Działając na podstawie art. 14b § 5 pkt 2 ustawy z dnia 29.08.1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60) oraz art. 5 ust. 1, art. 8 ust. 2, art. 88 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 11.04.2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Rzeszowie zmienia z urzędu postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego w Krośnie z dnia 05.05.2005 r. znak: PP 443/11/05 w sprawie interpretacji co do zakresu stosowania przepisów prawa podatkowego w zakresie podatku od towarów i usług tj. możliwości odliczenia podatku naliczonego przy zakupach sfinansowanych ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych, jeżeli opodatkowano usługi na rzecz pracowników i stanowisko uznaje za prawidłowe.

W oparciu o przepisy art. 14 ustawy Ordynacja podatkowa Spółka z o.o. zwróciła się wnioskiem do Naczelnika Urzędu Skarbowego w Krośnie o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu stosowania przepisów prawa podatkowego w następującej kwestii:
Spółka zakupiła skierowania na kolonie dla dzieci pracowników. Zakup został udokumentowany klasycznymi fakturami VAT ze stawką 7 %. Należności z powyższych faktur sfinansowano ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych. Zgodnie z uregulowaniami zawartymi w Pracowniczym Układzie Zbiorowym Pracy pracownik ponosi 50 % kosztu skierowania, na którą to odpłatność Spółka wystawiła dla pracownika fakturę VAT ze stawką 7 %. Spółka dokonała również odliczenia podatku naliczonego z faktur za kolonie w części, na którą zostały wystawione faktury dla pracowników. Zgodnie z art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2 ustawy od 01.05.2004 r. nieodpłatne przekazanie towarów lub usług na rzecz pracowników jest działalnością opodatkowaną, gdy podatnikowi przysługiwało prawo do odliczenia podatku VAT. W rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym (art. 16) wydatki finansowane z ZFŚS nie są kosztem podatkowym, więc zgodnie z art. 88 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT, podatnik nie ma prawa do odliczenia podatku naliczonego. Z kolei z art. 88 ust. 3 wynika, że mimo, iż podatnikowi nie przysługuje prawo do odliczenia podatku VAT od wydatków, które nie mogłyby być kosztem, to ma on prawo do takiego odliczenia od wydatków związanych z dostawą towarów i świadczeniem usług, o których mowa w art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2, jeżeli czynności te zostały opodatkowane. Z tych przepisów wynika, że jeśli podatnik opodatkuje daną czynność to przysługuje mu prawo do odliczenia.

Naczelnik Urzędu Skarbowego w Krośnie w odpowiedzi na powyższy wniosek postanowieniem z dnia 05.05.2005 r. znak: PP 443/11/05 udzielił interpretacji, zgodnie z którą stanowisko uznał za nieprawidłowe.

Dyrektor Izby Skarbowej w Rzeszowie po zapoznaniu się z powyższą sprawą stwierdza co następuje:
Pytanie dotyczy możliwości odliczenia podatku naliczonego przy świadczeniu usługi, która w części jest odpłatna (finansowana przez samych pracowników), a w części nieodpłatna, gdyż ją pokrywa dofinansowanie z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych. Stosownie do przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług opodatkowani u podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Zgodnie z regulacją wynikającą z art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz odbiorcy, które nie stanowi dostawy towarów. Zgodnie z kolei z przepisem art. 8 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług jako odpłatne świadczenie usług traktuje się nieodpłatne świadczenie usług niebędące dostawą towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług, jeżeli nie są one związane z prowadzeniem przedsiębiorstwa, a podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług związanych z tymi usługami, w całości lub w części. Na podstawie przepisu art. 16 ust. 1 pkt 45 ustawy z dnia 15.02.1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.) nie uznaje się za koszty uzyskania przychodów wydatków na działalność socjalną, o której mowa w przepisach o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych. Przepis art. 88 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług stanowi natomiast, że obniżenia lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika towarów i usług, jeżeli wydatki na ich nabycie nie mogłyby być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym z wyłączeniem przypadków, gdy brak możliwości zaliczenia tych wydatków do kosztów uzyskania przychodów pozostaje w bezpośrednim związku ze zwolnieniem od podatku dochodowego. Uwzględniając powyższy stan prawny oraz przedstawiony stan faktyczny należy stwierdzić, że odpłatne świadczenie na rzecz pracownika stanowi świadczenie usług podlegające opodatkowaniu, przy czym podstawę opodatkowania stanowi wyłącznie kwota otrzymana od pracownika - odbiorcy usługi. Prawo do pomniejszenia podatku należnego o podatek naliczony wynikający z faktur stwierdzających zakup w/w usług będzie przysługiwało w takiej części w jakiej dotyczy sprzedaży opodatkowanej (art. 86 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług - w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124).

W zakresie opodatkowania odpłatnego świadczenia usługi o wartości równej odpłatności ponoszonej przez pracownika może mieć także zastosowanie przepis art. 119 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług. Przyjąć bowiem należy, że jednostka nabywa usługę turystyki dla bezpośredniej korzyści turysty, w tym przypadku pracownika. Zgodnie z art. 119 ust. 1 i 2 ustawy o podatku od towarów i usług podstawą opodatkowania przy wykonywaniu usług turystyki jest kwota marży pomniejszona o kwotę należnego podatku, z zastrzeżeniem ust. 5. Przez marżę rozumie się różnicę miedzy kwota należności, którą ma zapłacić nabywca usługi, a ceną nabycia przez podatnika towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty; przez usługi dla bezpośredniej korzyści rozumie się usługi stanowiące składnik świadczonej usługi turystyki, a w szczególności transport, zakwaterowanie, wyżywienie, ubezpieczenie. W przypadku, gdy odsprzedaż na rzecz pracowników dokonana zostanie po cenie nie wyższej niż cena zakupu, marża, a zatem i podstawa opodatkowania podatkiem od towarów i usług nie wystąpi. Zasadą przy tym jest, zgodnie z art. 119 ust. 3 ustawy, że opodatkowanie marzy stosuje się jedynie w przypadku, gdy podatnik:

1. ma siedzibę lub miejsce zamieszkania na terytorium kraju,
2. działa na rzecz nabywcy we własnym imieniu i na własny rachunek,
3. przy świadczeniu usługi nabywa towary i usługi od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty,
4. prowadzi ewidencję, z której wynikają kwoty wydatkowane na nabycie towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty oraz posiada dokumenty, z których wynikają te kwoty.

Zaznaczyć dodatkowo należy, że zgodnie z art. 119 ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług podatnikowi nie przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwoty podatku naliczonego od towarów i usług dla bezpośredniej korzyści turysty. Natomiast świadczenie usługi finansowanej w części z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych uznać natomiast należy za nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste pracowników niezwiązane z prowadzeniem przedsiębiorstwa, w stosunku do których nie przysługiwało jednostce prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku należnego z faktur dokumentujących ich nabycie, co w konsekwencji powoduje, iż nie podlegają one opodatkowaniu w tej części. Z wyżej wymienionych względów, mając na uwadze postanowienia przepisów art. 14 b § 5 pkt 2 ustawy Ordynacja podatkowa Dyrektor Izby Skarbowej w Rzeszowie postanowił jak w sentencji decyzji.

Zgodnie z przepisem art. 14 b § 5 ustawy Ordynacja podatkowa zmiana postanowienia wywiera skutek począwszy od rozliczenia podatku za miesiąc następujący po miesiącu, w którym decyzja została doręczona podatnikowi. Powyższa interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę, traci swoją moc z chwilą zmiany przepisów jej dotyczącej. Nie jest wiążąca dla podatnika, następcy prawnego podatnika, osoby trzeciej odpowiedzialnej za zaległości podatkowe, wiąże natomiast właściwe dla wnioskodawcy organy podatkowe i organy kontroli skarbowej. Przed wydaniem decyzji stosownie do postanowień art. 200 ustawy Ordynacja podatkowa postanowieniem z dnia 02.08.2005 r. znak: IS.IX./3-443/103b/05, został wyznaczony Stronie siedmiodniowy termin do zapoznania się z zebranym materiałem dowodowym. Postanowienie to, jak wynika ze zwrotnego potwierdzenia odbioru zostało doręczone w dniu 04.08.2005 r. Z uprawnienia tego nie skorzystano. Zgodnie z przepisami art. 220 ustawy Ordynacja podatkowa od decyzji organu podatkowego wydanej w pierwszej instancji służy stronie odwołanie tylko do jednej instancji. Właściwy do rozpatrzenia odwołania jest organ podatkowy wyższego stopnia. Z kolei zgodnie z art. 13 § 1 pkt 2 lit. c i § 3 tej ustawy organem podatkowym wyższego stopnia są organy odwoławcze, dyrektor izby skarbowej jest organem odwoławczym od decyzji wydanej przez ten organ w pierwszej instancji. W przypadku wydania decyzji w pierwszej instancji przez dyrektora izby skarbowej odwołanie od decyzji rozpatruje ten sam organ podatkowy, stosując odpowiednio przepisy o postępowaniu odwoławczym (art. 221 ustawy Ordynacja podatkowa). Odwołanie od decyzji organu podatkowego powinno zawierać zarzuty przeciw decyzji, określać istotę i zakres żądania będącego przedmiotem odwołania oraz wskazywać dowody uzasadniające to żądanie (art. 222 ustawy Ordynacja podatkowa). Oznacza to, że odwołanie należy złożyć do dyrektora izby skarbowej oraz, że odwołanie winno zawierać zarzuty przeciw wydanej, określać istotę i zakres żądania oraz wskazywać dowody uzasadniające to żądanie. Odwołanie wnosi się do właściwego organu odwoławczego w terminie 14 dni od dnia doręczenia decyzji stronie. Odwołanie należy zatem złożyć do Dyrektora Izby Skarbowej w Rzeszowie Ośrodek Zamiejscowy w Krośnie, ul. Pużaka 18, 38 - 400 Krosno.