Zgodnie z art. 14a § 1 wyżej cytowanej ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa, stosownie do swojej właściwości Naczelnik Drugiego Urzędu Skarbowego w Koszalinie na pisemny wniosek podatnika udziela pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w ich indywidualnych sprawie w sposób następujący:

Podatnik przedstawił stan faktyczny, z którego wynika, że Spółka została powołana w celu realizacji projektów związanych z pozyskaniem energii ze źródeł odnawialnych. Od chwili powstania tj. od 2000 r. do chwili obecnej Spółka ponosiła koszty, nie generowała przychodów. Koszty w poszczególnych latach podatkowych dotyczyły kosztów stałych: amortyzacja samochodu osobowego, ubezpieczenie samochodu, opłaty notarialne, badanie bilansu, zużycie materiałów (tj. paliwo, opłaty pocztowe, części do samochodu osobowego), delegacje służbowe oraz noclegi i udział w targach. Spółka, zgodnie obowiązującymi przepisami, zobowiązana jest do poddania ksiąg rachunkowych badaniu biegłemu rewidentowi. Opinia biegłego rewidenta za rok 2003 stanowiła, iż w związku z faktem, że spółka nie uzyskała żadnego przychodu, nie mogła poniesionych wydatków zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów. W konsekwencji tego stanowiska wszystkie wydatki, które Spółka poniosła w latach 2000-2003 zostały przeniesione na rozliczenia międzyokresowe kosztów. Wynik Spółki za wymienione okresy wyniósł zatem „0”. Natomiast opinia biegłego rewidenta za rok 2004 stanowi, że wydatki, które Spółka poniosła w roku 2004 dotyczą kosztów podstawowych i winny być zarachowane jako koszty uzyskania przychodów, pomimo że nie wystąpił przychód.

Na tle takich okoliczności faktycznych podatnik formułuje stanowisko, iż przepisy prawa podatkowego skutkują tym, że wydatki takie jak: amortyzacja samochodu osobowego, ubezpieczenie samochodu, opłaty notarialne, badanie bilansu, zużycie materiałów (tj. paliwo, opłaty pocztowe, części do samochodu osobowego), delegacje służbowe oraz noclegi i udział w targach obciążają koszty danego roku.

Naczelnik Drugiego Urzędu Skarbowego w Koszalinie stwierdza, że stanowisko podatnika jest prawidłowe.

Do opisanego stanu faktycznego mają zastosowanie następujące normy prawa podatkowego: art. 7 ust. 2, art. 7 ust. 5, art. 15 ust. 1, art. 15 ust. 4 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.).

Zastosowanie powołanych norm skutkuje dokonaniem powyższej oceny prawnej stanowiska podatnika, uzasadnionej w sposób następujący:

Na podstawie art. 15 ust. 4 updop: /Koszty uzyskania przychodów są potrącalne tylko w tym roku podatkowym, którego dotyczą, tj. są potrącalne także koszty uzyskania poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy, lecz dotyczące przychodów roku podatkowego oraz określone co do rodzaju i kwoty koszty uzyskania, które zostały zarachowane, chociaż ich jeszcze nie poniesiono, jeżeli odnoszą się do przychodów danego roku podatkowego, chyba że ich zarachowanie nie było możliwe; w tym przypadku są one potrącalne w roku, w którym zostały poniesione./,

Naczelnik Drugiego Urzędu Skarbowego w Koszalinie postanawia udzielić następującej interpretacji, co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego. Podatnik przy zarachowywaniu wydatków poniesionych przez spółkę do kosztów uzyskania przychodów, musi mieć na uwadze ogólną zasadę wyrażoną w art. 15 ust. 1 ustawy, zgodnie z którą kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy. Każdy wydatek spełniający powyższą definicję podlega zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów. Przy kwalifikowaniu poniesionych przez spółkę wydatków do kosztów uzyskania przychodów należy również mieć na uwadze art. 15 ust. 4 powołanej ustawy. Zgodnie z zasadą zawartą w tym przepisie, koszty uzyskania przychodów są potrącalne w roku, którego dotyczą a nie w roku ich faktycznego poniesienia. Wydatek staje się więc kosztem w dacie faktycznego poniesienia tylko w przypadku, gdy nie jest możliwe zarachowanie go do okresu (przychodu), którego dotyczy albo, gdy ustawa wyraźnie nakazuje, by czynić to w okresie faktycznego poniesienia.

Wydatki wymienione przez Spółkę, ponieważ są związane z całokształtem działalności podatnika, podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów z chwilą faktycznego ich poniesienia. Są to bowiem koszty w stosunku do których nie jest możliwe ustalenie, w którym miesiącu albo też roku podatkowym wystąpi przychód uzasadniający potrącenie takich kosztów. Dlatego też, skoro nie ma możliwości powiązania konkretnych kosztów z konkretnymi przychodami, jest możliwe zaliczenie tego typu wydatków do kosztów uzyskania przychodów w momencie ich poniesienia.

Biorąc powyższe pod uwagę Naczelnik tut. urzędu stwierdza, że skoro Spółka w latach 2000-2003 nie uzyskała przychodów a poniosła w tych latach koszty, które może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu powołanej ustawy (biorąc pod uwagę zapisy art. 15 ust. 1 i 4 i art. 16 ust. 1 ustawy), to będą one stanowiły stratę podatkową, zgodnie z art. 7 ust. 2 ustawy. Strata ta może być rozliczona w latach późniejszych zgodnie z zapisem art. 7 ust. 5 tej ustawy.

Wobec stwierdzenia zgodności stanowiska podatnika z istniejącym stanem prawnym na dzień wydania postanowienia, postanowiono jak w sentencji.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę, wydana została w oparciu o obowiązujący stan prawny w dniu 13.09.2005 r. i obowiązuje do czasu jego zmiany.

Interpretacja powyższa nie jest wiążąca dla wnioskodawcy, wiąże natomiast organy podatkowe i organy kontroli skarbowej do czasu jej zmiany lub uchylenia.

Na postanowienie służy stronie prawo wniesienia zażalenia do Dyrektora Izby Skarbowej w Szczecinie, Ośrodek Zamiejscowy w Koszalinie za pośrednictwem Naczelnika tut. urzędu skarbowego w terminie 7 dni od dnia doręczenia postanowienia (art. 236 § 1 i § 2 O.p.)