcy), którzy zawrą umowy bezpośrednio z Generalnym Wykonawcą, za zgodą Wnioskodawcy.

Umowa przewiduje również, że w sytuacji, gdy Podwykonawca skieruje jakiekolwiek roszczenie bezpośrednio przeciwko Wnioskodawcy, Wnioskodawca ma prawo zapłacić wynagrodzenie za roboty bezpośrednio na rzecz danego Podwykonawcy i potrącić tak wypłaconą kwotę z wynagrodzenia należnego Generalnemu Wykonawcy na podstawie umowy łączącej Wnioskodawcę z Generalnym Wykonawcą lub Wnioskodawca ma prawo żądać od Generalnego Wykonawcy zwrotu w całości wypłaconej przez Wnioskodawcę na rzecz Podwykonawcy kwoty.

Powyższy zapis jest konsekwencją wprowadzenia do Kodeksu cywilnego przepisu art. 647 ze znaczkiem 1, który w § 5 przewiduje, że zawierający umowę z podwykonawcą oraz inwestor i wykonawca ponoszą solidarną odpowiedzialność za zapłatę wynagrodzenia za roboty budowlane wykonane przez podwykonawcę. Z kolei w § 6 tego samego artykułu wprowadzono zasadę, że odmienne postanowienia umów w powyższym zakresie są nieważne.

W toku wykonywania wyżej opisanej umowy zaistniały sytuacje, w których Podwykonawcy wystąpili do Wnioskodawcy z żądaniem uregulowania należnych im od Generalnego Wykonawcy kwot wynagrodzenia.

Wnioskodawca i Generalny Wykonawca planują zawierać z poszczególnymi Podwykonawcami, którzy wystąpili lub będą w przyszłości występować z żądaniem uregulowania należnych im od Generalnego Wykonawcy kwot wynagrodzenia, porozumienia dotyczącego regulowania należności Podwykonawcy związanych z budową elektrowni biogazowej objętej opisaną na wstępie umową.

Porozumienie to będzie zawierane każdorazowo w zakresie dotyczącym konkretnych faktur, z których wynagrodzenie Podwykonawcy zostanie w wykonaniu takiego porozumienia uregulowane przez Wnioskodawcę. Mocą tego porozumienia Wnioskodawca zobowiąże się do uregulowania na rzecz Podwykonawcy konkretnych faktur. Kwotę wynagrodzenia wypłaconą przez Wnioskodawcę bezpośrednio Podwykonawcy w wykonaniu opisanego wyżej porozumienia, Wnioskodawca potrąci z wynagrodzenia przysługującego Generalnemu Wykonawcy po wykonaniu najbliższego etapu robót, którego wykonanie upoważniać będzie Generalnego Wykonawcę do wystawienia faktury na Wnioskodawcę. Wnioskodawca będzie mógł także zażądać zwrotu tej kwoty od Generalnego Wykonawcy, jeżeli przesłanki, od których zależy wymagalność wynagrodzenia za kolejny etap nie zostaną zrealizowane.

Na tle powyższego stanu faktycznego powstała kwestia oceny obowiązujących od 1 stycznia 2013 r. przepisów w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie korygowania kosztów uzyskania przychodów oraz podatku od towarów i usług w zakresie korygowania podatku naliczonego przez Wnioskodawcę.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych.

Czy uregulowanie przez Wnioskodawcę należności wynikającej z faktury wystawionej przez Generalnego Wykonawcę w drodze potrącenia kwot wypłaconych Podwykonawcom w wykonaniu porozumień, które opisano w stanie faktycznym, z kwotami wynagrodzenia należnego Generalnemu Wykonawcy nie zaktualizuje obowiązku skorygowania przez Wnioskodawcę kosztów uzyskania przychodów na podstawie przepisów art. 15b ustawy?

Zdaniem Wnioskodawcy, uregulowanie przez Niego należności wynikającej z faktury wystawionej przez Generalnego Wykonawcę w drodze potrącenia kwot wypłaconych Podwykonawcom w wykonaniu porozumień, które opisano w stanie faktycznym, z kwotami wynagrodzenia należnego Generalnemu Wykonawcy nie zaktualizuje obowiązku skorygowania przez Wnioskodawcę kosztów uzyskania przychodów na podstawie przepisów art. 15b ustawy.

Z dniem 1 stycznia 2013 r. weszła w życie nowelizacja ustawy, mocą której wprowadzono regulacje uzależniające możliwość utrzymania zaliczenia danego wydatku do kosztów uzyskania przychodów od tego czy należność z danej faktury została uregulowana. Regulacje te przedstawiają się odrębnie, w zależności od długości terminu płatności wynikającego z faktury lub umowy:

A.

