INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 12 kwietnia 2012 r. (data wpływu do tut. Biura 19 kwietnia 2012 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych m.in. w zakresie obowiązków płatnika w związku z udzieleniem pracownikom nieprocentowanej pożyczki (pytanie oznaczone we wniosku Nr 1) - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 kwietnia 2012 r. do tut. Biura wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z udzieleniem pracownikom nieprocentowanej pożyczki.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Będąca wnioskodawcą Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością H. jest częścią grupy kapitałowej S., na której czele stoi spółka kapitałowa z siedzibą we Francji – S. S.A. (dalej "Akcjonariusz"). Spółka planuje uczestniczyć w nowym programie akcji pracowniczych – L. 2012. Program jest edycją międzynarodowego akcjonariatu pracowniczego z efektem dźwigni finansowej, umożliwiający nabycie akcji S. na preferowanych warunkach. W ramach tej operacji, subskrypcją może być objętych 800 000 akcji S. Przydział akcji odbędzie się w maju 2012 r. Program będzie polegał na możliwości zakupu przez wszystkich pracowników Spółki oraz grupy S. jednostek w funduszu zbiorowego inwestowania w papiery wartościowe (Fonds commun de placement dentreprise, dalej "fundusz FCPE"), instytucji powszechnie stosowanej we Francji do realizacji programów akcjonariatu pracowniczego. Międzynarodowy plan oszczędnościowy grupy (PEGI - Plan dEpargne Groupe International) jest narzędziem grupy S. umożliwiającym wdrożenie edycji programu akcjonariatu pracowniczego obejmującego akcje zarezerwowane dla pracowników grupy w obszarze międzynarodowym. W PEGI, oszczędności pracowników lokowane są w pracowniczym funduszu inwestycyjnym (FCPE - fonds commun de placement dentreprise) zwanym "S.I.", którego wszystkie środki inwestowane są w akcje S. W ramach projektu L. 2012, akcje S. przechowywane są w specjalnym subfunduszu "S. I.L." funduszu FCPE. W zamian za inwestycję, pracownik otrzyma jednostki uczestnictwa tego subfunduszu. Prawo udziału w programie będą mieli wszyscy pracownicy, którzy w dniu subskrypcji będą mieć ważną umowę o pracę i pracować w grupie S. od co najmniej trzech miesięcy.

W przypadku subskrypcji, kwota wkładu osobistego własnego nie może być niższa niż 50 € i nie wyższa niż 1000 € (równowartość w lokalnej walucie). Ponadto, całkowita roczna inwestycja w ramach PEGI w 2012 r., wszystkie przelewy łącznie, nie może przekraczać 25% całkowitego wynagrodzenia brutto w 2012 r. Limit ten obejmuje:

• wkład osobisty;
• całkowitą kwotę wkładu bankowego (czyli 9-ciokrotność wkładu osobistego);
• wszystkie pozostałe przelewy do PEGI w 2012 r.
  
  

Grupa S. przeznaczyła 800 000 akcji na operację L. 2012 w skali międzynarodowej. Cena zakupu akcji zostanie obniżona do 80% ceny odniesienia. Cena odniesienia akcji będzie równa średniej wartości kosztów zamknięcia akcji S. w okresie 20 dni giełdowych poprzedzających otwarcie okresu subskrypcji, tj. od 21 marca do 19 kwietnia 2012 r.

Jeżeli cała subskrypcja (wkłady osobiste + związane z nimi wkłady bankowe) przekroczy liczbę akcji przeznaczoną na operację nastąpi redukcja największych wkładów osobistych. Wkład osobisty pracownika będzie uzupełniony wkładem bankowym, aby w sumie zainwestować kwotę równą dziesięciokrotności wkładu pracownika. Zakupione akcje będą więc sfinansowane:

• w 10% z wkładu osobistego pracownika,
• w 90% z wkładu bankowego.
  
  

Wkład bankowy jest przydzielany automatycznie przez bank wybrany przez grupę S. Każdemu subskrybentowi zostanie otworzone imienne pracownicze konto oszczędnościowe w N. I., który obsługuje PEGI. Po przydziale akcji, zostanie sporządzony i wysłany wyciąg z pracowniczego konta oszczędnościowego, zawierający liczbę jednostek w subfunduszu „S.I.L.".

Akcje nabyte z wkładu bankowego nie należą do pracownika w całości po zakończeniu operacji. Pracownik natomiast otrzyma część potencjalnego zysku z tych akcji. W ten sposób, po zakończeniu operacji pracownik grupy S. otrzyma wkład własny powiększony o ewentualny zysk z wszystkich akcji zakupionych z wykorzystaniem wkładu osobistego i dodatku bankowego. Wkład własny pracownika zostanie pokryty przez pracodawcę w formie nieoporcentowanej pożyczki udzielonej wszystkim pracownikom, deklarującym udział w programie, na tych samych zasadach. Zwrot pożyczki nastąpi w okresie 36 miesięcy poprzez potrącenie z wynagrodzenia. Pożyczka zostanie udostępniona pożyczkobiorcy bezgotówkowo w drodze przelewu przez pożyczkodawcę w imieniu pracownika z tytułu nabycia przez niego akcji S. S.A., za pośrednictwem funduszu FCPE.

