P O S TA NO W I E N I E

Na podstawie art. 216 w związku z art. 14 a, 14 b § 1 i 2 Ordynacji podatkowej ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. (tekst jednolity - Dz. U. Nr 8, poz.60 z 2005r. z późniejszymi zmianami), art. 29 ust. 15 ustawy z dnia 11.03.2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), oraz art. 11 część B ust. 3 lit. b) Szóstej Dyrektywy Rady z dnia 17.05.1977r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa podatku (Dz. U. UE seria L Nr 145, s. 1 z 1977r.), art. 33 lit. a) Rozporządzenia Rady EWG nr 2913/92 z dnia 12.10.1992r. ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny w związku z art. 163 ust. 3 Rozporządzenia Komisji EWG z dnia 02.07.1993r. nr 2454/93 ustanawiającego przepisy wykonawcze do WKC, ;

- po rozpatrzeniu wniosku z dnia 12.10.2005r. w sprawie stosowania przepisów dotyczących wliczenia kosztów transportu towaru do podstawy opodatkowania podatkiem od towarów i usług

- Naczelnik Urzędu Celnego w Szczecinie ocenia stanowisko podatnika jako prawidłowe.

U Z A S A D N I E N I E

W dniu 12.10.2005r. Prokurent Spółki XX złożył wniosek z prośbą o interpretację przepisów rozporządzenia Komisji nr 2454/93 i rozporządzenia Rady EWG nr 2913/93 dot. wliczania kosztów transportu towaru - oleju napędowego i oleju opałowego - do wartości celnej i podstawy opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

Spółka przedstawiła swoje stanowisko w sprawie oraz następujący stan faktyczny:

Strona zakupuje olej opałowy oraz olej napędowy wytwarzany na Białorusi. Towar przewożony jest koleją z białoruskiej rafinerii bezpośrednio do portu Ventspils na Łotwie. Zakup towaru następuje na warunkach FOB Ventspils. Następnie, po przeładunku towar przewożony jest bezpośrednio (bez pośrednictwa wolnego obszaru celnego) zwykłą drogą morską do portu w Szczecinie (bez zawijania do portu w państwie trzecim). Powstaje wątpliwość czy w tej sytuacji spełnione są warunki określone w art. 163 ust. 3 RWKC i czy wówczas koszty transportu towaru z portu X do portu w Szczecinie oraz inne opłaty poniesione w łotewskim porcie wliczać do podstawy opodatkowania podatkiem od towarów i usług, czy też do wartości celnej towaru. Zdaniem Strony koszty te należy wliczyć jedynie do podstawy opodatkowania.

Po wnikliwym przeanalizowaniu wyżej przedstawionego stanu faktycznego oraz stanowiska Strony Naczelnik Urzędu Celnego w Szczecinie wyjaśnia, co następuje :

Zgodnie z art. 14 a § 1 Ordynacji Podatkowej, stosownie do swojej właściwości (...) naczelnik urzędu celnego (...) na pisemny wniosek podatnika, płatnika lub inkasenta ma obowiązek udzielić pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w ich indywidualnych sprawach, w których nie toczy się postępowanie podatkowe lub kontrola podatkowa albo postępowanie przed sądem administracyjnym. Stosownie do art. 14 a § 3 i 4 cytowanej ustawy interpretacja, o której mowa w art. 14 a § 1 Ordynacji Podatkowej, zawiera ocenę prawną stanowiska pytającego z przytoczeniem przepisów prawa. Udzielenie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, o której mowa w § 1 następuje w drodze postanowienia, na które przysługuje zażalenie.

Zgodnie z treścią przepisu zawartego w art. 163 ust. 3 RWKC dla towarów wprowadzonych na obszar Wspólnoty i następnie przewożonych drogą morską do miejsca przeznaczenia znajdującego się w innej części wymienionego obszaru, wartość celna ustalana jest w odniesieniu do pierwszego miejsca wprowadzenia na obszar celny Wspólnoty, pod warunkiem, że towary są przewożone do miejsca przeznaczenia bezpośrednio i zwykłą drogą. Oznacza to, że do wartości celnej towarów nie wlicza się kosztów transportu poniesionych po dostarczeniu towarów do miejsca wprowadzenia na obszar celny Wspólnoty. Zatem zasadnicze znaczenie dla rozstrzygnięcia kwestii doliczania kosztów transportu do wartości celnej towaru ma określenie miejsca wprowadzenia towaru na obszar celny Wspólnoty.

