POSTANOWIENIE

Na podstawie art. 14a § 4 w związku z art. 14a § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60, z późn. zm.) Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w związku z wnioskiem z dnia 08.03.2006r. (wpływ do tut. Urzędu 09.03.2006r.), uzupełnionym pismami z dnia 27.03.2006r., 28.04.2006r., 16.05.2006r. oraz 05.06.2006r. w sprawie interpretacji co do sposobu i zakresu zastosowania przepisów prawa podatkowego

postanawia

uznać stanowisko Podatnika za prawidłowe.

UZASADNIENIE

Stan faktyczny: Strona w ramach zawartych umów cywilnoprawnych prowadzi działalność polegającą na dystrybucji kart oraz biletów parkingowych upoważniających nabywców do postoju pojazdów samochodowych na drogach publicznych w wyznaczonych przez radę gminy, w trybie ustawy z dnia 21 marca 1985r. o drogach publicznych (Dz.U. z 2004r. Nr 204 poz. 2086), strefach płatnego parkowania. Wspomniane umowy Strona, będąca firmą o ogólnokrajowym zasięgu zawiera bezpośrednio z Zarządami Dróg Miejskich jak również z firmami, ,,którym na podstawie zawartych umów zostało zlecone prowadzenie zarządu i pobieranie opłat w strefach płatnego parkowania na drogach publicznych w danym mieście". Z tytułu sprzedaży kart i biletów Spółka uzyskuje wynagrodzenie. W zależności od charakteru zawartej umowy zyskiem Podatnika jest albo prowizja wypłacana przez drugą stronę umowy jako określony procent od wartości sprzedaży albo dodatnia różnica pomiędzy ceną zakupionych od dostawcy kart i biletów a ceną sprzedaży. W pierwszym przypadku Spółka nabywa karty i bilety po cenie równej opłacie parkingowej oraz po takiej cenie je rozprowadza. W drugim przypadku zakup następuje po cenie pomniejszonej o rabat liczony jako określony procent od ceny nominalnej równej opłacie parkingowej. Wśród zawieranych umów nie występują takie, które przewidywałyby doliczanie marży w kwocie powodującej wzrost ceny kart i biletów powyżej wartości nominalnej.

Stanowisko Strony: Zdaniem Wnioskującego ,,opłaty" parkingowe nie są odpłatnym świadczeniem usług w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004r. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), a ,,czynnością administracyjną wynikającą z przepisów ustawy o drogach publicznych", od której nie pobiera się podatku od towarów i usług. Według Strony przedmiotowe opłaty stanowią świadczenia o charakterze publicznoprawnym. Pośredniczenie w pobieraniu opłat na rzecz gmin nosi według Spółki znamiona czynności inkasowania tychże opłat, wobec czego ich publicznoprawny charakter zostaje w pełni zachowany. Opodatkowaniu podlega jedynie ,,odpłatność za wykonaną usługę pośrednictwa", czyli wypracowany przez Podatnika zysk, zarówno w postaci uzyskiwanej prowizji, jak i różnicy pomiędzy kwotą nabycia a sprzedaży.

Na podstawie art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 21.03.1985r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2004r. Nr 204 poz. 2086 ze zm.) organem administracji rządowej lub jednostki samorządu terytorialnego, do którego właściwości należą sprawy z zakresu planowania, budowy, remontu, utrzymania i ochrony dróg jest zarządca drogi. Zarządca drogi może wykonywać swoje obowiązki przy pomocy jednostki organizacyjnej będącej zarządem drogi, utworzonej odpowiednio przez sejmik województwa, radę powiatu lub radę gminy (art. 21. ust. 1 cytowanej wyżej ustawy). W myśl art. 13 ust. 7 ustawy o drogach publicznych zarząd drogi lub w przypadku jego braku zarządca drogi pobiera opłaty za parkowanie pojazdów na drogach publicznych w strefie płatnego parkowania ponoszonych przez użytkowników dróg na podstawie art. 13 ust. 1 pkt 1 tejże ustawy. Natomiast zgodnie z przepisem art. 13b cytowanej ustawy o drogach publicznych wyznaczenie strefy płatnego parkowania i ustalenie wysokości opłat należy do kompetencji rady gminy.

