D E C Y Z J A

Na podstawie art. 207 oraz art. 14b § 2 i art. 14b § 5 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) po rozpatrzeniu zażalenia z dnia 8 czerwca 2005 r. na postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego Wrocław-Fabryczna z dnia 23 maja 2005 r. Nr PD-II-415/1/71a/05 w sprawie uznania za nieprawidłowe stanowiska podatnika zawartego we wniosku z dnia 18 kwietnia 2005 r. o udzielenie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej możliwości odliczenia od dochodu wydatku poniesionego w 2004 r. na zakup pościeli rehabilitacyjnej, Dyrektor Izby Skarbowej we Wrocławiu odmawia zmiany postanowienia organu podatkowego pierwszej instancji.

U Z A S A D N I E N I E

Pismem z dnia 18 kwietnia 2005 r. podatnik zwrócił się do Naczelnika Urzędu Skarbowego Wrocław-Fabryczna z wnioskiem o udzielenie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej możliwości odliczenia od dochodu wydatku poniesionego w 2004 r. na zakup pościeli rehabilitacyjnej. Przedstawiając we wniosku swoje stanowisko, podatnik stwierdził, że przysługuje Mu prawo odliczenia od dochodu wydatku na pościel rehabilitacyjną. Uzasadniając swój pogląd, podatnik wskazał, iż zakupiona w sierpniu 2004 r. pościel rehabilitacyjna ze względu na swe walory pomaga Mu we właściwym odpoczynku, niwelując bóle kręgosłupa. Podatnik wskazał przy tym, że w okresie od września 1995 r. do lipca 2003 r. miał przyznaną rentę inwalidzką trzeciej grupy.

Postanowieniem z dnia 23 maja 2005 r. Nr PD-II-415/1/71a/05 Naczelnik Urzędu Skarbowego Wrocław-Fabryczna stwierdził, że stanowisko strony przedstawione we wniosku z dnia 18 kwietnia 2005 r. jest nieprawidłowe. Przytaczając w uzasadnieniu postanowienia przepisy art. 26 ust. 1 pkt 6 i ust. 7a pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), Naczelnik Urzędu Skarbowego wykazał, że do dokonania odliczenia podatkowego uprawnia zakup wyłącznie sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych, mających cechy indywidualne, niezbędnych w rehabilitacji osoby niepełnosprawnej i ułatwiających tej osobie wykonywanie czynności życiowych, których utrudnienie wynika z niepełnosprawności. Uwzględniając powyższe organ podatkowy ocenił, że pościel rehabilitacyjna nie może być uznana za sprzęt, urządzenie ani narzędzie techniczne. Ponadto organ stwierdził, iż pościel taka będąc towarem powszechnego użytku, nadającym się do wykorzystania również przez inne osoby, nie spełnia warunku posiadania indywidualnych cech niezbędnych dla rehabilitacji osoby niepełnosprawnej i ułatwiania tej osobie wykonywania czynności życiowych.

W skierowanym do Dyrektora Izby Skarbowej we Wrocławiu zażaleniu podatnik zakwestionował prawidłowość ww. postanowienia Naczelnika Urzędu Skarbowego Wrocław-Fabryczna. Podatnik stwierdził, iż przedmiotowa pościel nabyta na specjalnym pokazie posiada stosowne certyfikaty – opinie medyczne wskazujące na zasadność jej zastosowania przy rehabilitacji Jego schorzenia.

Przed wydaniem niniejszego rozstrzygnięcia organ odwoławczy zapewnił stronie możliwość wypowiedzenia się co do całości materiału dowodowego, informując o tym uprawnieniu w – wydanym stosownie do art. 200 ordynacji podatkowej – postanowieniu z dnia 19 lipca 2005 r. Nr PD-II-415/67/05.

