P O S T A N O W I E N I E

Na podstawie art.14a § 1 i 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) po rozpatrzeniu wniosku Spółki z o.o., z miesiąca lipca 2007r. żądającego udzielenia pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu stosowania prawa podatkowego w zakresie czy zaliczoną w ciężar wyniku finansowego kwotę niespłaconego niedoboru można zaliczyć do kosztów podatkowych, czy też potraktować ją jako wydatek niestanowiący kosztów uzyskania przychodów w świetle przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych

Naczelnik Trzeciego Mazowieckigo Urzędu Skarbowego w Radomiu stwierdza, że stanowisko wnioskodawcy podane w w/w wniosku jest nieprawidłowe.

U Z A S A D N I E N I E

We wniosku o zakresie stosowania prawa podatkowego Spółka przedstawiła następujący stan faktyczny:

Spółka z o.o. w latach 2003 – 2004 prowadziła hurtową sprzedaż piwa i innych napojów dla sklepów i lokali gastronomicznych. Prowadząc tę działalność wnioskodawca zatrudnił m.in. pracownika na stanowisku inkasenta, do którego obowiązków należało odbieranie w gotówce należności za sprzedane towary. Pod koniec 2003 roku okazało się, że pracownik ten części pobranej ze sklepów i lokali gastronomicznych gotówki, w łącznej kwocie 240.507,38zł nie wpłacił na konto wnioskodawcy, ale przywłaszczył ją sobie.

Wezwany przez wnioskodawcę do wyjaśnienia przyczyn powstałego niedoboru i jego uregulowania, pracownik ten przyznał się do zagarnięcia mienia w w/w kwocie, ale zwrócił z niej tylko 24.000zł gdyż jak oświadczył pozostałe pieniądze wydał i w owym czasie nie miał możliwości ich zwrócenia.

Wobec powyższego wnioskodawca skierował sprawę do sądu. W trakcie przewodu sądowego dłużnik zmarł, w związku z czym Sąd Rejonowy dla W-wy Mokotowa, postanowieniem z dnia 11.06.2006 roku sprawę umorzył. W tej sytuacji wnioskodawca pozostającą kwotę niedoboru w wysokości 216.000,00zł spisał w ciężar wyniku finansowego firmy.

Stanowisko Spółki w przedstawionej sprawie:

Spółka uważa, że wydatek ten kwalifikuje się do kategorii kosztów podatkowych, z uwagi na treść art. 16 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, która nie wyłącza z kosztów uzyskania przychodów strat w środkach obrotowych.

Jednocześnie wnioskodawca wyjaśnia, że z powołanych w uzasadnieniu do wniosku przepisów art. 16 ust.1 ustawy o pdop określających, których wydatków nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, nie wymienia się strat w środkach obrotowych, w przeciwieństwie do np. strat w środkach trwałych (punkt 5 i 6), co oznacza, że kwalifikuje się je do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W związku z tym Spółka pyta, czy zaliczoną w ciężar wyniku finansowego kwotę niespłaconego niedoboru można zaliczyć do kosztów podatkowych, czy też potraktować ją jako wydatek niestanowiący kosztów uzyskania przychodów w świetle przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych?

Biorąc pod uwagę przedstawiony przez Spółkę stan faktyczny, Naczelnik Trzeciego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Radomiu stwierdza:

Zgodnie z art. 15 ust. l ustawy z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych (j.t. Dz. U. z 2000r. Nr 54, poz.654 z późn. zm.) w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2006 roku, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodu, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1, natomiast w brzmieniu obowiązujacym od dnia 01 stycznia 2007 roku nadanym ustawą z dnia 16 listopada 2006 roku (Dz. U. Nr 217, poz. 1589), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjatkiem kosztów wymienionych w art.16 ust. 1 ustawy.

Oznacza to, że aby dany wydatek zakwalifikować do kosztów uzyskania przychodów musi on być poniesiony w celu osiągnięcia przychodów, bądź zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów i nie może być wymieniony w grupie kosztów nie uznawanych przez ustawę za koszty uzyskania przychodów. Jednocześnie należy zauważyć, że aby uznać dany wydatek za koszt uzyskania przychodu nie jest konieczne w każdym wypadku wykazanie miedzy nim a przychodem bezpośredniego związku. Kosztami uzyskania przychodu są także wydatki, które w sposób pośredni pozostają w związku z przychodami, o ile zostały w sposób racjonalny poniesione w celu osiągnięcia, zabezpieczenia i zachowania źródła przychodów.

Wykazanie związku poniesionych kosztów z prowadzoną działalnością oraz okoliczności, że ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiągniętych przychodów, obciąża podatnika.

Stosownie do przepisu art. 22 ust 1 pkt 1 ustawy z dnia 02.07.2004 roku o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2004r. Nr 173, poz. 1807 z późn. zm.) dokonywanie lub przyjmowanie płatności związanych z wykonywaną działalnością gospodarczą następuje za pośrednictwem rachunku bankowego przedsiębiorcy, gdy stroną transakcji, z której wynika płatność jest inny przedsiębiorca.

Ustawodawca przepisem powyższym nałożył obowiązek dokonywania płatności między przedsiębiorcami za pośrednictwem rachunków bankowych celem między innymi zabezpieczenia przedsiębiorców przed utratą wartości pieniężnych transportowanych w gotówce.

Wnioskodawca pobierając płatności od kontrahentów będących przedsiębiorcami jak wynika z treści wniosku, dokonywał czynności z naruszeniem obowiązków wynikających z cytowanego wyżej przepisu, a co za tym idzie nie zabezpieczył w sposób należyty źródła przychodów.

Stanowiący prawo nie wymienił w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych strat w środkach obrotowych jako wydatków niestanowiących kosztu uzyskania przychodów, ale stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy, kosztem uzyskania przychodu jest każdy wydatek poniesiony w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Nie ulega wątpliwości, że w momencie wystawiania faktury sprzedaży towaru, Wnioskodawca obciążył koszty uzyskania przychodów wartością sprzedaży towarów według cen zakupu.

Przepis art. 16 ust. 1 updop nie wyszczególnia w swoim katalogu strat w środkach obrotowych, co może oznaczać, że straty w środkach obrotowych na które to powołuje się Wnioskodawca można traktować jako koszty uzyskania przychodów.

Każdy przypadek jednak wymaga indywidualnej analizy w świetle art. 15 ust. 1 ustawy, to znaczy ich związku z osiągnięciem przychodu, zachowaniem oraz zabezpieczeniem źródła przychodów.

Straty w środkach obrotowych należy w świetle przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w związku z art.3 ust.1 pkt 19 ustawy z dnia 29 września 1994 roku o rachunkowości (Dz. U. z 2002 r. Nr 76, poz. 694 z późn. zm.), traktować jako straty w rzeczowych składnikach aktywów obrotowych np. towarach handlowych, materiałach, opakowaniach oraz straty w tych środkach powstałe w wyniku zdarzeń losowych np. kradzieży, powodzi, itp.

W opisanym we wniosku stanie faktycznym mamy do czynienia ze stratą w aktywach finansowych.

W związku z brakiem w ustawie o podatku dochodowym definicji zarówno straty jak również środków obrotowych należy znaczenie to postrzegać w wykładni jezykowej. Strata w języku potocznym oznacza ubytek, poniesioną szkodę, to co się przestało posiadać. Na ogół stratą jest zniszczenie, uszkodzenie, utracenie towarów lub maszyn i urządzeń w wyniku pożaru, powodzi lub kradzieży, czyli jest ona następstwem zdarzeń losowych i nie wynika z celowego działania podatnika.

Nie odzyskanie środków pieniężnych powierzonych osobie fizycznej wbrew przepisom ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, w ramach stosunku cywilno – prawnego nie należy utażsamiać z kradzieżą jak również stratą w środkach obrotowych.

Powyższe należy traktować jako nie wywiązanie się pracownika z warunków umowy. Na tej też podstawie pracownik ten stał się dłużnikiem wnioskodawcy. Z tego właśnie tytułu Wnioskodawca dochodził swoich praw w sądzie w postępowaniu cywilnym.

Wierzytelność jest jednym z podstawowych pojęć prawa cywilnego. Terminem wierzytelności określa się należność ze strony wierzyciela, terminowi temu odpowiada pojęcie długu ze strony dłużnika.Wierzytelność, oznacza ogół uprawnień przysługujących wierzycielowi – stronie, która na mocy stosunku prawnego może żądać wykonania określonych świadczeń od dłużnika. Wierzytelności co do zasady nie są kosztem uzyskania przychodów.

Przepis art 16 ust. 1 pkt 25 a) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych normuje kwestie zaliczenia wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów. Przepis ten określa, że do kosztów uzyskania przychodów zalicza się wierzytelności, które uprzednio na podstawie art. 12 ust. 3 ustawy zarachowane zostały jako przychody należne i których nieściągalność została udokumentowana w sposób określony w art. 16 ust 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Nie jest zatem kosztem uzyskania przychodów należność, która w wyniku nieskutecznej egzekucji nie została ściągnięta od dłużnika, jeżeli podatnik ten nie potraktował tej należności jako przychodu należnego i nie zaliczył jej do przychodów podlegających opodatkowaniu.

W przedstawionym we wniosku stanie faktycznym, wnioskodawca nie potraktował należności od tego właśnie dłużnika jako przychodu należnego, zatem w przypadku nieskutecznej egzekucji nie może nieściągalnej wierzytelności potraktować jako koszt uzyskania przychodu.

Zdaniem Naczelnika tutejszego Urzędu Skarbowego, to Wnioskodawca nie dopełnił obowiązku kontroli wpłaty gotówki przez inkasenta na rachunek Spółki i nie dochował należytej staranności zabezpieczenia środków przed ich utratą, a ponadto jak cytowano na wstępie czynności te dokonywane były z naruszeniem przepisów dotyczących obrotu bezgotówkowego. Reasumując powyższe okoliczności faktyczne i prawne - postanowiono jak w sentencji postanowienia.