P O S T A N O W I E N I E

Na podstawie art. 14a § 4 w zw. z § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. – Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), po rozpatrzeniu wniosku Spółki z dnia 11.08.2005r. (data wpływu do tut. Urzędu 16.08.2005r.), wniesionego przez pełnomocnika Spółki o udzielenie pisemnej informacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, w zakresie zaliczania do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych przez Spółkę na realizację umowy na świadczenie usług konsultingowych, uznanej za nieważną z mocy przepisu art. 58 Kodeksu cywilnego, Naczelnik Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie #8722; biorąc pod uwagę przedstawiony stan faktyczny oraz stan prawny

postanawia:

- uznać stanowisko Strony za prawidłowe.

U z a s a d n i e n i e

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że w dniu 28 lipca 1997r. Spółka zawarła umowę o współpracy z Panią Ewą M., na mocy której Pani M. miała świadczyć na rzecz Spółki między innymi usługi konsultingowe oraz usługi administrowania nieruchomościami, zajmowanymi przez Spółkę w oparciu o tytuły najmu.W związku z realizacją umowy w okresie sierpień 1997r. - luty 2003r. Pani M. wystawiała na rzecz Spółki faktury VAT. Spółka na bieżąco regulowała niniejsze płatności, a wydatki związane z realizacją w/w umowy zaliczała do kosztów uzyskania przychodów. W dniu 24 lutego 2004r. Sąd Apelacyjny we Wrocławiu wydał wyrok, w którym stwierdził, iż umowa o współpracy z dnia 28 lipca 1997r. jest nieważna z mocy przepisu art. 58 Kodeksu cywilnego.W związku z wyżej przedstawionym stanem faktycznym, Spółka zwraca się z pytaniem, czy wydatki ponoszone przez nią w związku z realizacją umowy z dnia 28 lipca 1997r. stanowiły dla Spółki koszt uzyskania przychodów w rozumieniu przepisu art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych.Stanowisko SpółkiW ocenie Spółki, w przedmiotowej sprawie podstawowe znaczenie ma odpowiedź na pytanie, czy stwierdzenie nieważności czynności prawnej na podstawie przepisu art. 58 Kodeksu cywilnego skutkuje bezwzględnym zakazem zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na podstawie takiej czynności. Zgodnie z treścią przepisu art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Przepis art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych określa listę kosztów, które nawet wówczas, gdy spełniają pozostałe warunki uznania ich za koszty dla celów podatkowych – nie zmniejszają podstawy opodatkowania w podatku dochodowym.Podstawowym warunkiem uznania danego wydatku za koszt uzyskania przychodu jest, po pierwsze, definitywne poniesienie przez podatnika danego kosztu w celu uzyskania przychodów.Poniesieniem wydatku będzie pokrycie danego kosztu z własnych zasobów majątkowych podatnika, przy czym decydujące jest to, czy koszt ostatecznie został poniesiony przez podatnika. Poza tym między tym wydatkiem a osiągnięciem przychodu musi istnieć związek przyczynowo-skutkowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ lub przynajmniej może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu. Wydatek ten musi dać się ocenić jako niezbędny, bądź przynajmniej pożyteczny w zakresie uzyskania przychodu, konieczne jest wykazanie przez podatnika bezpośredniego związku poniesionego wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą. Jednocześnie jednak przepisy nie wymagają wykazania, że konkretny przychód jest skutkiem poniesienia określonego kosztu, ale że określony koszt został poniesiony w celu uzyskania przychodu. Kosztem uzyskania przychodu będą zatem także takie wydatki, które - choć nie przyniosły w danej sytuacji przychodu – to jednak, obiektywnie rzecz oceniając, mogły go przynieść, bo służyły osiągnięciu przychodu, lub że przyniosą one przychód w okresie późniejszym.Dla potwierdzenia powyższego Spółka przytoczyła kilka wyroków Naczelnego Sądu Administracyjnego. Z treści niektórych z nich wynika konkluzja, że żaden przepis ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie uzależnia zaliczenia danego wydatku do kosztów uzyskania przychodów od stwierdzenia na podstawie przepisu art. 58 Kodeksu cywilnego nieważności