INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością przedstawione we wniosku z dnia 06 grudnia 2011 r. (data wpływu 12 grudnia 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 grudnia 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka w ramach działalności deweloperskiej polegającej na budowie lokali mieszkalnych z przeznaczeniem na sprzedaż korzysta z kredytów, czego skutkiem są koszty w postaci odsetek, prowizji bankowych oraz koszty poręczeń kredytów. Realizowane projekty nie stanowią dla Spółki środków trwałych w rozumieniu ustawy o rachunkowości.

W posiadanej polityce rachunkowości Spółka przyjęła, iż odsetki od kredytu, prowizja od kredytu oraz koszty ubezpieczenia kredytu księgowane są bezpośrednio w koszty (nie są aktywowane na produkcję w toku) i wpływają na wynik finansowy roku, w którym zostały poniesione.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy koszty prowizji od kredytu bankowego, zaciągniętego przez dewelopera na budowę mieszkań przeznaczonych do sprzedaży, stanowią koszt uzyskania przychodów w dacie ich zapłaty (potrącenia), czy też podlegają rozliczeniu w czasie na okres spłaty kredytu...
2. Czy odsetki od kredytu bankowego, zaciągniętego przez dewelopera na budowę mieszkań przeznaczonych do sprzedaży, stanowią koszt uzyskania przychodów w dacie ich zapłaty, czy też podlegają rozliczeniu w czasie i są kosztem podatkowym dopiero w dacie sprzedaży mieszkań...

Zdaniem Wnioskodawcy, ww. koszty należy potraktować dla celów podatkowych jako tzw. koszty pośrednie i w konsekwencji ująć je w rachunku podatkowym zgodnie z art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w dacie ich poniesienia.

W ogólnym rozumieniu specyfika działalności deweloperskiej, czym zajmuje się Spółka, polega na budowie lokali mieszkalnych przeznaczonych na sprzedaż. Lokale te stanowią produkty dewelopera. W celu ich wybudowania deweloper jest zmuszony ponieść szereg wydatków, w tym finansowanych kredytami / pożyczkami. Skoro kosztami o charakterze bezpośrednim są wszelkie koszty związane z wytworzeniem wyrobów i usług - to w przypadku dewelopera kosztami bezpośrednimi będą te wydatki, które poniósł na budowę sprzedawanych lokali.

Koszty w postaci odsetek, prowizji i ubezpieczenia kredytu nie są bezpośrednio związane z przychodami powstającymi poprzez sprzedaż lokali mieszkalnych.

Mając na uwadze regulacje ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Dla prawidłowego zaklasyfikowania kosztów odsetek od kredytu, prowizji oraz ubezpieczenia kredytu oraz prawidłowego określenia momentu zaliczenia ich w ciężar kosztów uzyskania przychodów, ważne jest rozstrzygnięcie, jaki jest rodzaj powiązania tych kosztów z przychodami.

Na podstawie art. 15 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c.

Art. 15 ust. 4d mówi natomiast, że koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Z uwagi na fakt, iż przepisy podatkowe nie wskazują jednoznacznie na warunki klasyfikacji na koszty pośrednie i bezpośrednie, Spółka uważa, że koszty w postaci odsetek, prowizji i ubezpieczenia kredytu nie są bezpośrednio związane z przychodami powstającymi poprzez sprzedaż lokali mieszkalnych, ponieważ finansowanie oraz koszty z finansowaniem związane stanowią funkcję poboczną w stosunku do takich kosztów, jak koszty wykonania obiektów i nie powodują bezpośredniego powstania danego gotowego obiektu.

Dodatkowo, Spółka pragnie wskazać, że prawidłowość uznania poszczególnych kosztów finansowania działalności deweloperskiej, takich jak odsetki od kredytu, prowizje itp. za koszty inne niż bezpośrednio związane z uzyskaniem przychodów znajduje potwierdzenie w doktrynie podatkowej oraz interpretacjach prawa podatkowego i zasadniczo nie budzi wątpliwości organów podatkowych.

Przykładowo Spółka pragnie przywołać następujące interpretacje wskazujące na prawidłowość takiego ujęcia kosztów:

• interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 28 października 2008 r. (IPPB3/423-1086/08-4/DG): „odsetki oraz zrealizowane różnice kursowe od kredytu/pożyczki na realizację przedsięwzięcia deweloperskiego stanowią koszty uzyskania przychodów inne niż bezpośrednio związane z przychodami, ponieważ ich poniesienie ma pośredni związek z uzyskaniem przychodów przez Spółkę - w omawianym przypadku przychodów z tytułu sprzedaży lokali mieszkalnych”,
• interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 11 lutego 2010 r. sygn. IPPB5/423-722/09-4/IŚ,
• interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 15 maja 2009 r. sygn. IPPB5/423-95/09-2/DG,
• interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 20 stycznia 2009 r. sygn. IPPB3/423-1224/08-4/DG.
  
