DECYZJA

Na podstawie art. 14b § 5 oraz art. 233 § 1 pkt 1 w związku z art. 239 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (tekst jednolity z 2005r. Dz. U. nr 8, poz. 60 z późn. zm.) po rozpatrzeniu zażalenia Pana z dnia 02.08.2006r. na postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego w Piasecznie z dnia 21.07.2006r. nr 1418/ZD/F/415/68/2006/PM, wydanego w sprawie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie

orzeka

odmówić zmiany lub uchylenia postanowienia organu pierwszej instancji.

UZASADNIENIE

Pismem z dnia 25.04.2006r. wystąpił Pan o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu stosowania przepisów prawa podatkowego.

Postanowieniem z dnia 21.07.2006r. nr 1418/ZD/F/415/68/2006/PM Naczelnik Urzędu Skarbowego w Piasecznie uznał stanowisko Pana, przedstawione w zapytaniu, za nieprawidłowe.

W uzasadnieniu swojego orzeczenia, w oparciu o opisany przez Pana stan faktyczny oraz obowiązujące przepisy podatkowe, organ podatkowy pierwszej instancji (powołując art. 22 ust. 1 oraz art. 23 ust. 1 pkt 20 i ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) uznał, że udokumentowanie nieściągalności tylko części wierzytelności, wykazanej wcześniej jako przychód należny, powoduje możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów tylko tej części wierzytelności.

W złożonym zażaleniu stwierdził pan, że nie podziela stanowiska "Urzędu Skarbowego" i wniósł o uchylenie wydanego postanowienia. Jednocześnie wyjaśnił Pan, że przyczyną prowadzenia postępowania egzekucyjnego tylko wobec części wierzytelności były "względy ekonomiczne" a konieczność poniesienia znacznych kosztów postępowania mogłaby zachwiać płynność finansową Pana firmy.

Po przeanalizowaniu akt i rozpatrzeniu zarzutów zażalenia Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie zauważa co następuje:

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jednolity z 2000r. Dz. U. nr 14, poz. 176 z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 20 powołanej wyżej ustawy nie uważa się za koszt uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako nieściągalne, z wyjątkiem wierzytelności, które uprzednio, na podstawie art. 14, zostały zarachowane jako przychody należne i których nieściągalność została uprawdopodobniona.

Nieściągalność wierzytelności musi być udokumentowana w sposób określony w art. 23 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a mianowicie:

1. postanowieniem o nieściągalności, uznanym przez wierzyciela jako odpowiadające stanowi faktycznemu, wydanym przez właściwy organ postępowania egzekucyjnego,
2. postanowieniem sądu o oddaleniu wniosku o ogłoszenie upadłości lub umorzeniu postępowania upadłościowego (obejmującego likwidację majątku, gdy majątek niewypłacalnego dłużnika nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania) lub ukończeniu postępowania upadłościowego obejmującego likwidację majątku albo
3. protokołem sporządzonym przez podatnika, stwierdzającym, że przewidywane koszty procesowe i egzekucyjne związane z dochodzeniem wierzytelności byłyby równe albo wyższe od tej kwoty.

Istotne znaczenie dla udokumentowania nieściągalności wierzytelności ma stanowisko Ministerstwa Finansów wyrażone w piśmie z dnia 3 listopada 1999 r. nr PB 3-20990IP-722-314/99, w którym stwierdzono: "(...)Wielkość wierzytelności wynika z prawomocnego orzeczenia sądu i ksiąg podatnika. W przypadku gdy podatnik wystąpi do organu postępowania egzekucyjnego o egzekucję jedynie części ustalonej wierzytelności, postanowienie o nieściągalności tej części powoduje, że całą wierzytelność można uznać za nieściągalną. Dowodem zatem do uznania całej wierzytelności za koszty uzyskania przychodów będzie postanowienie o nieściągalności części tej wierzytelności wydane przez właściwy organ postępowania egzekucyjnego."

W kontekście powołanych przepisów oraz przedstawionego wyjaśnienia Ministerstwa Finansów należy stwierdzić, iż podatnik obowiązany jest skierować na drogę sądową, celem ich zasądzenia, wszystkie wierzytelności jakie posiada w stosunku do danego (tego samego) dłużnika, a które chce zaliczyć w koszty uzyskania przychodu jako wierzytelności nieściągalne. Wskazanie, iż "wielkość wierzytelności wynika z prawomocnego orzeczenia sądu i ksiąg podatnika" oznacza, iż dla udokumentowania wielkości wierzytelności konieczne jest uzyskanie przez podatnika prawomocnego wyroku zasądzającego tę wierzytelność oraz ujęcie jej w księgach podatnika.

Prawomocne orzeczenie sądu pozwala przyjąć, że zasądzona wierzytelność jest wymagalna w stosunku do dłużnika (nie jest wierzytelnością przedawnioną) w kwocie wskazanej w tym orzeczeniu, natomiast księga podatkowa pozwala ustalić czy wierzytelność ta została zarachowana jako przychód należny zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Uwzględniając powyższe wyjaśnienia, należy stwierdzić iż udokumentowanie, w przedstawiony we wniosku sposób, nieściągalności części wierzytelności pozwala na uznanie tylko tej części wierzytelności za nieściągalną i zaliczenie jej w ciężar kosztów uzyskania przychodów.

Zdaniem Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie stanowisko Naczelnika Urzędu Skarbowego w Piasecznie, oparte na właściwej ocenie stanu faktycznego i obowiązujących (przytoczonych wcześniej) przepisach prawa podatkowego, jest prawidłowe.