INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz U. Nr 112 poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 25 czerwca 2012r. (data wpływu do tut. Biura 27 czerwca 2012r.), uzupełnionym w dniach 09 i 14 sierpnia 2012r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu ustalenia kosztów uzyskania przychodu ze sprzedaży środków trwałych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 czerwca 2012r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych m.in. w zakresie sposobu ustalenia kosztów uzyskania przychodu ze sprzedaży środków trwałych. Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z dnia 08 sierpnia 2012r. Znak: IBPBI/1/415-768/12/KB, IBPBI/1/415-769/12/KB, wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło w dniach 09 i 14 sierpnia 2012r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca posiadający w Polsce stałe miejsce zamieszkania i podlegający w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, jest komandytariuszem w spółce komandytowej. Spółka ta prowadzi działalność gospodarczą m.in. w zakresie objętym wspólnym grupowaniem PKD 23, tj.:

• 23.31.Z – produkcja ceramicznych kafli i płytek,
• 23.42.Z – produkcja ceramicznych wyrobów sanitarnych.
  
  

W spółce funkcjonuje wydział zajmujący się produkcja wyrobów sanitarnych. Wydział jest wyposażony w szereg urządzeń (m.in. młyny bębnowe, przenośniki taśmowe, kruszarki, pompy membranowe, pompy pneumatyczne, przesiewaki, wagozasilacze, ławy odlewnicze, młyny kulowe, wózki piecowe, kabiny szkliwierskie, pułapki magnetyczne, zbiorniki wody, sita, kabiny inspekcyjne, agregat prądotwórczy, filtry, wagi, suszarki itp.) niezbędnych do prowadzenia produkcji wyrobów sanitarnych (np. wc, bidety, postumenty, umywalki, miski itp.). Urządzenia te były wprowadzone do ewidencji środków trwałych i amortyzowane. W związku z restrukturyzacją firmy i nieopłacalnością dalszej produkcji ceramicznych wyrobów sanitarnych w ramach spółki podjęto decyzję o zaprzestaniu wytwarzania tych wyrobów pozostawiając podstawową działalność bez zmian. Jednakże spółka nie wyklucza, że być może w przyszłości powróci do tej produkcji. W związku z podjętą decyzją, posiadane środki trwałe, służące do produkcji wyrobów sanitarnych, nie będą dalej potrzebne. Zasadnym jest więc zlikwidowanie całej linii produkcyjnej. Likwidacja będzie się odbywała w następujący sposób:

1. część środków trwałych zostanie od razu zniszczona, do tych środków należą:
   • nienadające się do dalszego użytkowania po ich wymontowaniu z linii produkcyjnej ze względu np. na zniszczenie przy demontażu, czy też zbyt duże koszty doprowadzenia do stanu umożliwiającego sprzedaż,
   • takie, które nie mogą zostać odsprzedane ze względu na ochronę praw własności przemysłowej Wnioskodawcy, np. formy od poszczególnych wyrobów sanitarnych.
2. część środków trwałych zostanie sprzedana,
3. część środków trwałych zostanie przeznaczona do odsprzedaży, jednakże spółka podjęła decyzję, że jeśli nie znajdą nabywcy to również zostaną fizycznie zniszczone (spółka nie może ich przechowywać z uwagi na brak stosownych magazynów oraz wysokie koszty magazynowania u podmiotów trzecich, które szybko przewyższyłyby wartość samych środków trwałych).

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy w chwili sprzedaży amortyzowanych środków trwałych, które znajdą nabywców po likwidacji przez spółkę linii produkcji wyrobów sanitarnych, ich dotąd niezamortyzowaną część będzie można zaliczyć bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów...

(pytanie oznaczone we wniosku nr 2)

