INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 09 stycznia 2012r. (data wpływu do tut. Biura 17 stycznia 2012r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku sporządzania przez Spółkę informacji PIT-8C – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 stycznia 2012r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku sporządzania przez Spółkę informacji PIT-8C.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi działalność maklerską polegającą m.in. na przechowywaniu i rejestrowaniu instrumentów finansowych, w ramach czego wnioskodawca świadczy m.in. usługi rejestracji przeniesienia własności/posiadania instrumentów finansowych (przeniesienie posiadania lub praw z instrumentów finansowych) w prowadzonym przez wnioskodawcę depozycie instrumentów rynku niepublicznego – w odniesieniu do instrumentów finansowych przechowywanych lub rejestrowanych przez wnioskodawcę. Takie usługi świadczone są w szczególności w odniesieniu do będących instrumentami finansowymi papierów wartościowych wydanych w formie dokumentu. Usługa rejestracji przeniesienia własności/posiadania takich papierów wartościowych polega na odzwierciedleniu, w prowadzonym w ramach ww. depozytu rejestrze właścicieli/posiadaczy takich papierów wartościowych (a zarazem na ich indywidualnych kontach depozytowych), zmian we własności/posiadaniu takich papierów wartościowych wynikających z czynności prawnych lub innych zdarzeń prawnych, w tym np. z umów sprzedaży mających za przedmiot papiery wartościowe przechowywane przez wnioskodawcę. Przykładowo, w sytuacji zawarcia przez dotychczasowego właściciela/posiadacza danych papierów wartościowych umowy ich sprzedaży, celem przeniesienia posiadania/wydania sprzedawanych papierów wartościowych strony takiej umowy sprzedaży zgłaszają się do wnioskodawcy z wnioskiem o ujawnienie i wykonanie dokonanej sprzedaży w ww. depozycie prowadzonym przez wnioskodawcę, poprzez dokonanie odpowiednich zapisów w rejestrze właścicieli/posiadaczy takich papierów wartościowych i na kontach depozytowych stron takiej umowy. W ten sposób wnioskodawca wykonuje swoją usługę rejestracji przeniesienia własności/posiadania instrumentów finansowych (przeniesienia posiadania lub praw z instrumentów finansowych).

W części z przypadków, w których wnioskodawca świadczy ww. usługę w odniesieniu do umów sprzedaży papierów wartościowych, oprócz jej świadczenia wnioskodawca uczestniczy w zawieraniu takiej umowy sprzedaży, działając na zlecenie jednej lub obu stron danej umowy sprzedaży, jako jej/ich pełnomocnik lub bez takiego pełnomocnictwa, ale na jej/ich rachunek. Natomiast w innych przypadkach wnioskodawca świadczy usługę rejestracji przeniesienia własności/posiadania instrumentów finansowych (przeniesienia posiadania lub praw z instrumentów finansowych) w odniesieniu do umów sprzedaży papierów wartościowych, nie wykonując żadnych dodatkowych czynności w związku z umową, w tym na zlecenie którejkolwiek ze stron.

Dodatkowo, wskazać należy, że w sytuacji, gdy została zawarła umowa sprzedaży papierów wartościowych, w wykonaniu której wnioskodawca dokonał rejestracji przeniesienia własności/posiadania instrumentów finansowych (przeniesienia posiadania lub praw z instrumentów finansowych), po stronie sprzedającego może powstać dochód z odpłatnego zbycia papierów wartościowych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w sytuacji, gdy wnioskodawca dokonał rejestracji przeniesienia własności/posiadania instrumentów finansowych (przeniesienia posiadania lub praw z instrumentów finansowych) w wykonaniu umowy sprzedaży papierów wartościowych, nie wykonując żadnych dodatkowych czynności w związku z tą umową, w tym na zlecenie którejkolwiek ze stron, wnioskodawca jest zobowiązany przesłać podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika, a w przypadku podatnika, o którym mowa w art. 3 ust. 2a ustawy z dnia 26 lipca 1992r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2010r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych – imienną informację o wysokości dochodu, o którym mowa w art. 30b ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynikającego ze sprzedaży papierów wartościowych na podstawie danej umowy sprzedaży, sporządzone według ustalonego wzoru, w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym, zgodnie z art. 39 ust. 3 ww. ustawy...

