D E C Y Z J A

Dyrektor Izby Skarbowej w Opolu, działając na podstawie art. 14b § 5 i art. 207 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. — Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), po rozpatrzeniu zażalenia Jednostki z dnia 27 lipca 2005 r. na postanowienie interpretacyjne Naczelnika Opolskiego Urzędu Skarbowego w Opolu nr PD-423-35/PW/05 z dnia 18 lipca 2005 r. wydane w sprawie stosowania art. 15 ust. 6 i art. 16a ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.)w przedstawionej przez Spółkę w piśmie z dnia 14 kwietnia 2005 r. indywidualnej sprawie podatnika — postanawia uchylić zaskarżone postanowienie i uznać stanowisko Jednostki za prawidłowe.

U Z A S A D N I E N I E

W wyniku rozpatrzenia zażalenia na postanowienie Naczelnika Opolskiego Urzędu Skarbowego w Opolu nr PD-423-35/PW/05 z dnia 18 lipca 2005 r., wydane na podstawie art. 14a § 4 Ordynacji podatkowej, uznające stanowisko Jednostki w zakresie zastosowania w jej indywidualnej sprawie art. 15 ust. 6 i art. 16a ust. 1 w/w ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, tutejszy organ stwierdził, że wystąpiły przesłanki do uwzględnienia zażalenia i zmiany interpretacji.

Pismem z dnia 14 kwietnia 2005 r. Spółka zwróciła się do Naczelnika Opolskiego Urzędu Skarbowego w Opolu o udzielnie, na podstawie art. 14 a §§ 1 i 2 Ordynacji podatkowej, pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie podatnika, tj. prawa do amortyzacji dla celów podatkowych osadników ziemnych służących gromadzeniu odpadów poprodukcyjnych (np. żużel ziemi bielącej) i zaliczania odpisów od tych środków do kosztów uzyskania przychodu. W 2004 r. Spółka nabyła od syndyka masy upadłościowej Spółki w X. W ich skład wchodziły w/w osadniki. Były one wykorzystywane do składowania w/w odpadów powstałych, m.in. w trakcie działalności poprzedniego właściciela. W tym celu osadniki są wykorzystywane nadal, z tym że Spółka nie dokonuje składowania w nich żadnych odpadów lub innych materiałów pochodzących z własnej produkcji bieżącej.

Postanowieniem nr PD-423-35/PW/05 z dnia 18 lipca 2005 r. Naczelnik Opolskiego Urzędu Skarbowego w Opolu stwierdził, że stanowisko Spółki zawarte w w/w wniosku jest nieprawidłowe. Uznał, że posiadane przez Spółkę osadniki nie spełniają jednego z kryteriów uznania ich za środki trwałe, ponieważ nie są wykorzystywane przez Spółkę do prowadzenia działalności gospodarczej.

Z zażaleniu na to postanowienie Spółka stwierdziła, że nabycie osadników służących gromadzeniu odpadów było związane z nabyciem zakładu jako całości, co definitywnie wiąże się z prowadzoną działalnością gospodarczą. Jednostka zauważą, że organ błędnie przyjął, iż osadniki nie są wykorzystywane w związku z działalnością gospodarczą, ponieważ Spółka składuje w nich odpady poprodukcyjne, które nabyła wraz z całym przedsiębiorstwem X . Osadniki te są również konieczne ze względu na wymogi wynikające z ustawy Prawo ochrony środowiska, a ich brak mógłby negatywnie wpłynąć na dalsze funkcjonowanie Spółki, gdyż nałożone były by na Nią sankcje wynikające z niezastosowania się do tych przepisów. Ponadto wskazano na wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 13 marca 1998 r., syg. akt I SA/Lu 230/97 — „Kosztami uzyskania przychodu są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów”.

Dyrektor Izby Skarbowej w Opolu w wyniku rozpatrzeniu zażalenia Jednostki, po wnikliwym przeanalizowaniu przedmiotowej sprawy, stwierdza co następuje:Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1. Zgodnie z art. 15 ust. 6 kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Stosownie do art. 16a w/w ustawy o podatku dochodowym amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:
1) budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2) maszyny, urządzenia i środki transportu,
3) inne przedmioty
— o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Na podstawie oświadczenia zawartego we wniosku, że osadniki nie są wykorzystywane w działalności Spółki w ten sposób, że Jednostka dokonuje składowania w nich odpadów lub innych materiałów pochodzących z Jej własnej produkcji, organ pierwszej instancji uznał, że nie mogą one, jako majątek nie wykorzystywany przez podatnika w związku z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą, stanowić środka trwałego w rozumieniu art. 16a ust. 1 w/w o podatku dochodowym.

Biorąc pod uwagę stan faktyczny przedstawiony przez Spółkę, tj. że zakład został nabyty jako zorganizowana część przedsiębiorstwa (przedsiębiorstwo) X, nabycie to nastąpiło w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, i objęło także odpady poprodukcyjne składowane w przedmiotowych osadnikach, oraz ciążący na Spółce obowiązek dalszego właściwego przechowywania odpadów (Spółka wskazuje na przepisy ochrony środowiska) należy uznać, że zachodzi związek przyczynowo skutkowy, który można określić jako wykorzystanie środka trwałego do prowadzenia działalności gospodarczej.

Jak wskazano w przytoczonym przez Jednostkę wyroku, kosztem uzyskania przychodów są wydatki, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów. W przedmiotowej sprawie mamy do czynienia z zabezpieczeniem przychodów poprzez wyłączenie możliwych strat, które ponosiłaby Spółka w związku z niewłaściwym przechowywaniem odpadów — kary z zakresu ochrony środowiska, lub kosztów zmiany sposobu składowania tych odpadów.

Dlatego biorąc pod uwagę ten związek, oraz to, że zgodnie ze stanem zawartym we wniosku, osadniki spełniają pozostałe kryteria wymienione w art. 16a ust. 1 cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób, należy uznać, że są one środkami trwałymi, od których odpisy można zaliczać do kosztów uzyskania przychodu.

Wobec powyższego postanawia się jak w sentencji.

Decyzja jest ostateczna w administracyjnym toku instancji.

Niniejsza decyzja interpretacyjna dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Spółkę i stanu prawnego obowiązującego w czasie zaistnienia opisanej sytuacji. Zawarta w niej interpretacja nie jest wiążąca dla Jednostki, jednakże jest ona wiążąca dla organów podatkowych i organów kontroli skarbowej.

Na podstawie art. 53 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 — Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), Spółce służy prawo zaskarżenia niniejszej decyzji do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu. Zgodnie z art. 54 § 1 w/w ustawy skargę (wraz z jej odpisem) wnosi się za pośrednictwem Dyrektora Izby Skarbowej w Opolu w terminie 30 dni od dnia doręczenia decyzji.