Nabycie jednostek funduszu FCPE przez pracownika będzie następowało według następującego schematu:

• pracownik wpłaci środki finansowe przeznaczone na zakup akcji Akcjonariusza do funduszu FCPE. Środki finansowe będą pochodzić z nieoprocentowanej pożyczki udzielonej pracownikowi przez pracodawcę,
• wkład pracownika będzie uzupełniony wkładem bankowym,
• fundusz FCPE dokona zapisu na nowoemitowane akcje Akcjonariusza oraz obejmie te akcje w zamian za gotówkę zgromadzoną od pracowników spółek zależnych Akcjonariusza (w tym pracowników Spółki) oraz uzupełniający wkład bankowy,
• fundusz FCPE wyemituje jednostki, które zostaną objęte przez uczestników programu (w tym pracowników Spółki w części odpowiadającej liczbie akcji objętych przez fundusz FCPE w zamian za środki tych pracowników).
  
  

Zainwestowane środki będą zablokowane przez 5 lat z wyjątkiem przypadku przedterminowego odblokowania, do których należą:

• zawarcie małżeństwa,
• narodziny lub adopcja trzeciego (lub kolejnego) dziecka,
• rozwód lub separacja, jeżeli zachowana jest opieka nad przynajmniej jednym dzieckiem,
• przeznaczenie oszczędności na nabycie lub rozbudowę podstawowego domu (mieszkania),
• rozwiązanie umowy o pracę,
• niepełnosprawność pracownika lub jego/jej małżonki(a) lub dzieci,
• zgon pracownika lub jego/jej małżonki(a).
  
  

Fundusz FCPE jest utworzony zgodnie z prawem Francji i stanowi instytucję zbiorowego inwestowania w papiery wartościowe. Fundusz FCPE nie ma, zgodnie z prawem francuskim, osobowości prawnej i akcje posiadane przez fundusz FCPE stanowią wspólną własność pracowników spółek grupy Akcjonariusza - pracownicy posiadający jednostki funduszu FCPE posiadają określony łączny udział we własności wszystkich akcji przechowywanych w funduszu FCPE.

Fundusz FCPE nie jest funduszem w rozumieniu Dyrektywy 2009/65/EC z 13 lipca 2009 r., ani funduszem zagranicznym w rozumieniu polskiej ustawy o funduszach inwestycyjnych. Zgodnie z prawem Francji, uczestnicy Programu posiadający jednostki funduszu FCPE są współwłaścicielami akcji Akcjonariusza. Ponadto, zgodnie z prawem francuskim, fundusz FCPE nie jest - z formalnego punktu widzenia - stroną jakichkolwiek czynności prawnych. Stroną wszelkich umów zawieranych przez fundusz FCPE są pracownicy spółek grupy Akcjonariusza posiadający jednostki funduszu FCPE.

Jednostki w funduszu FCPE mogą być umarzane za wynagrodzeniem. Uczestnik Programu nie ma jednak prawa umorzenia tych jednostek przed upływem 5 lat od dnia ich nabycia, z wyjątkiem ściele określonych sytuacji takich jak, np. rozwód, narodziny trzeciego dziecka i inne. Prawa głosu akcji będą wykonywane przez Radę Nadzorczą funduszu FCPE.

Fundusze typu FCPE należą do grupy funduszy nazywanych FCP. Jednostki uczestnictwa funduszy FCP są tradycyjnie uważane za papiery wartościowe, co również wynika z art. 212L francuskiego Kodeksu Skarbowego. Według francuskiego prawa, instrumenty finansowe (Instruments financiers) dzielą się na tytuły finansowe oraz kontrakty finansowe. Pojęcie tytułów finansowych jest porównywalne do pojęcia papierów wartościowych. Tytuły finansowe można podzielić na "valeurs mobili#232;res" (zbywalne papiery wartościowe), które są emitowane przez spółki oraz pozostałe tytuły finansowe, które mogą być emitowane przez fundusze - do tej ostatniej kategorii należą m.in. jednostki funduszu FCPE.

Zgodnie z podatkowym prawem Francji, dochód z umorzenia jednostek uczestnictwa w funduszu FCPE jest zwolniony z podatku na podstawie zwolnienia przewidzianego dla pracowniczych planów oszczędnościowych. W razie jednak braku tego zwolnienia, dochód z umorzenia jednostek w FCPE byłby opodatkowany na identycznych zasadach co dochód ze sprzedaży, np. akcji notowanych na giełdzie.