Zdaniem wnioskodawcy, z art. 39 ust. 3 ustawy z dnia 26 lipca 1992r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2010r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), wynika, że osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne nie mające osobowości prawnej są obowiązane, w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym, przesłać podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika, a w przypadku podatnika, który nie ma miejsca zamieszkania na terytorium Polski, urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych – imienne informacje o wysokości dochodu, o którym mowa w art. 30b ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, sporządzone według ustalonego wzoru (druk PIT-8C). Wnioskodawca jest osobą prawną.

W sytuacji, gdy została zawarta umowa sprzedaży papierów wartościowych, w wykonaniu której wnioskodawca dokonał rejestracji przeniesienia własności/posiadania instrumentów finansowych (przeniesienia posiadania lub praw z instrumentów finansowych), nie wykonując żadnych dodatkowych czynności w związku z umową, w tym na zlecenie którejkolwiek ze stron, po stronie sprzedającego może powstać dochód. Dochód taki, w ocenie wnioskodawcy, powinien zostać zakwalifikowany jako dochód, o którym mowa w art. 30b ust. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a co za tym taki, którego dotyczy art. 39 ust. 3 tej ustawy.

Przepis art. 39 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie precyzuje kręgu podmiotów, na których ciąży obowiązek sporządzenia przedmiotowej informacji. W związku z tym w ocenie wnioskodawcy w interpretacji tego przepisu nie jest wystarczająca wykładnia językowa.

Wykładnia językowa jest wprawdzie pierwszym i wstępnym etapem egzegezy teksu prawnego, jednakże jej cechą szczególną jest naturalna, niemożliwa do wyeliminowania chwiejność semantyczna języka prawnego, co powoduje konieczność sięgnięcia do innych metod wykładni w wypadku, gdy chwiejność ta (rozbieżność między sensem i znakiem, terminem) staje się szczególnie wyraźna. Właściwa interpretacji językowej wspomniana chwiejność semantyczna ulega intensyfikacji, gdy ustawodawca nie zachowuje dyscypliny językowej, gdy używa różnych terminów na oznaczenie tych samych zjawisk, gdy działa niezgodnie z regułami prawidłowej techniki legislacyjnej. Wykładnia gramatyczna (językowa) jest bowiem możliwa tylko przy założeniu, że ustawodawca jest racjonalny, że zna język prawny i w nienaganny sposób posługuje się technikami legislacyjnymi (wyrok SN z 20 czerwca 1995r., sygn. akt III ARN 22/95, OSNP 1995/24/297). Wykładnia gramatyczno – słownikowa jest bowiem tylko jednym z przyjmowanych powszechnie w rozumowaniu prawniczym sposobów wykładni, a wnioski z niej płynące mogą być również często mylące i prowadzić do merytorycznie błędnych, niezgodnych z rzeczywistymi intencjami ustawodawcy, a w końcu również czasami do niesprawiedliwych i krzywdzących stronę procesu rezultatów. Dlatego też w niektórych przypadkach może być ona uzupełniona wnioskami płynącymi z zastosowania innych rodzajów wykładni, np. systemowej lub celowościowej. Ponieważ zastosowanie jedynie wykładni językowej przy interpretacji art. 39 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych doprowadziłoby do przyjęcia, że niemal każdy, kto posiada informację o wysokości dochodu, o którym mowa w art. 30b ust. 2 ww. ustawy, powinien dopełnić określonego w tym przepisie obowiązku podatkowego, to konieczne jest więc sięgnięcie do wykładni systemowej i celowościowej.