Gdy termin płatności wynosi nie więcej niż 60 dni:

W takim wypadku, jeżeli podatnik zaliczył do kosztów uzyskania kwoty wynikające z faktury VAT i nie uregulował tych należności w terminie 30 dni od daty upływu terminu płatności - wówczas ma obowiązek zmniejszyć swoje koszty uzyskania o kwotę nieuregulowanej należności. Zmniejszenia tego należy dokonać w miesiącu, w którym upłynie trzydziesty dzień liczony od dnia terminu płatności. Jeżeli w powyższym miesiącu podatnik nie poniósł wydatków zaliczonych do kosztów uzyskania przychodów lub wydatki zaliczone do kosztów są mniejsze niż kwota obowiązkowego zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów - wówczas ma obowiązek zwiększyć przychody podatkowe o kwotę, o którą nie zostały zmniejszone koszty uzyskania przychodów. Jeżeli po dokonaniu wyżej opisanego zmniejszenia kosztów (lub zwiększenia przychodu podatkowego) podatnik zapłaci całość lub część swojej należności, wówczas w miesiącu w którym zostanie dokonana ta zapłata będzie mógł zwiększyć swoje koszty uzyskania przychodów o uregulowaną kwotę. Jeżeli zaliczenie danego wydatku do kosztów uzyskania przychodów nastąpi po upływie trzydziestego dnia liczonego od dnia terminu płatności, to zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów może nastąpić nie wcześniej niż w miesiącu uregulowania.

B.

Gdy termin płatności jest dłuższy niż 60 dni:

Jeżeli podatnik zaliczył do kosztów uzyskania kwoty wynikające z faktury VAT i nie uregulował tych należności, wówczas będzie musiał zmniejszyć swoje koszty uzyskania o kwoty nieuregulowanych należności, których nie uregulował najpóźniej 90 dnia od dnia zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów. Zmniejszenia należy dokonać w takim wypadku w miesiącu, w którym upłynie dziewięćdziesiąty dzień liczony od dnia zaliczenia danego wydatku do kosztów uzyskania. Jeżeli w powyższym miesiącu podatnik nie poniósł wydatków zaliczonych do kosztów uzyskania przychodów lub wydatki zaliczone do kosztów są mniejsze niż kwota obowiązkowego zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów - wówczas ma obowiązek zwiększyć przychody podatkowe o kwotę, o którą nie zostały zmniejszone koszty uzyskania przychodów. Jeżeli po dokonaniu wyżej opisanego zmniejszenia kosztów (lub zwiększenia przychodu podatkowego) podatnik zapłaci całość lub część swojej należności, wówczas w miesiącu w którym zostanie dokonana ta zapłata będzie mógł zwiększyć swoje koszty uzyskania przychodów o uregulowaną kwotę. Jeżeli zaliczenie danego wydatku do kosztów uzyskania przychodów nastąpi po upływie dziewięćdziesiątego dnia liczonego od dnia terminu płatności, to zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów może nastąpić nie wcześniej niż w miesiącu uregulowania.

Powyższe zasady mają odpowiednie zastosowanie przy ustalaniu wartości początkowej środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych oraz ustalaniu jaka część odpisów amortyzacyjnych stanowi koszt uzyskania przychodów. Wnioskodawca uważa, że uregulowanie kwoty wynikających z faktury wystawionej przez Generalnego Wykonawcę w drodze potrącenia kwot wypłaconych Podwykonawcom w wykonaniu porozumień, które opisano w stanie faktycznym, z kwotami wynagrodzenia należnego Generalnemu Wykonawcy stanowi uregulowanie należności w rozumieniu przepisów prawa podatkowego, w tym w rozumieniu art. 15b ustawy. Tym samym, w części należności wynikających z faktur wystawionych przez Generalnego Wykonawcę, które zostaną uregulowane w drodze opisanego potrącenia nie powstanie dla Wnioskodawcy po upływie terminów wskazanych w treści art. 15b ustawy, obowiązek zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów (lub odpowiednio zwiększenia przychodów w razie braku kosztów) o kwoty w ten sposób uregulowane na rzecz Generalnego Wykonawcy.

