POSTANOWIENIE

Na podstawie art. 14a § 1 i 4 oraz art. 216 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2005 roku, nr 8, poz. 60 z późn. zm.), po rozpatrzeniu pisemnego wniosku podatnika z dnia 27-06-2005r., Naczelnik Urzędu Skarbowego udzielając pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie pytającego podatnika, stwierdza iż przedstawione we wniosku stanowisko jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 04-07-2005r. wpłynęło do tut. organu podatkowego zapytanie podatnika (z dnia 27-06-2005r., uzupełnione w dniu 20-07-2005r. pismem z dnia 19-07-2005r.) dotyczące możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów w ramach pozarolniczej działalności gospodarczej, kwoty wierzytelności w stosunku do której Komornik Sądowy umorzył postępowanie egzekucyjne wobec stwierdzenia bezskuteczności egzekucji ponad kwotę wyegzekwowaną. Według przedstawionego w zapytaniu stanu faktycznego w latach 2000-2001 podatnik prowadził handel z kontrahentem, któremu dostarczył trzy dostawy na łączną wartość 40.009,17 zł, z czego otrzymał 27.388,57 zł. Do zapłaty przez w/w firmę pozostało - 12.620,60 zł. (która to kwota została zaewidencjonowana w podatkowej księdze przychodów i rozchodów jako przychód należny). W związku z brakiem jej spłaty, w dniu 26-07-2002r., podatnik zawarł umowę z firmą, która podjęła się windykacji należności. Prawomocnym wyrokiem z dnia 21-04-2004r. Sąd Rejonowy zasądził od pozwanego na rzecz podatnika 12.620,60 zł wraz z ustawowymi odsetkami oraz kwotę 2.998,50 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania, nadając wyrokowi klauzulę wykonalności. W czerwcu 2005r. podatnik otrzymał postanowienie Komornika Sądowego z dnia 30-05-2005r. umarzające postępowanie egzekucyjne wobec stwierdzenia bezskuteczności egzekucji ponad kwotę wyegzekwowaną. Zdaniem podatnika wierzytelność może stanowić koszt uzyskania przychodu.

Tutejszy organ podatkowy informuje, iż zgodnie z treścią art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych (tj. Dz.U. Z 2000 roku, nr nr 14, poz. 176 z późn. zm), kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Stosownie do unormowań zawartych w art. 23 ust. 1 pkt. 20 ustawy, nie uważa się za koszt uzyskania przychodu wierzytelności odpisanych jako nieściągalne, z wyjątkiem takich wierzytelności nieściągalnych, które uprzednio na podstawie art. 14 zostały zarachowane jako przychody należne i których nieściągalność została uprawdopodobniona. Jednocześnie przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w art. 23 ust. 2 przedstawiają sposoby dokumentacji uprawdopodobnienia nieściągalności, do których należą:

1) postanowienie o nieściągalności, uznane przez wierzyciela jako odpowiadające stanowi faktycznemu, wydane przez właściwy organ postępowania egzekucyjnego, albo
2) postanowienie sądu o:
a) oddaleniu wniosku o ogłoszenie upadłości obejmującej likwidację majątku, gdy majątek niewypłacalnego dłużnika nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania lub
b) umorzeniu postępowania upadłościowego obejmującego likwidację majątku, gdy zachodzi okoliczność, o której mowa w lit. a), lub
c)ukończeniu postępowania upadłościowego obejmującego likwidację majątku, albo
3) protokół sporządzony przez podatnika, stwierdzający, że przewidywane koszty procesowe i egzekucyjne związane z dochodzeniem wierzytelności byłyby równe albo wyższe od jej kwoty.

Mając na uwadze powyższe, aby wierzytelności zarachować do kosztów, koniecznym jest spełnienie obu warunków (z art. 23 ust. 1 pkt. 20 i któregokolwiek z wymogów z art. 23 ust. 2).

Z danych zawartych w piśmie wynika, iż podatnik zarachował należność jako przychód należny oraz posiada postanowienie właściwego organu (Komornika) o umorzeniu postępowania egzekucyjnego na podstawie art. 824 § 1 pkt. 3 Kodeksu postępowania cywilnego (tzn. z uwagi na fakt, iż z egzekucji nie uzyska się sumy wyższej od kosztów egzekucyjnych), wobec stwierdzenia bezskuteczności egzekucji ponad kwotę wyegzekwowaną. Tego rodzaju postanowienie oznacza dla podatnika nieściągalność wierzytelności. Należy zauważyć, iż przepis art. 23 ust. 2 pkt. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych pozostawił podatnikowi - wierzycielowi swobodę oceny stanu faktycznego dotyczącego majątku dłużnika uznając, iż jeżeli wierzyciel wiedziałby o składnikach majątku dłużnika nie wchodzących w skład masy majątkowej, z której prowadzona jest egzekucja, to może on nie uznać tego postanowienia jako odpowiadającego stanowi faktycznemu. Wówczas wierzytelność taka nie byłaby kosztem uzyskania przychodu.

Tym samym stwierdzić należy, iż spełnione zostały jednocześnie oba warunki uprawniające do zaliczenia do kosztów wierzytelności nieściągalnej, a zatem podatnik ma prawo zaliczyć w poczet kosztów uzyskania przychodu wartości nieuregulowane przez dłużnika, w kwotach netto. Tym samym stanowisko podatnika należy uznać za prawidłowe, o ile stan faktyczny przedstawiony we wniosku zgodny jest ze stanem rzeczywistym.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania niniejszego postanowienia. Interpretacja traci moc w momencie zmiany stanu prawnego. Interpretacja nie jest wiążąca dla podatnika, wiąże natomiast właściwe organy podatkowe i organy kontroli skarbowej do czasu jej zmiany lub uchylenia.