Korzystając z tego uprawnienia podatnik w piśmie złożonym w dniu 3 sierpnia 2005 r. podniósł, iż posiada zaświadczenie właściwego lekarza o konieczności stosowania pościeli rehabilitacyjnej w procesie rehabilitacji Jego niepełnosprawności. Dodatkowo podatnik wyjaśnił, że pościel rehabilitacyjna, składająca się z poduszki, kołdry i materaca (wykonanego z lateksu z wtopionymi paskami magnetycznymi), pokryta runem młodych owiec australijskich (powodującym lepsze ukrwienie chorych stawów), dzięki obecności pasków magnetycznych działa jak narzędzie techniczne wytwarzając pole magnetyczne służące do magnetoterapii. Dzięki swym właściwościom pościel ta – zdaniem podatnika – ułatwia Mu wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z Jego niepełnosprawności (zesztywniające zapalenie stawów kręgosłupa), gdyż zapewnia bezbolesny sen. W ocenie strony walory wskazanego sprzętu, poparte opiniami lekarzy naukowców oraz dołączonym do omawianego pisma zaświadczeniem lekarza specjalisty rehabilitacji medycznej, potwierdzają, iż przedmiot ten cechuje się indywidualnym przeznaczeniem koniecznym w Jego rehabilitacji.

Rozpatrując sprawę w trybie odwoławczym Dyrektor Izby Skarbowej we Wrocławiu zważył, co następuje.

Stosownie do art. 14a § 2 zd. drugie ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) składając do organu podatkowego wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, podatnik, płatnik lub inkasent jest obowiązany do wyczerpującego przedstawienia stanu faktycznego oraz własnego stanowiska w sprawie. Zgodnie zaś art. 14a § 3 Ordynacji interpretacja, o której wyżej mowa, zawiera dokonaną przez organ podatkowy ocenę prawną stanowiska pytającego z przytoczeniem przepisów prawa.

Z przytoczonych przepisów wynika jednoznacznie, że udzielona przez organ podatkowy interpretacja będzie miała zastosowanie i moc wiążącą wyłącznie w granicach stanu faktycznego wyczerpująco przedstawionego przez pytającego we wniosku o interpretację. Oceniając prawidłowość udzielonej przez organ I instancji interpretacji, organ odwoławczy nie może zatem wykraczać poza ramy stanu faktycznego zakreślone przez samego pytającego we wniosku o tę interpretację. Mając powyższe na uwadze Dyrektor Izby Skarbowej we Wrocławiu stwierdził, iż w trakcie badania zgodności z prawem interpretacji udzielonej postanowieniem Naczelnika Urzędu Skarbowego Wrocław-Fabryczna z dnia 23 maja 2005 r. Nr PD-II-415/1/71a/05 nie mogą zostać uwzględnione okoliczności nowe, wskazane nie we wniosku podatnika z 18 kwietnia 2005 r., lecz dopiero w postępowaniu II instancji. Równocześnie jednak Dyrektor Izby Skarbowej zauważa, iż powołując się na stan faktyczny zmieniony poprzez ujęcie w nim nowych okoliczności, podatnik będzie miał możność ubiegania się o wydanie przez właściwy organ podatkowy I instancji nowej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie.

Badając natomiast prawidłowość interpretacji udzielonej postanowieniem Naczelnika Urzędu Skarbowego Wrocław-Fabryczna z dnia 23 maja 2005 r. Nr PD-II-415/1/71a/05 w oparciu o stan faktyczny przedstawiony przez podatnika we wniosku z 18 kwietnia 2005 r. Dyrektor Izby Skarbowej we Wrocławiu zważył, iż przepis art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) stanowi podstawę dla skorzystania z ulgi podatkowej w postaci odliczenia od dochodu wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne. W art. 26 ust. 7a pkt 3 jako jeden z rodzajów wydatków, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 6, ustawodawca wymienił wydatki na zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego. Analizując powyższe przepisy trzeba mieć na uwadze, iż ulgi podatkowe – jako wyłom w zasadzie powszechności opodatkowania – stosowane mogą być jedynie w przypadku zaistnienia przesłanek ściśle prawem określonych, przy czym nie jest dopuszczalna rozszerzająca interpretacja tychże przesłanek. Ponadto zaznaczenia wymaga, iż to na podatniku w całości spoczywa ciężar wiarygodnego wykazania, że w jego przypadku spełnione zostały warunki uprawniające do skorzystania z ulgi podatkowej.

