P O S T A N O W I E N I E

Naczelnik Pierwszego Urzędu Skarbowego w Opolu, działając na podstawie art. 216 § 1 oraz art. 14a § 1 i 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), po rozpatrzeniu pisma z dnia 1 grudnia 2005 roku nr 240000-DFW- 331 - 296/2005, w sprawie udzielenia pisemnej interpretacji o zakresie stosowania przepisów podatkowych dotyczących zwrotu pracownikowi kosztu zakupu teczki, stwierdza, że stanowisko strony zawarte w ww. piśmie należy uznać za błędne.

U Z A S A D N I E N I E

W dniu 1 grudnia 2005 roku do Pierwszego Urzędu Skarbowego w Opolu wpłynął wniosek jednostki w sprawie udzielenia pisemnej interpretacji dotyczącej zwrotu pracownikowi kosztu zakupu taczki.

Ze stanu faktycznego, przedstawionego we wniosku wynika, iż jednostka ustaliła w wewnętrznym zarządzeniu wykaz stanowisk, na których pracownikom przysługuje prawo użytkowania teczek służbowych. Specyfika wykonywanej pracy na tych stanowiskach zdaniem jednostki wymaga przenoszenia dokumentów urzędowych. Pracownik kupując teczkę na własny koszt, otrzyma zwrot poniesionego wydatku, na podstawie faktury VAT wystawionej na pracodawcę. Natomiast jednostka kwotę tego wydatku chce zrefundować pracownikom, jako ekwiwalent za używanie przez pracowników przy wykonywaniu pracy narzędzi, materiałów lub sprzętu, stanowiące ich własność.
Zatem, w świetle przedstawionego stanu faktycznego, tut. organ podatkowy stwierdza, iż w przypadku wystawienia faktury VAT na pracodawcę, kwota zwracana pracownikom z tytułu poniesionych wydatków na zakup teczki, w myśl przepisów ustawy z dnia 26 listopada 1998 roku o finansach publicznych ( jt. Dz.U. z 2003r. Nr 15 poz. 148 ze zm.) stanowi wydatek publiczny, a tym samym obciąża koszty jednostki.

Ponadto w myśl art. 12 ust. 1 ustawy z dnia ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych ( Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), w brzmieniu obowiązującym w 2005 roku, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych. A zatem kwota tego zwrotu nie stanowi przychodu pracownika.

Ponadto w art. 21 ust.1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych ( Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), będącym katalogiem zwolnień z podatku dochodowego od osób fizycznych, w myśl pkt 13, wolne od podatku dochodowego są ekwiwalenty pieniężne za używanie przez pracowników przy wykonywaniu pracy narzędzia, materiały lub sprzęt, stanowiące ich własność.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika jednak, że zakupione teczki zgodnie z fakturą VAT stanowią własność pracodawcy, w związku z powyższym nie mogą być własnością pracownika a tym samym nie można stosować przepisu dotyczącego wypłaty ekwiwalentu za używanie przez pracowników przy wykonywaniu pracy narzędzi, materiałów lub sprzęt, stanowiący ich własność.

Jednocześnie Naczelnik Pierwszego Urzędu Skarbowego w Opolu informuje, że interpretacja o zakresie stosowania prawa podatkowego dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia tego zdarzenia.

Zgodnie z art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, udzielona interpretacja nie jest wiążąca dla podatnika, płatnika lub inkasenta. Jeżeli podatnik, płatnik lub inkasent zastosowali się do tej interpretacji , organ nie może wydać decyzji określającej lub ustalającej zobowiązanie podatkowe bez zmiany albo uchylenia postanowienia, o którym mowa w art. 14a § 4, jeżeli taka decyzja byłaby niezgodna z interpretacją zawartą w tym postanowieniu.

Mając na uwadze powyższe, postanowiono jak w sentencji.

Na niniejsze postanowienie służy prawo wniesienia zażalenia do Dyrektora Izby Skarbowej w Opolu. Zażalenie wnosi się w terminie 7 dni od dnia doręczenia postanowienia za pośrednictwem Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego w Opolu.

Zażalenie winno odpowiadać warunkom określonym w art. 222 Ordynacji podatkowej czyli powinno zawierać zarzuty przeciw postanowieniu, określać istotę i zakres żądania będącego przedmiotem zażalenia oraz wskazywać dowody uzasadniające to żądanie.