W przedmiotowej sprawie towar wytwarzany w rafinerii położonej na terytorium Białorusi jest przewożony koleją bezpośrednio do portu Ventspils na Łotwie, a następnie przewożony jest zwykłą drogą morską do portu w Szczecinie. Zakup towaru następuje na warunkach FOB Ventspils. Zgodnie z zasadami określonymi przez Międzynarodową Izbę Handlową w Paryżu w formie "Międzynarodowych Reguł Wykładni Terminów Handlowych" INCOTERMS 2000, w ramach tej formuły sprzedający dostarcza towar na pokład statku wyznaczonego przez kupującego, natomiast kupujący ponosi wszelkie koszty i ryzyko utraty lub uszkodzenia towaru od momentu, gdy towar przeszedł nadburcie statku w oznaczonym porcie załadunku. Zgodnie z treścią art. 163 ust.1 lit. c) dla towarów przywożonych koleją, miejscem wprowadzenia na obszar celny Wspólnoty jest miejsce pierwszego Urzędu Celnego. Zatem w rozpatrywanym przypadku miejscem tym jest łotewski port Ventspils. Biorąc powyższe pod uwagę oraz mając na względzie treść wyżej powołanego przepisu zawartego w art. 163 ust.3 RWKC, należy stwierdzić, że w przedmiotowej sprawie, kosztów poniesionych od momentu dostarczenia towarów do portu Ventspils nie powinno się doliczać do wartości celnej towaru.

Odrębnym zagadnieniem jest konieczność doliczania kosztów transportu do podstawy opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Kwestia ta na gruncie prawa wspólnotowego jest uregulowana w art. 11 część B ust. 3 lit. b) Szóstej Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (Dz. U. UE seria L 77.145.1 z 13 czerwca 1977r.). Zgodnie z treścią ww. przepisu podstawa opodatkowania obejmuje koszty dodatkowe, takie jak: prowizja, koszty pakowania, transportu i ubezpieczenia, poniesione do momentu dostarczenia towarów do pierwszego miejsca przeznaczenia znajdującego się na terytorium kraju, w zakresie, w jakim do tej pory koszty te nie zostały do podstawy opodatkowania wliczone. Definicja pierwszego miejsca przeznaczenia zawarta w tym samym przepisie wskazuje, iż za miejsce to, uznaje się miejsce oznaczone w liście przewozowym lub jakimkolwiek innym dokumencie przewozowym, na podstawie którego towary są przewożone do kraju przeznaczenia. W braku takich wskazań pierwszym miejscem przeznaczenia jest miejsce w którym nastąpił pierwszy przeładunek w tym kraju. Dyrektywa daje, Państwom Członkowskim także możliwość włączenia do podstawy opodatkowania kosztów dodatkowych wymienionych powyżej, jeśli powstają one w wyniku transportu towaru do innego miejsca przeznaczenia, które jest znane w momencie zaistnienia zdarzenia podatkowego.

Z tej właśnie możliwości skorzystał polski ustawodawca, bowiem zgodnie z art. 29 ust. 15 ustawy z dnia 11.03.2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz.535) do podstawy opodatkowania w imporcie towarów wlicza się o ile elementy te nie zostały do niej włączone: prowizję, opakowania, transport i koszty ubezpieczenia, które zostały poniesione albo będą poniesione do pierwszego miejsca przeznaczenia na terytorium kraju. Elementy te wlicza się do podstawy opodatkowania, również wtedy, gdy powstają one w związku z transportem do innego miejsca przeznaczenia na terytorium Wspólnoty, jeżeli miejsce to jest znane w momencie dokonania importu.

W przedmiotowej sprawie pierwszym miejscem przeznaczenia towaru jest port Ventspils na Łotwie, a następnie po przeładunku towar zwykłą drogą morską przewożony jest do portu w Szczecinie. Ze względu na to, że oba porty są położone na terytorium Wspólnoty i miejsce ostatecznego przeznaczenia towaru jest znane w momencie dokonania importu, stan faktyczny w przedmiotowej sprawie odpowiada dyspozycji przepisu zawartego w art. 29 ust.15 ustawy z dnia 11.03.2004r. o podatku od towarów i usług, a zatem koszty transportu, prowizji, opakowań, i ubezpieczenia poniesione na odcinku między portem Ventspils na Łotwie a miejscem przeznaczenia w porcie w Szczecinie należy doliczyć do podstawy opodatkowania.

Wobec powyższego - postanawiam jak w sentencji.

P O U C Z E N I E

Niniejsza interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia tego zdarzenia.

Zgodnie z art. 14 b § 1 i 2 Ordynacji podatkowej niniejsza interpretacja nie jest wiążąca dla podatnika, wiąże natomiast właściwe dla wnioskodawcy organy podatkowe i organy kontroli podatkowej - do czasu jej zmiany lub uchylenia w drodze decyzji, w trybie określonym w art. 14 b § 5 Ordynacji podatkowej.

Na niniejsze postanowienie służy zażalenie do Dyrektora Izby Celnej w Szczecinie za pośrednictwem Naczelnika Urzędu Celnego w Szczecinie, w terminie 7 dni licząc od dnia następnego po dniu doręczenia postanowienia.

W przypadku wnoszenia zażalenia należy dołączyć opłatę skarbową w znaczkach w wysokości 5 zł od zażalenia i po 0,50 zł od każdego załącznika.

Jednocześnie informuję, że zażalenie od postanowienia powinno zawierać zarzuty przeciw postanowieniu, określać istotę i zakres żądania będącego przedmiotem zażalenia oraz wykazywać dowody uzasadniające to żądanie (art. 222 Ordynacji podatkowej).