Stan faktyczny:

Na podstawie wyroku sądu z dnia 21.09.2001r. podatnik skierował na drogę postępowania egzekucyjnego wierzytelności, powstałe w 1999r. W 2002r. podatnik otrzymał postanowienie komornika sądowego z dnia 04.03.2002r. umarzające postępowanie wobec stwierdzenia bezskuteczności egzekucji.

Ocena prawna stanu faktycznego:

Stosownie do treści art. 23 ust. 1 pkt 20 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako nieściągalne, z wyjątkiem takich wierzytelności nieściągalnych, które uprzednio na podstawie art. 14 zostały zarachowane jako przychody należne i których nieściągalność została uprawdopodobniona.

Zgodnie z powyższym zaliczenie w ciężar kosztów uzyskania przychodów wierzytelności nieściągalnej możliwe jest po spełnieniu (łącznie) dwóch warunków:

• wierzytelność ta została uprzednio zarachowana jako przychód należny, oraz
• nieściągalność tej wierzytelności została uprawdopodobniona.

Kwestie uprawdopodobnienia wierzytelności nieściągalnej zostały uregulowane w art. 23 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. zgodnie z którym za wierzytelności, o których mowa w ust. 1 pkt 20, uważa się te wierzytelności, których nieściągalność została udokumentowana postanowieniem o nieściągalności, uznanym przez wierzyciela jako odpowiadające stanowi faktycznemu, wydanym przez właściwy organ postępowania egzekucyjnego.

W myśl powołanych wyżej przepisów, w przedstawionym stanie faktycznym postanowienie komornika sądowego z dnia 04.03.2002r. umarzające postępowanie egzekucyjne wobec stwierdzenia bezskuteczności egzekucji jest dokumentem uprawniającym podatnika do zaliczenia wierzytelności nieściągalnej w ciężar kosztów uzyskania przychodów, pod warunkiem, że przedmiotowa wierzytelność została uprzednio zarachowana jako przychód należny. Zatem, jeżeli poszczególne kwoty należności zostały wcześniej zarachowane w podatkowej księdze przychodów i rozchodów jako przychód należny, to w momencie udokumentowania postanowieniem komornika sądowego ich nieściągalności staną się kosztem uzyskania przychodów.

W kwestii kosztów procesowych z tytułu dochodzenia roszczenia, w ciężar kosztów prowadzonej działalności można zaliczyć tylko tą część poniesionego wydatku, która dotyczy wierzytelności zarachowanych jako przychód należny. Zgodnie bowiem z zasadą wyrażoną w art. 22 ust. 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. jeżeli podatnik ponosi koszty uzyskania przychodów ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu, oraz koszty związane z przychodami z innych źródeł, a nie jest możliwe ustalenie kosztów uzyskania przypadających na poszczególne źródła, koszty te ustala się w takim stosunku, w jaki pozostają przychody z tych źródeł w ogólnej kwocie przychodów.

Zatem w myśl powołanych wyżej przepisów, podatnik ma prawo zaliczyć w ciężar kosztów uzyskania przychodów kwotę nieodzyskanych należności, które wcześniej zostały zarachowane w podatkowej księdze przychodów i rozchodów jako przychód należny oraz koszty procesowe w tej części, która dotyczy wierzytelności zarachowanych jako przychody należne przy zachowaniu zasady wynikającej z art. 22 ust. 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991r.