DECYZJA

Na podstawie art. 233 § 1 pkt 1 w związku z art. 239, art. 14a § 4, art. 14b § 5 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8 poz. 60 ze zm.), po rozpatrzeniu zażalenia XXX na postanowienie Naczelnika Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie z dnia 18 listopada 2005 r., nr 1471/NTR1/443-427/05/AS, w sprawie udzielenia pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego - Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie

postanawia

odmówić zmiany postanowienia organu pierwszej instancji.

UZASADNIENIE

Wnioskiem z dnia 18 sierpnia 2005 r. Strona wystąpiła do Naczelnika Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu stosowania przepisów prawa podatkowego. Spółka prowadzi działalność handlową artykułami ochrony roślin oraz artykułami medycznymi. Wydatki ponoszone na reprezentację i reklamę w dużej części są ponoszone na szkolenia prowadzone na rzecz pośredników i nabywców. Szkolenia te są organizowane przez firmy trzecie, które wystawiają faktury za każdą zrealizowaną sesję szkoleniową. Wydatki te przekraczają jednak kwotę limitu warunkującą zaliczenie ich do kosztów uzyskania przychodów w myśl ustawy o podatku dochodowym. W związku z tym Spółka zadała pytanie: czy ma prawo do obniżenia podatku należnego o całą kwotę podatku naliczonego związanego z nabyciem usług zaliczonych do reklamy i reprezentacji niepublicznej? Zdaniem Strony związek wydatków związanych z reprezentacją i reklamą a sprzedażą jest ewidentny, zaś podatek naliczony powinien obniżać podatek należny bez żadnych dodatkowych zastrzeżeń i ograniczeń.

Naczelnik Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie postanowieniem z dnia 18 listopada 2005 r., nr 1471/NTR1/443-427/05/AS uznał stanowisko Strony za nieprawidłowe. Powołując się na art. 86 ust. 1 oraz art. 88, 90 i 91 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług(Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), jak również art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.) organ pierwszej instancji stwierdził, że przekroczenie limitu wydatków na tzw. reprezentację i reklamę niepubliczną skutkuje brakiem możliwości odliczenia podatku naliczonego w odniesieniu do wydatków ponad przedmiotowy limit. Ponadto odnosząc się do argumentacji Strony, organ pierwszej instancji zauważył, iż nie jest właściwy do oceny zgodności prawa podatkowego z Konstytucją, zawartymi umowami międzynarodowymi czy prawem wspólnotowym.

W zażaleniu pełnomocnik Strony wniósł o uchylenie powyższego postanowienia jako niezgodnego z obowiązującym prawem podnosząc, iż organ pierwszej instancji nie dokonał oceny prawnej przy zastosowaniu przepisów wewnątrzwspólnotowych. Dlatego interpretacja Naczelnika Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego ograniczyła się, w ocenie Strony, do stwierdzenia, że zgodnie z art. 81 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług prawo do obniżenia podatku należnego nie przysługuje do wydatków, których zaliczenie do kosztów uzyskania przychodu nie jest możliwe. Zdaniem pełnomocnika Strony dokonano interpretacji art. 88 ust. 1 pkt 2 w/w ustawy bez uwzględnienia art. 86 ust. 1, zaś przepisy te należy stosować łącznie. Przedstawiając z kolei analizę przepisów ustawy o podatku od towarów i usług w kontekście przepisów Unii Europejskiej, oraz powołując się na Konstytucję, pełnomocnik Strony uznał konieczność zastosowania prawa unijnego jako nadrzędnego nad prawem krajowym.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny i obowiązujący stan prawny, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie zauważa:

W art. 86 ust. 8 pkt 2 w/w ustaw ustawodawca postanowił, że podatnik ma również prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, o której mowa w ust. 2, jeżeli importowane lub nabyte towary i usługi dotyczą czynności, o których mowa w art. 7 ust. 3-7. Zatem przekazanie towarów nie będących prezentami o małej wartości na cele "reprezentacji lub reklamy" w ramach prowadzonego przedsiębiorstwa podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na zasadach ogólnych.

W przedmiotowej sprawie Spółka dokonuje zakupu usług szkolenia pośredników i nabywców, przeznaczonych na niepubliczną reprezentację i reklamę, potwierdzanych fakturami VAT. Nie wykonuje zatem czynności polegającej na świadczeniu usług, lecz dokonał ich nabycia. W konsekwencji podatnik nie ma obowiązku naliczania podatku należnego. Natomiast odliczenie podatku naliczonego przysługuje wyłącznie w przypadku spełnienia warunków określonych przepisami ustawy o podatku od towarów i usług.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.) w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego (...).

Jednakże zgodnie z art. 88 ust. 1 pkt 2 przytoczonej wyżej ustawy, obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika towarów i usług, jeżeli wydatki na ich nabycie nie mogłyby być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, z wyjątkiem przypadków, gdy brak możliwości zaliczenia tych wydatków do kosztów uzyskania przychodów pozostaje w bezpośrednim związku ze zwolnieniem od podatku dochodowego. Treść tego przepisu wskazuje, iż odliczenie nie przysługuje, gdy określony wydatek nie mógłby stanowić kosztu uzyskania przychodu ze względu na istniejącą normę prawa. Nie chodzi zatem o sytuację, gdy wydatek co do zasady nie jest kosztem uzyskania, tylko o zaistnienie określonych normą prawną okoliczności powodujących, że wydatek nie mógłby być uznany za koszty uzyskania przychodu. Taką normę prawną stanowi art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. z 2000 r. Dz. U. Nr 54, poz. 654 ze zm.), w myśl którego nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji i reklamy w części przekraczającej 0,25% przychodów, chyba że reklama prowadzona jest w środkach masowego przekazu lub publicznie w inny sposób. Zatem okolicznością powodującą, iż podatek naliczony nie może być odliczony jest sytuacja przekroczenia limitu wydatków na reklamę niepubliczną.

Oznacza to w rozpatrywanej sprawie brak możliwości odliczenia podatku naliczonego, co wynika z treści wyżej przywołanego art. 88 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

W świetle powyższego stanowisko zaprezentowanie przez organ pierwszej instancji w w/w postanowieniu jest zgodne ze stanem prawnym.

Odnosząc się z kolei do zarzutu pełnomocnika Strony, Dyrektor Izby Skarbowej zauważa, że organ pierwszej instancji w swoim rozstrzygnięciu nie powołał się na art. 81 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług i nie dokonywał jego interpretacji, lecz przywoływał art. 86 i art. 88 w/w ustawy. Nie można zgodzić się także ze stanowiskiem prezentowanym w zażaleniu, iż w tym przypadku należało zastosować prawo unijne jako nadrzędne nad prawem krajowym. Zauważyć bowiem należy, iż nie należy do kompetencji organów podatkowych zmiana prawa krajowego, czy też w niektórych przypadkach pomijanie prawa krajowego, o ile w odczuciu podatnika jest ono mniej korzystne niż przepisy Unii Europejskiej.

Biorąc powyższe pod uwagę Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie postanowił jak w sentencji.