INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 27 grudnia 2011 r. (data wpływu 29 grudnia 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów:

• w części dotyczącej wydatków stanowiących zwrot kosztów dojazdów osób bliskich w trakcie leczenia oraz odsetek ustawowych z tego tytułu – jest nieprawidłowe,
• w pozostałym zakresie – jest prawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 29 grudnia 2011 r. został złożony ww. wniosek – uzupełniony pismem z dnia 13 marca 2012 r. (data wpływu 15 marca 2012 r.) – o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest podmiotem będącym (…). Pracownik Zakładu w trakcie świadczenia pracy uległ wypadkowi przy pracy. Obecnie w firmie nie pracuje.

Pracodawca na mocy wyroku sądowego jest zobowiązany do wypłaty na rzecz pracownika:

1. kwotę zadośćuczynienia w wysokości 200.000,00 zł, zasądzoną na podstawie art. 445 § 1 Kodeksu cywilnego - należność główna i odsetki ustawowe od dnia wymagalności do dnia zapłaty;
2. kwotę stanowiącą zwrot kosztów leczenia w wysokości 9.058,66 zł, zasądzoną na podstawie art. 444 § 2 Kodeksu cywilnego wraz z odsetkami ustawowymi od dnia wymagalności do dnia zapłaty;
3. kwotę stanowiącą zwrot kosztów dojazdów osób bliskich w trakcie leczenia w wysokości 7.681,23 zł, zasądzoną na podstawie art. 444 § 2 Kodeksu cywilnego wraz z odsetkami ustawowymi od dnia wymagalności do dnia zapłaty;
4. kwotę stanowiącą rentę wyrównawczą wypłacaną comiesięcznie w wysokości 800,00 zł oraz dodatkowo skapitalizowaną rentę wyrównawczą w wysokości 18.400,00 zł na podstawie art. 444 § 2 Kodeksu cywilnego wraz z odsetkami ustawowymi od dnia wymagalności do dnia zapłaty;
5. zasądzone koszty procesu i koszty zastępstwa procesowego w wysokości 17.204 zł.
   
   

Pracodawca spełnił wszelkie wymagane obowiązki wobec poszkodowanego pracownika nałożone na Niego wyrokiem sądowym.

W piśmie uzupełniającym z dnia 13 marca 2012 r. (data wpływu 15 marca 2012 r.) Wnioskodawca doprecyzował opisany we wniosku stan faktyczny i wskazał, że „odszkodowanie”, o którym mowa w pytaniu podatkowym obejmuje wszelkie koszty wynikłe z uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia, zgodnie z art. 444 § 1 Kodeksu cywilnego. A zatem, w przedmiotowej sprawie – zdaniem Wnioskodawcy – odszkodowanie obejmuje zwrot kosztów leczenia i zwrot kosztów dojazdów osób bliskich w trakcie leczenia.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy poniesione wydatki w postaci wypłaty: odszkodowania, zadośćuczynienia, renty oraz kosztów procesu (w tym kosztów zastępstwa procesowego) stanowią koszty uzyskania przychodów, a zatem czy można wliczyć je w koszty działalności Zakładu...

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów enumeratywnie wskazanych przez ustawodawcę.

Przywołana regulacja wskazuje, iż kosztem uzyskania przychodów jest wydatek, który łącznie spełnia wskazane poniżej warunki:

• został poniesiony przez podatnika,
• ma charakter definitywny (nie może być zwrócony podatnikowi w żaden sposób),
• pozostaje w związku z uzyskiwanymi przez podatnika przychodami, przy czym:
• związek ten może mieć charakter bezpośredni bądź pośredni,
• jest należycie udokumentowany przez podatnika,
• nie został wskazany przez ustawodawcę w katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów.

W doktrynie podatkowej podkreśla się, iż każdy wydatek, aby można go było zaliczyć w ciężar kosztów podatkowych, musi mieć swoje gospodarcze uzasadnienie dla przedsiębiorcy, a jego poniesienie jest racjonalne z punktu widzenia prowadzonej działalności.

Kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie, zachowanie źródła przychodów, nawet kiedy ten cel finalnie nie zostanie osiągnięty, kiedy podatnik nie osiągnie spodziewanego przychodu czy utraci źródło przychodu.

O kwalifikacji poniesionego kosztu jako kosztu uzyskania przychodów rozstrzyga cel towarzyszący jego ponoszeniu. Poniesiony koszt jest celowy także, kiedy racjonalnie przewidywany cel w postaci uzyskania przychodów nie zostanie osiągnięty. Związek między poniesionym kosztem a prowadzoną działalnością gospodarczą podatnika nie zakłada konieczności osiągnięcia zamierzonego rezultatu. Poniesiony koszt uzyskania przychodów nie musi być kosztem niezbędnym, koniecznym dla uzyskania przychodów. Podatnik ma prawo do subiektywnej oceny racjonalności podejmowanych decyzji w prowadzonej działalności gospodarczej. Ocena racjonalności poniesionego przez podatnika kosztu powinna być dokonywana na podstawie okoliczności towarzyszących poniesieniu danego kosztu.

Wydatki poniesione przez pracodawcę na odszkodowanie, zadośćuczynienie i rentę dla pracownika z tytułu wypadku przy pracy należy uznać za związane z prowadzoną działalnością Zakładu. Nie można bowiem zaprzeczyć, że są one konsekwencją zatrudnienia pracowników, klasyfikuje się je do kategorii tzw. wydatków pracowniczych, a obowiązek ich poniesienia wynika wprost z przepisów Kodeksu cywilnego.

Na podstawie art. 444 Kodeksu cywilnego pracownik, który doznał uszczerbku na zdrowiu wskutek wypadku przy pracy, oprócz świadczeń określonych w ustawie o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadku przy pracy i chorób zawodowych, może domagać się przyznania od pracodawcy świadczeń uzupełniających oraz kwoty pieniężnej z tytułu zadośćuczynienia z tytułu doznanej krzywdy.

Pojęcie „zadośćuczynienie” odnoszące się do krzywdy oraz „odszkodowanie” wraz z należnymi odsetkami, które są formą naprawienia szkody, nie są tożsame. Wysokość zadośćuczynienia nie jest regulowana przepisami prawa, zaś samo zadośćuczynienie pieniężne ma charakter kompensacyjny i wynika z art. 445 Kodeksu cywilnego. A zatem, pomimo jednorazowego charakteru, nie podlega wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodu. Zadośćuczynienie pieniężne za doznane krzywdy nie zostało bowiem enumeratywnie wymienione w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zatem zdaniem Podatnika, wydatki na zapłatę zadośćuczynienia, odszkodowania i renty dla pracownika, który uległ wypadkowi przy pracy ma jak najbardziej uzasadnienie ekonomiczne i pozostaje w związku z uzyskiwanymi przez Wnioskodawcę przychodami.

Między wypłatą odszkodowania, zadośćuczynienia i renty a przychodami zachodzi związek gdyż:

• wypłata świadczeń służy zabezpieczeniu i zachowaniu źródeł przychodów Wnioskodawcy,
• wypłaty stanowią koszt pracowniczy prowadzonej działalności,
• wypłata świadczeń stanowi skutek ryzyka prowadzonej działalności gospodarczej,
• wypłata stanowi wypełnienie obowiązków nałożonych przez Kodeks cywilny,
• Wnioskodawca wywiązuje się ze swoich obowiązków wobec pracownika, który uległ wypadkowi przy pracy, wzmacnia swój pozytywny wizerunek wśród pozostałych pracowników, pracownicy zyskują komfort i poczucie bezpieczeństwa, co przekłada się także na wzrost mobilizacji do pracy i zaangażowania w wykonane zadania,
• postawa pracowników, którzy zyskują pewność, iż w przypadku ewentualnych nieszczęśliwych wypadków podczas wykonywania obowiązków służbowych mogą liczyć na pomoc finansową i wsparcie ze strony swojego pracodawcy - wpływa na bardziej efektywną pracę, co ma bezpośrednie przełożenia na przychody generowane przez Wnioskodawcę.
  
