POSTANOWIENIE

Na podstawie 14a § 1 i § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (tekst jednolity Dz.U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60) po rozpatrzeniu wniosku Spółki z o.o. z dnia 11 kwietnia 2005 r. (data wpływu wniosku do tut. Urzędu Skarbowego 15 kwietnia 2005r.) o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.) w sprawie kwalifikacji wydatków związanych z zakupem ulotek, materiałów informacyjnych i reklamowych oraz ich dystrybucją poprzez wrzutki prasowe, wysyłkę listów, wyeksponowanie w punktach sprzedaży towarów

stwierdzam, że:

stanowisko przedstawione w tym wniosku jest nieprawidłowe w odniesieniu do opisanego stanu faktycznego

U Z A S A D N I E N I E

Pismem z dnia 11 kwietnia 2005 r. Spółka z o.o. wystąpiła z wnioskiem do tut. Organu podatkowego o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w sprawie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na zakup ulotek, materiałów informacyjnych i reklamowych oraz ich dystrybucji. Spółka prowadzi działalność gospodarczą w zakresie handlu programami komputerowymi oraz ich wdrażania. Przeważający rodzaj prowadzonej działalności został sklasyfikowany pod numerem PKD 5248G. W ramach działań marketingowych Spółka ponosi koszty przygotowania, wykonania i dystrybucji ulotek, materiałów informacyjnych oraz katalogów reklamowych. Za ich wykonanie Jednostka otrzymuje faktury o treści „ulotki” oraz „drukowanie materiałów”. Dystrybucja odbywa się poprzez wysyłkę (mailing) do klientów indywidualnych znajdujących się w bazie adresowej Spółki, kolporterów prasy w postaci wrzutek do egzemplarzy gazet oraz umieszczenie w widocznych miejscach siedziby i punktach sprzedaży. Jak wynika z pisma Jednostki baza adresowa powstała na podstawie otrzymanych wcześniej zamówień, dokonanych zakupów, zgłoszeń dokonanych za pośrednictwem Internetu, telemarketing, udział w poprzednio przeprowadzonych akcjach lub stanowi odpowiedź na reklamę prasową. Spółka posiada stronę internetową za pośrednictwem której zainteresowane osoby – potencjalni klienci mogą przesyłać swoje dane adresowe w celu otrzymywania aktualnych ofert lub materiałów informacyjnych. Adresy te są dodawane do posiadanej bazy danych adresowych i na tej podstawie dokonywana jest wysyłka. Wysyłka ta jest przeprowadzana także wśród osób, które wzięły udział w poprzednich akcjach, jest zakrojona na szeroką skalę i nie jest dokonywana na rzecz pojedynczych osób. Podatnik stoi na stanowisku, że koszt zakupu (wytworzenia) materiałów informacyjnych oraz ich dystrybucja w którykolwiek z przedstawionych powyżej sposobów zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stanowi w pełnej wysokości koszt uzyskania przychodu, gdyż wydatki te ponoszone są w celu uzyskania przychodu i nie zostały wyłączone na podstawie art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Mając na uwadze stan faktyczny zaprezentowany we wniosku Naczelnik Pierwszego Urzędu Skarbowego w Gdańsku stwierdza, co następuje:

W przedstawionym stanie faktycznym zastosowanie znajdują przepisy art. 15 ust. 1 oraz art. 16 ust. 1 pkt. 28 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.). Zgodnie z regulacją zawartą w art. 15 ust. 1 tejże ustawy kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu uzyskania przychodu, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 Zatem warunkiem uznania danego wydatku za koszt uzyskania przychodu jest wykazanie związku pomiędzy poniesionym wydatkiem a możliwością uzyskania przychodu. Natomiast art. 16 ust. 1 pkt. 28 cytowanej ustawy stanowi, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji i reklamy w części przekraczającej 0,25 % przychodów, chyba, że reklama prowadzona jest w środkach masowego przekazu lub publicznie w inny sposób.

Z przytoczonych przepisów wynika zatem, że nie wszystkie wydatki ponoszone przez Spółkę na reklamę i reprezentację mogą zostać zakwalifikowane do kosztów uzyskania przychodów.

Ustawodawca przewiduje jednak taką możliwość pod warunkiem przeznaczenie wydatków na działania prowadzone w środkach masowego przekazu lub publicznie w inny sposób.

Dokonując oceny wydatków na reklamę należy również zwrócić uwagę na różnicę pomiędzy reklamą a informacją handlową, której Ustawodawca nie zawarł w negatywnym katalogu kosztów, czyli co do zasady, stanowi koszt uzyskania przychodu w pełnej kwocie.