  

Ponadto należy zauważyć, iż zgodnie z powszechnie przyjętym w doktrynie poglądem, w konkretnym stanie faktycznym o charakterze danego kosztu decyduje przyjęta polityka w zakresie rachunkowości, będąca odzwierciedleniem rodzaju działalności wykonywanej przez podatnika. Innymi słowy, wybór rozwiązania księgowego należy do jednostki, której kierownik przyjmuje w tym zakresie odpowiednie ustalenia w zakładowym planie kont.

Wskazane w cytowanych przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych określenie, że dniem poniesienia kosztu jest dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych oznacza, że dla celów podatkowych koszt ten należy rozpoznać w oparciu o uregulowania wynikające z rachunkowości.

Dodatkowym potwierdzeniem na słuszność powyższego stwierdzenia jest też art. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, który wyraźnie wskazuje, że księgi rachunkowe prowadzone zgodnie z ustawą o rachunkowości powinny zapewnić określenie wysokości dochodu do opodatkowania (straty) i wysokości należnego podatku za rok podatkowy. Ujęcie (zaksięgowanie) kosztu w księgach rachunkowych określa więc datę powstania kosztu podatkowego. Przepisy o rachunkowości decydują, na który dzień ujmuje się w księgach rachunkowych koszt, a tym samym przesądzają o dacie poniesienia kosztu podatkowego, z zastrzeżeniem rezerw i biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Ponieważ w posiadanej polityce rachunkowości Spółka przyjęła, iż odsetki od kredytu, prowizja od kredytu oraz koszty ubezpieczenia kredytu księgowane są bezpośrednio w koszty (nie są aktywowane na produkcję w toku) i wpływają na wynik finansowy roku, w którym zostały poniesione, zasadne jest stwierdzenie, że również dla celów podatkowych przedmiotowe wydatki stanowią koszt w dacie ich poniesienia.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

I tak, w świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 ustawy, stanowić mogą koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo – skutkowym z osiąganymi przychodami. Właściwa i zgodna z treścią ustawowej regulacji kwalifikacja kosztów uzyskania przychodów powinna brać pod uwagę:

• przeznaczenie wydatku (jego celowość, zasadność dla funkcjonowania podmiotu) oraz
• potencjalną możliwość (analizowaną w dacie poniesienia wydatku na podstawie obiektywnych przesłanek) przyczynienia się danego wydatku do osiągnięcia przychodu.
  
  

Natomiast dla ustalenia momentu zaliczenia wydatków w ciężar kosztów uzyskania przychodów, podatnik powinien rozpoznać rodzaj powiązania kosztów z przychodami. W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania koszty podatkowe można podzielić na:

• bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód - art. 15 ust. 4, ust. 4b - 4c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych),
• inne niż bezpośrednio związane z przychodami, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie - art. 15 ust. 4d i ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych).
  
  

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera definicji kosztu „bezpośredniego” oraz kosztu „pośredniego”, a brak takiej definicji związany jest z nieokreślonością tych pojęć i brakiem stałych, niezmiennych kryteriów oceny wystąpienia bezpośredniego lub jedynie pośredniego związku takich kosztów z przychodami osoby prawnej w konkretnym przypadku. W efekcie te same wydatki mogą być w danych warunkach bezpośrednimi, zaś w innych jedynie pośrednimi kosztami uzyskania przychodu. Ocena tej kwestii musi być więc dokonywana w każdym przypadku na tle określonej sytuacji, przy uwzględnieniu indywidualnych cech działalności podatnika, w warunkach której wydatki te są ponoszone. Przy czym jeżeli określone wydatki można powiązać z osiąganiem konkretnego przychodu, to bez względu na możliwość jednoczesnego wywiedzenia pośredniego związku tych wydatków z ewentualnymi innymi przychodami, zaliczenie ich do kosztów uzyskania przychodów ocenić należy w kontekście tego przychodu, z którym wydatki te są bezpośrednio związane. Należy także podkreślić, że w konkretnym, sprecyzowanym stanie faktycznym, o charakterze omawianych kosztów decyduje przyjęta przez jednostkę polityka w zakresie rachunkowości, będąca odzwierciedleniem rodzaju działalności wykonywanej przez podatnika.