Odwołać się należy, w ramach wykładni systemowej i celowościowej, do intencji ustawodawcy wyrażonej w uzasadnieniu projektu ustawy (dostępne na stronie internetowej http://orka.sejm.gov.pl/Druki4ka.nsf/%28$vAllByUnid%29/1D21FDB0A834CBAFC1256D7F00333F/50$file/1853ustawa.pdf uzasadnienie z dnia 01sierpnia 2003r. rządowego projektu zmian do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych uchwalonego następnie jako ustawa z dnia 12 listopada 2003r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 202, poz. 1956). Z uzasadnienia tego wynika, że do sporządzenia imiennej informacji będą zobowiązane jedynie „podmioty za pośrednictwem których podatnik dokonuje odpłatnego zbycia papierów wartościowych”. Również w komentarzu autorstwa W. Dmocha i T. Szymury „Podatek dochodowy od osób fizycznych 2006”, Podatkowe Komentarze Praktyczne, Wydawnictwo C.H. Beck, Warszawa 2006, s. 511 i 512, wskazano, że „podmioty, za których pośrednictwem podatnik uzyskuje dochody z odpłatnego zbycia papierów wartościowych lub pochodnych instrumentów finansowych i z realizacji praw z nich wynikających (...) są obowiązane (...) przesłać podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu (...) imienne informacje o wysokości dochodu z tych tytułów". Istota rzeczy w zakresie objętym niniejszym wnioskiem sprowadza się więc do ustalenia, czy wnioskodawca w danym przypadku jest takim podmiotem pośredniczącym.

Kodeks cywilny nie reguluje umowy o pośrednictwo. Była ona natomiast uregulowana w Rozporządzeniu Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 27 października 1933r. Kodeks zobowiązań w art. 517 i następne. Przepis ten stanowił, że „Kto przyrzeka drugiemu wynagrodzenie za nastręczenie sposobności do zawarcia umowy z inną osobą, albo za pośredniczenie przy zawarciu takiej umowy, obowiązany jest zapłacić wynagrodzenie tylko wtedy, gdy umowa zostanie zawarta wskutek zabiegów pośrednika". Podobnie, jak wskazano w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 16 lutego 2007r., sygn. akt I SA/Kr 1543/06, opubl: Legalis, w Leksykonie PWN, W-wa 2004, s. 863, przez pośrednictwo rozumie się „umowę, w której jedna strona (pośrednik) zobowiązuje się do załatwienia nastręczenia sposobności zawarcia umowy lub pośredniczenia przy jej zawarciu".

W ocenie wnioskodawcy, działanie wnioskodawcy w sytuacji, gdy została zawarta umowa sprzedaży papierów wartościowych, w wykonaniu której wnioskodawca dokonał rejestracji przeniesienia własności/posiadania instrumentów finansowych (przeniesienia posiadania lub praw z instrumentów finansowych), nie wykonując żadnych dodatkowych czynności w związku z umową, w tym na zlecenie którejkolwiek ze stron, w świetle ww. znaczenia określenia pośrednictwo nie może być uznana za takie pośrednictwo. W takiej bowiem sytuacji wnioskodawca nie zobowiązuje się do załatwienia nastręczenia sposobności zawarcia umowy, ani takiej sposobności nie załatwia, ani nie pośredniczy przy jej zawarciu, a jedynie wykonuje pewne usługi związane z jej wykonaniem. Za pośrednika („łącznika”) należałoby natomiast uznać wnioskodawcę w sytuacji, gdy na zlecenie jednej lub obu stron dokonuje transakcji (zawiera umowę sprzedaży) w imieniu własnym, lecz na rachunek klienta albo w imieniu klienta i na jego rachunek.

Ponadto, dokonując wykładni systemowej i celowościowej opisane powyżej zagadnienie należy, w ocenie wnioskodawcy, rozpatrywać także w związku z zakresem odpowiedzialności określonym w art. 80 ustawy z dnia 10 września 1999r. Kodeks karny skarbowy (Dz. U Nr 83, poz. 930 ze zm.). W sytuacji bowiem, gdy za niedopełnienie danego obowiązku nakładana jest odpowiedzialność karna czy karnoskarbowa, hipoteza normy prawnej określająca podmioty zobowiązane do wykonania tego obowiązku powinna być określona w sposób nie budzący żadnych wątpliwości interpretacyjnych. Nie powinno być tak, że dany podmiot, obawiając się pociągnięcia go do odpowiedzialności karnej czy karnoskarbowej, będzie z ostrożności danego obowiązku dopełniał, mimo że nie jest do tego zobowiązany.