  

Wydatki poniesione przez Wnioskodawcę z tytułu odszkodowania, zadośćuczynienia renty wiążą się bezpośrednio z prowadzoną działalnością gospodarczą, jako wydatki będące konsekwencją wypadków przy pracy. Przedmiotowe wydatki są konsekwencją zatrudnienia, dotyczą całokształtu prowadzonej działalności, a obowiązek ich poniesienia wynika wprost z przepisów prawa (art. 444 – 446 Kodeksu cywilnego). W wyroku zasądzającym odszkodowanie, zadośćuczynienie i rentę na rzecz poszkodowanego pracownika sąd nie wyłączył odpowiedzialności pracodawcy na zasadzie ryzyka, związanego z prowadzeniem przedsiębiorstwa wprawianego w ruch za pomocą sił przyrody - na podstawie art. 435 § 1 Kodeksu cywilnego.

Praca w przedsiębiorstwie wiąże się z określonym ryzykiem dla pracujących w nim osób - także wynikającym z pracy na nieznacznych wysokościach. Wnioskodawca zatrudniający pracowników stara się zapewnić im jak najbardziej bezpieczne i higieniczne warunki pracy, niekiedy jednak nawet przy zachowaniu należytej staranności nie jest w stanie uniknąć nieszczęśliwych wypadków. Ryzyko takie jest niejako wpisane w specyfikę prowadzonego przedsiębiorstwa W związku z tym, iż prowadzenie przedsiębiorstwa wiąże się z możliwością wystąpienia ryzyka wypadku przy pracy, koszty poniesione przez Wnioskodawcę w związku ze ziszczeniem się ryzyka należy uznać jako gospodarczo i racjonalnie związane z prowadzonym przedsiębiorstwem.

Stanowisko Wnioskodawcy zostało potwierdzone w licznych interpretacjach indywidualnych i wyrokach sądów administracyjnych:

• interpretacja indywidualna IS w Łodzi z 02.11.2011 r. nr IPTPB3/423-188/11-2/KJ,
• interpretacja indywidualna IS w Poznaniu z 25.05.2011 r. nr ILPB3/423-411/10/11-S/JG,
• wyrok WSA w Łodzi z 11.01.2011 r. sygn. akt I SA/Łd 1313/10.
  
  

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za:

• nieprawidłowe – w części dotyczącej wydatków stanowiących zwrot kosztów dojazdów osób bliskich w trakcie leczenia oraz odsetek ustawowych z tego tytułu,
• prawidłowe – w pozostałym zakresie.
  
  

Zgodnie z treścią art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 tej ustawy.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

O tym, co jest celowe i potrzebne w prowadzonej działalności gospodarczej, decyduje podmiot prowadzący tę działalność, lecz nie każdy wydatek ponoszony w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą stanowić może koszt uzyskania przychodu i jako taki podlegać odliczeniu od postawy opodatkowania. Takimi kosztami bowiem nie mogą być wydatki enumeratywnie wymienione w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Reasumując, wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, mogą stanowić koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo - skutkowym z osiągniętymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów.

Jak stanowi treść art. 16 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów jednorazowych odszkodowań z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych w wysokości określonej przez właściwego ministra oraz dodatkowej składki ubezpieczeniowej w przypadku stwierdzenia pogorszenia warunków pracy.

Zauważyć należy jednak, iż przepis ten odnosi się wyłącznie do jednorazowego odszkodowania uregulowanego w ustawie z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniach społecznych z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (t. j. Dz. U. z 2009 r. Nr 167, poz. 1322 ze zm.), w której określono rodzaje i zasady przyznawania jednorazowych świadczeń z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych.

Ustawa powyższa używa pojęcia jednorazowego odszkodowania w dwóch znaczeniach:

• jako jednorazowe odszkodowanie dla pracownika, który doznał stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu oraz
• jako jednorazowe odszkodowanie dla członków rodziny zmarłego pracownika lub rencisty (art. 6 ust. 1 pkt 4 i 5 ustawy).
  
  

Ustawa ta przewiduje ponadto możliwość przyznania tzw. „renty z tytułu niezdolności do pracy” - dla ubezpieczonego, który stał się niezdolny do pracy wskutek wypadku przy pracy lub choroby zawodowej (art. 6 ust. 1 pkt 6 ustawy).

Zgodnie natomiast z art. 3 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach społecznych z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych, za wypadek przy pracy uważa się nagłe zdarzenie wywołane przyczyną zewnętrzną powodujące uraz lub śmierć, które nastąpiło w związku z pracą:

1. podczas lub w związku z wykonywaniem przez pracownika zwykłych czynności lub poleceń przełożonych;
2. podczas lub w związku z wykonywaniem przez pracownika czynności na rzecz pracodawcy, nawet bez polecenia;
3. w czasie pozostawania pracownika w dyspozycji pracodawcy w drodze między siedzibą pracodawcy a miejscem wykonywania obowiązku wynikającego ze stosunku pracy.
   
   

Za chorobę zawodową natomiast uważa się chorobę określoną w art. 235 ¹ Kodeksu pracy (art. 4 ww. ustawy).

W myśl przepisu art. 235¹ ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (t. j. Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zm.), za chorobę zawodową uważa się chorobę, wymienioną w wykazie chorób zawodowych, jeżeli w wyniku oceny warunków pracy można stwierdzić bezspornie lub z wysokim prawdopodobieństwem, że została ona spowodowana działaniem czynników szkodliwych dla zdrowia występujących w środowisku pracy albo w związku ze sposobem wykonywania pracy, zwanych „narażeniem zawodowym”.

Podkreślić należy, że wypadek przy pracy może stanowić czyn niedozwolony w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 1964 r., Nr 16, poz. 93 ze zm.). W Tytule VI Księgi Trzeciej określone zostały zasady odpowiedzialności za szkodę wyrządzoną czynem niedozwolonym oraz świadczenia zmierzające do naprawienia szkody.

Świadczeniami przysługującymi w takiej sytuacji są m.in. kwota pieniężna jako zadośćuczynienie z tytułu doznanej krzywdy oraz tzw. renta uzupełniająca. Na gruncie prawa cywilnego rozróżnia się szkodę majątkową i szkodę niemajątkową. W przeciwieństwie do szkody na mieniu, szkoda na osobie obejmuje uszczerbki wynikające z uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia, pozbawienia życia, a także naruszenia innych dóbr osobistych człowieka. Zasady naprawienia szkody regulują przepisy art. 444 § 1 i art. 445 § 1 Kodeksu cywilnego.

Pracownicy, którzy doznali uszczerbku na zdrowiu wskutek wypadku przy pracy lub choroby zawodowej, oprócz świadczeń określonych w ustawie o ubezpieczeniach społecznych z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych, mogą domagać się przyznania od pracodawcy świadczeń uzupełniających oraz kwoty pieniężnej jako zadośćuczynienia z tytułu doznanej krzywdy.

Na podstawie art. 444 § 1 Kodeksu cywilnego, w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Na żądanie poszkodowanego zobowiązany do naprawienia szkody powinien wyłożyć z góry sumę potrzebną na koszty leczenia, a jeżeli poszkodowany stał się inwalidą, także sumę potrzebną na koszty przygotowania do innego zawodu.

Natomiast w myśl art. 444 § 2 powyższej ustawy, jeżeli poszkodowany utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej, albo jeżeli zwiększyły się jego potrzeby lub zmniejszyły widoki powodzenia na przyszłość, może on żądać od zobowiązanego do naprawienia szkody odpowiedniej renty.

Art. 445 § 1 Kodeksu cywilnego stanowi natomiast, iż w przypadkach przewidzianych w art. 444 tej ustawy sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

Reasumując, przedstawione wyżej definicje „jednorazowego odszkodowania”, „wypadku przy pracy”, „choroby zawodowej” wskazują, że pojęciom tym nadano ścisłe znaczenie. Skoro więc przepis art. 16 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych używa wspomnianych pojęć, oznacza to, iż przepis ten odnosi się jak wspomniano powyżej wyłącznie do jednorazowego odszkodowania uregulowanego w powołanej powyżej ustawie o ubezpieczeniach społecznych z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych, nie natomiast do odszkodowań wypłacanych przez pracodawców na podstawie przepisów Kodeksu cywilnego.

W konsekwencji, przedmiotowe wydatki poniesione przez Wnioskodawcę należy poddać analizie w zakresie postanowień przepisu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Wskazać w tym miejscu należy, iż nie każdy wydatek związany z prowadzoną działalnością gospodarczą, to wydatek poniesiony w celu uzyskania przychodów lub zachowania (zabezpieczenia) źródła przychodów. Decydującym czynnikiem pozwalającym zaliczyć dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów jest poniesienie go w celu osiągnięcia przychodu, bądź zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów, przy czym każdy wydatek, poza wyraźnie wskazanym w ustawie - wymaga indywidualnej oceny pod kątem adekwatnego związku z przychodami i racjonalności działania podmiotu.

Co do zasady, wydatki poniesione przez pracodawcę z tytułu odszkodowania, zadośćuczynienia czy renty wiążą się bezpośrednio z prowadzoną przez podmiot działalnością gospodarczą, jako wydatki będące konsekwencją wypadków przy pracy. Wydatki tego rodzaju są konsekwencją zatrudnienia pracowników („wydatki pracownicze”), dotyczą całokształtu działalności gospodarczej, a obowiązek ich poniesienia wynika wprost z przepisów prawa (art. 444 - 446 Kodeksu cywilnego).

Przez fakt, iż Spółka wywiązuje się z ciążących na Niej obowiązków w sytuacji, gdy pracownicy ulegną wypadkom przy pracy, pozostałe zatrudnione w Spółce osoby mają pewność, że w podobnej sytuacji również nie zostaną pozbawione należnych im świadczeń. Tym samym tego rodzaju wydatki związane z funkcjonowaniem podatnika pośrednio przyczyniają się do uzyskiwania przychodów.

Także wydatki związane z prowadzonym przeciwko Spółce postępowaniem sądowym, poniesione przez powoda (poszkodowanego, który wniósł pozew przeciwko Spółce) mogą stanowić koszty uzyskania przychodów.

Zgodnie bowiem z art. 98 § 1 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296 ze zm.) strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu).

Mając na uwadze przesłanki wynikające z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stwierdzić należy, iż kwota zadośćuczynienia (należność główna i odsetki ustawowe), kwota stanowiąca zwrot kosztów leczenia wraz z odsetkami ustawowymi, renta wyrównawcza wypłacana comiesięcznie oraz skapitalizowana renta wyrównawcza z odsetkami ustawowymi, jak i zasądzone koszty procesu i koszty zastępstwa procesowego uznać należy za koszty uzyskania przychodów Spółki na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Z kolei wydatki stanowiące zwrot kosztów dojazdów osób bliskich w trakcie leczenia wraz z odsetkami ustawowymi od dnia wymagalności do dnia zapłaty - nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodów Spółki, ponieważ nie są ponoszone na rzecz Jej pracownika, lecz osób bliskich poszkodowanego w wypadku; nie mają więc związku z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą.

W konsekwencji, stanowisko Spółki uznano za:

• nieprawidłowe – w części dotyczącej wydatków stanowiących zwrot kosztów dojazdów osób bliskich w trakcie leczenia oraz odsetek ustawowych z tego tytułu,
• prawidłowe – w pozostałym zakresie.
  
  

W odniesieniu do powołanych przez Spółkę interpretacji indywidualnych oraz wyroku Wojewódzkiego Sadu Administracyjnego, stwierdzić należy, iż są one rozstrzygnięciami wydanymi w konkretnych sprawach, osadzonych w określonym stanie faktycznym i tylko do nich się odnoszących, w związku z tym nie mają mocy powszechnie obowiązującego prawa.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.