INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, przedstawione we wniosku z dnia 30 listopada 2011 r. (data wpływu 13 grudnia 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 grudnia 2011 r. został złożony ww. wniosek – uzupełniony pismem sygnowanym datą 30 listopada 2011 r. (data wpływu 17 lutego 2012 r.) – o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi sprzedaż systemów instalacyjnych z tworzyw sztucznych (np. rury, przyłącza, studzienki z tworzyw sztucznych i inne) konfekcjonowanych bądź produkcji własnej

Szerokie spektrum działalności oraz wysoka konkurencyjność na rynku w ramach poszczególnego asortymentu wymusza na Spółce podejmowanie wielu działań, których celem jest prezentacja i reklama Jej wyrobów, dbałość o rozpoznawalność marki produktów poprzez utrwalenie logo, pod którym sprzedawane są wyroby Spółki, co ma prowadzić do intensyfikacji sprzedaży (zwiększania wolumenu sprzedaży).

W tym celu, Spółka ponosi wydatki na rozmaite artykuły – drobne upominki rzeczowe (o wartości od kilku do kilkudziesięciu PLN) oznaczone logiem, pod którym sprzedawane są wyroby Spółki. Każdy drobny upominek jest oznaczony logiem, pod którym jest sprzedawany, a w niektórych przypadkach na gadżecie zamieszczony jest również adres www strony internetowej Spółki, gdzie znajduje się oferta produktów Spółki, a także dane teleadresowe dla celów ułatwienia kontaktu z Wnioskodawcą w przypadku zainteresowania ofertą, chęci dokonania zakupu itd.

Wśród zakupionych artykułów są w szczególności:

• koszulki,
• długopisy,
• pióra,
• ołówki,
• kosmetyczki,
• plecaki,
• kalkulatory,
• alkomaty,
• pendrive’y,
• portfele,
• komplety drobnych narzędzi w etui, zawierające nożyczki, pensetę, mały długopis, pilniczek do paznokci, szpilkę, wykałaczkę, nożyk (tzw. swiss card),
• scyzoryki wielofunkcyjne,
• bloki, zeszyty,
• ubrania (spodnie, bluzy, koszulki, rękawice itp.),
• kalibratory,
• kubki,
• zegary,
• torby reklamowe,
• balony,
• etui na długopisy lub komórki,
• smycze do telefonów,
• parasole itp.
  
  

Przedmioty te są następnie wydawane kontrahentom dokonującym zakupów produktów Wnioskodawcy w sieci dystrybucji Spółki (oprócz sprzedaży bezpośredniej, Spółka rozprowadza określone produkty poprzez sieć dystrybucji, tj. swoich partnerów handlowych, dystrybutorów, redystrybutorów (dystrybutorów pośrednich), których nabywcami są z kolei albo finalni odbiorcy (np. firmy wykonawcze itp.), albo sklepy, które prowadzą dalszą sprzedaż produktów Spółki do finalnych odbiorców), czy np. podczas targów, na których Spółka oferuje swoje produkty, jako forma zachęty do dalszych zakupów lub są formą nagrody za dokonane zakupy. Przedmioty te są również wydawane potencjalnym kontrahentom, np. przy okazji targów albo podczas wizyty w punkcie handlowym w celu dokonania zakupów lub zasięgnięcia informacji o oferowanym asortymencie, po to, aby zachęcić ich do dokonania zakupu asortymentu właśnie Zainteresowanego.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy wydatki Spółki, o których mowa w opisie stanu faktycznego, Wnioskodawca może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów, o których mowa w art. 15 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.)...

Zdaniem Wnioskodawcy, przedmiotowe wydatki stanowią koszty uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.).

Uzasadnienie:

Zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określa ustawa z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 tej ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Art. 16 ust. 1 pkt 28 ww. ustawy stanowi z kolei, iż nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.