Zbywalność jednostek FCPE jest ograniczona (takie jednostki nie mogą być przedmiotem obrotu na rynku regulowanym i w praktyce są umarzane przez fundusz FCPE). Jednak brak zbywalności nie wynika z przepisów prawa, lecz jedynie z interpretacji prawa, które nie zawierają regulacji dotyczących praktycznych aspektów zbycia jednostek w funduszu FCPE.

Umorzenie jednostek może nastąpić po upływie 5 lat od ich nabycia, a wcześniejsze umorzenie może nastąpić jedynie w ściśle określonych przypadkach. Wynagrodzenie pracownika Spółki z umorzenia jednostek funduszu FCPE zostanie wypłacone na rachunek bankowy pracownika, który ten pracownik wskaże. W okresie trwania programu Akcjonariusz może wypłacać dywidendy. Dywidenda otrzymana przez FCPE od S., zostanie wpłacona bankowi dostarczającemu finansowanie na zasadzie dźwigni. W związku z tym pracownik nie otrzyma żadnych korzyści z tytułu dywidendy. Po zakończeniu operacji pracownik grupy S. otrzyma wkład własny powiększony o ewentualny zysk z wszystkich akcji zakupionych z wykorzystaniem wkładu osobistego i dodatku bankowego.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie.

Czy otrzymanie przez pracownika nieoprocentowanej pożyczki od pracodawcy, przyznanej według tych samych zasad wszystkim pracownikom, na zakup jednostek uczestnictwa (akcji) nie będzie stanowiło dla pracownika przychodu z tytułu nieodpłatnego świadczenia kwalifikowanego jako przychód ze stosunku pracy, a Spółka jako płatnik nie będzie miała obowiązku pobrania i wpłaty podatku od tego przychodu... (pytanie oznaczone we wniosku Nr 1)

Zdaniem wnioskodawcy, w myśl art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a, i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do treści art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy jednym ze źródeł przychodów jest stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Natomiast w myśl przepisu art. 12 ust. 1 cyt. ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyte w tym przepisie sformułowanie „w szczególności” oznacza, iż przepis zawiera tylko przykładowe wyliczenie przychodów ze stosunku pracy, za które uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne dokonane przez pracodawcę lub też otrzymane od niego świadczenia nieodpłatne lub częściowo odpłatne. Zgodnie z art. 12 ust. 3 ustawy wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

Natomiast z art. 11 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia - według cen stosowanych wobec innych odbiorców,
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione - według cen zakupu,
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku - według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku,
4. w pozostałych przypadkach - na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.
   
   

W myśl art. 11 ust. 2b ww. ustawy jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika.

Tak więc do przychodów ze stosunku pracy zalicza się nie tylko świadczenia rzeczowe czy pieniężne, ale również wartość świadczenia nieodpłatnego lub częściowo odpłatnego.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje pojęcia nieodpłatnego świadczenia, jednak w orzecznictwie i doktrynie jednolicie przyjmuje się, że pojęcie to jest związane ze stosunkami prawnymi o charakterze zobowiązaniowym i rozumiane być musi jako świadczenie, z którym nie jest związana zapłata w jakiejkolwiek postaci.

Dla celów podatkowych przyjmuje się, że nieodpłatne świadczenie obejmuje każde działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Pod pojęciem nieodpłatnego świadczenia należy więc rozumieć również korzyści wynikające z nieodpłatnego korzystania z cudzych rzeczy, także pieniędzy.

Należy podkreślić, że samo udzielenie pożyczki przez zakład pracy nie stanowi przychodu dla pracownika.

Ze swej istoty umowa pożyczki nakłada na pożyczającego obowiązek zwrotu tej samej ilości pieniędzy albo tej samej ilości rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Zgodnie bowiem z art. 720 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.) przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

Jednakże brak określenia przez ustawodawcę w Kodeksie cywilnym odpłatności, jako koniecznego elementu pożyczki nie jest jednoznaczny z nie uzyskaniem przez pożyczkobiorcę przychodu z tytułu nienaliczonych i nieuiszczonych odsetek od udzielonej mu nieoprocentowanej pożyczki. W przypadku, gdy umowa pożyczki jest umową nieodpłatną pożyczkobiorca co do zasady otrzymuje nieodpłatne świadczenie w wysokości odsetek, które musiałby uiścić, gdyby uzyskał pożyczkę oprocentowaną lub kredyt bankowy.