Decydujące znaczenie przy rozstrzygnięciu prawidłowości stanowiska Strony, będzie miało ustalenie, czy przedmiotowe opłaty drogowe stanowią daninę publiczną, a jeśli stanowią, to czy tracą przymiot opłat publicznoprawnych w sytuacji, gdy pobierane są przez inny podmiot niż wskazany w ustawie o drogach publicznych. Pojęcie opłaty publicznoprawnej zostało szczegółowo omówione w przytoczonym przez Stronę uzasadnieniu do wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 10 grudnia 2002r. (P 6/02 OTK - A z 2002r. Nr 7 poz. 91), stwierdzającym niezgodność art. 13 ust. 4 ustawy o drogach publicznych (przed zmianami) z art. 217 Konstytucji RP w zakresie, w którym przepis tego artykułu upoważnił Radę Ministrów do określenia w drodze rozporządzenia szczegółowych zasad wprowadzania opłat za parkowanie pojazdów samochodowych na drogach publicznych oraz organu właściwego do ustalania tych opłat. Zgodnie z treścią uzasadnienia: ,,Opłata jest daniną publicznoprawną charakteryzującą się cechami podobnymi do podatku i cła, z tym, że w przeciwieństwie do podatków i ceł, opłata jest świadczeniem odpłatnym. Opłaty pobierane są bowiem w związku z wyraźnie wskazanymi usługami i czynnościami organów państwowych lub samorządowych, dokonywanymi w interesie konkretnych podmiotów. Stanowią zatem swoistą zapłatę za uzyskanie zindywidualizowanego świadczenia oferowanego przez podmiot prawa publicznego (...) Oprócz tego, że są świadczeniami odpłatnymi są także - jak podatki - świadczeniami pieniężnymi, powszechnymi, bezzwrotnymi, ustalonymi jednostronnie przez państwo. Z tej racji, że są jedną z form pozyskiwania dochodów budżetu państwa lub budżetów samorządu terytorialnego, powinny być odprowadzane, o ile regulacje szczególne nie stanowią inaczej, do budżetów jednostek samorządowych (...) Dla uznania opłat za dochody i daniny publiczne kluczowe znaczenie mają nie tylko wskazane wyżej cechy, ale i także okoliczność, że przeznaczone są na cele publiczne albo związane z realizacją takich celów. Cele te określają ustawy szczególne". Z kolei w art. 40a ustawy o drogach publicznych zawarty jest m.in. zapis, zgodnie z którym opłaty pobierane za postój pojazdów na drogach publicznych stanowią ,,dochody środków specjalnych zarządów dróg przeznaczonych na utrzymanie dróg". Zatem spełniają one kryteria niezbędne do uznania ich za daninę i dopóty dopóki przekazywane będą na rzecz jednostek samorządu terytorialnego zachowają walor dochodu publicznego, o którym mowa w art. 5 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 30 czerwca 2005r. o finansach publicznych (Dz.U. z 2005r. Nr 249, poz. 2104 ze zm.).

Wskazane wyżej okoliczności zachodzą w omawianej sprawie. Spółka zakupuje karty i bilety po cenie równej opłacie parkingowej ustalonej przez radę gminy albo po cenie pomniejszonej o ustalony procentowo rabat, a następnie dokonuje ich dystrybucji. Nie dochodzi więc do zmiany publicznoprawnego charakteru opłat parkingowych. W zaistniałym stanie faktycznym opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega jedynie usługa w zakresie zbierania opłat za parkowanie - czyli uzyskiwany przez Spółkę zysk zarówno w postaci otrzymywanej prowizji, jak również różnicy pomiędzy ceną zakupu kart i biletów a ceną ich sprzedaży. Natomiast opłata przekazywana na rzecz jednostki samorządu terytorialnego nie jest objęta działaniem ustawy o podatku od towarów i usług.

Niniejsza interpretacja co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego została dokonana dla stanu faktycznego opisanego we wniosku i w oparciu o przepisy obowiązujące w dniu jej udzielenia. Zmiana poszczególnych elementów stanu faktycznego może mieć wpływ na zmianę praw i obowiązków Podatnika. Zgodnie z art. 14b § 1-2 ustawy Ordynacja podatkowa, interpretacja ta nie jest wiążąca dla Podatnika, wiąże natomiast właściwe organy podatkowe i organy kontroli skarbowej - do czasu jej zmiany lub uchylenia albo zmiany przepisów, na podstawie których została wydana.Na niniejsze postanowienie - na podstawie art. 236 § 2 pkt 1 Ordynacji podatkowej - Stronie służy prawo wniesienia zażalenia do Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie za pośrednictwem tut. Organu podatkowego w terminie 7 dni od daty doręczenia postanowienia. Zgodnie z art. 222 w związku z art. 239 Ordynacji podatkowej zażalenie na postanowienie Organu podatkowego powinno zawierać zarzuty przeciw postanowieniu, określać istotę i zakres żądania będącego przedmiotem zażalenia oraz wskazywać dowody uzasadniające to żądanie. Do zażalenia należy załączyć znaki opłaty skarbowej w wysokości 5 zł oraz po 0,50 zł od każdego załącznika (ustawa z dnia 09.09.2000r. o opłacie skarbowej /Dz. U. Nr 86, poz. 960 ze zm./).