POSTANOWIENIE

Na podstawie art. 14a § 1 i § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (j.t. Dz.U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) Naczelnik Urzędu Skarbowego w Łęcznej, po rozpatrzeniu wniesionego przez Podatnika w dniu 23 marca 2006 roku wniosku o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego w przedmiocie opodatkowania dostawy samochodu osobowego, stanowiącego dla Podatnika środek trwały, w sposób określony w art. 120 ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług, uznaje przedstawione przez Wnioskodawcę w przedmiotowym wniosku stanowisko za prawidłowe.

UZASADNIENIE

Podatnik złożył w dniu 23 marca 2006 roku do Naczelnika Urzędu Skarbowego w Łęcznej wniosek, uzupełniony w dniu 19 czerwca 2006 roku, o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego w przedmiocie opodatkowania dostawy samochodu osobowego, stanowiącego dla Podatnika środek trwały, w sposób określony w art. 120 ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług.

Jak wynika z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego w miesiącu wrześniu 2005 roku Podatnik zakupił na terytorium kraju samochód osobowy, który wykorzystywał do celów działalności gospodarczej jako środek trwały. Zgodnie z dołączoną do wniosku kserokopią faktury dokonana na rzecz Podatnika dostawa samochodu była zwolniona od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług. W miesiącu grudniu 2005 roku Podatnik dokonał dostawy przedmiotowego samochodu na terytorium kraju na rzecz komisanta. W momencie dostawy samochód nie był nowym środkiem transportu w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług. Transakcję sprzedaży Podatnik udokumentował fakturą VAT oraz naliczył podatek od towarów i usług według stawki 22 %.

W ocenie Podatnika dokonana przez Niego dostawa samochodu powinna być opodatkowana na zasadach wynikających z art. 120 ust. 1 pkt 4 i ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług, gdzie podstawa opodatkowania została określona jako różnica pomiędzy całkowitą kwotą, którą ma zapłacić nabywca towaru, a kwotą nabycia.

Zgodnie z przepisem art. 120 ust. 4 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) w przypadku podatnika wykonującego czynności polegające na dostawie towarów używanych, dzieł sztuki przedmiotów kolekcjonerskich lub antyków nabytych uprzednio przez tego podatnika dla celów prowadzonej działalności lub importowanych w celu odsprzedaży, podstawą opodatkowania podatkiem jest marża stanowiąca różnicę między całkowitą kwotą, którą ma zapłacić nabywca towaru, a kwotą nabycia, pomniejszona o kwotę podatku.

Powyższy przepis nie ma zastosowania do nowych środków transportu będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów (art. 120 ust. 21 ustawy o podatku od towarów i usług).

Zgodnie z art. 120 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku od towarów i usług, na potrzeby stosowania wskazanych powyżej zasad ustalania podstawy opodatkowania, przez towary używane rozumie się ruchome dobra materialne nadające się do dalszego użytku w ich aktualnym stanie lub po naprawie, z wyłączeniem rzeczy wskazanych w treści przepisu.

W myśl przepisów art. 120 ust. 10 ustawy o podatku od towarów i usług zasady opodatkowania towarów używanych, wynikające z art. 120 ust. 4 ustawy, dotyczą towarów używanych, które podatnik nabył od:osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, niebędącej podatnikiem, o którym mowa w art. 15, lub niebędącej podatnikiem podatku od wartości dodanej;podatników, o których mowa w art. 15, jeżeli dostawa tych towarów była zwolniona od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 lub art. 113;podatników, jeżeli dostawa tych towarów była opodatkowana zgodnie z ust. 4 i 5;podatników podatku od wartości dodanej, jeżeli dostawa tych towarów była zwolniona od podatku na zasadach odpowiadających regulacjom zawartym w art. 43 ust. 1 pkt 2 lub art. 113;podatników podatku od wartości dodanej, jeżeli dostawa tych towarów była opodatkowana podatkiem od wartości dodanej na zasadach odpowiadających regulacjom zawartym w ust. 4 i 5, a nabywca posiada dokumenty jednoznacznie potwierdzające nabycie towarów na tych zasadach.

Przesłanką zastosowania szczególnej procedury opodatkowania marży, określonej w art. 120 ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług, jest zatem zakwalifikowanie danego towaru jako towaru używanego, w rozumieniu art. 120 ust. 1 pkt 4 ustawy, oraz źródło nabycia towaru lub sposób opodatkowania dostawy danego towaru przez podmiot dokonujący dostawy na rzecz podatnika.

Samochód będący przedmiotem dostawy dokonanej przez Podatnika spełnia kryteria pozwalające na uznanie go za towar używany. Wynika to z treści wniosku o udzielenie interpretacji. Jak bowiem wskazuje Podatnik samochód w momencie dostawy nie był nowym środkiem transportu w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług. Z danych zawartych w fakturze dokumentującej dostawę samochodu na rzecz Podatnika wynika rok produkcji pojazdu 2000. Wskazuje to, że samochód był przed dostawą na rzecz Podatnika przedmiotem użytku.