Podobnie nie zaktualizują się wynikające z art. 15b ustawy ograniczenia w zaliczaniu do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych w części, w której wydatki na wytworzenie danego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej zostały uregulowane w drodze opisanego wyżej potrącenia.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

O możliwości obciążenia podatkowych kosztów uzyskania przychodów wydatkami ponoszonymi przez podatników podatku dochodowego od osób prawnych decydują przepisy ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Zatem, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym kosztem a przychodem musi istnieć związek przyczynowo - skutkowy. Chodzi tu o związek tego typu, że poniesienie kosztu ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu. Przez koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami należy rozumieć te koszty, których poniesienie wpływa bezpośrednio na uzyskanie przychodu z danego źródła. Są to więc wszelkie koszty, których poniesienie jest niezbędne, aby określone źródło przychodów przyniosło konkretne przychody. Aby uznać dany wydatek za koszt uzyskania przychodów nie jest konieczne w każdym przypadku wykazanie między nim a przychodem bezpośredniego związku. Należy zaznaczyć, że kosztami uzyskania przychodów są wszystkie wydatki poniesione w celu uzyskania przychodów, w tym również w celu zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości. Wobec powyższego, kosztami będą również koszty pośrednie związane z uzyskiwanymi przychodami, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Należy przy tym zauważyć, że definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach, należy zaś zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Jak stanowi art. 15 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a - 16m, z uwzględnieniem art. 16.

Zasady dotyczące dokonywania odpisów z tytułu zużycia środków trwałych (odpisów amortyzacyjnych) zamieszczone zostały w przepisach art. 16a - 16m ww. ustawy.

Ustawa z dnia 16 listopada 2012 r. o redukcji niektórych obciążeń administracyjnych w gospodarce (Dz. U. z 2012 r. poz. 1342), która weszła w życie z dniem 1 stycznia 2013 r., wprowadziła rozwiązanie polegające na obowiązku dokonywania korekty kosztów uzyskania przychodów w przypadku nieuregulowania kwoty wynikającej z faktury lub innego dokumentu w ciągu 30 dni od daty upływu terminu płatności ustalonego przez strony, a w przypadku gdy termin płatności jest dłuższy niż 60 dni - nieuregulowania jej w ciągu 90 dni od dnia zaliczenia kwoty wynikającej z faktury lub innego dokumentu do kosztów uzyskania przychodów.

Jak stanowi art. 15b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w przypadku zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty wynikającej z faktury (rachunku), a jeżeli nie istniał obowiązek wystawienia faktury (rachunku) - kwoty wynikającej z umowy albo innego dokumentu, i nieuregulowania tej kwoty w terminie 30 dni od daty upływu terminu płatności, podatnik jest obowiązany do zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów o kwotę wynikającą z tych dokumentów.

Z kolei, jeżeli termin płatności jest dłuższy niż 60 dni, zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów o kwotę wynikającą z dokumentów, o których mowa w ust. 1, dokonuje się z upływem 90 dni od daty zaliczenia tej kwoty do kosztów uzyskania przychodów, o ile nie została ona uregulowana w tym terminie (art. 15b ust. 2 ww. ustawy).

Zatem, w przypadku zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty wynikającej z faktury lub innego dokumentu podatnik będzie zobowiązany do dokonania zmniejszenia tych kosztów, jeżeli nie ureguluje kwoty zobowiązania w ciągu 30 dni od daty upływu terminu jego płatności. Natomiast, w sytuacji ustalenia przez strony terminu płatności dłuższego niż 60 dni, podatnik będzie zobowiązany do dokonania zmniejszenia kosztów podatkowych o kwotę wynikającą z faktury lub innego dokumentu z upływem 90 dni od daty zaliczenia tej kwoty do kosztów uzyskania przychodów, jeżeli w tym terminie kwota ta nie zostanie uregulowana.

Ust. 3 art. 15b omawianej ustawy wskazuje, iż zmniejszenia, o którym mowa w ust. 1 lub 2, dokonuje się w miesiącu, w którym upływa termin określony w tych przepisach.

Jeżeli po dokonaniu zmniejszenia, o którym mowa w ust. 1 lub 2, zobowiązanie zostanie uregulowane, podatnik w miesiącu, w którym uregulował zobowiązanie, zwiększa koszty uzyskania przychodów o kwotę dokonanego zmniejszenia (art. 15b ust. 4 powołanej ustawy).

Jak stanowi art. 15b ust. 5 cyt. ustawy, jeżeli w miesiącu, w którym podatnik ma obowiązek dokonać zmniejszenia, o którym mowa w ust. 1 lub 2, podatnik nie ponosi kosztów uzyskania przychodów lub poniesione koszty są niższe od kwoty zmniejszenia, wówczas ma obowiązek zwiększyć przychody o kwotę, o którą nie zostały zmniejszone koszty uzyskania przychodów.

