P O S T A N O W I E N I E

Na podstawie art. 216 i art. 14a § 1 i § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) Naczelnik Urzędu Skarbowego w Strzelcach Opolskich po rozpatrzeniu wniosku z dnia 24.04.2006 r. (data wpływu 26.04.2006 r.) postanawia, iż ocenę Pana własnego stanowiska w sprawie skutków podatkowych wynikających z cesji umowy leasingu operacyjnego dokonanej na podmiot trzeci, zawartą w zapytaniu o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, przyjmuje się jako prawidłową.

U Z A S A D N I E N I E

W oparciu o art. 14a § 1 i § 2 ustawy Ordynacja podatkowa do tut. organu podatkowego w dniu 26.04.2006 r. wpłynął Pana pisemny wniosek o udzielenie interpretacji o zakresie stosowania przepisów prawa podatkowego w sprawie skutków podatkowych wynikających z cesji umowy leasingu operacyjnego na podmiot trzeci.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że w związku z prowadzoną przez Pana pozarolniczą działalność gospodarczą w dniu 21 lipca 2005 r. zawarł Pan z firmą leasingową umowę leasingu operacyjnego ciągnika siodłowego wraz z naczepą. Umowę zawarto na okres 60 miesięcy. Opłata wstępna wyniosła 10,18% wartości przedmiotu leasingu, natomiast wszystkie raty miesięczne w okresie obowiązywania umowy zostały ustalone w równej wysokości. Zaznaczył Pan również, iż suma opłat ustalonych umową, pomniejszona o należny podatek VAT, przewyższała wartość początkową przedmiotu leasingu. Po opłaceniu inicjalnego czynszu leasingowego i kolejnych siedmiu rat w dniu 28 marca 2006 r. dokonał Pan cesji umowy na podmiot trzeci w żaden sposób z Panem nie powiązany.

Wobec przytoczonego wyżej stanu faktycznego postawiono pytanie czy dokonana cesja powoduje wsteczne skutki podatkowe polegające na obowiązku korygowania wcześniejszych rozliczeń podatkowych oraz dokonywanie korekt w miesiącu cesji umowy leasingowej?

Przedstawiając we wniosku własne stanowisko w sprawie przyjął Pan, iż po dokonaniu cesji umowy leasingu operacyjnego na inny podmiot nie wystąpią żadne skutki podatkowe, gdyż zaliczone do kosztów uzyskania przychodu opłaty wynikające z umowy pomimo jej rozwiązania stanowią nadal, bez konieczności dokonywania jakichkolwiek korekt, koszt dotyczący prowadzonej działalności gospodarczej.

Na potwierdzenie powyższego przedstawił Pan stanowisko prezentowane w literaturze podatkowej i przez organy podatkowe, z którego wynika, że jeżeli zawarta umowa leasingu spełnia warunki określone w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych wówczas opłaty leasingowe poniesione przez korzystającego będą stanowiły koszt uzyskania przychodu, ale tylko wtedy, gdy ich poniesienie miało na celu osiągnięcie przychodu.

Natomiast w przypadku zaniechania umowy leasingu poniesione koszty będą również w całości stanowiły koszty uzyskania przychodów, jednakże po spełnieniu warunków określonych ustawą o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W odpowiedzi na zadane pytanie, tut. organ podatkowy wyjaśnia, że opodatkowanie stron umowy leasingu określone zostało w przepisach art. 23a - 23l ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2000 r., Nr 14, poz. 176 ze zm.).

Przepisy te dotyczą umów leasingu zawartych po dniu 1 października 2001 r., kiedy to ustawą z dnia 6 września 2001 r. o zmianie ustaw o podatku dochodowym od osób fizycznych, o podatku dochodowym od osób prawnych oraz o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz.U. Nr 106, poz. 1150) wprowadzono do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych rozdział 4a Opodatkowanie stron umowy leasingu.

W art. 23a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ustawodawca określił, iż poprzez umowę leasingu rozumie się umowę nazwaną w kodeksie cywilnym, a także każdą inną umowę, na mocy której jedna ze stron, zwana "finansującym", oddaje do odpłatnego używania albo używania i pobierania pożytków na warunkach określonych w ustawie drugiej stronie, zwanej "korzystającym", podlegające amortyzacji środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne, a także grunty.

Z zapisu art. 23b ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika ponadto, że opłaty ustalone w umowie leasingu, ponoszone przez korzystającego w podstawowym okresie umowy z tytułu używania środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, stanowią przychód finansującego i odpowiednio koszt uzyskania przychodów korzystającego, z zastrzeżeniem ust. 2, jeżeli umowa ta spełnia następujące warunki:

1. została zawarta na czas oznaczony, stanowiący co najmniej 40% normatywnego okresu amortyzacji, jeżeli jej przedmiotem są podlegające odpisom amortyzacyjnym rzeczy ruchome lub wartości niematerialne i prawne, albo została zawarta na okres co najmniej 10 lat, jeżeli jej przedmiotem są podlegające odpisom amortyzacyjnym nieruchomości, oraz
   
2. suma ustalonych w niej opłat, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, odpowiada co najmniej wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych.
   

Zgodnie z art. 23l ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych do opodatkowania stron umowy zawartej na czas nieoznaczony lub na czas oznaczony, lecz niespełniającej warunków, określonych w art. 23b ust. 1 pkt 2 lub art. 23f ust. 1, lub art. 23i ust. 1, stosuje się przepisy, o których mowa w art. 11, 22 i 23, dla umów najmu i dzierżawy. Na podstawie powyższego przepisu wynika, że jeżeli zawarta umowa nie spełnia tych warunków, to jej skutki podatkowe są takie same jak w przypadku umowy najmu lub dzierżawy, nawet jeśli strony nazwały ją umową leasingu. Przyjmując, iż zawarta umowa jest umową dzierżawy, to raty leasingowe z niej wynikające stanowią w takim przypadku czynsz dzierżawny będący kosztem uzyskania przychodów.

Jednakże z przytoczonego przez Pana we wniosku stanu faktycznego wynika, że Pan jako "korzystający" zawarł umowę na czas oznaczony i na okres dłuższy od 40% normatywnego okresu amortyzacji, a suma opłat ustalonych umową, pomniejszona o należny podatek VAT, przewyższała wartość początkową przedmiotu leasingu. Ponadto z wniosku wynika, że umowę leasingu rozwiązano po 8 miesiącach od zawarcia umowy, czyli po okresie jej trwania krótszym niż 40% normatywnego okresu amortyzacji przedmiotu umowy.

W przedmiotowej sprawie jednakże zasadnicze znaczenie ma fakt, że spełnione zostały warunki wymienione w art. 23b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zatem umowę taką należy uznać za umowę leasingu, której skutki podatkowe wymienione są w art. 23b - 23l powołanej wyżej ustawy.

Ponadto istotnym jest, iż art. 70912 § 1 i § 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks Cywilny (Dz.U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93 ze zm.) stanowi, że "korzystający" nie może oddać przedmiotu leasingu do używania osobie trzeciej bez zgody "finansującego". W razie naruszenia tego obowiązku finansujący może wypowiedzieć umowę leasingu ze skutkiem natychmiastowym, chyba że strony uzgodniły termin wypowiedzenia. Z kolei zagadnienia przejęcia długu regulują przepisy Kodeksu Cywilnego - art. 519 i następne.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie wskazuje wprost skutków podatkowych w przypadku przeniesienia praw wynikających z umowy leasingu na nowego leasingobiorcę. Przepisy te nie określają skutków podatkowych w przypadku cesji umowy leasingu przed czasem oznaczonym w umowie leasingowej. Przepisy powyższej ustawy regulują jedynie skutki podatkowe występujące w trakcie trwania umowy oraz skutki podatkowe wynikające z rozporządzania przedmiotem leasingu po upływie podstawowego okresu umowy.

W myśl art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Unormowanie to oznacza, iż możliwość zaliczenia określonego wydatku, nie wyłączonego z mocy art. 23, do kosztów uzyskania przychodu zależna jest od podatnika, bowiem to na nim ciąży obowiązek wykazania istnienia bezpośredniego związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionymi wydatkami a uzyskanym przychodem.

Wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów ustawodawca w treści art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie wymienia kosztów odpowiadających wartości już spłaconych rat leasingowych w przypadku, gdy korzystający dokona cesji umowy na osobę trzecią.

Zgodnie z podaną powyżej zasadą zaliczania do kosztów uzyskania przychodów poniesionych wydatków, w sytuacji kiedy należności uiszczane przez Pana za korzystanie z przedmiotowego ciągnika siodłowego i naczepy mają związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, stanowić będą koszt uzyskania przychodu.

W przedstawionym stanie faktycznym, w przypadku cesji umowy leasingu na osobę trzecią, dokonane opłaty leasingowe mogą stanowić koszty uzyskania przychodów u "korzystającego" do czasu korzystania z przedmiotu umowy.

Zatem w sytuacji gdy rozwiązanie umowy leasingu operacyjnego następuje w okresie krótszym od okresu podstawowego, raty leasingowe zapłacone w okresie wcześniejszym pozostaną kosztem uzyskania przychodu i nie skutkuje to obowiązkiem skorygowania kosztów uzyskania przychodów o poniesione do tego czasu wydatki na spłatę rat leasingowych.

Biorąc pod uwagę przedstawione powyżej uzasadnienie uznano, że Pana własne stanowisko w sprawie zawarte we wniosku jest prawidłowe.

Niniejsza interpretacja dotyczy aktualnego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia tego zdarzenia.

W oparciu o art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa niniejsza interpretacja nie jest wiążąca dla podatnika (wnioskodawcy), jednakże w myśl art. 14b § 2 tej ustawy wiąże organ podatkowy i organ kontroli skarbowej właściwy dla wnioskodawcy i może zostać zmieniona albo uchylona wyłącznie w drodze decyzji, w trybie określonym w § 5.

Zgodnie z art. 236 § 2 pkt 1 Ordynacji podatkowej na niniejsze postanowienie wydane w trybie art. 14a § 4, zawierające interpretację służy zażalenie do Dyrektora Izby Skarbowej w Opolu za pośrednictwem tut. organu w terminie 7 dni od dnia doręczenia postanowienia.

Na podstawie art. 222 ustawy Ordynacja podatkowa z związku z art. 239 tej ustawy zażalenie winno zawierać zarzuty przeciw postanowieniu, określać istotę i zakres żądania będącego przedmiotem zażalenia oraz wskazywać dowody uzasadniające to żądanie.