Pozostawiając na uboczu, czy faktycznie art. 80 Kodeksu karnego skarbowego obejmuje swoją dyspozycją niezłożenie lub podanie nierzetelnych danych w informacji określonej w art. 39 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (nie są to bowiem informacje podatkowe, o których mówi § 1 tego artykułu, gdyż takimi są wyłącznie informacje określone w przepisach Ordynacji podatkowej, § 2 tego artykułu natomiast dotyczący innych informacji nie wymienia tych określonych w art. 39 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – w doktrynie jednak przyjmuje się, że swoim zakresem obejmuje także przedmiotowe informacje) wskazać należy, że w sytuacji gdy możliwe jest zastosowanie odpowiedzialności karnej lub karnoskarbowej w przypadku nie zastosowania się do danej normy prawnej, to należy uwzględnić, iż w takiej sytuacji ustawowy opis zabronionego zachowania powinien być na tyle precyzyjny, aby nie dopuszczał do rozbieżnych interpretacji rozszerzających lub zwężających sferę penalizacji. Zasada nullum crimen sine lege należy do kanonów państwa prawnego od czasów Oświecenia. Z punktu widzenia porządku prawnego jednostka może robić wszystko to, co nie jest wyraźnie przez prawo zabronione. Adresat normy prawnej musi otrzymać jednoznaczne informacje jakie czyny są zakazane i popełnienie jakich czynów pociągać będzie za sobą odpowiedzialność karną lub karnoskarbową. W przypadku prawa karnego (w tym karnego skarbowego) – gdzie ingerencja państwa dotyczy tak zasadniczych praw jednostki, jak wolność, cześć, majątek – zakaz dokonywania określonych zachowań, z którego przekroczeniem wiąże się kara, musi być określony w ustawie. W przypadku art. 80 Kodeksu karnego skarbowego ustawodawca odwołuje się, określając hipotezę normy prawnej, m.in. do przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (przedmiotem ochrony karnoskarbowej tego przepisu jest bowiem przestrzeganie obowiązków nakładanych przez materialne prawo podatkowe). Z przepisów tych należy więc precyzyjnie wyprowadzić, na kim spoczywa obowiązek sporządzenia stosownych informacji o dochodach podatników. Nie można zostawić tutaj pola na dowolność, gdyż byłoby to sprzeczne z zasadami państwa prawnego. Regulacja zawarta w art. 39 ust. 3 ustawy o podatku podatkowym od osób fizycznych nie spełnia tego wymogu, stąd tym bardziej uzasadnione wydaje się skorzystanie z wykładni systemowej i celowościowej, co uczyniono w niniejszym wniosku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 39 ust. 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne nie mające osobowości prawnej są obowiązane, w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym, przesłać podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika imienne informacje (sporządzone według ustalonego wzoru) o wysokości dochodu, o którym mowa w art. 30b ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a w przypadku podatnika, o którym mowa w art. 3 ust. 2a ustawy – urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych.