Zdaniem Wnioskodawcy, nieumorzona część wartości początkowej środka trwałego, który zostanie sprzedany, będzie stanowiła koszt uzyskania przychodów w momencie dokonania sprzedaży. Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowią, że jakkolwiek wydatki na zakup lub wytworzenie we własnym zakresie środków trwałych nie są kosztem uzyskania przychodu w dacie ich nabycia, to jednak wspomniane wydatki, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami i pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, są kosztem uzyskania przychodów w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych, bez względu na czas ich poniesienia. Z kolei art. 22h ust. 1 pkt 1 tej ustawy wskazuje okres, w którym podatnicy dokonują opisów amortyzacyjnych. Podjęcie decyzji o likwidacji środków trwałych skutkuje wycofaniem ich z użytkowania. Postawienie w myśl wymienionego przepisu, nie w pełni umorzonego środka trwałego w stan likwidacji powoduje zaprzestanie dokonywania odpisów amortyzacyjnych począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym zdarzenie to miało miejsce. W zdaniu ostatnim ar. 22h ust. 1 pkt 1 wymienionej ustawy określone zostało, iż suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 23 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów. W sumie tych odpisów mieszczą się także te, które są wyłączone z kosztów uzyskania przychodów w art. 23 ust. 1 ustawy. Nie należy tych odpisów łączyć z ustalonymi dla celów bilansowych. W przypadku sprzedaży niektórych środków trwałych, cena sprzedaży zwiększy przychody do opodatkowania.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.), za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Stosownie do art. 14 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy, przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej składników majątku będących:

1. środkami trwałymi,
2. składnikami majątku, o których mowa w art. 22d ust. 1, z wyłączeniem składników, których wartość początkowa ustalona zgodnie z art. 22g nie przekracza 1500 zł,
3. wartościami niematerialnymi i prawnymi

-ujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym także przychody z odpłatnego zbycia składników majątku wymienionych w lit. b, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu użytkowego lub udziału w takim prawie nieujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem ust. 2c; przy określaniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio.

W myśl art. 22 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

Nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

1. nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
2. nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
3. ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

-wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d, oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia (art. 23 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy).

Kosztem uzyskania przychodów są natomiast odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23 (art. 22 ust. 8 ww. ustawy).

Zgodnie natomiast z art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Z powyższych przepisów wynika, iż wydatki na nabycie składników majątku będących środkami trwałymi, nie stanowią kosztów uzyskania przychodu w dacie nabycia tych składników. Mogą one podlegać zaliczeniu do podatkowych kosztów uzyskania przychodów poprzez odpisy amortyzacyjne, dokonywane od wartości początkowej środków trwałych (o ile przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dopuszczają taką możliwość), bądź też stanowić koszty w momencie odpłatnego zbycia tych środków trwałych. W przypadku gdy przedmiotem odpłatnego zbycia są środki trwałe, od których dokonywane były odpisy amortyzacyjne, dla celów ustalenia kosztów uzyskania przychodu, wydatki poniesione na ich nabycie koryguje się o wartość dokonanych odpisów amortyzacyjnych. Przy czym, do wartości dokonanych odpisów amortyzacyjnych należy zaliczyć zarówno te odpisy, które zostały uznane za podatkowe koszty uzyskania przychodu, jaki i te, które na podstawie przepisów ww. ustawy nie mogły podlegać zaliczeniu do tych kosztów. W konsekwencji, w przypadku sprzedaży środków trwałych, ich nieumorzona wartość początkowa, co do zasady, może stanowić koszty uzyskania przychodu.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, iż Wnioskodawca jest wspólnikiem spółki komandytowej. Spółka prowadzi działalność produkcyjną m.in. w zakresie produkcji ceramicznych kafli i płytek oraz ceramicznych wyrobów sanitarnych. W związku z restrukturyzacją działalności oraz brakiem opłacalności produkcji wyrobów sanitarnych, wspólnicy podjęli decyzję o zaprzestaniu działalności polegającej na produkcji tych wyrobów, pozostawiając podstawową działalność bez zmian. Nie wykluczają jednak w przyszłości powrotu do tej produkcji. W ramach prowadzonej działalności spółka posiada środki trwałe służące produkcji ww. wyrobów sanitarnych. W związku z zaprzestaniem produkcji środki te (cała linia produkcyjna) zostaną zlikwidowane. Przy czym, część z ww. środków trwałych zostanie sprzedana.

Biorąc pod uwagę cyt. wyżej przepisy stwierdzić należy, iż w momencie sprzedaży ww. środków trwałych ich nieumorzona wartość początkowa będzie mogła stanowić koszty uzyskania przychodu prowadzonej przez Wnioskodawcę pozarolniczej działalności gospodarczej. Przy czym, Wnioskodawca będzie mógł zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu jedynie część nieumorzonej wartości początkowej sprzedawanych środków trwałych, przypadającą na Niego proporcjonalnie do wysokości Jego udziału w zysku spółki. Zgodnie bowiem z art. 8 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe. Zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat (art. 8 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy).

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Nadmienić należy, iż w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 1 zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.