W odpowiedzi na pismo z dnia 16.04.2004 r., które wpłynęło do tut. Urzędu w dniu 19.04.2004 r. w sprawie udzielenia informacji zgodnie z art. 14a ustawy z dnia 29.08.1997 r. - Ordynacja podatkowa, odnośnie wpływu postanowień ustawy z dnia 12.06.2003 r. o terminach zapłaty w transakcjach handlowych na stosunki prawne w zakresie przepisów prawa podatkowego oraz odnośnie naliczania odsetek od terminu płatności dłuższego niż 30 dni zawartego przez strony umową:

Naczelnik Urzędu Skarbowego w Ropczycach wyjaśnia, że zgodnie z ustawą z dnia 12.06.2003 r. o terminach zapłaty w transakcjach handlowych (Dz. U. Nr 139, poz. 1323) odsetki w wysokości odsetek od zaległości podatkowych należą się wierzycielowi, który spełnił swoje świadczenie niepieniężne, a nie otrzymał zapłaty w terminie określonym w umowie lub z upływem 31 dnia od spełnienia świadczenia. Zgodnie z art. 7 ww. ustawy, jeżeli dłużnik w terminie określonym w umowie albo wezwaniu, o którym mowa w art. 6 ust. 2 nie dokona zapłaty na rzecz wierzyciela, który spełnił określone w umowie świadczenie niepieniężne, wierzycielowi przysługują, bez odrębnego wezwania, odsetki w wysokości odsetek za zwłokę, określonych na postawie art. 56 ustawy z dnia 29.08.1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 137, poz. 926 ze zm.), chyba że strony uzgodniły wyższe odsetki, za okres od dnia wymagalności świadczenia pieniężnego do dnia zapłaty. Przepis powołanego wyżej art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 12.06.2003 r. o terminach zapłaty stanowi: „Jeżeli termin zapłaty nie został określony w umowie, wierzycielowi bez wezwania przysługują odsetki ustawowe za okres począwszy od 31 dnia po spełnieniu świadczenia niepieniężnego do dnia zapłaty, ale nie dłuższy niż do dnia wymagalności świadczenia pieniężnego”, natomiast art. 5 tej ustawy mówi: „Jeżeli strony w umowie przewidziały termin zapłaty dłuższy niż 30 dni, wierzyciel może żądać odsetek ustawowych za okres począwszy od 31 dnia po spełnieniu swojego świadczenia niepieniężnego i doręczeniu dłużnikowi faktury lub rachunku do dnia zapłaty, ale nie dłuższy niż do dnia wymagalności świadczenia pieniężnego”. Wyżej powołana ustawa nie nakłada na wierzycieli obowiązku żądania i naliczania odsetek, ale daje jedynie możliwość roszczenia (uprawnienie), którego nie można wyłączyć ani też ograniczyć przez czynność prawną. Przepis tej ustawy daje dodatkowe możliwości wierzycielowi w celu egzekwowania odsetek w przypadku dłużników spóźniających się z zapłatą świadczenia.

Zgodnie z art. 14 ust. 3 pkt 2 ustawy z dnia 26.07.1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) do przychodów nie zalicza się kwot naliczonych, lecz nieotrzymanych odsetek od należności, w tym również od udzielonych pożyczek. W świetle wyżej powołanych przepisów należy stwierdzić, że dla celów podatkowych odsetki wierzyciela są przychodem w chwili otrzymania ich od dłużnika. Odsetki naliczone, lecz nieotrzymane zgodnie z umową nie są przychodem po stronie wierzyciela, jak również nie są kosztem po stronie dłużnika. W złożonym piśmie stanowisko Pana jest słuszne w przypadku odsetek, które to są przychodem po stronie wierzyciela w chwili otrzymania oraz kosztem po stronie dłużnika w chwili zapłacenia.

Zgodnie z zapisem art. 14a § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa, naczelnik urzędu skarbowego, stosownie do swojej właściwości, udziela informacji w zakresie stosowania przepisów prawa podatkowego w ich indywidualnych sprawach. W świetle art. 3 pkt 2 ustawy – Ordynacja podatkowa pod pojęciem prawa podatkowego rozumie się przepisy ustaw podatkowych oraz przepisy wydanych na ich podstawie aktów wykonawczych. Brak jest zatem podstaw do interpretacji czy też do wypowiadania się w kwestiach stosowania innych przepisów prawa, w tym przypadku z zakresu kodeksu cywilnego.