Zgodnie z ugruntowanym poglądem, kosztami uzyskania przychodów bezpośrednio związanymi z przychodami są takie wydatki, których poniesienie przekłada się wprost (w sposób bezpośredni) na uzyskanie konkretnych przychodów. W ich przypadku możliwe jest „zidentyfikowanie” wpływu danego kosztu na przychody podatnika, tj. ustalenie w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód.

Natomiast pośrednie koszty uzyskania przychodów to takie wydatki, których nie da się przypisać wprost do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia. Nie pozostają one w uchwytnym związku z konkretnymi przysporzeniami podatnika - brak jest możliwości ustalenia, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód.

Moment potrącalności kosztów został przez ustawodawcę uregulowany w art. 15 ust. 4 – 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Jak stanowi art. 15 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c.

Koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po zakończeniu tego roku podatkowego do dnia:

1. sporządzenia sprawozdania finansowego, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia zeznania, jeżeli podatnicy są obowiązani do sporządzania takiego sprawozdania, albo
2. złożenia zeznania, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia tego zeznania, jeżeli podatnicy, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie są obowiązani do sporządzania sprawozdania finansowego

   - są potrącalne w roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody (art. 15 ust. 4b omawianej ustawy).

Koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po dniu, o którym mowa w ust. 4b pkt 1 albo pkt 2, są potrącalne w roku podatkowym następującym po roku, za który sporządzane jest sprawozdanie finansowe lub składane zeznanie (art. 15 ust. 4c ww. ustawy).

Stosownie do brzmienia art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

W myśl art. 15 ust. 4e ww. ustawy, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f – 4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Zgodnie z treścią cytowanego przepisu, dla momentu uznania wydatku za koszt uzyskania przychodów istotny pozostaje moment ujęcia go w księgach rachunkowych, na podstawie przepisów ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t. j. Dz. U. z 2009 r. Nr 152, poz. 1223 ze zm.). Nie chodzi przy tym o jakiekolwiek ujęcie wydatku w księgach, ale jego „ujęcie jako kosztu”, czyli uznanie przez podatnika za koszt z punktu widzenia przepisów o rachunkowości, przy zachowaniu m.in. zasady ostrożności (art. 7 ustawy o rachunkowości), zasady istotności (art. 8 ww. ustawy) oraz zasady współmierności przychodów i kosztów (art. 6 tej ustawy), z uwzględnieniem przyjętej przez niego polityki rachunkowości. Oznacza to, że ujmowanie wydatków jako kosztów zgodnie z zasadami rachunkowości przyjętymi przez podatnika przekłada się na moment ich potrącalności dla celów podatkowych. W tym miejscu nadmienić należy, że na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych pojęcie zapłaty nie jest tożsame z poniesieniem kosztu uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 4e tej ustawy.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca jest spółką, która prowadzi działalność deweloperską, polegającą na budowie lokali mieszkalnych z przeznaczeniem na sprzedaż. W związku z tym, Spółka korzysta z kredytów, czego skutkiem są koszty w postaci odsetek, prowizji bankowych oraz koszty poręczeń kredytów. Jak wskazała Spółka, realizowane projekty nie stanowią dla Niej środków trwałych w rozumieniu ustawy o rachunkowości. Jednocześnie Spółka podkreśliła, że w posiadanej polityce rachunkowości przyjęła, iż odsetki od kredytu, prowizja od kredytu oraz koszty ubezpieczenia kredytu księgowane są bezpośrednio w koszty (nie są aktywowane na produkcję w toku) i wpływają na wynik finansowy roku, w którym zostały poniesione.

Wnioskodawca przedmiotowe koszty traktuje dla celów podatkowych jako tzw. koszty pośrednie i w konsekwencji ujmuje je w rachunku podatkowym zgodnie z art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w dacie ich poniesienia.

Jednocześnie tut. Organ pragnie zaznaczyć, że Spółka w przedstawionych pytaniach podatkowych posługuje się określeniem „w dacie ich zapłaty (potrącenia)” i „w dacie zapłaty”.

Pojęcie zapłaty nie jest jednak tożsame z poniesieniem kosztu uzyskania przychodów.

Odnosząc powyższe do przedstawionych uregulowań ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, stwierdzić należy, iż nie ulega wątpliwości, że – co do zasady – wydatki, które Spółka ponosi na finansowanie procesu deweloperskiego w postaci odsetek i prowizji od zaciągniętych kredytów są ponoszone w związku z prawidłowym funkcjonowaniem i prowadzeniem przez Nią działalności gospodarczej. Wobec tego – o ile zostały właściwie udokumentowane – będą spełniały kryteria określone w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, przez co można zaliczyć je do kosztów uzyskania przychodów.