Wobec powyższego, jeżeli w miesiącu, w którym powinno nastąpić zmniejszenie kosztów uzyskania przychodów, podatnik nie ponosi kosztów podatkowych lub poniesione koszty podatkowe są niższe niż kwota stosownego zmniejszenia, wówczas ma on obowiązek zwiększenia przychodów podatkowych o kwotę, o którą nie pomniejszył kosztów uzyskania przychodów.

Powyższe przepisy ust. 1 - 5 stosuje się odpowiednio, w przypadku nabycia lub wytworzenia środków trwałych albo nabycia wartości niematerialnych i prawnych, do tej części odpisów amortyzacyjnych, które podatnik zaliczył do kosztów uzyskania przychodów (art. 15b ust. 6 ww. ustawy).

Nowe przepisy regulują również sytuację, w której podatnik nie rozpoczął jeszcze amortyzacji, a termin określony w przepisach (tj. termin 30 dni od upływu terminu płatności lub termin płatności - jeżeli jest on dłuższy niż 60 dni) upływa nie później niż w miesiącu następującym po miesiącu wprowadzenia środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Stosownie do treści art. 15b ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w przypadku nabycia lub wytworzenia środków trwałych albo nabycia wartości niematerialnych i prawnych, jeżeli termin, o którym mowa w ust. 1 lub 2, upływa nie później niż w miesiącu następującym po miesiącu wprowadzenia ich do ewidencji, do kosztów uzyskania przychodów zalicza się odpisy amortyzacyjne od tych środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych w części, w jakiej ich cena nabycia lub koszt wytworzenia wynikający z dokumentów, o których mowa w ust. 1, zostały uregulowane w terminie określonym w ust. 1 lub 2. Jeżeli zobowiązanie zostało uregulowane w terminie późniejszym, podatnik w miesiącu uregulowania tego zobowiązania zwiększa koszty uzyskania przychodów o kwotę odpisów amortyzacyjnych, które nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów na podstawie zdania pierwszego.

Wobec powyższego, podatnik będzie mógł zaliczyć odpisy amortyzacyjne do kosztów podatkowych, jeżeli w określonym przepisami terminie (tj. w terminie 30 dni od upływu terminu płatności lub w terminie płatności - jeżeli jest on dłuższy niż 60 dni) ureguluje zobowiązanie z tytułu nabycia (wytworzenia) środka trwałego albo nabycia wartości niematerialnych i prawnych.

W myśl art. 15b ust. 8 ww. ustawy, jeżeli zgodnie z art. 15 zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów kwoty wynikającej z dokumentów, o których mowa w ust. 1, nastąpi po upływie terminu określonego w ust. 1 lub 2, to zaliczenie tej kwoty do kosztów uzyskania przychodów następuje z uwzględnieniem art. 15, z tym że nie wcześniej niż w miesiącu jej uregulowania.

Zatem, w sytuacji dokonania przez podatnika korekty kosztów podatkowych polegającej na ich zmniejszeniu (ewentualnie korekty przychodów podatkowych polegającej na ich zwiększeniu) i późniejszego uregulowania zobowiązania, podatnik będzie uprawniony do zwiększenia kosztów podatkowych o kwotę dokonanej korekty w miesiącu uregulowania zobowiązania.

Przedstawione powyżej przepisy dotyczące korekty kosztów uzyskania przychodów w przypadku nieuregulowania zobowiązania mają zastosowanie zarówno w sytuacji, gdy podatnik nie zapłacił całej kwoty, jak też wtedy, gdy uregulował swoje zobowiązanie tylko w części, co wynika z treści art. 15b ust. 9 powołanej ustawy.

Zmniejszenia kosztów podatkowych (ewentualnie zwiększenia przychodów podatkowych) należy zatem dokonać w odniesieniu do tej kwoty wynikającej z faktury lub innego dokumentu, która została uprzednio zaliczona do kosztów podatkowych, a która nie została zapłacona w terminie 30 dni od upływu terminu płatności lub 90 dni od zaliczenia jej do kosztów podatkowych, jeżeli termin płatności jest dłuższy niż 60 dni.

Regulacje dotyczące korekty kosztów uzyskania przychodów, nie znajdą zastosowania do podatnika, który kwoty wynikającej z faktury lub innego dokumentu, nie zaliczył do kosztów uzyskania przychodów. Zatem, nieuregulowanie kwoty wynikającej z faktury lub innego dokumentu nie będzie powodowało obowiązku korygowania kosztów podatkowych.

