POSTANOWIENIE

Na podstawie art. 14a § 1 i 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2005r. Nr 8 póz. 60) po rozpatrzeniu wniosku Spółki. z o.o.,z miesiąca stycznia 2005r. żądającego udzielenia pisemnej interpretacji w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wierzytelności, która uprzednio została zarachowana jako przychód należny i co do której wydane zostało postanowienie o umorzeniu postępowania egzekucyjnegoNaczelnik Trzeciego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Radomiu stwierdza, że stanowisko wnioskodawcy podane we wniosku jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

Spółka przedstawiła we wniosku następujący stan faktyczny:

Spółka posiada wierzytelność na kwotę około 600 tys.zł, a do sądu wystąpiła przeciwko dłużnikowi z powództwem o zapłatę ok.20 tys.zł. Sąd wydał nakaz zapłaty w/w kwoty, lecz z uwagi na fakt, iż egzekucja długu ze względu na brak majątku dłużnika okazała się bezskuteczna postępowanie egzekucyjne zostało umorzone, ponieważ było oczywiste, że / egzekucji nie uda się uzyskać sumy wyższej od kosztów egzekucyjnych.

Spółka zwróciła się z zapytaniem, czy na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 25 i art. 16 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych można uznać za koszty uzyskania przychodu całą kwotę nominalnej wierzytelności, która została udokumentowana postanowieniem o nieściągalności, uznanym przez wierzyciela jako odpowiadającym stanowi faktycznemu, wydanym przez właściwy organ postępowania egzekucyjnego.

Spółka uważa, że kosztem uzyskania przychodów jest cała nominalna kwota wierzytelności, która uprzednio została zarachowana jako przychód należny i co do której wydano postanowienie o umorzeniu postępowania egzekucyjnego z urzędu, z uwagi na brak możliwości uzyskania z egzekucji sumy wyższej od kosztów egzekucyjnych, pomimo prowadzenia postępowania egzekucyjnego w stosunku jedynie do części tej wierzytelności.

Biorąc powyższy stan faktyczny pod uwagę informuję, że:

Zasadą wynikającą z treści art. 16 ust. 1 pkt 25 jest, że wierzytelności odpisane jako nieściągalne nie są kosztem uzyskania przychodów.

Wyjątkiem określonym w art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. a ustawy są wierzytelności, które uprzednio na podstawie art.12 ust. 3 zostały zarachowane jako przychody należne i których nieściągalność została udokumentowana w sposób określony w ust. 2. Zgodnie z przepisem art. 16 ust. 2 pkt 1 za wierzytelności o których mowa w ust l pkt 25 uważa się te wierzytelności, których nieściągalność została udokumentowana postanowieniem o nieściągalności, uznanym przez wierzyciela jako odpowiadającym stanowi faktycznemu, wydanym przez właściwy organ postępowania egzekucyjnego.

W przedmiotowej sprawie komornik wydał w trybie art. 824 § 1 pkt 3 kodeksu postępowania cywilnego postanowienie o umorzeniu egzekucji. Zgodnie z tym przepisem postępowanie umarza się w całości lub w części z urzędu, jeżeli jest oczywiste, że z egzekucji nie uzyska się sumy wyższej od kosztów egzekucyjnych.

Jak wynika z treści art. 16 ust. 2 pkt 1 jedną z możliwości udokumentowania nieściągalności wierzytelności jest postanowienie o nieściągalności. Z treści wydanego w ramach postępowania egzekucyjnego postanowienia powinien wynikać brak majątku dłużnika na zaspokojenie określonej wierzytelności i uznanie jej za nieściągalną.

Taka sytuacja będzie miała miejsce, jeżeli umorzenie postępowania egzekucyjnego nastąpi na podstawie art. 824 § 1 pkt 3 k.p.c. Tego rodzaju postanowienia oznaczają dla podatnika nieściągalność wierzytelności. Należy uznać, że nie jest konieczne użycie określenia "postanowienie o nieściągalność", jeżeli z treści postanowienia organu egzekucyjnego wyraźnie wynika, że nie istnieje majątek, z którego wierzyciel mógłby zaspokoić swojeroszczenie.

Reasumując należy stwierdzić, iż aby wierzytelność mogła zostać zaliczona do kosztów uzyskania przychodów z treści wydanych w ramach postępowania egzekucyjnego postanowień organów egzekucyjnych powinien wynikać fakt braku majątku dłużnika na zaspokojenie choćby części określonej wierzytelności i uznanie jej za nieściągalną. Należy podkreślić, że przepis art. 16 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych pozostawił podatnikowi - wierzycielowi swobodę oceny stanu faktycznego dotyczącego tego majątku uznając, iż jeżeli wierzyciel wiedziałby o składnikach majątku dłużnika nie wchodzących w skład masy majątkowej, z której prowadzona jest egzekucja, to może on nie uznać tego postanowienia jako odpowiadającego stanowi faktycznemu. Wówczas wierzytelność taka nie byłaby kosztem uzyskania przychodów.