Stosownie do art. 30b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych od dochodów uzyskanych z odpłatnego zbycia papierów wartościowych lub pochodnych instrumentów finansowych i z realizacji praw z nich wynikających oraz z odpłatnego zbycia udziałów w spółkach mających osobowość prawną oraz z tytułu objęcia udziałów (akcji) w spółkach mających osobowość prawną albo wkładów w spółdzielniach w zamian za wkład niepieniężny w postaci innej niż przedsiębiorstwo lub jego zorganizowana część, podatek dochodowy wynosi 19% uzyskanego dochodu. W ust. 2 tego artykułu został uszczegółowiony sposób ustalenia powyższego dochodu osiągniętego w roku podatkowym. Zaś w ust. 6 wskazano na obowiązek podatnika po zakończeniu roku podatkowego, wykazania w zeznaniu podatkowym dochodów uzyskanych w roku podatkowym z odpłatnego zbycia papierów wartościowych, w tym również dochodów, o których mowa w art. 24 ust. 14, i dochodów z odpłatnego zbycia pochodnych instrumentów finansowych, a także dochodów z realizacji praw z nich wynikających oraz z odpłatnego zbycia udziałów w spółkach mających osobowość prawną oraz z tytułu objęcia udziałów (akcji) w spółkach mających osobowość prawną albo wkładów w spółdzielniach w zamian za wkład niepieniężny w postaci innej niż przedsiębiorstwo lub jego zorganizowana część, a także obliczenia należnego podatku dochodowego.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że wnioskodawca prowadzi działalność maklerską polegającą m.in. na przechowywaniu i rejestrowaniu instrumentów finansowych, w ramach czego wnioskodawca świadczy m.in. usługi rejestracji przeniesienia własności/posiadania instrumentów finansowych (przeniesienie posiadania lub praw z instrumentów finansowych) w prowadzonym przez siebie depozycie instrumentów rynku niepublicznego – w odniesieniu do instrumentów finansowych przechowywanych lub rejestrowanych przez wnioskodawcę. Takie usługi świadczone są w szczególności w odniesieniu do będących instrumentami finansowymi papierów wartościowych wydanych w formie dokumentu. W części przypadków, w których wnioskodawca świadczy ww. usługę w odniesieniu do umów sprzedaży papierów wartościowych, oprócz jej świadczenia wnioskodawca uczestniczy w zawieraniu takiej umowy sprzedaży, działając na zlecenie jednej lub obu stron danej umowy sprzedaży, jako jej/ich pełnomocnik lub bez takiego pełnomocnictwa, ale na jej/ich rachunek. Natomiast w innych przypadkach wnioskodawca świadczy usługę rejestracji przeniesienia własności/posiadania instrumentów finansowych (przeniesienia posiadania lub praw z instrumentów finansowych) w odniesieniu do umów sprzedaży papierów wartościowych, nie wykonując żadnych dodatkowych czynności w związku z umową, w tym na zlecenie którejkolwiek ze stron. Dodatkowo wnioskodawca wskazuje, że w sytuacji, gdy została zawarła umowa sprzedaży papierów wartościowych, w wykonaniu której wnioskodawca dokonał rejestracji przeniesienia własności/posiadania instrumentów finansowych (przeniesienia posiadania lub praw z instrumentów finansowych), po stronie sprzedającego może powstać dochód z odpłatnego zbycia papierów wartościowych.

Istotą niniejszej interpretacji jest ocena, czy w sytuacji opisanej we wniosku wnioskodawca jest obowiązany do sporządzenia informacji PIT-8C, gdy to nie on jest podmiotem pośredniczącym przy odpłatnym zbyciu papierów wartościowych, a jedynie świadczy usługę rejestracji przeniesienia własności/posiadania instrumentów finansowych w odniesieniu do umów sprzedaży papierów wartościowych, nie wykonując żadnych dodatkowych czynności w związku z umową, w tym na zlecenie którejkolwiek ze stron.

Przepis art. 39 ust 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nakłada obowiązek sporządzenia imiennej informacji PIT-8C o wysokości dochodu z kapitałów pieniężnych, o którym mowa w art. 30b ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, na wszystkie osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej.

Należy jednak zauważyć, iż ustawodawca nie precyzuje ściśle kręgu podmiotów, na których ciąży obowiązek sporządzania przedmiotowej informacji. Nie wystarcza tu też wykładnia językowa, ponieważ zastosowanie wykładni językowej przy interpretacji art. 39 ust. 3 ww. ustawy doprowadziłoby do przyjęcia, że niemal każdy kto posiada informację o wysokości dochodu, o którym mowa w art. 30b ust. 2 przedmiotowej ustawy, powinien dopełnić określonego w tym przepisie obowiązku podatkowego. Konieczne jest więc sięgnięcie do wykładni celowościowej.