Z okoliczności wskazanych we wniosku wynika, że Spółka zawarła umowę z Generalnym Wykonawcą na roboty budowlane oraz rozruch elektrowni biogazowej. Umowa przewiduje możliwość realizowania robót przez Generalnego Wykonawcę z wykorzystaniem usług świadczonych przez Podwykonawców, którzy zawrą umowy bezpośrednio z Generalnym Wykonawcą, za zgodą Wnioskodawcy. Umowa przewiduje, że w sytuacji, gdy Podwykonawca skieruje roszczenie bezpośrednio przeciwko Wnioskodawcy, Wnioskodawca ma prawo zapłacić wynagrodzenie za roboty bezpośrednio na rzecz danego Podwykonawcy i potrącić tak wypłaconą kwotę z wynagrodzenia należnego Generalnemu Wykonawcy na podstawie umowy łączącej Wnioskodawcę z Generalnym Wykonawcą lub Wnioskodawca ma prawo żądać od Generalnego Wykonawcy zwrotu w całości wypłaconej przez Wnioskodawcę na rzecz Podwykonawcy kwoty. Wnioskodawca i Generalny Wykonawca planują zawierać z Podwykonawcami porozumienia dotyczącego regulowania należności Podwykonawcy, które będzie zawierane każdorazowo w zakresie dotyczącym konkretnych faktur. Mocą tego porozumienia Wnioskodawca zobowiąże się do uregulowania na rzecz Podwykonawcy konkretnych faktur.

Zgodnie z art. 498 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), gdy dwie osoby są jednocześnie względem siebie dłużnikami i wierzycielami, każda z nich może potrącić swoją wierzytelność z wierzytelności drugiej strony, jeżeli przedmiotem obu wierzytelności są pieniądze lub rzeczy tej samej jakości oznaczone tylko co do gatunku, a obie wierzytelności są wymagalne i mogą być dochodzone przed sądem lub przed innym organem państwowym. Wskutek potrącenia obie wierzytelności umarzają się nawzajem do wysokości wierzytelności niższej.

Powyższe oznacza, iż potrącenie wierzytelności jest jedną z form wygaśnięcia zobowiązania w wyniku wykonania świadczenia poprzez umorzenie wzajemnych wierzytelności między stronami. Wygaśnięcie zobowiązania przez potrącenie (kompensata wierzytelności), następuje wówczas, gdy jedna strona jest w stosunku do drugiej dłużnikiem i jednocześnie wierzycielem, tj. ma zarówno wierzytelności, jak i zobowiązania względem drugiej strony.

Potrącenie zatem stanowi formę wzajemnej zapłaty za istniejące pomiędzy stronami zobowiązania, co pozwala na traktowanie jej na równi z zapłatą.

Kwoty objętej potrąceniem nie można zatem uznać za kwotę nieuregulowaną w rozumieniu art. 15b ust. 1 ustawy podatku dochodowym od osób prawnych.

Wobec powyższego, uregulowanie kwoty wynikającej z faktury wystawionej przez Generalnego Wykonawcę w drodze potrącenia kwot wypłaconych Podwykonawcom w wykonaniu porozumień, z kwotami wynagrodzenia należnego Generalnemu Wykonawcy stanowi uregulowanie należności w rozumieniu przepisów prawa podatkowego. W konsekwencji, w części należności wynikających z faktur wystawionych przez Generalnego Wykonawcę, które zostaną uregulowane w drodze potrącenia nie powstanie dla Wnioskodawcy po upływie terminów wskazanych w ust. 1 i 2 art. 15b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych obowiązek zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów (lub odpowiednio zwiększenia przychodów w razie braku kosztów) o kwoty w ten sposób uregulowane na rzecz Generalnego Wykonawcy. Podobnie nie zaktualizuje się wynikające z art. 15b ww. ustawy ograniczenie w zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych w części, w której wydatki na wytworzenie danego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej zostały uregulowane w drodze omawianego potrącenia.

Reasumując, uregulowanie przez Wnioskodawcę należności wynikającej z faktury wystawionej przez Generalnego Wykonawcy w drodze potrącenia kwot wypłaconych Podwykonawcom w wykonaniu porozumień, z kwotami wynagrodzenia należnego Generalnemu Wykonawcy nie zaktualizuje obowiązku skorygowania przez Wnioskodawcę kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Ponadto informuje się, iż w zakresie podatku od towarów i usług zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.