P O S T A N O W I E N I E

Na podstawie art. 14a § 4 w związku z art. 14a § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. Nr 8 z 2005 r., poz. 60 ze zm.) Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie, udzielając pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych w indywidualnej sprawie Podatnika przedstawionej w piśmie z dnia 21.04.2006 r. (data wpływu do Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego 11.05.2006 r.)

p o s t a n a w i a

uznać stanowisko Podatnika za prawidłowe w zakresie zaliczania do kosztów uzyskania przychodów straty ze sprzedaży wierzytelności.

U Z A S A D N I E N I E

Zgodnie ze stanem faktycznym podanym we wniosku, Podatnik ("Spółka") w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą posiada wierzytelności stwierdzone sądowymi nakazami zapłaty. Wierzytelności te zostały zaliczone uprzednio do przychodów na podstawie art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jako przychody należne. Pomimo podejmowanego przez Spółkę postępowania egzekucyjnego w stosunku do swoich dłużników jej roszczenia pozostały niezaspokojone.

Mając na względzie znaczne ryzyko związane z dalszym prowadzeniem postępowania egzekucyjnego, a także wypłacalnością dłużników, Podatnik zamierza sprzedać opisane wierzytelności za cenę 1% wartości nominalnej wierzytelności.

Podatnik wnosi o wyjaśnienie, czy kosztem uzyskania przychodu z tytułu sprzedaży za 1% wartości nominalnej wierzytelności, zaliczonej uprzednio jako przychód należny na podstawie art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jest strata ze sprzedaży wierzytelności liczona jako różnica pomiędzy wartością zaliczoną uprzednio jako przychód a ceną jej sprzedaży.

Zdaniem Spółki należy podzielić stanowisko wyrażone w wyroku WSA w Warszawie z dnia 26 marca 2004 r. sygn. akt III SA 2843/02, że "jedyną przesłanką, której spełnienie umożliwia zaliczenie straty ze sprzedaży wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów (art. 16 ust. 1 pkt 39 powyższej ustawy), jest uprzednie zaliczenie tej wierzytelności do przychodów należnych na zasadzie art. 12 ust. 3 cytowanej ustawy".

W opinii Podatnika kosztem uzyskania przychodu przy sprzedaży wierzytelności za 1% wartości nominalnej, zaliczonych uprzednio jako przychód, jest strata ze sprzedaży wierzytelności liczona jako różnica pomiędzy wartością zarachowanego przychodu a ceną jej sprzedaży.

Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie podziela w tym zakresie stanowisko Spółki wyrażone we wniosku.

Na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.) - u.p.d.o.p. - kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 tej ustawy.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 39 u.p.d.o.p. nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności, chyba że wierzytelność ta uprzednio, na podstawie art. 12 ust. 3, została zarachowana jako przychód należny.

Jak stanowi wskazany art. 12 ust. 3 u.p.d.o.p. za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Jak wynika z wniosku Spółki, przedmiotowe wierzytelności zostały zaliczone zgodnie z cytowanym przepisem jako przychód należny.

Stratę z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności stanowić będzie różnica między wartością netto wierzytelności zarachowaną przez Podatnika jako przychód należny a kwotą netto uzyskaną ze sprzedaży tej wierzytelności, o ile występuje opodatkowanie podatkiem VAT zgodnie z przepisami w zakresie tego podatku. Stosownie bowiem do art. 16 ust. 1 pkt 46 i art. 12 ust. 4 pkt 9 u.p.d.o.p. poza określonymi w w/w przepisie przypadkami podatek od towarów i usług nie jest kosztem uzyskania przychodów i nie może być uwzględniany przy określaniu przychodów podatkowych.

Przy ustalaniu straty z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności należy też brać pod uwagę art. 14 ust. 1 omawianej ustawy, zgodnie z którym przychodem z odpłatnego zbycia rzeczy lub praw majątkowych, z zastrzeżeniem ust. 4 i 5, jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie. Jeżeli jednak cena bez uzasadnionej przyczyny znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy w wysokości wartości rynkowej. Jak stanowi art. 14 ust. 2 u.p.d.o.p. wartość rynkową, o której mowa w ust. 1, rzeczy lub praw majątkowych określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca odpłatnego zbycia.

Biorąc powyższe pod uwagę Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie postanowił jak w sentencji.

Jednocześnie tutejszy organ podatkowy informuje, że interpretacja co do zakresu i sposobu stosowania prawa podatkowego w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów straty ze sprzedaży wierzytelności przedawnionych zostanie udzielona w odrębnym postanowieniu.

Niniejsza interpretacja odnosi się wyłącznie do przedstawionego przez Wnioskodawcę i przytoczonego w treści postanowienia stanu faktycznego i jest ważna w stanie prawnym obowiązującym w dniu wydania postanowienia. Interpretacja jest aktualna do czasu zmiany stanu prawnego lub stanu faktycznego przedstawionego przez Pytającego. Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie zaznacza, że swoje stanowisko opiera na stanie faktycznym podanym przez Spółkę we wniosku i nie dokonuje oceny prawnej załączników do wniosku.

Zgodnie z treścią art. 14b § 1 i 2 ustawy Ordynacja podatkowa przedmiotowa interpretacja nie jest wiążąca dla Podatnika, płatnika lub inkasenta, wiąże natomiast właściwe organy podatkowe i organy kontroli skarbowej - do czasu jej zmiany lub uchylenia w drodze decyzji w trybie określonym w art. 14b § 5 w/w ustawy.

Na podstawie art. 14a § 4 ustawy Ordynacja podatkowa na niniejsze postanowienie zawierające interpretację służy zażalenie do Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie w terminie 7 dni od doręczenia postanowienia za pośrednictwem Naczelnika Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie. W przypadku wniesienia zażalenia należy wnieść opłatę skarbową zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 oraz art. 9 ustawy z dnia 9 września 2000 r. o opłacie skarbowej (t. j. Dz. U. Nr 253 z 2004 r., poz. 2532) w wysokości 5 zł od podania oraz 0,50 zł od każdego załącznika.