Z brzmienia przytoczonego art. 26 ust. 7a pkt 3 wynika, że aby zakupiony sprzęt, urządzenia i narzędzia techniczne mogły stanowić podstawę do dokonania odliczenia podatkowego, przedmioty te powinno charakteryzować ich indywidualne przeznaczenie i niezbędność w rehabilitacji danego rodzaju niepełnosprawności oraz zdolność do ułatwiania czynności życiowych, których utrudnienie wynika z niepełnosprawności. Pomiędzy rodzajem nabytego przedmiotu a rodzajem niepełnosprawności winien zatem zachodzić ścisły związek wskazujący na niezbędność danego wyrobu w procesie terapeutycznym i rehabilitacyjnym. Podkreślić przy tym należy, iż wyłączenie w omawianym przepisie sprzętu gospodarstwa domowego (bezsprzecznie ułatwiającego wykonywanie licznych czynności życiowych) z kategorii wyrobów, których zakup uprawnia do ulgi podatkowej, jednoznacznie potwierdza, że nie stanowi podstawy dla odliczenia podatkowego nabycie przedmiotów powszechnego użytku, ze swej istoty ogólnodostępnych do zwykłego wykorzystania przez różne osoby niezależnie od faktu ich ewentualnej niepełnosprawności.

Mając powyższe na uwadze, Dyrektor Izby Skarbowej we Wrocławiu stwierdził, że strona we wniosku z 18 kwietnia 2005 r. nie powołuje się na wiarygodne potwierdzenie (np. w postaci zaświadczenia właściwego lekarza), iż w konkretnym przypadku dany wyrób był niezbędny w procesie terapeutycznym i rehabilitacyjnym dotyczącym określonego rodzaju niepełnosprawności lub ułatwiać miał wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności. Nie kwestionując poświadczonych w opiniach medycznych walorów jakościowych przedmiotowej pościeli, organ odwoławczy równocześnie zważył, iż wyrób ten mieści się w kategorii dóbr powszechnego użytku, z których w zwykły sposób korzystać może ogół osób niezależnie od faktu ich ewentualnej niepełnosprawności. Skoro zatem we wniosku o interpretację nie powołano się na jednoznaczne medyczne wskazanie, że w danym przypadku przedmiot ten był niezbędny w rehabilitacji konkretnego rodzaju niepełnosprawności albo w ułatwianiu czynności życiowych utrudnionych w wyniku niepełnosprawności, to nie można przyjąć, iż w omawianej sytuacji spełnione zostały przesłanki do skorzystania z ulgi podatkowej w formie odliczenia od dochodu wydatków na cele rehabilitacyjne.

Biorąc pod uwagę okoliczności przedstawione we wniosku o interpretację, a także wyżej przywołane przepisy prawa podatkowego, organ odwoławczy stwierdził, że wyrażone w postanowieniu z dnia 23 maja 2005 r. Nr PD-II-415/1/71a/05 stanowisko Naczelnika Urzędu Skarbowego Wrocław-Fabryczna, iż w konkretnym przypadku nie zostało wykazane spełnienie przesłanek dla skorzystania z przewidzianej w art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ulgi podatkowej z tytułu wydatków na cele rehabilitacyjne, jest uzasadnione. Dyrektor Izby Skarbowej we Wrocławiu ponownie w tym miejscu podkreśla, że ocena prawidłowości stanowiska organu podatkowego I instancji dokonana została wyłącznie w oparciu o stan faktyczny przedstawiony przez podatnika we wniosku z dnia 18 kwietnia 2005 r.

W tym stanie sprawy należało orzec jak w sentencji.

Decyzja niniejsza jest ostateczna.

Na decyzję przysługuje prawo wniesienia skargi do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu. Skargę należy wnieść za pośrednictwem tut. organu odwoławczego w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia decyzji. Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach.