Na podstawie art. 14a § 1 i § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 roku Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) po rozpatrzeniu wniosku Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością xxx z dnia 24 kwietnia 2006 roku w sprawie udzielenia pisemnej interpretacji, co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w sprawie wyceny walut obcych zakupionych w kantorze wpłaconych na walutowy rachunek bankowy spółki, z którego następnie regulowane są zobowiązania

Naczelnik Urzędu Skarbowego w Łomży stwierdza, że przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie upoważniają podatnika do rozliczania w podstawie opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych różnic kursowych od transakcji zakupu walut obcych w kantorze. Sposób liczenia różnic kursowych został, bowiem określony w art. 15 ust 1a ustawy z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 roku, Nr 54 poz. 654 z późn. zm.), który za podstawę przyjmuje transakcje dokonywane za pośrednictwem banków.

U Z A S A D N I E N I E

Pismem z dnia 24.04.2006 roku Spółka z o.o. xxx zwróciła się z prośbą o udzielenie pisemnej interpretacji o zakresie stosowania przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w sprawie wyceny walut obcych zakupionych w kantorze wpłaconych na walutowy rachunek bankowy spółki, z którego następnie regulowane są zobowiązania.

Strona w piśmie przedstawiła następujący stan faktyczny:

xxx zwraca się z zapytaniem dotyczącym wyceny (wpływów w ciągu roku obrotowego do celów podatkowych) walut obcych zakupionych w kantorze wpłaconych na walutowy rachunek bankowy spółki, z którego następnie regulowane są zobowiązania.

Zgodnie z Art. 30 ust. 2 wyrażone w walutach obcych operacje gospodarcze ujmuje się w księgach rachunkowych na dzień ich przeprowadzenia odpowiednio po kursie:
- kupna walut stosowanym przez bank, z którego usług korzysta jednostka - w przypadku operacji sprzedaży walut bankowi oraz wpływ należności na rachunek walutowy,
- sprzedaży w przypadku operacji kupna walut w banku przez spółkę oraz zapłaty zobowiązań.

W przypadku zakupu walut obcych w banku, z którego usług korzysta jednostka, wyceny dokonuje się po kursie sprzedaży banku, tzn. po kursie, po jakim bank sprzedał spółce walutę. Rozchód waluty z rachunku walutowego następuję po tym samym kursie (historycznym). Różnice kursowe od własnych środków nie powstaną, powstaną natomiast na rozrachunkach. Mają one wpływ na podstawę opodatkowania podatkiem dochodowym. W ustawach nie ma mowy o zakupie walut w kantorze. Naszym zdaniem wpływ na rachunek walutowy walut zakupionych w kantorze powinien być wyceniony wg kursu sprzedaży banku z dnia nabycia, tzn. z dnia, w którym zakupiono walutę w kantorze. Ujęcie w księgach rozchodu tych walut wg kursu historycznego nie spowoduje powstania różnic kursowych od własnych środków na rachunku walutowym. Powstaną różnice kursowe podatkowe przy zapłacie zobowiązań wynikające z różnicy pomiędzy kursem, po jakim wyceniono zakup walut zakupionych w kantorze, a wyceną faktury wg kursu średniego NBP z dnia jej wystawienia.

W związku z tym jeszcze raz zwracamy się z prośbą o interpretację i opinię, czy nasz tok rozumowania jest prawidłowy i zgodny z przepisami."

Ocena prawna

Po analizie przedstawionego stanu faktycznego oraz stanowiska Strony w sprawie, Naczelnik Urzędu Skarbowego w Łomży postanawia uznać stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością xxxx za nieprawidłowe, ponieważ:

Kwestie kosztów uzyskania przychodów z tytułu różnic kursowych od własnych środków lub wartości pieniężnych w walutach obcych reguluje przepis art. 15 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Według przywołanej regulacji, koszty z tytułu różnic kursowych od własnych środków lub wartości pieniężnych w walutach obcych ustala się jako różnicę między wartością tych środków obliczoną przy zastosowaniu kursu sprzedaży walut z dnia faktycznej zapłaty oraz kursu kupna walut z dnia ich otrzymania albo kursu sprzedaży z dnia nabycia walut, ogłaszanego odpowiednio przez bank, z którego usług korzystał podatnik.

Tutejszy organ podatkowy wskazuje, że podatkowe różnice kursowe, skutkujące obniżeniem lub podwyższeniem kosztów uzyskania przychodów powstać mogą jedynie w związku ze spłatą zobowiązań przez podatnika, wyrażonych w walucie obcej. Z przepisu art. 15 ust. 1a ustawy podatkowej wynika, bowiem, że:
� koszt uzyskania przychodu ustala się tylko w przypadku, gdy zgromadzona na rachunku bankowym waluta posłużyła podatnikowi do spłaty jego zobowiązań (mowa bowiem w przepisie o dniu faktycznej zapłaty),
� dla obliczenia różnicy przyjmuje się ogłoszony przez bank kurs sprzedaży waluty z dnia, w którym miała miejsce faktyczna zapłata walutą za zobowiązania,
� kurs ten porównuje się z ogłoszonym przez bank kursem sprzedaży waluty (gdy wcześniej podatnik kupił ją od banku).

Dodatnia różnica kursowa (pojawiająca się, gdy aktualny kurs sprzedaży jest wyższy niż kurs historyczny z dnia jej zakupu) zmniejsza koszty uzyskania przychodów, ujemna (powstająca w sytuacji odwrotnej) je powiększa.

W myśl ugruntowanej linii orzecznictwa sądowego prawa i obowiązki podatkowe mogą wynikać jedynie z przepisów ustaw. Nie jest dopuszczalne rozszerzenie ich poprzez interpretację tekstu prawnego. Stanowisko takie prezentowane jest m.in. w wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 6.03.2002 roku sygn. akt P 7/00 oraz w wyroku NSA z dnia 30.12.1991 roku sygn. akt SA/Po 1562/91. Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie upoważniają podatników do rozliczania w podstawie opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych różnic kursowych od transakcji zakupu walut obcych w kantorze. Sposób liczenia różnic kursowych został, bowiem określony w przepisie art. 15 ust 1a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, które za podstawę przyjmują transakcje dokonywane za pośrednictwem banków. Do zastosowania przeliczenia w/g kursów obowiązujących w kantorach wymiany walut brak jest podstaw gdyż ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera uregulowań w tym przedmiocie.

W świetle przedstawionego stanu faktycznego i prawnego Naczelnik Urzędu Skarbowego w Łomży uznaje stanowisko podatnika za nieprawidłowe.

Jednocześnie Naczelnik Urzędu Skarbowego w Łomży uznaje, że wniosek Podatnika w części dotyczącej sposobu ustalenia wartości transakcji zakupu dewiz w kantorze (wyliczenia kosztu nabycia dewiz) i ujęcia ich w księgach rachunkowych wynikający z art. 30 ust. 2 ustawy z dnia 29 września 1994 roku o rachunkowości (Dz. U. z 2002 roku, Nr 76 poz. 694), jako nie dotyczący interpretacji przepisów prawa podatkowego dokonywanej w trybie art. 14a ustawy Ordynacja podatkowa nie podlega rozpatrzeniu.

Dodatkowo informuję, że:

Powyższa interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Stronę w stanie prawnym obowiązującym w dacie zaistnienia tego zdarzenia. Interpretacja powyższa przestanie być aktualna, jeżeli przepis prawa obowiązujący w dacie zaistnienia tego zdarzenia zostanie zmieniony lub przestanie obowiązywać.

Interpretacja powyższa nie jest wiążąca dla Strony; wiąże natomiast właściwe organy podatkowe i organy kontroli skarbowej - do czasu jej zmiany lub uchylenia (art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa).

Na postanowienie niniejsze służy Stronie prawo wniesienia zażalenia do Dyrektora Izby Skarbowej w Białymstoku za pośrednictwem Naczelnika Urzędu Skarbowego w Łomży, w terminie 7 dni od dnia otrzymania niniejszego postanowienia.

Zażalenie na postanowienie organu podatkowego powinno zawierać zarzuty przeciw postanowieniu, określać istotę i zakres żądania będącego przedmiotem zażalenia oraz wskazywać dowody uzasadniające to żądanie - art. 222 ustawy Ordynacja podatkowa. W przypadku wniesienia odwołania należy dołączyć znaki opłaty skarbowej, zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. a ustawy z dnia 9 września 2000 roku o opłacie skarbowej (t.j. Dz. U. z 2004 roku Nr 253, poz. 2532). Wysokość tej opłaty określona jest w "Szczegółowym wykazie przedmiotów opłaty skarbowej, stawek oraz zwolnień" stanowiącym załącznik do tej ustawy.