Działając na podstawie art. 14a § 1 i § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (j.t. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) stwierdzam, że stanowisko Spółki– przedstawione we wniosku z dnia 03.06.2005r., który wpłynął do tut. Urzędu w dniu 08.06.2005r., uzupełnionym pismem z dnia 02.08.2005r. o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie

W dniu 08.06.2005r. do Naczelnika Pierwszego Śląskiego Urzędu Skarbowego w Sosnowcu wpłynął wniosek o udzielenie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, który został uzupełniony pismem z dnia 02.08.2005r.

Jak stanowi art. 14a § 1 ustawy Ordynacja podatkowa stosownie do swojej właściwości naczelnik urzędu skarbowego, naczelnik urzędu celnego lub wójt, burmistrz (prezydent miasta), starosta albo marszałek województwa na pisemny wniosek podatnika, płatnika lub inkasenta mają obowiązek udzielić pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w ich indywidualnych sprawach, w których nie toczy się postępowanie podatkowe lub kontrola podatkowa albo postępowanie przed sądem administracyjnym. W myśl art. 14a § 4 cytowanej ustawy, udzielenie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, o której mowa w § 1, następuje w drodze postanowienia, na które przysługuje zażalenie.

Z opisanego w przedmiotowym piśmie stanu faktycznego wynika, że Spółka w marcu 2005r. nabyła w toku egzekucji sądowej prawo wieczystego użytkowania gruntu i prawo własności posadowionego na tym gruncie budynku domu wczasowego. Użytkowanie wieczyste gruntu i własność budynku przeszły na Spółkę z chwilą uprawomocnienia się postanowienia sądu o przysądzeniu, wydanego w trybie art. 998 Kodeksu postępowania cywilnego. Do ceny nabycia nie doliczono podatku od towarów i usług. Nabyty budynek znajduje się w stanie surowym zamkniętym. Przedmiotowy budynek nie był i nie jest użytkowany. Jego budowę przerwano pod koniec lat osiemdziesiątych ub. wieku. Nie dokonano również jego odbioru w świetle obowiązującego prawa budowlanego. Spółka nie poniosła żadnych wydatków na ulepszenia przedmiotowego budynku. W chwili obecnej Spółka zamierza sprzedać wyżej opisaną nieruchomość.

Wobec przedstawionego stanu faktycznego Spółka zwróciła się z zapytaniem: czy zwolnienie z podatku od towarów i usług przewidziane w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 11.03.2004r. o podatku od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.) oraz § 8 ust. 1 pkt 12 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 27.04.2004r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 97, poz. 970 ze zm.), stosuje się do sprzedaży prawa użytkowania wieczystego gruntu i prawa własności budynku posadowionego na tym gruncie, jeżeli budynek znajduje się w stanie surowym zamkniętym, a którego budowę przerwano na tym etapie pod koniec lat osiemdziesiątych ub. wieku...

Zdaniem Wnioskodawcy, ewentualna sprzedaż prawa użytkowania wieczystego i prawa własności budynku, o których mowa wyżej, jest zwolniona z podatku od towarów i usług, ponieważ spełnione są wszystkie przesłanki określone przepisami art. 43 ust. 1 pkt 2 i ust. 2 pkt 1 ww. ustawy o podatku od towarów i usług oraz § 8 ust. 1 pkt 12 ww. rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług. Jednocześnie nie występują, według Spółki, negatywne przesłanki tegoż zwolnienia określone w art. 43 ust. 6 ww. ustawy o podatku od towarów i usług.

Stosownie do postanowień przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Przez towary – zgodnie z art. 2 pkt 6 ustawy – rozumie się rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki, budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty. Sprzedaż prawa wieczystego użytkowania gruntu wraz ze związanym z nim budynkiem stanowi czynność o charakterze mieszanym: przeniesienie prawa użytkowania wieczystego gruntu stanowi świadczenie usług (art. 8 ust. 1 pkt 1 cyt. ustawy), natomiast przeniesienie własności budynku posadowionego na tym gruncie stanowi dostawę towarów (art. 7 ust. 1 ustawy). Zasadniczo zbycie prawa użytkowania wieczystego gruntu podlega zgodnie z art. 41 ust. 1 ww. ustawy, opodatkowaniu stawką podstawową w wysokości 22%. Jednocześnie w odniesieniu do prawa wieczystego użytkowania gruntu zabudowanego należy wskazać na treść przepisu § 8 ust. 1 pkt 12 ww. rozporządzenia Ministra Finansów, w myśl którego zwalnia się od podatku zbycie prawa wieczystego użytkowania gruntu, w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli, jeżeli budynki lub budowle albo ich części są zwolnione od podatku lub opodatkowane stawką podatku w wysokości 0%. Sytuacja taka może mieć miejsce np. w przypadku, gdy sprzedaż budynków lub budowli albo ich części korzystać będzie ze zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług. Zgodnie bowiem z treścią tego przepisu zwalnia się od podatku dostawę towarów używanych, z zastrzeżeniem pkt 10, pod warunkiem, że w stosunku do tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, zwolnienie dotyczy również używanych budynków i budowli lub ich części, będących przedmiotem umowy najmu, dzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze. Przez towary używane rozumie się budynki i budowle lub ich części – jeżeli od końca roku, w którym zakończono budowę tych obiektów minęło co najmniej 5 lat (art. 43 ust. 2 pkt 1 ustawy). Ponieważ przepisy ustawy o podatku od towarów nie określają definicji „budynku” i „budowli”, dlatego też w tym zakresie należy posłużyć się przepisami ustawy z dnia 07.07.1994r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2003r. Nr 207, poz. 2016 ze zm.), które definiują budynek jako taki obiekt budowlany, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony w przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz który posiada fundamenty i dach (art. 3 pkt 2 ustawy Prawo budowlane). Przy czym zgodnie z art. 43 ust. 6 ustawy o podatku od towarów i usług, zwolnienia tego nie stosuje się do dostawy budynków, budowli lub ich części, jeżeli przed wprowadzeniem ich do ewidencji środków trwałych lub w trakcie użytkowania wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej, a podatnik:

1. miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od tych wydatków;

2. użytkował te towary w okresie krótszym niż 5 lat w celu wykonywania czynności opodatkowanych.

Z opisanego w przedmiotowym piśmie stanu faktycznego wynika, że budowa budynku będącego przedmiotem zapytania została przerwana w latach 1980-1990. Zatem powołując się na wymienione wyżej przepisy stwierdzić należy, że wyżej opisany budynek nie wypełnia definicji towaru używanego zawartej w art. 43 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, bowiem jego budowa nie została zakończona, dlatego też ani jego dostawa, ani zbycie prawa wieczystego użytkowania gruntu nie może korzystać ze zwolnienia przewidzianego w przepisach art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług oraz § 8 ust. 1 pkt 12 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 27.04.2004r. sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług.