Postanowienie

Naczelnik Urzędu Skarbowego w Kędzierzynie-Koźlu działając na podstawie przepisów art. 14a § 1, §3 i § 4 oraz art. 216 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tj. Dz.U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) po rozpatrzeniu wniosku z dnia 20.10.2005 r. (data wpływu 15.11.2005 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji, co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w sprawie korekty wyceny wartości początkowej środka trwałego

postanawia

uznać za nieprawidłową interpretację dotyczącą przyjętej zasady mającej na celu ustalenia wartości początkowej środka trwałego jakim jest budynek hotelowy przyjmując za wartość początkową opinię biegłego rzeczoznawcy dokonaną we wrześniu 2005 r.

Uzasadnienie

Pismem z dnia 20.10.2005 r. (data wpływu 15.11.2005 r.) oraz pismem uzupełniającym z dnia 25.11.2005 r. zwróciła się Pani o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu stosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, w której nie toczy się postępowanie podatkowe lub kontrola podatkowa albo postępowanie przez sądem administracyjnym.

Stosownie do przepisu art. 14a § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. - Ordynacja podatkowa (tj. Dz.U z 2005r. Nr 8, poz.60 ze zm.) naczelnik urzędu skarbowego na pisemny wniosek podatnika ma obowiązek udzielić pisemnej interpretacji, co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w ich indywidualnych sprawach, w których nie toczy się postępowanie podatkowe lub kontrola podatkowa albo postępowanie przed sądem administracyjnym. Podatnik składając zapytanie do właściwego urzędu zgodnie z art. 14a § 2 w/w ustawy jest obowiązany do wyczerpującego przedstawienia stanu faktycznego oraz własnego stanowiska w sprawie.

Z przedstawionego w piśmie stanu faktycznego wynika, że w okresie od 02 maja 1989 r. do 30 listopada 2000 r. prowadziła Pani działalność gospodarczą opodatkowaną w formie karty podatkowej. Następnie z dniem 01 grudnia 2000 r. prowadzoną działalność gospodarczą opodatkowała na zasadach ogólnych.

W okresie od 1997 r. do 2000 roku prowadziła Pani budowę budynku hotelowego, który został przyjęty do użytkowania w dniu 31.12.2001 r.

Wartość początkowa w momencie przyjęcia do użytkowania według zapisów ewidencji środków trwałych wyniosła 2.104.330,37 zł, a odpisy amortyzacyjne dokonywane są począwszy od stycznia 2002 r.

Budynek ulegał ulepszeniom. Wartość tych ulepszeń do miesiąca marca 2002 roku wyniosła 37.964,40 zł.

Obecnie trwa kolejny etap rozbudowy budynku. Nakłady poniesione od kwietnia 2002 r. do marca 2005 r. wynoszą 83.724,00 zł, a oddanie tego etapu do użytkowania przewiduje Pani na 31.12.2005 r.

Ponadto, na Pani zlecenie biegły rzeczoznawca sporządził na dzień 15 września 2005 r. operat szacunkowy określający wartość rynkową nieruchomości do celów naliczenia amortyzacji na dzień 31.12.2000 r. w cenach z dnia 31.12.1999 r. według stanu zaawansowania na dzień 01.12.2000 r. w kwocie 1.526.100,00 zł.

Twierdzi Pani, iż podatnik rozliczający się w formie karty podatkowej ma obowiązek gromadzić i przechowywać wystawione przez siebie dowody sprzedaży, obowiązek ten jednak nie dotyczy dowodów zakupu, w tym także związanych z prowadzeniem inwestycji. Pisze Pani, iż w okresie od 01.12.2000 r. do 31.12.2001 r.(moment oddania budynku do użytkowania) będąc już opodatkowaną na zasadach ogólnych poniosła na inwestycję wydatki, które wraz z nakładami podnoszącymi wartość początkową wynikającymi z ulepszeń wyniosły powyżej 2,1 mln zł.

Stoi Pani na stanowisku, iż prawidłowa wartość początkowa środka trwałego winna być ustalona jako suma kwoty wynikającej z operatu dokonanego przez rzeczoznawcę wg stanu na dzień 01.12.2000 r. i kosztów poniesionych po tej dacie.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny organ podatkowy stwierdza, co następuje:

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że w okresie od 1989 r. do listopada 2000 r. prowadziła Pani działalność gospodarczą opodatkowaną w formie karty podatkowej oraz, że w latach 1997 - 31.12.2001 r. (moment, kiedy budynek hotelowy został przyjęty do użytkowania) prowadzona była budowa budynku z przeznaczeniem na prowadzoną działalność gospodarczą, tj. budynku hotelowego.

W tym również okresie tj. od 01.12.2000 r. nastąpiła zmiana formy opodatkowania z karty podatkowej na zasady ogólne.

Podatnik prowadzący działalność gospodarczą, w myśl przepisu art. 22a ust. 1, pkt 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) ma prawo uznać za środek trwały stanowiącą własność lub współwłasność podatnika, nabytą lub wytworzoną we własnym zakresie, kompletną i zdatną do użytku w dniu przyjęcia do używania budowlę, budynek oraz lokal będący odrębną własnością. Przewidywany okres używania musi być dłuższy niż rok a wykorzystanie takiego budynku, budowli lub lokalu musi mieć związek z prowadzoną działalnością gospodarczą.

W związku z tym, osoba prowadząca działalność winna założyć ewidencję środków trwałych zgodnie z wymogami zawartymi w art. 22n ust. 2 wyżej cytowanej ustawy.

Przyjmując z dniem 31.12.2001 r. budynek hotelowy jako środek trwały firmy poprzez wprowadzenie go do ewidencji środków trwałych oraz dokonywanie odpisów amortyzacyjnych uznała Pani, iż budynek ten jest kompletny i zdatny do użytku.

Ewidencja środków trwałych musi zawierać min. wartość początkową ustaloną w sposób określony przepisem art. 22g, który stanowi, że za wartość początkową środków trwałych (...) uważa się:

1. w razie nabycia w drodze kupna - cenę ich nabycia,

2. w razie wytworzenia we własnym zakresie - koszt wytworzenia,

3. w razie nabycia w drodze spadku, darowizny lub inny nieodpłatny sposób - wartość rynkową z dnia nabycia, chyba że umowa darowizny albo umowa o nieodpłatnym przekazaniu określa tę wartość w niższej wartości.

Z treści Pani wniosku wynika, iż budynek hotelowy został wytworzony we własnym zakresie.

Za koszt wytworzenia, w myśl art. 22g ust. 4 ustawy o podatku dochodowym uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się wartości własnej pracy, jego małżonka i małoletnich dzieci, kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania.

Ponadto przepis art. 22g ust. 9 ustawy o podatku dochodowym daje możliwość ustalenia wartości początkowej w inny sposób, a mianowicie:

- jeżeli podatnik nie może ustalić kosztu wytworzenia, o którym mowa w ust. 4, wartość początkową środków trwałych ustala się w wysokości określonej z uwzględnieniem cen rynkowych, o których mowa w ust. 8, przez biegłego podatnika.

Opisaną metodę stosuje się do ustalenia wartości początkowej obiektu przed dniem założenia ewidencji, a biegłego można powołać tylko i wyłącznie w przypadku braku możliwości ustalenia wartości wytworzonego środka.

W Pani przypadku sytuacja taka nie występuje.

Środek trwały został wprowadzony do ewidencji bezpośrednio po jego wytworzeniu a zatem istniała możliwość ustalenia wartości wytworzonego środka trwałego.

Od początku inwestycji wiadomym było, że będzie ona służyć celom prowadzonej działalności gospodarczej.

Nawet w sytuacji, gdy prowadzący działalność gospodarczą opodatkowaną w formie karty podatkowej, choć nie ma obowiązku ewidencjonowania środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, jak również dowodów zakupu dotyczących prowadzonych inwestycji, powinien jednak rejestrować w wybrany przez siebie sposób informacje (dane), które mogą stać się niezbędne przy zmianie formy opodatkowania na zasady ogólne. W tym celu podatnik winien gromadzić dokumenty pozwalające ustalić faktycznie poniesione wydatki do momentu oddania środka trwałego do użytkowania.

Nie można dowolnie decydować o wyborze metody ustalenia wartości początkowej wytworzonego środka trwałego, jak również przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie przewidują w przedstawionym przez Panią przypadku możliwości ustalenia wartości początkowej budynku hotelowego na podstawie opinii rzeczoznawcy opracowanej już w okresie użytkowania środka trwałego.

W świetle powyższego, nie może Pani zmienić, dla celów dokonywania odpisów amortyzacyjnych raz ustalonej wartości początkowej budynku hotelowego na podstawie dokonanej we wrześniu 2005 roku wyceny biegłego.

W sytuacji rozbudowy i modernizacji środka trwałego należy zastosować przepis art. 22g ust. 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który stanowi, że cyt. "jeżeli środki trwałe ulegały ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1, 3-9 i 11-15, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3.500,00 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, jeżeli wydatki poniesione na przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację powodują wzrost ich wartości użytkowej, w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji".

Zatem, w sytuacji, gdy środki trwałe ulegały ulepszeniu można jedynie dokonać podwyższenia wartości początkowej środka trwałego o udokumentowane, poniesione nakłady związane z jego modernizacją czy rozbudową.

Zatem, przedstawione w powyższej kwestii własne stanowisko organ podatkowy uznaje za nieprawidłowe.

W związku z powyższym postanowiono jak w sentencji.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia tego zdarzenia.

Interpretacja stosownie do przepisu art. 14b § 1 i § 2 Ordynacji podatkowej nie jest wiążąca dla podatnika, wiąże natomiast organ podatkowy i organy kontrolni skarbowej - do czasu jej zmiany lub uchylenia.

Na niniejsze postanowienie zgodnie z dyspozycją art. 236 § 2 pkt 1 ustawy Ordynacja podatkowa służy zażalenie do Dyrektora Izby Skarbowej w Opolu za pośrednictwem Naczelnika tut. Urzędu w terminie 7 dni od daty jego otrzymania.

Zażalenie zgodnie z przepisem art. 222 Ordynacji podatkowej, powinno zawierać zarzuty przeciw postanowieniu, określać istotę i zakres żądania będącego przedmiotem zażalenia oraz wskazać dowody uzasadniające to żądanie.