Powołane przepisy wskazują zatem, że ustawodawca konstrukcję kosztów w podatku dochodowym od osób prawnych oparł na zasadzie klauzuli generalnej (uznając za podatkowe koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów oraz zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów) z enumeratywnym wyłączeniem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy.

Aby więc określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowo – skutkowy tego typu, że poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu, zachowanie albo zabezpieczenie jego źródła. Dodatkowo, wydatek taki nie może być wyszczególniony w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zawierającym katalog wydatków nie stanowiących kosztów podatkowych.

Jednocześnie – co istotne – ww. ustawa nie definiuje pojęcia reprezentacji i reklamy, w związku z czym – jak wskazuje Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji nr ILPB1/415-707/10-2/KŁ: należy posłużyć się słownikową definicją tych pojęć. Jak wskazuje dalej Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w ww. interpretacji cyt.: „według Słownika Języka Polskiego (red. M. Szymczak, PWN Warszawa 1989) „reprezentacja” to: „okazałość, wystawność w czyimś sposobie życia, związana ze stanowiskiem, pozycją społeczną”. (...) wydatki na reprezentację to wydatki, jakie podatnik ponosi w celu kształtowania i utrwalania korzystnego wizerunku firmy na zewnątrz. Są to przede wszystkim działania polegające na kontaktach oficjalnych i handlowych z innymi podmiotami gospodarczymi, związane w szczególności z utrzymywaniem delegacji lub kontrahentów, uczestnictwem w przyjęciach związanych z pobytem tych podmiotów.

Natomiast według ww. słownika „reklama” to: „rozpowszechnianie informacji o towarach, ich zaletach, wartości, miejscach i możliwościach nabycia, chwalenie kogoś, zalecanie czegoś przez prasę, radio, telewizję, środki (np. plakaty, napisy, ogłoszenia itp.) służące temu celowi.” Pod pojęciem reklamy należy rozumieć ogół działań podatnika zmierzających do rozpowszechniania pochlebnych informacji o firmie, zaletach jej towarów bądź usług, informacji o miejscach i możliwościach ich nabycia – w celu zwrócenia uwagi na towar lub usługę i zachęcenia do ich zakupu. Może to być realizowane przy użyciu zróżnicowanych środków przekazu, w tym poprzez rozpowszechnianie logo firmy. Przy czym samo oznaczenie prezentu (gadżetu) logo firmy nie przesądza jeszcze o jego reklamowym charakterze. Można rozróżnić reklamę towaru, usługi, reklamę marki, a także reklamę samej firmy (przedsiębiorcy). Istotne zatem jest rozróżnienie między nakładami ukierunkowanymi na reprezentowanie firmy oraz budowanie jej prestiżu (reprezentacja), a wydatkami mającymi na celu zachęcanie potencjalnych klientów do nawiązania bądź utrzymania kontaktów z przedsiębiorcą oraz nabywania towarów lub usług danej firmy (reklama). Właściwa kwalifikacja wydatku możliwa jest na podstawie całokształtu działalności prowadzonej przez podatnika, rozmiarów wydatków, ustalenia kręgu obdarowanych, okoliczności wręczania prezentów itp. Należy podkreślić, że o zakwalifikowaniu poszczególnych wydatków do kosztów uzyskania przychodów decyduje podmiot prowadzący działalność gospodarczą, który w swoim własnym interesie winien wykazać istnienie związku przyczynowo – skutkowego poniesionych wydatków z uzyskiwanymi przychodami oraz brak istnienia ww. przesłanek negatywnych. W przypadku materiałów reklamowych o niewielkiej wartości, wydawanych masowo klientom, trudno raczej przypisać im funkcję reprezentacyjną. Ich obecność w rzeczywistości gospodarczej jest tak powszechna, że nie przyczynia się w znacznym stopniu do budowy wizerunku, a logo jako znak graficzny przedsiębiorstwa (firmy) czy produktu stanowi jedynie swojego rodzaju informację handlową.

W tym też rozumieniu, wydatki ponoszone na materiały reklamowe lub upominki o niskiej wartości jednostkowej oznaczone logo firmy, wręczane klientom mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Natomiast w przypadku przekazywania materiałów reklamowych lub prezentów o wyższej wartości, wyselekcjonowanym klientom lub potencjalnym klientom mimo, iż będą oznakowane logo firmy, gdy celem wydatku jest tworzenie pozytywnego wizerunku firmy i budowa odpowiednich relacji z klientami to wydatki takie będą miały charakter reprezentacyjny i w efekcie na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 23 ww. ustawy nie mogą zostać uznane za koszty uzyskania przychodów.”

Zdaniem Spółki, w świetle przedstawionych powyżej definicji oraz wyjaśnienia zawartego w ww. interpretacji, wydatki na zakup gadżetów, o których mowa w opisie stanu faktycznego, nie noszą znamion działań o charakterze reprezentacyjnym. Nie służą one w żadnym stopniu budowaniu pozytywnego wizerunku firmy, czy też kształtowaniu lepszego Jej postrzegania na zewnątrz (zwłaszcza biorąc pod uwagę ich stosunkowo niską wartość i raczej symboliczny charakter, mający utrwalić pamięć o ofercie Spółki – nie mają one żadnych znamion okazałości, czy też wystawności, czyli nie wystąpią przytoczone wyżej przesłanki kwalifikujące je do wydatków na cele reprezentacyjne). Jest to normalna praktyka reklamowa, polegająca na promowaniu logo i marki, pod którymi sprzedawane są produkty Wnioskodawcy. Zainteresowany jako podmiot gospodarczy mając świadomość: konkurencji na rynku i potrzeby reklamowania własnych wyrobów, stara się utrwalać logo i przypominać klientom o produktach Spółki, między innymi poprzez wręczanie gadżetów z widocznym logo, takich jak ww. długopisy, pendrive itp. Te drobne gadżety poprzez swoją codzienną użyteczność przypominają o produktach Spółki poprzez logo tam umieszczone, a ich wręczanie jest obecnie tak powszechne, że raczej ich brak może uchodzić za odstępstwo od zwyczajowych reguł postępowania – stanowią one typowy wydatek o charakterze reklamowym.

Tym samym, zdaniem Wnioskodawcy, przedmiotowe wydatki podlegają zaliczeniu w ciężar kosztów uzyskania przychodów, o których mowa w art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.).

(…)

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określają przepisy art. 15 i art. 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (…).

Przytoczona powyżej regulacja wskazuje, iż podatnik ma możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wszelkich wydatków pod warunkiem, iż nie zostały one wymienione w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz wykaże ich związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, czy też zachowanie albo zabezpieczenie źródła pozyskiwania przychodu. W związku z powyższym, kosztami tymi będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów, w tym również w celu zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów (zachowania albo zabezpieczenia), przy czym dany wydatek nie może być wymieniony w art. 16 ust. 1 ww. ustawy, tj. w katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów.

Innymi słowy, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie znajduje się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Kosztami uzyskania przychodów są zatem wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie bądź zachowanie źródła przychodów.

Należy jednocześnie zaznaczyć, iż prawidłowe zaliczenie wydatku do kosztów uzyskania przychodów uwarunkowane jest wykazaniem jego celowości i związku z przychodem, jak i prawidłowym udokumentowaniem. Trzeba pamiętać, że to na podatniku ciąży obowiązek wykazania związku poniesionych wydatków z przychodami, bo to on wywodzi skutki prawne w postaci zmniejszenia zobowiązania podatkowego.

