INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością przedstawione we wniosku z dnia 06 grudnia 2011 r. (data wpływu 12.12.2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie odpisów amortyzacyjnych zaliczanych do kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 grudnia 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie odpisów amortyzacyjnych zaliczanych do kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka prowadzi działalność gospodarczą pod firmą Sp. z o.o.

Spółka w 2008 r. kupiła budynek, który wprowadziła do ewidencji środków trwałych i amortyzowała do XII.2009 r. Budynek wykorzystywany był w prowadzonej działalności gospodarczej, służył jako magazyn. W 2009 r. Spółka podjęła decyzję o przekwalifikowaniu budynku do inwestycji w nieruchomości, których celem jest uzyskiwanie bezpośrednich korzyści w postaci wzrostu ich wartości lub innych pożytków np. w postaci przychodów z ich najmu lub dzierżawy. W związku z powyższym, Spółka dokonała przekwalifikowania budynku ze środków trwałych do inwestycji w nieruchomości na podstawie art. 3 ust. 1 pkt 17 ustawy o rachunkowości, a wyceny dokonała wg cen rynkowych zgodnie z art. 28 ust. 1 pkt 1a ustawy o rachunkowości. Różnicę z wyceny Spółka zaliczyła do pozostałych przychodów operacyjnych. W miesiącu, w którym nastąpiło przekwalifikowanie Spółka sporządziła dokument LT w związku z wycofaniem budynku z ewidencji środków trwałych, który ponownie wprowadziła dowodem OT do nowo założonej ewidencji „Inwestycji w nieruchomości”. W miesiącu, w którym nastąpiło przekwalifikowanie budynku ze środków trwałych do inwestycji w nieruchomości Spółka wstrzymała naliczanie amortyzacji zarówno do celów bilansowych, jak i podatkowych, uznając, że nie ma do tego prawa ze względu na wycenę budynku na podstawie wyceny rzeczoznawczy wg cen rynkowych. Odpisy amortyzacyjne nie były naliczane za 2010 r. i 2011 r.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Spółka może naliczyć odpis amortyzacyjny za 2010 r. i poprzez złożenie korekty zeznania rocznego CIT-8 za 2010 r. uwzględnić odpis amortyzacyjny ustalony od wartości początkowej przed przekwalifikowaniem w kwocie 98 995,10 zł w kosztach uzyskania przychodu. Natomiast odpis amortyzacyjny za 2011 r. w kwocie 98 995,10 zł uwzględnić jako koszt uzyskania przychodu w zeznaniu rocznym CIT-8, które będzie złożone do 31.03.2012 r....

Zdaniem Wnioskodawcy, przekwalifikowanie budynku ze środków trwałych do inwestycji w nieruchomości na podstawie art. 3 ust. 1 pkt 17 ustawy o rachunkowości i wybór metody wyceny na podstawie art. 28 ust. 1 pkt 1a ustawy o rachunkowości według ceny rynkowej powoduje zaprzestanie naliczania odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej tych środków trwałych tylko na gruncie prawa bilansowego. Ponieważ ustawa o rachunkowości z dnia 29.09.1994 r. definiuje odrębnie:

• środki trwałe (art. 3 ust. 1 pkt 15) jako rzeczowe aktywa trwałe i zrównane z nimi, o przewidywanym okresie ekonomicznej użyteczności dłuższym niż rok, kompletne, zdatne do użytku i przeznaczone na potrzeby jednostki,
• inwestycje (art. 3 ust. 1 pkt 17) jako aktywa posiadane przez jednostkę w celu osiągnięcia z nich korzyści ekonomicznych wynikających z przyrostu wartości tych aktywów, uzyskania przychodów w formie odsetek, dywidend lub innych pożytków, w tym również z transakcji handlowej, a w szczególności aktywa finansowe oraz te nieruchomości i wartości niematerialne i prawne, które nie są użytkowane przez jednostkę, lecz są posiadane przez nią w celu osiągnięcia tych korzyści.
  
  

Ustawa o rachunkowości wyraźnie rozdziela pojęcie środków trwałych i inwestycji, różnicując je ze względu na ich przeznaczenie, tj. środki trwałe przeznaczone na potrzeby jednostki, inwestycje przeznaczone na osiąganie korzyści z przyrostu ich wartości lub innych pożytków. Natomiast ustawa z dnia 15.02.1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera takiego podziału.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodu są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Na podstawie art. 16a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

   - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Z treści powołanych przepisów wynika, że amortyzacja dotyczy zarówno środków trwałych używanych w działalności gospodarczej, jak i wynajmowanych. Fakt dokonania przekwalifikowania środków trwałych do inwestycji w nieruchomości na podstawie ustawy o rachunkowości nie powoduje zaprzestania amortyzowania środków trwałych do celów podatku dochodowego od osób prawnych, nie zmienia kwalifikacji ww. budynku jako środka trwałego.

Spółka wprowadzając po przekwalifikowaniu środki trwałe do nowo utworzonej ewidencji oznaczonej jako „Inwestycje w nieruchomości” na podstawie dokumentu OT spełnia warunek art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, który wskazuje na konieczność prowadzenia ewidencji niezbędnej do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 16a - 16m ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Wobec powyższego, Spółka wskazuje, że może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu amortyzację za 2010 r. obliczoną od wartości początkowej przed przekwalifikowaniem w wysokości 98 995,10 zł poprzez złożenie korekty zeznania rocznego CIT-8 za 2010 r. oraz powiększyć koszty uzyskania przychodu o kwotę amortyzacji rocznej w wysokości 98 995,10 zł za 2011 r. w zeznaniu rocznym CIT-8 za 2011 r., które zostanie złożone do 31.03.2012 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.