Na podstawie art. 14a § 1 i § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), Naczelnik Urzędu Skarbowego Łódź- Widzew uznaje za prawidłowe Pana stanowisko przedstawione w złożonym wniosku z dnia 28.04.2006r.

Wnioskiem z dnia 28.04.2006r. wystąpił Pan o wydanie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu stosowania prawa podatkowego w zakresie kosztów podróży i pobytu za granicą dla przychodu uzyskanego za granicą w szczególności, czy można przyjąć za koszty uzyskania wartość 30 diet przewidzianych dla delegacji służbowej.

Z przedstawionego przez Pana stanu faktycznego wynika, że jest Pan pracownikiem Wyższej Uczelni, która wyrażała zgodę na Pana wyjazdy na uczelnię we Włoszech w ramach dwustronnej współpracy oraz w ramach programu Socrates pokrywając tym samym koszty podróży. Jednocześnie Włoska Uczelnia podpisywała z Panem za każdym razem umowę o "współpracy skoordynowanej i kontynuowalnej", której przedmiotem było doradztwo lub ekspertyza naukowa dotycząca zagadnień naukowo - technicznych, nad którymi obie uczelnie pracują.

Zasadą polskiego prawa podatkowego, wyrażoną w art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), jest nieograniczony obowiązek podatkowy. Zasada ta oznacza, iż osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy). Opisaną powyżej zasadę stosuje się zgodnie z art. 4 cytowanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Zasady zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu pomiędzy Polską a Włochami reguluje umowa podpisana w dniu 21.06.1985 r. między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Włoskiej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania (Dz. U. Nr 62, poz. 374). Zgodnie z art. 23 ust. 1 i ust. 2 lit. a), w/w umowy, podwójnego opodatkowania unika się w sposób następujący:
jeżeli osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Polsce osiąga dochód, który zgodnie z postanowieniami niniejszej umowy może być opodatkowany we Włoszech, to Polska będzie, z zastrzeżeniem postanowień litery b) i c) niniejszego artykułu, zwalniać taki dochód od opodatkowania. Natomiast przepis art. 23 ust. 2 lit. c) stanowi, iż jeżeli zgodnie z jakimikolwiek postanowieniami umowy dochód uzyskany przez osobę mającą miejsce zamieszkania lub siedzibę w Polsce będzie zwolniony od opodatkowania w Polsce, Polska może przy obliczaniu podatku od pozostałego dochodu takiej osoby zastosować stawkę podatku, która byłaby zastosowana, gdyby zwolniony dochód nie uzyskał takiego zwolnienia.

Ponadto w myśl przepisów art. 21 ust. 1 pkt. 20 ww. ustawy wynika, iż wolne od podatku dochodowego są części dochodów osób, przebywających czasowo za granicą i uzyskujących dochody ze stosunku pracy, z wyjątkiem wynagrodzenia uzyskiwanego przez członka służby zagranicznej, w wysokości stanowiącej równowartość diety z tytułu podróży służbowych poza granicami kraju, określonej w przepisach w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju, za każdy dzień, w którym była wykonywana praca; zwolnienie dotyczy dochodów nieprzekraczających rocznie równowartości trzydziestu diet. Wysokość diet przysługujących w poszczególnych krajach określona jest w załączniku do rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju (Dz. U. z 2005 r. Nr 186, poz. 1555 ze zm.). W roku 2005r. kwota diety za jeden dzień przypadająca na Republikę Włoską wynosiła 42� /EURO/.

Skorzystanie przez podatnika ze zwolnienia podatkowego, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 20 zależne jest od łącznego spełnienia dwóch przesłanek prawnych:

1) pobytu czasowego za granicą w danym roku podatkowym,

2) uzyskiwania dochodu ze stosunku pracy w okresie czasowego pobytu za granicą.

Pojęcie pobytu czasowego należy rozumieć zgodnie z art. 7 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 roku o ewidencji ludności i dowodach osobistych. Z artykułu tego wynika, że pobytem czasowym jest przebywanie bez zamiaru zmiany miejsca pobytu stałego w innej miejscowości pod oznaczonym adresem lub w tej samej miejscowości, lecz pod innym adresem.

Ponadto należy zwrócić uwagę na istotny składnik zawartej przez Pana umowy o pracę jakim jest określenie miejsca wykonywania tej pracy. Jeżeli pracownik wykonuje zadania określone przez pracodawcę poza miejscowością, w której znajduje się stałe miejsce jego pracy, wówczas mówimy o podróży służbowej. Należności otrzymywane przez pracownika z tytułu odbywania podróży służbowej poza granicami kraju korzystają ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 w granicach limitu określonego w tym przepisie. Podróż służbowa nie może być jednak utożsamiana z czasowym przebywaniem za granicą w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jeżeli zatem faktycznie przebywał Pan czasowo poza granicami kraju, czyli zamieszkiwał Pan we Włoszech bez zamiaru zmiany miejsca pobytu stałego, oraz z zawartej umowy o pracę wynika, że zadania określone przez pracodawcę wykonuje Pan w miejscowości, w której znajduje się stałe miejsce Pana pracy - może Pan skorzystać ze zwolnienia, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 20 cytowanej wyżej ustawy.

W związku z powyższym postanowiono, jak w sentencji.