P O S T A N O W I E N I E

Naczelnik Urzędu Skarbowego w Kędzierzynie-Koźlu na podstawie art. 216 § 1 i art. 14a § 1 i 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2005 r. Nr 8, poz.60 ze zm.) po rozpatrzeniu wniosku z dnia 21.09.2005 r. (data wpływu 30.09.2005 r.) uzupełnionego w dniu 17 i 21 listopada 2005 r. w sprawie udzielenia pisemnej interpretacji co do zakresu i zastosowania prawa podatkowego

p o s t a n a w i a

uznać za prawidłowe stanowisko przedstawione w piśmie dotyczące zastosowania przez płatnika podwyższonych kosztów uzyskania przychodu pracownikowi świadczącemu pracę w oddziale przedsiębiorstwa znajdującym się w innej miejscowości niż miejsce zamieszkania pracownika i siedziby przedsiębiorstwa

U Z A S A D N I E N I E

Pismem z dnia 21.09.2005 r.(data wpływu 30.09.2005 r.) uzupełnionym dnia 17.11.2005 r. i 21.11.2005r. "X" pełniący funkcję płatnika zaliczek z tytułu podatku dochodowego od osób fizycznych od wypłacanych wynagrodzeń , zwrócił się w sprawie udzielenia pisemnej informacji co do zakresu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, w której nie toczy się postępowanie podatkowe lub kontrola podatkowa albo postępowanie przed sądem administracyjnym.

Stosownie do przepisu art. 14a § 1 ustawy Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) naczelnik urzędu skarbowego (...) na pisemny wniosek podatnika, płatnika lub inkasenta ma obowiązek udzielić pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w ich indywidualnych sprawach, w których nie toczy się postępowanie podatkowe lub kontrola podatkowa albo postępowanie przed sądem administracyjnym.

Podatnik, płatnik lub inkasent składając zapytanie do właściwego urzędu zgodnie z art. 14a § 2 w/w ustawy, jest obowiązany do wyczerpującego przedstawienia stanu faktycznego oraz własnego stanowiska w sprawie.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny :

Siedziba "X" znajduje się w miejscowości "W".

Obszar działalności płatnika jest bardzo rozległy i rozciąga się na dwa województwa. W umowach o pracę pracownikom określono miejsce pracy zgodnie z wymogami Kodeksu pracy odwołując się do określonego obszaru tzn. "obszar działania danego oddziału".

Część pracowników mieszka w miejscowości, w której znajduje się siedziba "X". Przez część roku świadczą oni pracę w "W". Jednak przez znacznie większą część roku świadczą pracę poza miejscem siedziby pracodawcy a tym samym poza miejscem zamieszkania. Określenie miejsca pracy następuje na podstawie umowy o pracę oraz innych dowodów świadczących o tym, iż pracownik faktycznie wykonywał pracę poza miejscowością jego zamieszkania. Jako dowody podano "Dziennik ruchu", "Dziennik telefoniczny " i "Dziennik oględzin rozjazdów".

We wniosku zajęto stanowisko, że skoro ustawa o podatku dochodowym nie zawiera definicji "zakładu pracy" to należy przyjąć, że pojęcie "zakład pracy" użyte jest w znaczeniu przedmiotowym jako miejsce pracy. We wniosku wyrażono pogląd, że zastosowanie podwyższonych kosztów uzyskania, jeżeli umowa o pracę nie daje odpowiedzi w tym zakresie, będzie dokonane w oparciu o dowody, w których to pracownik świadczący pracę odnotowuje przyjęcie i zdanie miejsca pracy.

Organ podatkowy stwierdza, co następuje :

Stosownie do art. 22 ust. 2 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2000 r., Nr 14, poz. 176 ze zm.) w brzmieniu obowiązującym w 2005 r. koszty uzyskania przychodów z tytułu stosunku służbowego, stosunku pracy, (...), w przypadku gdy miejsce stałego lub czasowego zamieszkania podatnika jest położone poza miejscowością , w której znajduje się zakład pracy, a podatnik nie uzyskuje dodatku za rozłąkę - wynoszą 127,82 zł miesięczne, a za rok podatkowy łącznie nie więcej niż 1.533,84 zł.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawierają definicji "zakładu pracy". W tej sytuacji, w przypadku naliczania podwyższonych kosztów uzyskania przychodu istotne znaczenie będzie miało ustalenie miejsca położenia zakładu pracy, w którym podatnik faktycznie świadczy pracę, a nie miejsca położenia siedziby. Tak więc gdy podatnik mieszka w miejscowości, w której znajduje się siedziba przedsiębiorstwa, lecz faktycznie pracuje w zakładzie przedsiębiorstwa, który znajduje się w innej miejscowości niż miejsce zamieszkania podatnika i jednocześnie siedziby przedsiębiorstwa, wtedy przysługiwać będą podwyższone koszty uzyskania przychodu.

Z przedstawionego w piśmie stanu faktycznego wynika, że pracownicy przez znaczną część roku świadczą pracę poza miejscem siedziby Spółki i jednocześnie poza miejscem zamieszkania. Potwierdzają to również dokumenty, w których pracownik świadczący pracę odnotowuje przyjęcie i zdanie miejsca pracy.

Spełniają zatem, zdaniem tut. Urzędu, warunki określone w powołanym wyżej art. 22 ust. 2 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym do stosowania podwyższonych kosztów uzyskania przychodu.

Należy zaznaczyć, że podstawą zastosowania przez zakład pracy podwyższonych kosztów uzyskania jest, stosownie do art. 32 ust. 5, złożenie przez pracownika oświadczenia o spełnieniu warunków do ich zastosowania.

Przedstawione w piśmie stanowisko strony jest słuszne.

Należy jednak zaznaczyć, że podwyższonych kosztów, o których mowa w art. 22 ust. 2 pkt 3 powołanej powyżej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie stosuje się w przypadku, gdy pracownik wykonuje pracę w terenie gdyż jak wynika z brzmienia cytowanego przepisu, kluczowe znaczenie ma tutaj miejsce położenia zakładu pracy.

Jednocześnie Naczelnik Urzędu Skarbowego w Kędzierzynie-Koźlu informuje, że niniejsza interpretacja o zakresie zastosowania prawa podatkowego, dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia tego zdarzenia.

Zgodnie z art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa udzielona interpretacja nie jest wiążąca dla podatnika, płatnika lub inkasenta. Jeżeli płatnik, podatnik lub inkasent zastosowali się do tej interpretacji, organ nie może wydać decyzji określającej lub ustalającej zobowiązanie podatkowe bez zmiany albo uchylenia postanowienia o którym mowa w art. 14a § 4, jeżeli taka decyzja byłaby niezgodna z interpretacją zawartą w tym postanowieniu.

Na niniejsze postanowienie, zgodnie z art. 14a § 4 ustawy Ordynacja podatkowa przysługuje zażalenie. Zażalenie zgodnie, z przepisami art. 236 § 2, art. 220 i 223 w związku z art. 239 ustawy Ordynacja podatkowa, wnosi się w terminie 7 dni od dnia doręczenia postanowienia do Dyrektora Izby Skarbowej w Opolu za pośrednictwem Naczelnika tut. Urzędu.

Zażalenie zgodnie z przepisem art. 222 Ordynacji podatkowej, powinno zawierać zarzuty przeciw postanowieniu, określić istotę i zakres żądania będącego przedmiotem zażalenia oraz wskazać dowody uzasadniające to żądanie.