Z przedstawionego w piśmie stanu faktycznego wynika, że Spółka udziela pożyczek na okres nie dłuższy niż 52 tygodnie. Pożyczka jest oprocentowana, a jej spłata następuje w tygodniowych ratach. Oprócz ustalonych odsetek pożyczkobiorca zobowiązany jest do uiszczenia opłaty administracyjnej (koszty manipulacyjne). Stosownie do postanowień umowy opłata administracyjna nie jest uiszczana przez pożyczkobiorcę w momencie zawarcia umowy pożyczki lecz jest doliczana proporcjonalnie do każdej raty pożyczki. W efekcie przyjętych rozliczeń cotygodniowa rata składa się z kapitału podstawowego, opłaty administracyjnej oraz odsetek.

Zdaniem Podatnika przedmiotową opłatę administracyjną, stosownie do przepisów art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, należy zaliczyć do przychodów podatkowych w momencie, kiedy stanie się ona należna i wymagalna, a więc w terminach spłaty poszczególnych rat, niezależnie od tego czy pożyczkobiorca spłaty raty dokonał czy też nie.

Naczelnik Urzędu Skarbowego, w postanowieniu z dnia 10 marca 2005r. stwierdził, że stanowisko Podatnika jest nieprawidłowe. W opinii organu pierwszej instancji, momentem, w którym opłatę administracyjną należy zaliczyć do przychodów podatkowych jest moment udzielenia pożyczki, a nie data, w której zgodnie z umową opłata administracyjna stała się wymagalna. Przyjmując powyższe stanowisko, Naczelnik Urzędu Skarbowego wskazał na przepisy art. 12 ust. 3a pkt 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jednolity Dz. U. z 2000r. Nr 54, poz. 654 ze zm.).

Na powyższe postanowienie Spółka wniosła w dniu 17 marca 2005r. zażalenie, nie zgadzając się z interpretacją przepisów art. 12 ust. 3a pkt 2 ww. ustawy. W opinii Strony o zaliczeniu opłaty administracyjnej do przychodów podatkowych decyduje nie moment wykonania usługi, a termin zapłaty wynikający z umowy.

Po dokonaniu wnikliwej analizy przedstawionych przez Podatnika okoliczności faktycznych sprawy, a także treści postanowienia oraz obowiązujących unormowań prawnych stwierdzam:

Jedną z podstawowych kategorii niezbędnych do prawidłowego wyliczenia podatku jest przychód. Definicję przychodów dla celów podatku dochodowego od osób prawnych zawiera art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych. Przepis ten definiując pojęcie przychodu posługuje się kryterium faktycznego otrzymania (pieniędzy, wartości pieniężnych bądź nieodpłatnych świadczeń). Szczególny rodzaj przychodów stanowią przychody należne, o których mowa w art. 12 ust. 3 powoływanej wyżej ustawy. Zgodnie z zawartą w nim regulacją przychodami należnymi są przychody związane z działalnością gospodarczą, które stały się w jej następstwie należnością.

Przepisy ww. ustawy nie zawierają jednakże definicji przychodu należnego. Według Słownika języka polskiego „należny” oznacza przysługujący, należący się komuś lub czemuś (Słownik języka polskiego pod redakcją Mieczysława Szymczaka, Warszawa 1996). Jako przychody należne można zatem przyjąć przychody, które należą, przysługują danemu podmiotowi.

Również Sąd Najwyższy, zajmując stanowisko w powyższej kwestii uznał, że „należne przychody” to te, które wynikają np. z działalności gospodarczej i stały się w jej następstwie należnością (wierzytelnością), tyle tylko, że jeszcze faktycznie nie uzyskaną (z uzasadnienia wyroku z 26 marca 1993 r., sygn. akt III ARN 6/93).

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych odnosi się do przychodów należnych z działalności gospodarczej. Stosownie bowiem do art. 12 ust. 3 ustawy za przychody związane z działalnością gospodarczą, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. Przychody należne są zatem zawsze związane z działalnością gospodarczą.

Przepisy ustawy regulują również kwestie dotyczące momentu powstania przychodów należnych.

Stosownie do unormowań art. 12 ust. 3a, za datę powstania przychodu należnego uważa się dzień wystawienia faktury (rachunku), nie później jednak niż ostatni dzień miesiąca, w którym:

- wydano rzecz, zbyto prawo majątkowe lub

- wykonano usługę, w tym częściowo wykonano usługę, jeżeli jej częściowe wykonanie stanowi wynikający z umowy lub z odrębnych przepisów tytuł do zapłaty, lub

- otrzymano zapłatę za wykonanie świadczenia – w pozostałych przypadkach.

Z powyższego wynika, że podstawową datą, w której należy wykazać przychód należny, będzie data wystawienia faktury (rachunku). Jednakże w myśl art. 12 ust. 3a ustawy przychód nie może powstać później niż ostatniego dnia miesiąca, w którym zaistniała jedna z następujących sytuacji: wydanie rzeczy (zbycie) i zbycie prawa majątkowego, wykonanie usługi (częściowe wykonanie usługi), otrzymanie zapłaty. W przedmiotowej sprawie rozpatrzenie złożonych wniosków i udzielenie zainteresowanym podmiotom pożyczki jest wykonaniem usługi mieszczącej się w zakresie działalności gospodarczej, za którą Spółka pobiera opłatę administracyjną. Zatem, zgodnie z brzmieniem art. 12 ust. 3a przychód powstaje najpóźniej w ostatnim dniu miesiąca, w którym doszło do określonego zdarzenia, tj. udzielenia pożyczki.

Niniejsza interpretacja prawa podatkowego została wydana w oparciu o przedstawiony przez Wnioskodawcę stan faktyczny oraz stan prawny obowiązujący w dniu zaistnienia tego zdarzenia.