W związku z tym, że przepisy ustaw podatkowych nie zawierają definicji pojęć reklamy i informacji handlowej przy ich interpretacji należy posiłkować się w pierwszej kolejności wykładnią językową. Zastosowanie znajdują wówczas znaczenia i określenia zawarte m.in. w słownikach, które przedstawiają potoczne rozumienie pojęć. I tak zgodnie z definicją Słownika Języka Polskiego PWN (Wydawnictwo Naukowe PWN S.A. Warszawa 2003) reklama to: „rozpowszechnianie informacji o danym towarze w celu zwrócenia na niego uwagi i zachęcenia do zakupu; także środki służące do tego celu, np. plakaty, ogłoszenia w prasie, radiu i telewizji”

Za informację handlową uważa się natomiast powiadomienie o czymś, zakomunikowanie jakiegoś faktu bez elementów zachęty do kupna, aprobaty opisywanego towaru, firmy, chwalenia czegoś lub kogoś. Zatem materiały zawierające ceny towarów, zdjęcia, parametry techniczne informacje o promocjach cenowych, możliwość sfinansowania zakupu na raty oraz adresy miejsc, gdzie można nabyć oferowany towar za określoną cenę należy uznać za informację handlową. Gdyby jednak zawierały w treści elementy wartościujące, oceniające, czy zachęcające do zakupu wówczas będziemy mieli do czynienia z reklamą.

W treści art. 16 ust. 1 pkt. 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych określono, że limit nie dotyczy 0,25% wydatków na reklamę prowadzoną w środkach masowego przekazu i publicznie w inny sposób. Jakkolwiek Ustawodawca nie zdefiniował użytych pojęć, to należy przyjąć, iż reklama posiada znamiona publicznej jeżeli jest skierowana i dostępna potencjalnie dla wszystkich, posiada ogólny, anonimowy i powszechny charakter. Za reklamę w środkach masowego przekazu uważa się reklamę prowadzoną w radio, telewizji, kinie, Internecie lub prasie. Natomiast reklama prowadzona publicznie w inny sposób to przede wszystkim reklama uliczna, reklama na ulotkach, plakatach, środkach komunikacji, urządzanie witryn sklepowych, uczestnictwo w imprezach reklamowych dostępnych dla nieograniczonego kręgu osób, reklama pocztowa rozprowadzana wśród osób nieoznaczonych z imienia i nazwiska.

Jeżeli wydatki dotyczą reklamy skierowanej do konkretnej osoby, bądź grupy osób bez względu na formę takiego działania należy je uznać za wydatki na reklamę niepubliczną, a co za tym idzie z możliwością zaliczania do kosztów uzyskania przychodów w granicach określonego limitu.

W przedmiotowej sprawie należy stwierdzić, że wydatki na materiały informacyjne i reklamowe muszą spełnić pozytywną przesłankę okolicznika celu zawartą w art. 15 ust. 1 oraz dodatkowo negatywną przesłankę nie ujęcia w katalogu kosztów niepotrącalnych. Zatem wydatki na wytworzenie i dystrybucję materiałów informacyjnych spełniające warunek wynikający z treści art. 15 ust.1 stanowią w całości koszt uzyskania przychodu bez względu na formę w jakiej są dostarczane docelowemu odbiorcy.

Materiały reklamowe dostarczane w formie wrzutek do gazet, wyłożone w sekretariacie i punktach sprzedaży zgodnie z zapisem art. 16 ust. 1 pkt. 28 stanowią reklamę nie objętą limitem.

Natomiast wydatki związane zarówno z wydaniem jak i dostarczeniem katalogu reklamowego do klientów, których dane zawarto w adresowej bazie danych Spółki nie spełniają wymogów reklamy publicznej. O kwalifikacji danego wydatku w przypadku materiałów reklamowych decyduje nie treść a forma dotarcia do adresata. Wysyłając katalogi reklamowe do podmiotów określonych imiennie (na podstawie informacji z adresowej bazy danych tworzonej na zasadach określonych we wniosku) świadomie zawężano krąg odbiorców.

Mając powyższe na uwadze Naczelnik Pierwszego Urzędu Skarbowego w Gdańsku nie potwierdza stanowiska Spółki zawartego we wniosku, że wydatki na druk i dystrybucję katalogów reklamowych wysyłanych do podmiotów, które znalazły się w adresowej bazie danych stanowią z całości koszty uzyskania przychodu.