Nie każdy jednak koszt poniesiony w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów może zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów. Takimi kosztami bowiem nie mogą być wydatki enumeratywnie wymienione w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

I tak, w świetle art. 16 ust. 1 pkt 28 ww. ustawy, do katalogu wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów zaliczają się koszty reprezentacji, w szczególności poniesione na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, że zakres przedmiotowy wyłączenia z kosztów uzyskania przychodów kosztów reprezentacji, wyznacza słownikowe znaczenie pojęcia reprezentacja. Oznacza to, że wymienione przykładowo w art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, koszty związane z usługami gastronomicznymi, zakupem żywności oraz napojów, w tym alkoholowych, nie stanowią kosztów podatkowych w sytuacji, w której realizują cel jakim jest reprezentacja.

Wobec braku legalnej definicji pojęcia reprezentacja, za celowe należy uznać odwołanie się do jej wykładni językowej.

Reprezentacja oznacza „okazałość, wystawność w czyimś sposobie życia, związaną ze stanowiskiem, pozycją społeczną” (Uniwersalny Słownik Języka Polskiego pod redakcją prof. Stanisława Dubisza, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2007).

Przenosząc powyższą definicję na grunt ustawy podatkowej, należy uznać, że reprezentacja to przede wszystkim każde działanie skierowane do istniejących lub potencjalnych kontrahentów podatnika lub osoby trzeciej w celu stworzenia oczekiwanego wizerunku podatnika lub ułatwienia zawarcia umowy lub stworzenia korzystnych warunków jej zawarcia.

Wydatki na reprezentację to koszty, jakie ponosi podatnik w celu wykreowania swojego pozytywnego wizerunku, uwypuklenia swojej zasobności, profesjonalizmu. Wydatki te jednocześnie w sposób pośredni promują firmę. Pojęcie reprezentacji dotyczy kontaktów podatnika w stosunkach z innymi podmiotami i pozostaje w związku z zakresem prowadzonej przez podatnika działalności.

Zgodnie z przyjętym poglądem doktryny prawa podatkowego, za reprezentację uznaje się „występowanie w imieniu podatnika (firmy), wiążące się z okazałością i wytwornością, w celu wywołania jak najlepszego wrażenia przy reprezentowaniu firmy. Reprezentacja to przede wszystkim działania polegające na kontaktach oficjalnych i handlowych z innymi podmiotami gospodarczymi, związane w szczególności z utrzymywaniem delegacji lub kontrahentów, uczestnictwem w przyjęciach związanych z pobytem tych podmiotów” (Brzeziński B., Kalinowski M., Podatek dochodowy od osób prawnych. Komentarz, Warszawa 1997, str. 159). Z powyższego wynika, iż o reprezentacji można mówić w odniesieniu do działań mających na celu stworzenie i utrwalenie jak najkorzystniejszego wizerunku firmy na zewnątrz, to jest w relacji z kontrahentami (ich przedstawicielami), gośćmi i potencjalnymi klientami. Obejmuje ona zarówno działania zmierzające do:

• stworzenia oczekiwanego wizerunku, pozycji podatnika jako podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą, jak i
• stworzenia korzystnych warunków w celu nawiązania nowych lub też podtrzymania (rozszerzenia) dotychczasowych kontaktów.
  
  

Z kolei reklama to działania podmiotu gospodarczego kształtujące popyt na dane towary, usługi lub markę, poprzez poszerzenie wiedzy o nich, mające na celu zachęcenie jak największej liczby potencjalnych klientów do zakupu towarów lub usług tego podmiotu gospodarczego.

Zgodnie z przyjętą linią orzecznictwa z definicji słownikowej wynika, że na gruncie prawa podatkowego pod pojęciem reklamy rozumieć należy ogół działań podatnika zmierzających do rozpowszechniania pochlebnych informacji o firmie, zaletach jej towarów bądź usług, informacji o miejscach i możliwościach ich nabycia - w celu zwrócenia uwagi na towar lub usługę i zachęcenia do ich zakupu. Reklama może mieć charakter publiczny lub niepubliczny.