Bez znaczenia pozostaje tu fakt, iż pojazd nie spełniał u Podatnika warunków uzasadniających traktowanie go jako towaru używanego, w rozumieniu art. 43 ust. 2 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług, gdyż był używany przez Podatnika w okresie krótszym niż pół roku. Na potrzeby rozdziału 4 ustawy o podatku od towarów i usług – „Szczególne procedury w zakresie dostawy towarów używanych, dzieł sztuki, przedmiotów kolekcjonerskich i antyków” ustawodawca wprowadził odrębną definicję towarów używanych, która ma wyłączne zastosowanie do interpretowania przepisów zawartych w tym rozdziale, co wynika z art. 120 ust. 1 pkt 4 ustawy.

Dostawa przedmiotowego samochodu na rzecz Podatnika podlegała zwolnieniu od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług. W przedmiotowej sprawie wystąpiły zatem okoliczności wskazane w treści przepisu art. 120 ust. 10 pkt 2 powyższej ustawy.

Uwzględniając powyższe dokonana przez Podatnika dostawa przedmiotowego samochodu podlega opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 120 ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług, co oznacza, iż podstawą opodatkowania w tym przypadku jest marża stanowiąca różnicę między całkowitą kwotą, którą ma zapłacić nabywca towaru, a kwotą nabycia, pomniejszona o kwotę podatku.

W przedmiotowej sprawie bez znaczenia pozostaje fakt, iż samochód nie został przez Podatnika zakupiony w celu odsprzedaży lecz był wykorzystywany do działalności gospodarczej jako środek trwały.

Użyty bowiem w treści przepisu art. 120 ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług zwrot „w celu odsprzedaży” odnosi się wyłącznie do towarów będących przedmiotem importu.

Powyższe potwierdzają postanowienia Szóstej Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (77/388/EWG).

Artykuł 26a(A)(e) VI Dyrektywy, określając krąg podmiotów uprawnionych do stosowania szczególnej procedury dotyczącej towarów używanych jako „podlegających opodatkowaniu pośredników”, stanowi, że oznacza to każdego podatnika, który w ramach swojej działalności gospodarczej kupuje lub używa w celu pokrycia potrzeb swojego przedsiębiorstwa bądź też przywozi w celu odsprzedaży towary używane.

Z treści powyższego artykułu wynika zatem, że szczególna procedura opodatkowania dostawy towarów używanych dotyczy również towarów, które Podatnik używa w celu pokrycia potrzeb swojego przedsiębiorstwa, a te należy utożsamiać ze środkami trwałymi lub innymi składnikami wyposażenia przedsiębiorstwa.

Należy jednak podkreślić, że zgodnie z przepisem art. 120 ust. 14 ustawy o podatku od towarów i usług podatnik może stosować ogólne zasady opodatkowania do dostaw, do których stosuje się przepisy ust. 10 i 11. Sposób opodatkowania dostaw towarów używanych, o których mowa w art. 120 ust. 1 pkt 4 powyższej ustawy na zasadach określonych w ust. 4 tego artykułu pozostawiony jest zatem do wyboru podatnika.

Biorąc powyższe pod uwagę Naczelnik Urzędu Skarbowego w Łęcznej postanowił jak w sentencji.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego we wniosku i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia tego zdarzenia.

Zgodnie z art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa interpretacja nie jest wiążąca dla podatnika, płatnika lub inkasenta. Jeżeli jednak podatnik, płatnik lub inkasent zastosowali się do interpretacji, organ podatkowy nie może wydać decyzji określającej lub ustalającej ich zobowiązanie podatkowe bez zmiany lub uchylenia postanowienia w sprawie udzielenia interpretacji, jeżeli taka decyzja byłaby niezgodna z interpretacją zawartą w tym postanowieniu.

Interpretacja jest wiążąca dla organów podatkowych i organów kontroli skarbowej właściwych dla wnioskodawcy i może być zmieniona lub uchylona wyłącznie w drodze decyzji (art. 14b § 2 ustawy Ordynacja podatkowa).

Od niniejszego postanowienia służy prawo wniesienia zażalenia do Dyrektora Izby Skarbowej w Lublinie za pośrednictwem tutejszego organu podatkowego w terminie 7 dni od daty jego doręczenia.

Zażalenie powinno zawierać zarzuty przeciw postanowieniu, określać istotę i zakres żądania będącego przedmiotem zażalenia oraz wskazywać dowody uzasadniające to żądanie (art. 222 w związku z art. 239 ustawy Ordynacja podatkowa).