Co do ustalenia momentu ujęcia tych wydatków w kosztach uzyskania przychodów, tut. Organ pragnie podkreślić, że – jak już wspomniano powyżej – w prawie podatkowym nie ma jednej normy, jednoznacznie przesądzającej, które koszty są związane bezpośrednio, a które pośrednio z przychodami. Analiza ta nie może być jednak dokonana in abstracto, lecz musi brać pod uwagę okoliczności każdego konkretnego przypadku. Ocena tej kwestii musi więc być dokonywana w każdym indywidualnym przypadku in concreto, nie ma bowiem jednej reguły kwalifikacji kosztów w różnych stanach faktycznych.

Mając zatem na uwadze powyższe oraz fakt, że koszty z tytułu prowizji oraz odsetek od kredytu bankowego zaciągniętego na finansowanie budowy mieszkań przeznaczonych na sprzedaż, nie są ujmowane przez Spółkę – zgodnie z przyjętą przez Nią polityką rachunkowości – do kosztów wytworzenia danego lokalu mieszkalnego (nie są aktywowane na produkcję w toku), powoduje w konsekwencji, że zasadnym jest zakwalifikowanie przedmiotowych kosztów, jako kosztów innych niż bezpośrednio związanych z przychodami w myśl art. 15 ust. 4d i ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Wydatki te (jako koszty pośrednie) będą stanowiły koszty uzyskania przychodów w dacie ich poniesienia, a więc w momencie ujęcia dowodu księgowego dokumentującego ich poniesienie w księgach rachunkowych na określony dzień.

Jednocześnie tut. Organ pragnie wskazać, że odnosząc niniejsze wydatki w koszty podatkowe, Spółka jest również zobligowana do uwzględnienia norm ustanowionych w art. 16 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Należy mieć bowiem na uwadze, że w stosunku do odsetek (nie tylko do odsetek od kredytów) w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych, określony został szczególny tryb zaliczenia w koszty uzyskania przychodów.

Z treści art. 16 ust. 1 pkt 10 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wynika, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na spłatę pożyczek (kredytów), z wyjątkiem skapitalizowanych odsetek od tych pożyczek (kredytów) (…).

Natomiast, zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 11 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów naliczonych, lecz nie zapłaconych albo umorzonych odsetek od zobowiązań, w tym również od pożyczek (kredytów).

Zatem, a contrario kosztami uzyskania przychodów będą skapitalizowane oraz naliczone i zapłacone odsetki od pożyczek czy kredytów.

Podsumowując powyższe, zauważyć należy, że możliwość zaliczenia zapłaconych odsetek od kredytów do kosztów podatkowych wynika z przepisów art. 16 ust. 1 pkt 10 lit. a) oraz art. 16 ust. 1 pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, z kolei przepisy art. 15 ust. 4d i ust. 4e tej ustawy przesądzają o dacie, w której wydatki pośrednio związane z przychodami, mogą być zaliczone do kosztów podatkowych.

Dlatego też, stanowisko Wnioskodawcy na gruncie rozpatrywanej sprawy uznać należy za prawidłowe, o ile dzień zapłaty przedmiotowych odsetek i prowizji jest dniem, na który Spółka ujmuje te koszty w księgach rachunkowych (księguje) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dniem, na który ujmuje te koszty na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z zastrzeżeniem sytuacji ujęcia ich jako kosztów rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Reasumując, mając na względzie przyjętą przez Spółkę politykę w zakresie rachunkowości, stwierdzić należy, że koszty w postaci prowizji od kredytu bankowego zaciągniętego na budowę mieszkań przeznaczonych na sprzedaż, stanowią koszty inne niż bezpośrednio związane z przychodami, które potrącalne są na zasadach wskazanych w art. 15 ust. 4d i ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, tj. w dacie ich poniesienia, rozumianej jako moment ujęcia kosztu w księgach rachunkowych.

Z kolei koszty w postaci odsetek od kredytu bankowego zaciągniętego na budowę mieszkań przeznaczonych na sprzedaż, stanowią koszty inne niż bezpośrednio związane z przychodami, które potrącalne są na zasadach wskazanych w art. 15 ust. 4d i ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, z uwzględnieniem regulacji art. 16 ust. 1 pkt 10 lit. a) lub pkt 11 tej ustawy.

Jednocześnie należy wskazać, iż wykazanie związku poniesionych kosztów z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz okoliczności, że ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiąganych przychodów, obciąża Podatnika.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.