Od reklamy należy odróżnić również informację handlową o towarach i firmie (np. zawiadomienie o istnieniu firmy, oferowanych produktach i ich cenach). Różni się ona od reklamy tym, iż nie zawiera w sobie elementów wartościujących przedmiot sprzedaży, ani zachęcających do jego nabycia. Wydatki te podobnie jak wydatki na reklamę stosownie do treści art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stanowią koszty uzyskania przychodów.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Spółka podejmuje wiele działań, których celem jest prezentacja i reklama Jej wyrobów, dbałość o rozpoznawalność marki produktów poprzez utrwalenie logo, pod którym sprzedawane są wyroby Spółki, co ma prowadzić do intensyfikacji sprzedaży (zwiększania wolumenu sprzedaży).

W tym celu, Spółka ponosi wydatki na rozmaite artykuły – drobne upominki rzeczowe (o wartości od kilku do kilkudziesięciu PLN) oznaczone logo, pod którym sprzedawane są wyroby Spółki. Każdy drobny upominek jest oznaczony logo, a w niektórych przypadkach na gadżecie zamieszczony jest również adres www strony internetowej Spółki, gdzie znajduje się oferta produktów Spółki a także dane teleadresowe dla celów ułatwienia kontaktu z Wnioskodawcą w przypadku zainteresowania ofertą, chęci dokonania zakupu itd.

Wśród zakupionych artykułów są w szczególności: koszulki, długopisy, pióra, ołówki, kosmetyczki, plecaki, kalkulatory, alkomaty, pendrive’y, portfele, komplety drobnych narzędzi w etui, zawierające nożyczki, pensetę, mały długopis, pilniczek do paznokci, szpilkę, wykałaczkę, nożyk (tzw. swiss card), scyzoryki wielofunkcyjne, bloki, zeszyty, ubrania (spodnie, bluzy, koszulki, rękawice itp.), kalibratory, kubki, zegary, torby reklamowe, balony, etui na długopisy lub komórki, smycze do telefonów, parasole itp.

Przedmioty te są następnie wydawane kontrahentom dokonującym zakupów produktów Wnioskodawcy w sieci dystrybucji Spółki, czy np. podczas targów, na których Spółka oferuje swoje produkty, jako forma zachęty do dalszych zakupów lub są formą nagrody za dokonane zakupy. Przedmioty te są również wydawane potencjalnym kontrahentom, np. przy okazji targów albo podczas wizyty w punkcie handlowym w celu dokonania zakupów lub zasięgnięcia informacji o oferowanym asortymencie, po to, aby zachęcić ich do dokonania zakupu.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwalifikacji prawnej wymienionych wydatków, tj. oceny, czy mogą one stanowić koszty uzyskania przychodów na tle art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W niniejszej sprawie zatem rozstrzygnięcia wymaga kwestia, czy wydatki poniesione na drobne upominki rzeczowe, zawierające widoczne logo Spółki (m in. koszulki, długopisy, kalkulatory, portfele, kubki, balony, smycze do telefonów czy parasole,), ukierunkowane są na reprezentowanie firmy oraz budowanie jej prestiżu (reprezentacja), czy też mają na celu zachęcanie kontrahentów do utrzymania kontaktów oraz nabywania oferowanych produktów i towarów (reklama).

W tym miejscu warto wskazać, iż reklama może być realizowana za pomocą rozmaitych środków wyrazu oraz przy użyciu zróżnicowanych środków przekazu, w tym także poprzez rozpowszechnianie logo firmy. Za logo uznać należy znak handlowy o charakterze graficznym, używany przez daną firmę do identyfikowania marki swojego produktu lub oferowanych usług oraz odróżniania ich od innych (por. J. Thomas Russell, W. Ronald Lane, Reklama według Ottona Kleppnera; Wydawnictwo FELBERG SJA, 2000 r., s. 621). Logo może obejmować zarówno nazwę przedsiębiorcy, jej skrót, jak też nazwę konkretnego produktu lub usługi. Każda z tych form, jeżeli jest stosowana w określonych okolicznościach spełnia funkcje reklamowe. Identyfikowana jest bowiem z daną firmą oraz oferowanymi przez nią towarami lub usługami, zwiększając ich rozpoznawalność oraz pośrednio zachęcając do ich nabycia. Zatem wydatek na tego rodzaju reklamę, stanowi koszt uzyskania przychodów.