W uzasadnieniu rządowego projektu ustawy z dnia 12 listopada 2003r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 202, poz. 1956) stwierdzono, że: „po zakończeniu roku podatkowego – w terminie do dnia 31 stycznia (termin ten zmieniono na koniec lutego) roku następującego po roku podatkowym – podmioty, za pośrednictwem, których podatnik dokonuje odpłatnego zbycia papierów wartościowych (instrumentów finansowych), będą zobowiązane do sporządzenia imiennej informacji o wysokości uzyskanego przychodu i przekazania jej podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu właściwemu ze względu na miejsce zamieszkania podatnika.”

Jak wynika z powyższego uzasadnienia, celem wprowadzenia przepisu było uzyskanie informacji o wysokości przychodów od podmiotu uprawnionego do prowadzenia rachunku papierów wartościowych, za którego pośrednictwem zbywane są papiery wartościowe (instrumenty finansowe). Zatem to podmioty, za których pośrednictwem podatnik uzyskuje dochody z tytułu odpłatnego zbycia papierów wartościowych lub pochodnych instrumentów finansowych i z realizacji praw z nich wynikających (...) są obowiązane (...) przesłać podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu (...) imienne informacje o wysokości dochodu z tych tytułów.

Tym samym obowiązek sporządzenia przez wnioskodawcę PIT-8C powstaje jedynie w przypadku gdy właściciele/posiadacze papierów wartościowych będą dokonywali transakcji wskazanych w art. 30 b ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za pośrednictwem będącego wnioskodawcą domu maklerskiego. Natomiast w przypadku kiedy dotychczasowi właściciele/posiadacze danych papierów wartościowych zawarli umowę ich sprzedaży i celem przeniesienia posiadania/wydania sprzedawanych papierów wartościowych zgłaszają się do wnioskodawcy z wnioskiem o ujawnienie dokonanej sprzedaży w depozycie prowadzonym przez wnioskodawcę, poprzez dokonanie odpowiednich zapisów w rejestrze, a więc wnioskodawca uzyskuje jedynie informację, że dotychczasowi właściciele/posiadacze papierów wartościowych zawarli umowę ich sprzedaży i na tej podstawie wykonuje usługę rejestracji, jednakże nie wykonuje żadnych dodatkowych czynności, w tym na zlecenie którejkolwiek ze stron, to nie powstaje po stronie wnioskodawcy obowiązek sporządzenia informacji PIT-8C.

Mając na uwadze powyższe przepisy prawa oraz przedstawiony przez wnioskodawcę stan faktyczny, należy stwierdzić, że na wnioskodawcy-biurze maklerskim spoczywa obowiązek informacyjny, o którym mowa w art. 39 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wówczas, gdy to za jego pośrednictwem dokonywane jest odpłatne zbycie papierów wartościowych (wtedy posiada „pełną informację” o dacie transakcji, cenie i ilości zbywanych papierów wartościowych). Zatem w sytuacji, gdy wnioskodawca dokonuje jedynie rejestracji przeniesienia własności/posiadania instrumentów finansowych (przeniesienia posiadania lub praw z instrumentów finansowych) w odniesieniu do umów sprzedaży papierów wartościowych zawartych między ich właścicielami/posiadaczami, nie wykonując żadnych dodatkowych czynności w związku z tą umową, w tym także nie uczestniczy w zawieraniu umów sprzedaży na zlecenie którejkolwiek ze stron, nie jest zobowiązany do sporządzenia i przesłania podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika, a w przypadku podatnika, o którym mowa w art. 3 ust. 2a ustawy z dnia 26 lipca 1992r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2010r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych – imiennej informacji o wysokości dochodu, o którym mowa w art. 30b ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynikającego ze sprzedaży papierów wartościowych na podstawie danej umowy sprzedaży, sporządzonej według ustalonego wzoru, w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym, zgodnie z art. 39 ust. 3 ww. ustawy.

W związku z powyższym stanowisko wnioskodawcy uznaje się za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.