P O S T A N O W I E N I E

Na podstawie art. 14a § 4 w związku z pismem z dnia 29.04.2005 r. złożonym w trybie art. 14a § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 - tekst jednolity) dotyczącym udzielenia pisemnej informacji w zakresie stosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie Banku - zwanego dalej Spółka - z siedzibą w Warszawie, Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie

p o s t a n a w i a

uznać za poprawne stanowisko Spółki dotyczące zastosowania metody średniej ważonej w celu określenia przychodu z dyskonta w sytuacji, gdy nie jest możliwa identyfikacja nabytych w tym samym dniu lecz po innych cenach wykupywanych papierów wartościowych.

U Z A S A D N I E N I E

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Bank - zwany dalej Spółka - z siedzibą w Warszawie w ramach swojej działalności prowadzi dla podatników będącymi osobami prawnymi lecz nie rezydentami Rzeczypospolitej Polskiej, tj. osobami, o których mowa w art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.), zwanej dalej updop, rachunki papierów wartościowych pośrednicząc w ich obrocie.

Papiery wartościowe znajdujące się na rachunku posiadają określony termin wykupu przez emitenta. W takim przypadku u klientów powstaje przychód z tytułu dyskonta.

W dniu wykupu papierów wartościowych Spółka, będąc płatnikiem od uzyskanych przez podatnika przychodów zgodnie z art. 26 ust. 1 w związku z art. 21 ust. 1 pkt 1 updop nalicza i odprowadza do urzędu skarbowego zryczałtowany podatek dochodowy.

Problem w należytym wypełnieniu obowiązków płatnika powstaje wtedy, gdy podatnik posiada obligacje nabyte w tym samym dniu, lecz po różnych cenach i dokonuje sprzedaży części portfela. Wówczas w chwili wykupu nie jest możliwa identyfikacja sprzedawanych papierów wartościowych. W ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych nie ma żadnych regulacji wskazujących metody wyliczania podatku od dyskonta w opisanej wyżej sytuacji.

Spółka uważa, że w sytuacji gdy nie jest możliwa identyfikacja i ustalenie kolejności wykupywanych papierów wartościowych, właściwa powinna być metoda średniej ważonej, według której należy ustalić uśrednioną cenę jednostkową posiadanych przez podatnika obligacji, następnie podzielić łączne koszty nabycia przez ilość obligacji, a potem łączny koszt nabycia obligacji pomniejszyć o koszt sprzedanych obligacji. Podstawa opodatkowania będzie w wysokości różnicy między wartością nominalną (po jakiej nastąpił wykup obligacji) a kosztem nabycia wykupywanych obligacji. Spółka twierdzi, że wobec braku unormowań ustawowych, ma prawo do wyboru i konsekwentnego stosowania określonej metody.

Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie informuje, że:

W ww. ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych brak jest przepisów szczególnych wskazujących metody wyliczania dochodu przy braku możliwości identyfikacji wykupywanych papierów wartościowych.

Jednakże na mocy art. 9 ust. 1 updop podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej zgodnie z przepisami ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t. j. Dz. U. z 2002 r. Nr 76, poz. 694 ze zm.) zwanej dalej Ustawą o rachunkowości.

Metody ustalania wartości rozchodu według cen zakupu, nabycia lub wytworzenia składników aktywów obrotowych wskazane są w Ustawie o rachunkowości (art. 34 ust. 4).

Dlatego w świetle przedstawionych okoliczności i przepisów Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie zgadza się z poglądem, że - biorąc dodatkowo pod uwagę art. 5 powołanej Ustawy o rachunkowości - Płatnik może zastosować powołaną przez niego metodę, o której mowa w Ustawie o rachunkowości.

W opisanym przypadku, gdy podatnik (osoba prawna) posiada obligacje nabyte w tym samym dniu, lecz po różnych cenach oraz dokonuje sprzedaży części portfela i w chwili wykupu nie jest możliwa identyfikacja sprzedawanych papierów wartościowych, Spółka powinna zgodnie z art. 9 ust. 1 updop zastosować przepis art. 34 ust. 4 Ustawy o rachunkowości. Wskazuje na to zapis art. 2 ust. 1 pkt 3 Ustawy o rachunkowości, zgodnie z którym przepisy stosuje się do mających siedzibę lub miejsce sprawowania zarządu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej jednostek organizacyjnych działających na podstawie Prawa bankowego, Prawa o publicznym obrocie papierami wartościowymi i funduszach powierniczych, przepisów o funduszach inwestycyjnych, przepisów o działalności ubezpieczeniowej lub przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, bez względu na wielkość przychodów.

Wspomniany art. 34 ust. 4 tej Ustawy o rachunkowości wskazuje na stosowanie określonego sposobu wyceny w zależności od metody ustalonej przez jednostkę:

1) według cen przeciętnych, to jest ustalonych w wysokości średniej ważonej cen (kosztów) danego składnika aktywów,

2) przyjmując, że rozchód składnika aktywów wycenia się kolejno po cenach (kosztach) tych składników aktywów, które jednostka najwcześniej nabyła (wytworzyła),

3) przyjmując, że rozchód składników aktywów wycenia się kolejno po cenach (kosztach) tych składników aktywów, które jednostka najpóźniej nabyła (wytworzyła),

4) w drodze szczegółowej identyfikacji rzeczywistych cen (kosztów) tych składników aktywów, które dotyczą ściśle określonych przedsięwzięć, niezależnie od daty ich zakupu lub wytworzenia.

Z art. 34 ust. 4 Ustawy o rachunkowości nie wynika, by którakolwiek z metod była metodą preferowaną lub polecaną w odniesieniu do transakcji przedstawionych przez Spółkę.

Ponieważ Spółka wybrała metodę opisaną w pkt 1 ww. Ustawy o rachunkowości Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie postanawia jak na wstępie.

Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie informuje, iż:

1. interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Spółkę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania postanowienia i jest aktualna do czasu zmiany stanu prawnego lub stanu faktycznego przedstawionego przez składającego zapytanie;

2. interpretacja nie jest wiążąca dla podatnika, płatnika, inkasenta, wiąże natomiast właściwe organy podatkowe oraz organy kontroli skarbowej.

Na niniejsze postanowienie przysługuje Stronie prawo wniesienia zażalenia do Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie składane za pośrednictwem Naczelnika Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie.

Zażalenie zgodnie z art. 236 § 2 w związku z art. 14a § 4 Ordynacji podatkowej należy wnieść w terminie siedmiu dni od dnia doręczenia niniejszego postanowienia.