W przypadku oferowania gadżetów z logo firmy mamy do czynienia z reklamą polegającą na promowaniu przedsiębiorstwa bez konieczności jednoczesnego bezpośredniego promowania oferowanych towarów bądź usług.

Jednocześnie ocena charakteru wydatku (cel reprezentacyjny czy reklamowy) możliwa jest na podstawie całokształtu działalności prowadzonej przez podatnika, rozmiarów wydatków, ich jednostkowej wartości, ustalenia kręgu obdarowanych, okoliczności wręczania prezentów itp. i powinna być dokonywana każdorazowo przez podatnika, który prowadząc działalność gospodarczą może najlepiej dokonać właściwej kwalifikacji danego wydatku pod kątem funkcji, jaką będzie spełniać w firmie.

Podkreślenia wymaga również fakt, że ustawodawca nie wskazał górnej granicy prezentu, w oparciu o którą można by dokonać zaliczenia do kosztów reklamy albo reprezentacji. Jednakże, zarówno na gruncie orzecznictwa, jak i w praktyce gospodarczej przyjąć należy, iż gadżety o niewielkiej wartości, opatrzone logo firmy i wydawane masowo obecnym lub potencjalnym kontrahentom nie mają charakteru reprezentacyjnego – ich obecność jest dziś bowiem tak powszechna, że nie przyczynia się w znacznym stopniu do budowy wizerunku firmy i raczej to ich brak może uchodzić za odstępstwo od zwyczajowego postępowania.

Natomiast przekazywanie wybranej grupie klientów gadżetów o wyższej wartości, mimo, iż są opatrzone logo, kojarzone jest z kształtowaniem pozytywnego wizerunku firmy, tym samym zawiera się w sferze szeroko pojętej reprezentacji firmy.

Niezwykle istotną kwestią jest ponadto ustalenie kręgu osób obdarowywanych towarami reklamowymi. Wydatki poniesione na zakup prezentów dla potencjalnych klientów Spółki mogą zostać zaliczone do kosztów reklamy tylko wówczas, gdy gadżety te będą rozdawane masowo, tzn. przekazywane w taki sposób, by każdy zainteresowany podmiot miał możliwość ich otrzymania. Istota reklamy wiąże się bowiem z zamiarem dotarcia do jak najszerszej grupy odbiorców. W przypadku przeznaczenia ich wyłącznie dla ograniczonej grupy podmiotów, zwłaszcza partnerów handlowych, należy powiązać wydatki na zakup prezentów z reprezentacją.

W konsekwencji, w ocenie tutejszego Organu, działania Spółki polegające na przekazywaniu upominków, w postaci koszulek, długopisów, kalkulatorów, kubków, zegarów itp. wyszczególnionych w opisie stanu faktycznego, oznaczonych logo Spółki, przeznaczonych do nieodpłatnego rozprowadzenia w sieci dystrybucji Spółki, w punkcie handlowym czy np. podczas targów, spełniają funkcję reklamową, gdyż zmierzają do zwiększenia rozpoznawalności firmy na rynku, co w efekcie wpływa na zwiększenie zainteresowania oferowanymi towarami, a także zachęca do współpracy i tym samym może wpływać na zwiększenie przychodów.

Reasumując, wydatki ponoszone na zakup drobnych upominków rzeczowych o niskiej wartości jednostkowej, oznaczonych logo Spółki, wręczanych klientom bądź potencjalnym klientom (nieskonkretyzowanej grupie odbiorców) mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jako wydatki na cele reklamowe.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych, tut. Organ informuje, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.