umowy, w wyniku której ten wydatek jest ponoszony.Zdaniem Spółki, aby dany wydatek mógł być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów musi on spełniać przesłanki określone w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. W przypadku ich spełnienia (tak jak to miało miejsce w odniesieniu do omawianych wydatków) fakt uznania czynności za nieważną w rozumieniu art. 58 § 1 Kodeksu cywilnego nie pozbawia podatnika prawa zaliczenia danych wydatków do kosztów uzyskania przychodu.W opinii Spółki wydatki związane z umową były ponoszone w celu uzyskania przychodu. W związku z tym winny stanowić one koszt uzyskania przychodu, w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.Przepisy prawa podatkowego mające zastosowanie w sprawie:Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych(Dz.U. z 2000r. Nr 54, poz. 654 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Powyższy przepis stanowi swoistą klauzulę generalną, jednakże nie definiuje on wszystkich elementów składających się na pojęcie kosztów uzyskania przychodów. Ustanawia on bardzo pojemną regułę, w myśl której zasadniczo każdy wydatek celowo poniesiony z zamiarem uzyskania przychodu powinien być uznany za koszt uzyskania tego przychodu, chyba że został wymieniony w katalogu kosztów nie stanowiących kosztów uzyskania przychodu, zawartym w art. 16 tej ustawy. Generalnie rzecz ujmując, możliwość zaliczenia konkretnego wydatku do kategorii kosztów uzyskania przychodów, uzależniona jest od powiązania poniesionego wydatku z działalnością podatnika, który zalicza ten wydatek do kosztów, istnienia bezpośredniego lub nawet tylko potencjalnego związku przyczynowego między wydatkiem a uzyskanym przychodem oraz właściwego udokumentowania tego wydatku, przy czym przesłanki te muszą być spełnione łącznie.Spółka w przedstawionym przez siebie stanowisku, podkreśla fakt, że żaden przepis ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie uzależnia rozstrzygnięcia kwestii zaliczenia lub niezaliczenia danego wydatku do kosztów uzyskania przychodów, od stwierdzenia nieważności umowy na podstawie art. 58 Kodeksu cywilnego. W ocenie Naczelnika tut. Urzędu należy zgodzić się ze Spółką w kwestii braku przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, uniemożliwiających zaliczenie danego wydatku do kosztów uzyskania przychodów, w przypadku nieważności umowy na mocy w/w art. 58 Kodeksu cywilnego.Biorąc powyższe pod uwagę, każdy poniesiony wydatek winien być rozpatrywany pod kątem jego związku z przychodami, w tym też wynikający z nieważnej z mocy prawa umowy cywilnoprawnej, pod warunkiem, że na podstawie takiej umowy były świadczone rzeczywiste usługi oraz, że Spółka posiada materialne dowody potwierdzające wykonanie tych usług przez stronę, z którą została zawarta unieważniona przez Sąd umowa.Jeżeli zatem usługi, objęte nieważną umową, zostały faktycznie wykonane i służyły one uzyskaniu przychodów, poniesione z tego tytułu wydatki mogą stanowić koszty uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Ocena prawna stanowiska Strony w świetle przytoczonych wyżej przepisów prawa :Zdaniem Naczelnika tut. Urzędu Skarbowego w przedstawionym stanie faktycznym w zakresie zaliczania do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych przez Spółkę na realizację umowy na świadczenie usług konsultingowych, uznanej za nieważną z mocy art. 58 Kodeksu cywilnego, zastosowanie mają ww. przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a ich interpretacja zastosowana przez Spółkę jest prawidłowa.Mając powyższe na uwadze, postanowiono jak na wstępie.Niniejsze postanowienie dotyczy wyłącznie stanu faktycznego przedstawionego we wniosku oraz obowiązującego w tym stanie faktycznym stanu prawnego.

P o u c z e n i e

Niniejsza interpretacja nie jest wiążąca dla Strony i jest wiążąca dla organów podatkowych oraz organów kontroli skarbowej właściwych dla Strony #8722; do czasu jej zmiany lub uchylenia (art. 14b § 1 i 2 ustawy-Ordynacja podatkowa). Na niniejsze postanowienie służy Stronie zażalenie do Dyrektora Izby Skarbowej, za pośrednictwem Naczelnika tut. Urzędu Skarbowego (art. 14a § 4 ustawy-Ordynacja podatkowa).