W sytuacji, gdy zakład pracy nie prowadzi działalności gospodarczej w zakresie udzielania pożyczek lub kredytów, a zasady udzielania tych kredytów (pożyczek) stosowane są według jednolitych reguł wobec wszystkich pracowników wówczas brak jest podstaw do zakwalifikowania niezapłaconych odsetek z umowy pożyczki nieoprocentowanej jako przychodu ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Na poparcie swego stanowiska wnioskodawca powołał interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 17 listopada 2008 r. Znak: IPPB2/415-1170/08-2/AZ oraz interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 25 lutego 2011 r. Znak: ITPB2/415-1091/10/MM.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Niniejsza interpretacja zawiera ocenę stanowiska wnioskodawcy wyłącznie w zakresie pytania oznaczonego we wniosku Nr 1. Ocena stanowiska w zakresie pytania Nr 2 została zawarta w odrębnej interpretacji.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do treści art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy źródłami przychodów jest - stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Natomiast w myśl przepisu art. 12 ust. 1 ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Art. 11 ust. 1 stanowi, że z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3 są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Natomiast z art. 11 ust. 2a ww. ustawy wynika, że wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia – według cen stosowanych wobec innych odbiorców,
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu,
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku – według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku,
4. w pozostałych przypadkach – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.
   
   

W myśl art. 11 ust. 2b ww. ustawy jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika.

Tak więc do przychodów ze stosunku pracy zalicza się nie tylko świadczenia rzeczowe czy pieniężne, ale również wartość świadczenia nieodpłatnego lub częściowo odpłatnego.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje pojęcia nieodpłatnego świadczenia, jednak w orzecznictwie i doktrynie jednolicie przyjmuje się, że pojecie to jest związane ze stosunkami prawnymi o charakterze zobowiązaniowym i rozumiane być musi jako świadczenie, z którym nie jest związana zapłata w jakiejkolwiek postaci.

Dla celów podatkowych przyjmuje się, że nieodpłatne świadczenie obejmuje każde działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Pod pojęciem nieodpłatnego świadczenia należy więc rozumieć również korzyści wynikające z nieodpłatnego korzystania z cudzych rzeczy, także pieniędzy.

Z przedstawionego zdarzenia wynika, że Spółka zamierza zawrzeć na jednolitych zasadach z pracownikami deklarującymi udział w programie motywacyjnym nieprocentowane umowy pożyczki.

Mając na uwadze przedstawione zdarzenie wskazać należy, że w myśl art. 720 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 roku Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.) przez umowę pożyczki - dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

Samo udzielenie pożyczki gotówkowej przez zakład pracy nie stanowi dla pracownika przychodu, ponieważ umowa pożyczki nakłada na pożyczającego obowiązek zwrotu tej samej ilości pieniędzy.

Nieokreślenie przez ustawodawcę w Kodeksie cywilnym odpłatności, jako koniecznego elementu pożyczki nie oznacza nieuzyskiwania przez pożyczkobiorcę przychodu z tytułu nie naliczonych i nie uiszczonych odsetek od udzielonej mu nieoprocentowanej pożyczki. W przypadku, gdy umowa pożyczki jest umową nieodpłatną, pożyczkobiorca otrzymuje nieodpłatne świadczenie w wysokości odsetek, które musiałby uiścić, gdyby uzyskał pożyczkę oprocentowaną lub kredyt bankowy.

Jednak w sytuacji, gdy zakład pracy nie prowadzi działalności gospodarczej w zakresie udzielania pożyczek lub kredytów, a zasady udzielania tych kredytów (pożyczek) stosowane są według jednolitych reguł wobec wszystkich pracowników, wówczas brak jest podstaw do zakwalifikowania niezapłaconych odsetek z umowy pożyczki nieoprocentowanej jako przychodu ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Reasumując powyższe stwierdzić należy, że o ile rzeczywiście wnioskodawca nie prowadzi działalności gospodarczej w zakresie udzielania pożyczek lub kredytów, nie tylko wartość udzielonej pracownikowi pożyczki nie stanowi przychodu pracownika ze stosunku pracy podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym, ale przychodu nie stanowi również wartość nieodpłatnych świadczeń odpowiadających kwocie nie naliczonych i nie pobranych przez Spółkę odsetek od nieoprocentowanych pożyczek.

Oznacza to, że od kwoty nie naliczonych i nie pobranych odsetek pracodawca nie będzie obowiązany do naliczenia, pobrania i przekazania na rachunek bankowy urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu według siedziby płatnika należnej zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych na zasadach określonych w art. 32 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stanowisko wnioskodawcy należało zatem uznać za prawidłowe.

Odnosząc się do powołanych we wniosku ORD-IN interpretacji wskazać należy, iż jakkolwiek interpretacje podatkowe kształtują pewną linię wykładni obowiązującego prawa, jednak dotyczą wyłącznie konkretnych spraw, a zatem nie mają one zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego. Rozstrzygnięcia te zapadły w indywidualnych sprawach i w świetle art. 87 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa i tym samym nie mogą być wiążące dla organu wydającego interpretację indywidualną.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4A, 35-016 Rzeszów po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi –Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.